Ik ben me er sinds kort bewust van dat mijn leven om het wel of niet "slapen" van mijn zoon draait, ofwel ik heb een "slaaptrauma" opgelopen . Nu is hij van nature ook nog vrij koppig, eigenwijs en vol ondeugd (soms word ik gek van het "nee" zeggen, het gejengel en gejammer dat daarna komt, driftbuien, enz.) Ik weet dat dat erbij hoort en ik kan er ook mee omgaan...als hij dan tenminste de nacht doorslaapt (ofwel: maximaal 2x wakker wordt). Zo moet alles volgens bepaalde rituelen gaan. Alleen werkt hij natuurlijk niet altijd mee. Ik raak dan echt uit mijn doen (geïrriteerd, onrustig). Ik schiet ook heel snel door in negativiteit. Zo kan ik me super druk maken als mijn zoon zijn avondeten niet goed gegeten heeft. Ik denk dan al snel dat hij dan honger heeft en 's nachts niet goed zal slapen. Maar ik durf hem ook niet nog iets extra's te geven omdat ik bang ben dat hij daar dan aan gaat wennen en ik een "slechte gewoonte" aanleer. Vervolgens ben ik dan de hele avond nerveus omdat ik niet goed weet hoe het verder zal verlopen. Ik moet zeggen dat slapen bij mij centraal staat omdat ik super bang ben niet aan mijn eigen rust te komen (slapen is altijd drama geweest --> huilbaby). Zo gauw hij een kik geeft snachts zit ik rechtop in bed. Als hij dan niet gelijk weer gaat slapen, slaat de twijfel toe...moet ik meteen naar hem toe gaan (of leert hij dan nooit zelf weer in slaap te vallen)... moet ik een paar minuten wachten (of wordt hij daar alleen hysterischer van?). Hij praat nog niet, dus kan ook niet aangeven wat er is, wat hij wil of nodig heeft. Morgen gaat hij bij mijn schoonmoeder logeren en nu al maak ik me druk dat hij dan te vroeg in bed gaat, vaak wakker wordt snachts, dat mijn schoonmoeder hem bij haar in bed pakt of in slaap wiegt en dat daardoor zijn ritme verstoord wordt. De afgelopen nachten is ook drama geweest. De griep is toegeslagen bij ons thuis... Hij werd om de haverklap wakker, dus steeds ons bed weer uit moeten, niet uit kunnen zieken en fysiek behoorlijk aan het einde van mijn Latijn. Ik vind het moeilijk om dan nog positief te zijn. Mijn vriend is altijd teleurgesteld als ik zeg dat ik een tweede niet aankan zolang f. niet doorslaapt en ik dus geen goede nachtrust heb (laat staan als je zwanger bent). Ik wil graag veel positiever zijn maar ik weet niet goed hoe. Ik geniet van de kleine dingetjes en hou heel veel van mijn zoon, maar als je altijd moe bent en er geen duidelijke vooruitgang in zit, vind ik dit erg moeilijk... Iemand die dit gevoel herkent? Of ben ik gewoon vrij "zwak" wat dit betreft...?
Och ja, hier hetzelfde. Ik zit al weken tegen die zomertijd, as weekend, op te kijken. Alles verschuift een uur naar voren, hoe moet dat dan? Enzenz. Bij elke kik snachts wordt ik zenuwachtig.. Terwijl ze hier, grotendeels, nooit wakker worden.. (klopt af).. Wou dat ik hier ook relaxter mee om kon gaan..
Pfff. Je maakt het je zelf wel heel moeilijk. Probeer aller eerst niet zo strak te zijn met dat slapen voor je zelf. Een keer niet goed eten is geen groot drama. Toetje mag altijd. Komen doen ze toch wel in de nacht. Laat het voor je zelf los. Niet alles moet. Go with the flow. Morgen naar schoonmoeder. Neem dan je tijd om bij te komen. Hij zit veilig. Maak het je zelf makkelijke. Het hoeft niet perfect. Een tweede ik geef je gelijk. Dit is voor nu voor jou nog even voldoende. Binnen een jaar woord hij al wat groter. Grotere kans dat je meer met je kleintje meer kan gaan praten. Mijn tip echt laat het meer los. Het komt zo als het komt en heb vertrouwen in je zelf als moord. En af en toe balen van die eigenwijze dreumus is gezond.. !
Ik herken het!! al ga ik er niet zo aan onder door.. maar die frustraties, zorgen en speculaties zijn zo herkenbaar
Natuurlijk ben je niet "zwak". Maar ik heb wel de indruk (misschien niet terecht hoor) dat je het moederschap best spannend vindt. En dat je zoontje daar wellicht ook op reageert. Kinderen, hoe klein ook, voelen heel vlug aan of de ouders gestressed zijn en daar reageren ze ook op (met minder plezierig gedrag). Ik zou, als ik jou was, eens kijken of er een manier is, dat je wat minder "strak" met bepaalde dingen omgaat maar ook eens kijken hoe je de regie wat meer uit handen kunt geven. (door er op te vertrouwen dat je schoonmoeder gerust goed op je zoontje let, ook 's nachts en dat het allemaal wel goed gaat komen) En ook eens kijken of het mogelijk is dat jij eens een paar nachten bijtankt? Als je minder moe bent, ben je ook veel minder negatief. Kan je vriend een paar nachten de zorg voor jullie zoontje op zich nemen? Desnoods bij hem gaat slapen en jij dus echt even apart om lekker te slapen? Mijn dreumes eet vaker niet dan wel... tsja... ik kan 't er niet in duwen, ze is vrolijk en levendig... het komt wel weer En slapen... al 22 maanden wordt dreumes 's nachts één of meerde keren wakker... doorslapen is echt niet aan de orde hier. Maar ze slaapt bij ons op de kamer en dat gaat prima, want ik hoef zo niet op te staan en bij de eerste kik, trek ik haar tegen mij aan, en slapen we samen lekker verder. Ik kijk naar mijn kindje, ze gaat pas naar bed als ik het idee heb, dat ze moe is, anders raken we beiden gefrustreerd. Dus slaapt ze de ene keer om zeven uur 's avonds en de andere keer om half tien 's avonds. Het klinkt makkelijk... en dat is het echt niet, maar probeer dingen wat meer los te laten meis, anders ga je 't nog erg moeilijk krijgen. Met kinderen zijn dingen niet zo erg te plannen... het hele leven is überhaupt niet erg te plannen...
Inderdaad is loslaten het punt, maar dat is niet makkelijk. Ik denk ook dat je zoontje hier enorm op reageert. En ik ken het echt wel maar kan mezelf snel weer tot de orde roepen en me afvragen wat het ergste is als ik die nacht slecht geslapen heb. Ja je bent brak maar godzijdank bestaat er koffie, en dan de volgende dag desnoods al om 20.00 uur erin. Door de stressen, chagrijnig te worden of in paniek te schieten en te tellen hoeveel uurtjes je nog kan slapen zal het niet beter worden, eerder slechter.
Oei...ik herken dit helemaal niet, misschien dat ik daarom even reageer Vanaf het begin ben ik heel simpel geweest, en geloof me, dat helpt. De meeste dingen waarvan mensen zeggen daar leer je ze fouten dingen mee aan vielen 100% mee. Zo heb ik haar na een paar minuten (luister naar het verschil tussen een mopper en echt verdrietig gehuil) altijd of eruit gehaald, of even bij haar gestaan en gesust tot ze weer sliep. Ik heb nooit moeilijk gedaan over even bij ons in bed kruipen morgens vroeg, en zelfs als zij midden in de nacht kwam en niet meer in slaap kon komen bij ons laten liggen, zelfs nu ze 4 en een half is gebeurt het nog weleens. Dan hoor je al heel erg snel dat ze dat leren en je krijgt ze nooit meer je bed uit. Niks van gemerkt hoor, ze hebben er meestal een reden voor (en die is de ene keer duidelijker dan de andere keer haha) en zodra die reden er niet was, of weg was, was het ook gewoon over. Zo kan ze twee nachten opeens om 3 uur wakker worden en naar ons rennen, en vervolgens verdwijnt dat weer helemaal. Hoe drukker jij je maakt hoe erger het zal zijn, of in ieder geval aanvoelen. Dus ontspan en luister goed naar jouw gevoel, en als je de keuze om iets te doen of niet te doen maakt ga daar dan ook niet over zitten piekeren.
Ik herken het wel hoor. Ik heb het bij mn 1e ook heel erg gehad. Was constant opgejaagd en nerveus. En dat terwijk hij prima sliep. Het was wel een onrustige baby en als kind had hij dat nog. Alles moet volgens een bepaald ritme en daar probeerde ik me altijd aan te houden. Het was heel vermoeiend maar met een jaar of 2 werd hij en ik steeds makkelijker en kon ik meet genieten. Ook bij mn dochtertje heb ik het een beetje maar minder omdat zij makkelijker is. Al slaapt ze wel slechter dan hij. Het zit ook in je karakter waarschijnlijk. Ik ben een enorme controlfreak en als er iets is waar je geen controle over heb..... Loslaten is de oplossing maar zo makkelijk is dat niet voor iedereen. Maar ik weet wel het komt echt goed!!
Laat me raden, je bent een enorme controlfreak? Ik herken het, omdat ik zelf een enorme controlfreak ben. Als alles op rolletjes loopt heb ik rust, maar zodra er iets even wat minder gaat schiet ik meten in de stressmode en wordt ik over het algemeen heel pessimistisch over verbetering. Wij moeten vrij veel reizen voor werk met de kids en dan zit ik weken van te voren al in de rats over hoe lang ze last hebben van de jetlag en hoe we er het beste mee om moeten gaan- wel of niet aanpassen aan tijdzones, co-sleepen of niet, hoe omgaan met eten, zucht.... Mn man wordt soms helemaal van mijn gepieker en geplan. Ik weet zelf natuurlijk ook wel dat de dingen soms gewoon gaan zoals ze gaan en je niets over alles contole kunt hebben, maar ja... eenmaal een controlfreak.. Wat mij wel enigzins helpt is mindfulness. Je leert dan de dingen accepteren zoals ze zijn. Wat betreft een tweede kindje, daarmee zou ik zeker nog even wachten. Het zou best eens kunnen dat je zoontje, als hij straks wel kan praten, veel makkelijker wordt met eten en slapen. Dat lijkt me een veel beter moment voor de tweede zwangeschap. Succes!
Grote kans dat je kind tijdens logeren heel anders slaapt! Een kind is een beetje een onvoorspelbare factor, die kan je niet helemaal controleren, hoe klein ze ook zijn. Ze voelen het prima aan als jij je druk maakt. (DL speelt daar tenminste altijd enorm op in. Als baby al, legde ik ergens een zacht doekje onder haar voetjes op de commode, ging ze alleen maar harder schoppen, tot ik doekje weer weghaalde. Dat soort dingen Je moet het echt een beetje los laten.
Zoo herkenbaar TS ook herkenbaar. Al kan ik het tegenwoordig goed af laten glijden. Ik ben de mantra accepteren veel gaan herhalen want echt het scheelt veel frustratie!
Ik herken dit! De situatie die jij beschrijft had mijn zoontje kunnen zijn, maar dan een jaar ouder. Nu is mijn zoontje een stuk jonger en zit jij in een heel andere fase, maar ik herken het gevoel van nerveus zijn omdat het ritme in de war kan gaan en je kindje erg onrustig is (vooral qua slapen). Ik kan helemaal meevoelen met je angst voor het logeren bij je schoonmoeder. Ik weet niet hoe het bij jou was, maar mijn zoontje was meteen heel onrustig nadat we thuis waren uit het ziekenhuis. Zelf ging ik er al vrij 'snel' aan onderdoor. Ik heb na 12 weken aan de bel getrokken bij de huisarts, toen stond de crisisdienst meteen op de stoep. Ik kreeg om de dag een psychiater op bezoek (dat was best fijn!!), ik kreeg slaapmedicatie en ik moest een paar nachten uit logeren. Wel een beetje heftig zo hè, haha... Stukje bij beetje heb ik geleerd om meer ontspannen met alles om te gaan (ben zelf een cotrolfreak ) en het gaat nu een stuk beter! Ik kan soms nog steeds niet geloven dat mijn eeuwig onrustige baby nu veel rustiger is en veeeeeel beter slaapt. Ik moet er wel bij zeggen dat ik, voor ik naar de huisarts ging, de methode van 'baby in een droomritme' van Stephanie Lampe heb gedaan, er is nu ook een boek voor 1 jaar en ouder geloof ik, een hele fijne methode die ook voor rust zorgt. Misschien een idee voor je? Maar goed dat was hier niet voldoende, ik moest echt zelf tot rust komen (dat had ik eerst ook nog niet door). Ik was echt afgedraaid en had de emoties die jij ook hebt. Mijn ervaring leert dat anderen wel 100x kunnen zeggen dat je zelf met moet ontspannen, maar dat het soms te moeilijk is om aan te nemen en er iets mee te kunnen doen. Ik dacht altijd, makkelijk praten, krijg eerst zelf maar eens een onrustig kind. Met hulp van buitenaf is het me vrij snel gelukt om zelf wat meer ontspannen te zijn, en wonderbaarlijk genoeg reageert mijn zoontje daar erg goed op! Misschien vind jij ook wel een manier om wat ontspannender te worden. En als het klopt wat 'ze' zeggen, dan gaat je kindje daar ook beter op reageren!
Ik ben een enorme controlfreak, daar ben ik mij welbewust van Ik weet ook dat ik zelf degene ben die behoefte heeft aan voorspelbaarheid en structuur en dat ik dat projecteer op mijn zoon. Maar ik denk dat ik zo geworden ben door de hele situatie (huilbaby, plusminus tot een jaar oud) en dat ik die structuur gecreëerd heb om toch nog ergens een houvast aan te hebben (als jullie begrijpen wat ik bedoel ). Maar goed, het logeren is niet doorgegaan. F. Heeft vandaag uren gehuild en na een bezoekje aan de huisarts blijkt hij aan allebei de oortjes een flinke ontsteking te hebben. Echt heel zielig... Het aparte is dat ik die hele drang maar structuur ff de deur uit heb gewerkt en dat f. nu lekker naast me op de bank ligt te slapen en geen avondeten gehad heeft maar wel een paar koekjes (met chocola). Ik kan het dus wel
Mijn zwangerschap ging al niet heel goed (vergiftiging) en de eerste negen maanden daarna alleen maar ontroostbaar huilen en huilen en huilen... ziekenhuis in/uit, niets kunnen vinden. Na negen maanden werd hij iets rustiger (minder ontroostbaar huilen) maar nog steeds erg onrustig (geen relaxte baby). Ik heb veel hulp van familie gehad maar ook zij konden niet veel meer uitrichten dan zo nu en dan eens een dagje oppassen. zeker fijn ff bijtanken, maar het probleem bleef bestaan: dag in, dag uit. Ik zeg nu zelf nog tegen mijn vriend dat als we ooit nog kinderen krijgen ik niet lang zwangerschapsverlof hoef en dat hij dat maar moet opnemen dan kan ik gewoon gaan werken. Erg pessimistisch, i know Baby in een droomritme heb ik ook. Er staan wel een aantal goede tips in. Heb er een paar dingen van kunnen gebruiken maar het is geen wondermiddel. Maar mensen, ik ga positiever proberen te zijn en ik begin erbij dat mijn zoon lekker slaapt nu (ook al is het naast me op de bank!)
Tja wie voelt zich t fijnst bij t ritme? Mijn ervaring (privé en proff) is dat een blije baby een blijere mama krijgt maar ook andersom. Maar aks de structuur nu voor zoveel stress zorgt is t misschien tijd voor een andere? Een met ruimte voor hoe handelen snachts ed? Als je bedenkt wat je wil doen in de nacht, wat goed voelt als moeder, wordt t ook weer makkelijk. Ik ben als mens perfectionistisch maar als moeder heb ik de instelling dat warmte en geborgenheid boven structuur gaat. Wij hebben regelmaat in de zin van rituelen maar volg onze ukkepuk verder gewoon.
Ook hier herkenning Er is al veel gezegd waar je wellicht iets aan kunt hebben. Ik denk dat het toverwoord is, zoals bij zoveel dingen: loslaten. Het allermoeilijkste wat je als moeder én controlfreak zult moeten doen, maar wel nodig. Je kindje voelt je stress, of je dat nu wilt of niet. Probeer wat minder te focussen op het woordje 'slaap'. Hoe meer je bezig bent met datgene dat je wilt bereiken, hoe minder snel dat zal gebeuren.
Ik denk dat het wel een goed idee kan zijn om heeeele klein stapjes te maken in het 'loslaten'. Uit logeren is een hele grote (vind ik), maar probeer eens iets kleins. Ik merkte dat het totaal geen invloed had op de nachten als zl iets later in bed kwam bijvoorbeeld. We gingen uit eten, het was druk en duurde wat langer en hij lag pas om 09.00 in bed. 1,5 uur later. Doodsbang was ik dat hij 10 keer wakker ging worden. Niet dus. Vraag je ook af wat het ergste is wat er kan gebeuren. Stel: je zoon eet slecht 's avonds en hij wordt 's nachts wakker.. is het dan zo erg om een flesje te geven? Je kunt die alvast klaarzetten voor de zekerheid als het je rust geeft. Dikke kans dat ie helemaal niet wakker wordt van de honger. Voor mij is het al een stap om iemand anders mijn zoon naar bed te laten brengen. Manlief ging nog, mijn moeder vond ik lastiger. We hadden plotseling lekkage, ik was aan het werk en ml ging naar de bouwmarkt om een nieuwe kraan te kopen. O, jee.. en toen was het babybedtijd. Mijn moeder bracht hem toch naar bed en het ging prima. Ook slaap ik wel eens met oordopjes als ik wakker word van elke kik. Wel zet ik dan de babyfoon op ml's nachtkastje zodat hij me kan wakker porren als zl wakker wordt. Controlfreak, maar dan met een omweg
Zoooo herkenbaar! En geloof me, het wordt steeds makkelijker. Je moet het tijd geven en ervaart dat als je kindje minder of weinig slaapt op een dag hij of zij dat wel weer inhaalt. Als ze echt moe zijn, slapen ze wel. Ik was ook een echte controle freak. In alles. Nu ben ik dat veel minder, want het heeft geen zin de controle te willen houden over iets waar je het niet op gaat krijgen. Je kindje regelt dat zelf heel goed.