Kom op, positief blijven. Jullie tijd komt nog wel. Eventjes geduld nog. Misschien is het deze rond raak. Ga eens op vakantie. Wees er niet zo mee bezig.... zo kan ik nog even doorgaan, jullie kennen het vast al deze adviezen. Hoe doen jullie dat, wanneer slaat de hoop om in wanhoop? We hebben afgesproken om nog 3 x een cyclus af te wachten, de verwijzing naar de gyneacoloog ligt al klaar bij de dokter, het geeft me wel een soort van rust om dat te hebben afgesproken. Maar ik word soms overvallen door verdriet, ongeduld, zelfmedelijden en woede. Hoe houden jullie je hoofd koel?
Momenteel lukt het me moeizaam om rustig te blijven ondanks alles. Dus ik lees even mee😉 Ik wens jullie veel succes en sterkte
Fijn he deze 'goed bedoelde' ongevraagde adviezen. Met momenten hebben ze gelijk. En soms wil je gewoon ff niks horen, alleen en verdrietig zijn. En dat mag! de moed is mij inmiddels ook echt in de schoenen gezakt. Het verlangen zo groot, de moed en t vertrouwen ver te zoeken. Bah bah bah. Vandaag ook nog een donkere dag buiten, ook niet fijn... Vandaag uitgerekende dag van mijn eerste ma... Sterkte meid
Dank jullie wel voor jullie reactie. Ik weet dat geduld het grote toverwoord is, maar ja na dik 1,5 jaar raakt dat wel een beetje op.
Het komt en het gaat. Echt veel advies kan ik niet geven, want soms weet ik het ook niet. We zijn heel eerlijk geweest over alles (de mmm en 2 miskramen). De adviezen krijgen we idd ook...en dan vooral van mensen die nog nooit zelfs de deuren hebben hoeven zien van deze afdelingen. Maar goed, ze bedoelen het goed. Wat ik de afgelopen jaren heb gedaan is schrijven. Dagboeken. Heb ze pas op de computer gezet en ben er nu een boek van aan het maken. Dat werkt heel goed voor mij. Alles uit m'n hoofd. Bedoeling er van is dat als we ooit wel eentje mogen houden, dat wanneer hij/zij/hun oud genoeg zijn dat dan kunnen lezen. Had een kort dagboekje over de medische onderzoeken, alles opgeschreven over de eerste miskraam en met de tweede was ik aan een zwangerschaps dagboek begonnen die dus veranderde naar een miskraam dagboek. Kan nu zo terug lezen hoe ik dus werkelijk in fases er door heen ging. Denk dat dat me altijd geholpen heeft. Voor de rest afleiding zoeken. Uren en uren wandelen met de hond in de bossen/weilanden. Komische/zorgeloze films kijken etc. En als mensen weer komen met goedbedoelde adviezen, ene oor in andere uit. Heb ik behoefte aan in een hoekje zitten huilen, dan doe ik dat. Kan er maar uit zijn. En allerlei forums/prive groepen op FB. Zodat je contact hebt met anderen in dezelfde situaties. Mensen die je snappen. Heel fijn. Sterkte!
Die net verkeerde maar goed bedoelde opmerkingen kunnen soms heel veel pijn doen.. De mensen die dit tegen je zeggen zullen waarschijnlijk zelf nooit een miskraam hebben meegemaakt en zullen niet weten hoe het voelt om een gewenst kindje te verliezen.. ze zullen waarschijnlijk ook niet aanvoelen dat het verlangen groter wordt, op het moment dat je afscheid moet nemen van je kindje. Vroeger heb ik ook wel eens opmerkingen gemaakt.. toen bedoelde ik ze echt goed. Ik dacht echt dat ik het goede zei... Nu... nu weet ik beter. Ik zou nu heel anders reageren als iemand mij zou vertellen dat ze een miskraam mee hebben gemaakt, of dat het zwanger worden niet lukt.. Ook zal ik mensen niet meer vragen "begint het bij jullie niet te kriebelen?".. ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik dat tegen mensen heb gezegd (waarvan één stel inmiddels via ICSI zwanger is, dus wel degelijk heel erg bezig waren! *schaam me zo diep*!) Hoe ga ik met het gevoel om... Soms voel ik me machteloos en verdrietig.. het liefst kruip ik onder de dekens en kom ik er die dag of ochtend niet uit. Dat doe ik af en toe ook wel eens.. Als mijn man thuis is en ik voel me machteloos dan praat ik met hem, ga ik huilen en houden we elkaar stevig vast. Mijn man is echt mijn rots in de branding! Een enkele vriendin weet van onze eerste miskraam. Over de tweede miskraam heb ik alleen tegen mijn moeder verteld. Ook bij mijn ouders kan ik mijn verhaal kwijt. Maar omdat mijn vader heel erg over mij in zit (sinds de eerste miskraam) heb ik voor zijn eigen bescherming maar niet verteld over de tweede miskraam, dat weet alleen mijn man en moeder. Wat ik hiermee probeer te zeggen.. probeer steun te vinden bij je partner en de andere mensen die heel dicht bij je staan. Het kan misschien helpen dat je niet het gevoel hoeft te hebben dat je er alleen voor staat. Mij heeft dat in ieder geval heel erg geholpen dat ik weet dat ik zo af en toe bij hun in kan storten, om er vervolgens weer tegenaan te kunnen.. Dikke knuffel meid!
Ik kruip in mijn schild, alleen mijn man sta ik momenteel toe. Bij de rest doe ik alsof het goed met mij gaat. Maar dat gaat het absoluut niet. 3 miskramen in een korte tijd is niet niks, dan ook nog mee moeten maken dat mijn man een chromosoomafwijking heeft, tja dan stapelt het wel op. Wij hebben besloten om volgend weekend even een nachtje weg te gaan, de beide dagen hebben we lekker vol gestopt en we gaan lekker plezier maken en even niet aan zwanger worden moeten denken. Mijn moeder zei laatst zelfs, misschien moet je maar voor IVF-PGD gaan dan hoef je misschien wel niet weer een miskraam mee te maken. Dit zei ze omdat ik een paar keer uit mijn slof ben geschoten en ik enorm verdrietig was. Ondanks dat ze zelf 2 miskramen heeft gehad, begrijpt ze schijnbaar niet dat we een wens hebben?! Als mensen voor mij denken te kunnen gaan beslissen, blokkeer ik en hoef ik ze niet meer te spreken.
Ik kan gelukkig wel goed praten met mijn man, maar om me heen heb ik een muurtje opgetrokken: hoe gaat het? Ja goed hoor, en met jou? Heb je nieuwe broek? Ik heb er op t moment ook niet zo'n behoefte aan, van mijn 2e miskraam weet alleen mijn schoonzus (en man natuurlijk). ik wil niet steeds "de vrouw met de miskraam" zijn, of dat ze met een schuin oog naar mijn buik kijken of er al wat groeit. Dat is misschien niet zo, maar zo voelt t wel een beetje. Juist van de mensen waarbij de zwangerschap/zwanger worden wat makkelijker ging maken van die o zo goed bedoelde opmerkinen of adviezen, alsof ik zelf nog niet op de kop heb gehangen, dingen gegeten ofjuist niet, vitamines, vreemde standjes, ovulatietesten enz enz enz pfffff
Dat is het inderdaad, je trekt een muur op en minder mensen mogen in jou comfort zone komen. Hier is dat alleen mijn man. Zelf ben ik 3 keer zwanger geweest met mijn schoonzusje, alleen is zij de 3de keer zwanger gebleven en moest ik weer een missed abortion opwekken! Na de 2de missed abortion gaf mijn schoonzusje aan pauze te nemen, ze trok het niet meer en daarom zijn wij door gegaan, wij wouden niet met hun zwanger zijn. Als dan achteraf blijkt dat zij er direct weer voor zijn gegaan dan steekt dat. De druppel was bij mij dat terwijl ik met de miskraam bezig was, dat zei belt omdat zei het niet langer voor zich kon houden dat het zo goed ging met haar zwangerschap. Kapot was ik, van de missed abortion, mijn man die in tranen naast me zat en dan zo'n diepe steek. Dat mensen niet na denken hoe gevoelig het ligt, zelf hebben ze het immers 2 maal meegemaakt!
Wat heftig. Ik heb een nicht die nu in deze fase zit na meer dan 1,5 jaar gestopt te zijn met de pil. Eerlijk gezegd is het precies om wat jullie hier schrijven dat ik nooit weet wat ik moet zeggen om haar te troosten. Het blijft gevoelig dus eigenlijk praat ik er helemaal niet over met haar wat eigenlijk wel zou moeten. Wat zou iemand eigenlijk kunnen zeggen?
De ene dag gaat het bij mij wat beter dan de andere dag. Verdriet van de miskramen heb ik nog steeds, maar probeer het te accepteren, al komt er daarna nog veel meer verdriet omdat ik nu helemaal niet meer zwanger word. Ik zeg maar steeds tegen mezelf: de aanhouder wint....! En in dat geval hoor ik dan graag bij de aanhouders.
Wat heftig puk, zeker als het zo dichtbij is en je uit die hoek wat meer begrip verwacht. Mijn schoonzus is ook zwanger, we waren tegelijk zwanger geraakt en bij haar gaat het gelukkig wel goed maar het is wel extra confronterend om te zien, zover was ik nu ook geweest als het goed was gegaan. Uitgerekend zij zei laatst tegen mij toen ik me een beetje bloot gaf: je word niet gelukkig van alleen maar te kijken wat je zou willen, maar kijk naar wat je hebt. De waarheid als een koe, maar erg hard om te zeggen als je zelf zwanger bent, tegen iemand die erg veel op haar bordje krijgt (niet alleen het zwanger worden) het verlangen is iedere cyclus groter, iedere menstruatie een grotere teleurstelling. Ik heb nog nooit zoveel gehuild op de wc. rodaina, eerlijk zeggen dat je haar wilt steunen maar niet zo goed weet hoe, dat je je kan voorstellen dat ze geen behoefte heeft aan clichés. Laat haar merken dat ze eventueel met je kan praten, crieer een opening zodat ze kan inspringen. Maar misschien heeft ze er ook geen behoefte aan.
Sterkte....Ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden en een prachtig kindje op de wereld mag zetten...
Heel herkenbaar hoor... Ik had gister weer zo'n dag. IUI afgebroken omdat er nu ineens veel te veel follikels waren. Of je weer even een maand wil overslaan. Inmiddels is ons geduld ook erg op. De ene dag gaat dit beter dan de andere. Ik probeer er altijd maar een beetje aan toe te geven en een beetje lief voor mezelf te zijn die dagen. Het gaat vaak vanzelf weer beter na een paar dagen. Over Botte opmerkingen van mensen, die krijgen een bot antwoord terug. Daar ben ik wel zo klaar mee, die zogenaamde goed bedoelde adviezen. Rot op. Wij zijn inmiddels zover dat we het er over hebben om er maar mee op te houden. Het kost zoveel energie allemaal.
Wat je hier zegt zou je prima tegen haar kunnen zeggen. Probeer dingen niet te verzachten met mooie praatjes, maar zeg eerlijk dat je niet goed weet wat je moet zeggen. Vaak is dat al genoeg.
Dankjewel voor het advies. Overigens zie ik dat je veel hebt meegemaakt aan je OT, moge god jou verblijden met een voldragen zwangerschap en prachtig kind lieve Madelein, dikke knuffel
Lieve meiden, terwijl ik jullie berichtjes lees komt het gevoel wat jullie beschrijven weer helemaal bij me naar boven... Je leeft in periodes van twee weken (nou ja afhankelijk van je cyclus misschien) menstruatie: oh nog twee weken en ik zit weer in mn vruchtbare dagen.. Zit je in die vruchtbare dagen, dan begint de oh zo slopende spannende tijd tot je kan testen, en met veel pech begin je dan weer van voor af aan. Als je nog meer pech hebt zoals veel van jullie, krijg je die positieve test, maar mag je het helaas niet voldragen. het verlangen naar een kindje wordt dan alleen maar sterker en de weken slepen voort. Het ergste van alles is dat je door alles gewoon kan vergeten te leven. Je leven begint pas als je een kleintje in je armen hebt en tot die tijd gaat er veel geluk langs je heen. Ik wens jullie veel sterkte en geluk, ik hoop voor jullie allemaal dat het zonnetje snel weer gaat schijnen. liefs J
Als ik jou was zou ik gewoon naar gyn gaan en dan iui en ivf traject in. Niet bij iedereen gaat het makkelijk en als wel dan iets mis of niet genoeg hormoon. Misschien utrogestran is zelfs voldoende zou zijn misschien ivf wie weet! Maar het komt vast wel. Vriendinnetje van mij na 2 jaar pas naar gyn gegaan en 4iui niets uitgemaakt en 1e ivf van b embryo zwanger met utrogestan! Nu 10wk dus het kan ook al duurt het lang! Sterkte ermee en wacht niet lang voor hoop dat het van zelf nog snel zal gaan! Traject ga je zoiezo niet gelijk in dus die rondes voor heb je nog altijd