En zo zijn er nog veel meer situaties. Wij moeten op een bepaalde tijd de oudste ophalen dus meneer moet mee..zelfde met zwemles...kan ik wel mee in overleg gaan maar dat heeft geen zin...het moet.
Maar bijvoorbeeld het voorbeeld van de bedtijd. Het ligt natuurlijkaan de leeftijd, een peuter heeft geen besef van tijd. Maar je kunt wel inspraak geven in wat er gebeurt vooraf. Wat voor ritueel? Wat vindt een kind daarin belangrijk etc. Vaak is het meepraten en gehoord worden voor een kind genoeg om de hele issue bedtijd te vergeten. Qua samenslapen maak je je eigen regels. Ik vind het zelf wel ok omdat ik heb gemerkt dat mijn dochter nachtmerries heeft. Ze slaapt veel rustiger in als ze weet dat ons bed toegankelijk is als ze wakker wordt. Soms slaapt ze door, soms komt ze bij ons. Er zijn ook periodes dat ze weken in ons bed ligt, het heeft altijd een reden. Als er meer rust is, gaat ze weer in haar eigen bed.
Het gaat mij niet dat je je eigen planning moet veranderen. Het gaat erom dat je de situatie wel zo kan buigen dat je allebei op dat moment weg kan. Met een kind van twee is het lastig denk ik maar net iets ouder zou ik vragen of er een manier is waarom ze wel klaar is om te gaan. Het gaat me erom dat ik het in ieder geval besproken heb. Ik merk ook dat kinderen een afspraak veel beter nakomen als ze inspraak hebben gehad. Ik kan dan ook terugvallen op het simpele feit dat mijn dochter er zelf mee ingestemd heeft. Dan moet je je aan de afspraak houden. Alles wat ik beslis zonder enige inspraak van de kinderen, voelt denk ik als dwang. Daar schoppen ze eerder tegen aan. Ik kan het dan wel vinden, maar als mijn kinderen het niet vinden en zich gedwongen voelen, heb ik mezelf ermee en moet ik elke keer weer strijd voeren. Dat wil ik niet. Ik denk er dan aan dat ik dat ook niet accepteer van mijn man.
Hier slaapt dochterlief nog regelmatig tussen ons in, maar zoals ik al zei beginnen we altijd gewoon in haar eigen bed, mocht ze 's nachts wakker worden komt ze bij ons. Dus daar ligt het niet aan. We hebben ook altijd een heel duidelijk ritueel, dus ze weet ook wanneer het bijna tijd is om te gaan slapen (douchen, tanden poetsen, verhaaltje op slaapkamer, slapen). Maar dat betekent niet dat ze daar altijd zin in heeft. Dus ik vraag me af hoever je een dreumes dan inspraak kan geven? Ik lees mensen zeggen dat het pas lastiger wordt wanneer kinderen ouder worden, maar ik vind juist het tegenovergestelde waar. Een kind dat goed kan praten en steeds beter de consequenties van acties kan overzien, kun je veel beter en makkelijker inspraak geven dan een heel jong kind dat zich nog niet goed kan uitdrukken door middel van taal en dat nog niet goed kan inzien wat gevolgen van gedrag zijn. Vandaar dat ik mij dus afvraag of er ook situaties zijn waarin kinderen geen inspraak hebben, maar zich gewoon moeten buigen naar de situatie (ook geen onbelangrijke eigenschap om te leren).
Tsja, dat is een lastige. Aan de ene kant merk ik dat dat hier bijna niet gebeurt, ik vraag me af of dat ligt aan mijn kind of aan de manier waarop wij de hele dag met elkaar omgaan. Het zal vast een combinatie zijn. Mijn dochter heeft wel eens tijdens bedtijd dat ze zegt niet moe te zijn. Het geval bleek dat ze ook niet moe was. Die keren neem ik haar weer mee en na een half uur zie ik dat ze wel moe is en dan gaat ze wel gewoon slapen. Ik denk dat ik in eerste instantie altijd serieus neem wat ze zegt of doet. Mijn eerste gedachte is dat ze de waarheid spreekt en niet dat ze me uittest of toch moe is. Ik leer mezelf aan om eerst altijd van het positieve uit te gaan. Mocht blijken dat ze een keer test hoe ver ze kan gaan, is een grapje of afleiding wel genoeg. Ik merk na een hele intensieve dag dat ze dit kan zeggen terwijl ze juist doodop is. Ik denk dat ze zichzelf dan gewoon even geen raad weet. Door juist meer verbinding te zoeken en misschien wel een extra boek te lezen en de bedtijd dus toch 10 min verzetten, pakt zij de rust om toe te geen aan de slaap. Maar als jouw kind dan weer uit bed komt en weigert in bed te gaan? Wat doe je dan? Ik kan ook wel vinden dat 19 uur bedtijd is, maar wat als je kind eruit komt? Wat doe je dan?
Het probleem en het verschil is denk ik...wat rozemarijke eerder ook al uit probeerde te leggen dan met schoolgaande kinderen er nog veel meer situaties zijn dan met kinderem onder de 4. Daarbij worden ze mondiger en ipv bij wijze van 2x per week tegenaan lopen wordt dat 4x per dag. De jongste een paar maal als de voorbeelden die ik gaf. En bij de oudste is een zwemtas opruimen al te veel als ze moe is van school. Maar dat is lastig te begrijpen/voor te stellen met 2 kleintjes. Je hoeft dan weinig en kan veel meer aan hen tegemoet komen dingen anders inplannen.
Dat betekent niet dat het dus helemaal nooit voorkomt hoor, maar mijn instelling is dan maar van: ik probeer het altijd. Ik ben zelf een beetje allergisch voor: het is nou eenmaal zo.
Ik zie dat het bij anderen wel lukt. Het is denk ik een andere instelling. Ik geloof echt wel dat het dan anders is, maar ik geloof niet dat het dus niet lukt.
Je geeft zelf in andere posts aan dat je voortdurend bezig bent met kijken hoe je kind reageert, om zo te achterhalen wat het bezig houdt/dwars zit/enz enz. Dat doe ik ook. Ik merk het aan m'n kinderen als er iets is wat ze dwars zit. Daarom corrigeren/begrenzen we ook anders per kind. Als een kind voortdurend modelkind zou zijn, (mijn stiefdochter heeft dat bijvoorbeeld), dan zouden bij mij alle alarmbellen gaan rinkelen, eerlijk gezegd. En nee, gedachten lezen kun je niet. Maar gezond verstand gebruiken en je intuitie wel Een kind mag best even in de rats zitten tijdens een strafmoment. Die gevoelens zijn soms nodig om een kind te laten beseffen dat het anders moet gaan gedragen. Ik geloof ook in het gesprek aangaan en vanuit de dialoog verandering teweeg brengen hoor, maar waar dat niet werkt, mag een kind dus even voelen dat zijn/haar gedrag niet OK was. Daarvan beschadigt een kind normaal gesproken niet
Daarbij zijn schoolgaande kinderen de meeste uren van de dag niet bij je. Dus een heleboel confrontaties mis je dan. Dat die misschien dubbel terugkomen na schooltijd, dubbel zo hard mijn best doen dan.
Maar ik denk dat dat precies een verschil in opvatting is; moet een kind beseffen dat hij zich anders moet gedragen (van mij) of leert een kind zich anders te gedragen door de logische consequenties van het gedrag? Ik zal mijn term 'modelkind' even veranderen in een meisje dat gewoon goed haar best deed, veel goed kon, vriendjes en vriendinnetjes had, ondernemend etc.
Maar dan heb je het over een andere boosheid. Boosheid van jezelf, of boosheid van vriendjes. Ik ben zelf echt van mening dat er ook ervaren moet worden dat de echte belangrijke mensen in je leven boos op je kunnen zijn. Ik snap werkelijk waar niet wat het grote probleem nou is met boosheid: zoals jij er mee omgaat, maak je er een taboe van, is mijn grote gevoel. En ik zou dan dus niet verbaasd zijn als jouw kinderen later zeggen: mam, potverdorie, was nou toch gewoon eens BOOS geworden op ons, in plaats van altijd maar verantwoord stabiel. Daarmee bedoel ik niet dat jouw manier niet goed is en de mijne wel, maar dat er aan elke keuze die je als ouder maakt, een nadeel kan kleven dat je pas later tegen gaat komen. We zijn mensen, we maken fouten en -veel belangrijker nog- dingen die we doen, begrijpen we van elkaar vaak verkeerd. Elk kind komt dus met beschadigingen z'n opvoeding uit. Dingen die het tekenen op een manier die z'n eigenheid onder druk zetten, die een karakter ombuigen een andere kant op. Ik krijg bij UP-ers vaak het gevoel dat zij denken dat HUN kinderen stabiele volwassenen gaan worden en mainstream kinderen niet. En dat vind ik nogal stuitend eerlijk gezegd...
Boosheid is ook een consequentie van je gedrag. Ook als jij je kind -op een andere manier- consequenties laat ondervinden, blijft het uiteindelijk zo dat jij JOUW normen en waarden meegeeft aan je kind. Dat is bij elke opvoeding het geval. Je legt je kind altijd een hele hoop op. Ook als je denkt dat dat niet zo is. Ik leg mijn kinderen uit waarom ik bepaald gedrag verwacht. Dat snappen ze dan en dan doen ze dat vaak ook. Ze hoeven niet altijd van de trap af gevallen te zijn om te snappen dat ze daar voorzichtig moeten zijn, om maar even een voorbeeld te noemen
Ik ben niet zo'n upper maar als ik kijk naar echte uppers geloof ik niet dat zij denken dat alleen kinderen met die opvoeding goed terecht komen. Het is meer het gevoel dat kinderen er altijd mogen zijn en ook slecht gedrag (gedrag dat anderen als slecht bestempelen trouwens) als drift, woede e.d. erbij hoort en niet afgeleerd moet worden door anderen. Het gevoel dat een kind helemaal zijn eigen pad mag volgen zonder grenzen van anderen. Zelfregulatie leidt dan tot beter zelfbesef. Denk dat het zoiets is.
Ze slaapt nog in een ledikantje, dus eruit komen gaat nog niet Maar huilen kan ze wel, ook al is ze wel moe, ze vind het een stuk gezelliger om nog niet naar bed te gaan. (niet dat ze altijd moeilijk doet hoor, vaak gaat het gewoon goed) Wanneer ze niet wil slapen laat ik haar eerst even mopperen, dan ga ik er weer heen en vertel haar nogmaals dat het tijd is om te slapen en dat we morgen weer gaan spelen. Wanneer ze dan nog blijft mopperen en huilen ga ik er weer naar toe en blijf ik bij haar op de kamer tot ze slaapt (dit hoefde ik eerst nooit te proberen, maar tegenwoordig vindt ze dat heel fijn) en valt ze uiteindelijk wel in slaap. Maar ik ga haar niet uit bed halen, want dat is precies wat ze wil, ik maak duidelijk dat bedtijd ook echt bedtijd is. Want ik vind dat kinderen ook dat moeten leren, dat niet over alles te discussiëren valt, maar dat sommige dingen nou eenmaal voor je bepaald worden. Ik denk ook niet dat het schadelijk is om kinderen dit te leren, ik denk juist dat het goed is om vroeg te leren dat je niet altijd in alles je zin kunt krijgen.
Het zou mooi zijn als er een bewezen juiste opvoeding is. Jammer dat dat onmogelijk is door alle andere invloeden die bepalen wat er van je opvoeding terecht komt. Ik geloof in wat ik doe. Blijf wel kritisch en lees veel. Maar de onderzoeken, literatuur en ervaringen die mij het meest aanspreekt is in de hoek van alfie kohn (mij net te streng), Gordon. Ik volg niet 1 aanpak, maar wel gebaseerd op die onvoorwaardelijke kant. Wat trouwens wel een groot verschil is tussen de up en veel andere methoden is dat het boek van alfie kohn nergens voorschrijft hoe je moet handelen. Er is geen plan van A naar B, die invulling geef je zelf, geïnspireerd door de literatuur van hem. Het is dus niet een vaste aanpak, iedereen kan dat vrij interpreteren. Vandaar ook de discussies binnen de uppers nogal vaak.
Maar een consequentie van het gedrag van een kind kan ook zijn dat mama boos wordt, dus leert een kind zich anders gedragen, want kinderen willen niet dat mama boos wordt. Hier bedoel ik niet de angst dat mama boos wordt, maar het simpele leren rekening houden met een ander. Ook boosheid is een logische consequentie van bepaald gedrag. Het komt op mij over alsof jij denkt dat het een het ander uitsluit. Wat bedoel je dan precies met anders gedragen door logische consequenties van gedrag??
Wat me opvalt aan jouw visie op opvoeden, is dat alles getekend wordt door hoe jij het vroeger zelf ervaren hebt. Ik vind dat zelf nogal een smalle basis om vanuit op te voeden. Dat jij als kind straf ervaren hebt als heel vreselijk, is echt niet leuk, maar je geeft ook al aan dat je broer en zus er geen moeite mee hadden. Dat jij een makkelijk stuurbare puber was, wil niet zeggen dat pubers die wel veel weerstand bieden, per definitie een verkeerde/niet passende opvoeding krijgen. Ik mis bij jou de reflectie op jezelf daarin, en van daaruit ook weer kunnen veralgemeniseren. Alles blijft hangen op: zo was het voor mij en daarom doe ik het zo. Dat is prima als jouw kind net zo is als jij, maar als jouw kinderen zich anders gaan ontwikkelen, zal dat (stevig) gaan wringen. En dat is dan 1 kant. De andere is dat je vanuit hoe jij het beleefd hebt, voortdurend bezig bent om te zeggen dat anderen die het anders doen, het niet goed doen. Ik verwacht van iemand die voor UP kiest eigenlijk een hele grondige en diepe reflectie op zichzelf EN de wereld. Die mis ik echt bij jou. Dat bedoel ik niet ververlend ofzo, maar dat is even wat ik echt mis in je posts.