Mijn man vond dat wel lastig, is thuis ook veel meer opgevoed volgens RRR. Als hij niet wilde slapen vroeger en lag te huilen, als baby, was het dus gewoon huilen tot hij in slaap viel. Hij heeft dus wel veel moeite gehad met de keuzes die ik maakte, (niet laten huilen, meer op begrip en dialoog, ipv op strak luisteren), maar op een gegeven moment heb ik gewoon aangegeven: als jij meer stem wilt hebben in hoe we het doen, ga je je eerst maar eens inlezen. Doe je dat niet, maak je de keuze om dat niet te doen, dan is dat jouw keuze, maar dan doen we het zoals ik het kies. Hij had niet zoveel zin in pedagogische literatuur lezen, dus hij is meegegaan in mijn lijn. Ik kan ook altijd goed onderbouwen waarom ik dingen doe zoals ik ze doe, en hij ziet inmiddels ook wel dat het werkt. Dus hij gaat nu wel mee. Ik moet hem wel regelmatig bijsturen, want zijn spontane reacties op acties van de kinderen zijn regelmatig nog wel van het niveau 'opgetrokken wenkbrauwen'. Hij heeft gewoon echt geen gen voor opvoeden meegekregen. Reageert veel meer vanuit zijn emotie, en dan zijn de kinderen in zijn beleving regelmatig lastig. Hij probeert dan die last te beperken, maar komt er eigenlijk elke keer achter dat door zijn strategie die last alleen maar toeneemt, dus dan stuurt ie wel weer bij als ik aangeef hoe hij het beter anders kan doen.
Ik had dat eerder wel, dat ik dacht dat we 1 lijn moesten kiezen en de kinderen niet moesten merken dat we er verschillend over denken soms. Maar daar ben ik wel van afgestapt. Als hij dingen doet waar ik het niet mee eens ben, zeg ik dat -als ik dat nodig vind- ook gewoon waar de kinderen bij zijn. We hebben het er dan in hun bijzijn over en dat kan ook gewoon. Zij leren hiervan ook weer, en we zorgen wel dat ze niet de mogelijkheid krijgen om te splitten/ons tegen elkaar uit te spelen.
Daar heb je gelijk in. We zitten nu ook nog maar in de prille peuterfase dus veel om te discussiëren/niet met elkaar eens te zijn is er eigenlijk nog niet. De neens zijn nog niet zo groot dus misschien word het in de toekomst wel anders
Ja, dat gebeurt idd meer zodra ze groter worden.... Hier eentje van 6 en 2, maar daarnaast parttime ook nog twee van mijn man van 12 en 14
Interessant om te lezen. Ik vind het soms best lastig. Ik heb door mijn opleiding natuurlijk veel kennis hierover. Maar ik wil ook niet zijn wensen helemaal negeren.
Onze doelen zijn vaak wel hetzelfde, moet ik erbij zeggen: we zijn het erg eens over wat we onze kinderen willen leren. de weg ernaartoe, daarin merk ik dat ik op professioneel niveau een hoop nuttige bagage heb en hij gewoon niet. En als mijn man er dan voor kiest om zijn eigen bagage niet aan te vullen, maar af te gaan op mijn know-how
wel grappig..je eerste stukje over lees je dan maar in en dit stukje is precies hoe het hier ook gaat.
Maar ik neem aan dat iedereen hetzelfde doel heeft om je kinderen op te voeden tot zelfstandige respectvolle en liefdevolle volwassenen
Dat vast wel...maar de weg er naar toe kan nog al eens verschillen..en de weg die mijn man met de oudste in wilde gaan dat werkt echt niet bij haar.
Ja, maar daarbinnen heb je natuurlijk allerlei sub-doelen, en kun je verschil aanbrengen in wat je belangrijk vindt. Vind je het bijvoorbeeld belangrijk dat een kind tot de max alles uit zichzelf haalt, of is het belangrijker dat een kind leert rekening te houden met anderen en anderen te helpen waar nodig? Dat soort dingen. Daarin denken mijn man en ik wel vrij behoorlijk hetzelfde. Enkel de weg ernaartoe, dan kan mijn man totaal niet zien dat hoe hij het aanpakt, alleen maar olie op het vuur gooit bijvoorbeeld
Ik was de discussies zat Heeft goed geholpen trouwens hier Mijn man heeft toen echt zijn blik geopend en was vanaf toen bereid om even verder te kijken dan de oppervlakte, bij hoe ik het deed, en mij ook te bevragen op waarom ik dingen aanpakte zoals ik ze aanpakte. Heeft met name de band met de oudste een hoop goed gedaan
Idd dat was ik ook. Maar doordat hij steeds dwars tegen de oudste in bleef gaan....is ze nog steeds wat kort in de kar in dat soort situaties naar hem toe. Heb hem ook uitgelegd dat dit ook tijd kost voor ze het weer accepteert om door hem gecorrigeerd te worden en dat hij daarin even de langste adem moet hebben ook als ze hem uitdaagt en hij zich niet moet laten verleiden om de strijd weer aan te gaan. Maar dat vindt hij nog steeds wel lastig. Langzaamaan gaat het beter..
Ik heb trouwens ook erg veel van mijn man geleerd... Loslaten vooral op motorisch gebied bij de oudste... En hij zegt ook altijd ze moet nu in een groter bed, grotere stoel, echte beker en bestek etc... Hij is ook veel handiger met haar motorisch te stimuleren, snapte (bijv. Dingen van de fysio) veel sneller en kan/ kon dat veel beter toepassen. Dan liet hij het mij zien en dan dacht ik wa? Nog een keer wa? En dan de vierde of vijfde keer dat ik het deed, begon het pas ergens op te lijken... Terwijl hij aan een keer genoeg heeft
Dat is waar. Mijn man en ik denken daar ook hetzelfde in. Maar E zit nu nog niet op school. Hij vindt hoge prestaties veel belangrijker dan ik. Ik ben al tevreden als het hem lukt om het beste uit hemzelf te halen.
Rozemarijnbedje en Tuc, ik herken het ook wat jullie zeggen. Als je een andere mening deelt dan lees je je maar in en onderbouw je het maar. Anders bepaal ik de grote lijnen. Hier bespreken we soms terplekke en soms achteraf of we eens zijn met elkaar keuzes. De kids kunnen dat meekrijgen, maar bepalen niet de koers daarin. Soefdeboef: ook dat herken ik wel. Ik leer ook wel dingen van mijn man. Deze liggen vooral op het gebied van loslaten.
Ben ik ook benieuwd naar ... Hier gaat manlief ook voornamelijk met mij mee, omdat ik een stuk meer ervaring heb met kinderen. Maar over alles is te praten, maar ik wil wel dat hij zich dan eerst verdiept in datgene wat hij wil veranderen