Na vechtscheiding (3 jaar lang) uitspraak

Ik moet even wat kwijt hoor. Na 3 jaar in een vechtscheiding gezeten te hebben, is vandaag de uitslag gekomen op een hoger beroep dat ik ingesteld heb. Ik ben vlak na het uit elkaar terug gegaan naar Friesland en heb in een crisisopvang gezeten en mijn ex-man woont vlakbij Amsterdam. Ik woon nu alweer 3 jaar in Friesland.
Hij kon niet verkroppen dat ik weggegaan ben en heeft 3 jaar lang lopen dreigen, vervelend doen etc. Het kwam uiteindelijk zover dat onze dochter nu onder toezicht staat (ook omdat ik dat graag wou, een derde die meekijkt.) Vorig jaar gescheiden. En ook een zitting over mijn woonplaats en van onze dochter. Zitting was een ramp, alles wat mis kon gaan, ging mis. Uiteindelijk uitgesproken dat ik binnen 6 maanden op een afstand van max. 30 km van ex-man moest wonen. Die periode liep in januari dit jaar af, maar ondertussen had ik hoger beroep ingesteld. Dat heeft gediend en het voelde ditmaal als een rechtvaardige rechtszitting. Ex eiste een afstand van max 15 km en co-ouderschap.
Vandaag eindelijk de uitspraak, na twee keer uitstel en zo ontzettend bang zijn voor de uitspraak, en ik mag blijven, omdat ik aannemelijk heb gemaakt dat ik op dat moment niets anders kon dan hierheen verhuizen.
Ik ben flabbergasted, blij en voel me nu toch ook wel weer schuldig tegenover mijn ex. Dit is iets waar hij echt zijn zinnen op had gezet, linksom of rechtsom. Aan de andere kant weet ik dat hij het er ook ontzettend naar gemaakt heeft. Ik geloof dat ik er nog even aan moet wennen. De overdrachten gaan alweer even rustig en goed, maar ben wel bang dat dit de boel weer verandert...

 

Jammer van de discussie, maar ik snap het wel.
Korte situatie: we sloegen elkaar en hij vernederde mij heel erg. Ik ben naar mijn moeder gegaan (20 a 30 minuten van ex af), maar zij had psychische problemen en mede daardoor boterde het heel erg slecht tussen ons. Ondertussen veel stress door gedrag van ex (veel bellen, dreigen, politie erbij halen etc.) Ik kreeg geen urgentie en financieel gezien kon ik niet particulier huren. Overal rondgebeld, maatschappelijk werk, crisisopvangen door het hele land, de gemeente, woningcorporaties, makelaars, maar er was niets mogelijk. Uiteindelijk gefocust (elke dag bellen) op crisisopvang in gemeente ex en crisisopvang in Friesland, omdat deze mensen buiten de regio aannam (doen crisisopvangen in de regel niet) en ik uit Friesland kom. Crisisopvang Friesland was het eerste en daar ben ik wezen kijken. Ik heb toen ook de helft van het halen en brengen op me genomen, waarbij ik altijd bereid ben te ruilen en daarnaast kan hij soms gebruik maken van het feit dat hij al in de buurt is, waardoor het hem niet zo veel kost, want groot deel zit bij de werkgever en daarnaast heeft hij een ruime omgangsregeling (hij heeft haar 3 weekenden en kan haar maandag naar school brengen, wanneer hij kan en ik heb haar het vierde weekend.)
Ik ben blij dat ik nu weer bij mijn familie in de buurt woon, omdat ik hier daardoor ook echt een netwerk heb. Rot vind ik het wel voor mijn ex, maar na drie jaar uitgemaakt te zijn voor rotte vis en beschuldigd te worden van mishandeling (inclusief politie op de stoep) vind ik wel dat hij het er naar gemaakt heeft. Dit is vanaf het allereerste begin, toen ik hem wou vertellen dat ik wou scheiden, compleet verkeerd gegaan.

 

Dat mag je allemaal vinden, echt waar, maar ik wordt er een beetje kriegelig van. Het is niet in het belang van een kind als de ene ouder elke overdracht zo moeilijk mogelijk maakt voor de andere ouder, waarbij het kind wordt gebruikt als machtsmiddel.
Met alle respect, jij kent mijn situatie niet en weet niet wat er allemaal gebeurt is. Zoveel als een kind recht heeft op contact met zijn vader, des te meer recht heeft een kind erop dat het contact tussen beide ouders enigzins in het redelijke kan, waardoor het kind ook met een fijn gevoel naar de andere ouder kan. De rechtbank achtte de kans dat ons contact beter zou gaan, mocht ik weer dichterbij wonen, zeer slecht in. Want dit contact is ook na tussenkomst van opeenvolgend een mediator, het AMK, de Raad van de Kinderbescherming en een voogd nooit verbeterd. Sterker nog, elke keer als ik iets deed wat mijn ex niet aanstond, zoals het LBIO inschakelen toen hij weigerde alimentatie te betalen, gebruikte mijn ex ons kind als machtsmiddel. Of het volgende: ik krijg geen co-ouderschap van je, nou dan gaat ons kind niet naar haar eerste kinderfeestje, want dan heb jij haar nog even, en dat laat ik niet toe.
De reden dat ik verhuisd ben is onder meer dat ik eigenlijk geen plek meer had om te wonen en ik als de dood was voor mijn ex-man. Het verhuizen heeft de angst lange tijd niet verminderd, maar de afstand is in zo'n geval wel fijn, want hij kan niet zomaar op de stoep staan.
En qua, spontane acties. Ik heb mijn ex die ruimte lange tijd gegeven, maar uiteindelijk bleek dat mijn plannen daardoor altijd moesten wijken, want 'ik deed toch niets', en probeerde ik daar niet mee in gaan, dan kreeg ik gewoon ons kind niet mee bij het ophalen. En daar ga ik nu dus niet meer zomaar in mee. (Bovendien, wanneer moet je een spontane actie doen, kind gaat nog altijd 5 dagen in de week naar school.)
Wat mij betreft was deze rechtzitting rechtvaardig. De rechters waren kritisch naar ons beide. De Raad heeft zijn mening gegeven en ook een waarom gegeven en ook de gezinsvoogd heeft haar mening gegeven. Iedereen is gehoord.

 

Dat is wat ik ook precies zeg van mijn ex, zo strikt mogelijk. Maar vaak wil ik dan nog wel eens aanpassen voor hem. Hij heeft ook een baan waar hij gewoon niet altijd weet wanneer hij waar is en dat wil ik zeker niet in de weg zitten en dat snap ik ook wel. Gelukkig is het nu wel wat rustiger en durf ik inmiddels heel langzaam aan weer te zeggen wat ik ergens van vind. Vooral de afgelopen twee en een half jaar werd hij heel vervelend als ik soepel was en dan kreeg ik toch altijd het verwijt dat ik niet flexibel was, terwijl ik niet flexibeler kon zijn (hij kon haar op vrijdag altijd direct na zijn werk halen, hoe laat ook, 11 uur, 14 uur, 15 uur, 19 uur en alles er tussenin.)
Ik heb inmiddels wel afgedwongen dat de kleinere vakanties min. 3 weken van te voren verdeeld worden. Vaak is ze hier toch de volledige vakantie, maar dan weet ik tenminste wel waar ik aan toe ben, ook ivm. opvang. Een half jaar van te voren weigert hij (snap ik ook wel, ivm. werk.) Uiteindelijk komt het regelen van al die afspraken wel weer op mij aan, maar goed.
De laatste tijd gaat het goed, gelukkig, maar ik heb ook de ervaring dat mijn ex voor een rechtzitting normaal doet en daarna opeens weer losgaat, ik kan dus nooit van hem op aan. En ik vraag me af hoe hij deze uitslag gaat opvatten, want dit is natuurlijk een hele dikke 'Nee' voor iets waar hij al zijn zinnen 3 jaar lang op heeft gezet.
Tijdens de mediation (2 jaar geleden) werd mijn ex-man al gezegd dat co-ouderschap, danwel mijn verhuizing hem niet werd. Daarna is dat nog herhaald door het AMK, de Raad en de gezinsvoogd, maar hij vond dat iedereen op mijn hand was. En zodoende zei hij tegen hen: jullie kunnen dit niet voor mij regelen? Dan werk ik ook nergens aan mee, want het ligt allemaal aan haar.
Mijn ex start trouwens niet ontelbare rechtzaken op. Er is een zitting geweest voor de voorlopige voorzieningen. Toen één voor de echtscheiding zelf, waarbij beslissing mijn woonplaats werd aangehouden en moest de Raad eerst onderzoek doen. Daarna een zitting voor mijn woonplaats en daarnaast nog het hoger beroep. Nu moet alleen de inboedel nog verdeeld worden, dus dat wordt hopelijk de laatste rechtzitting. Alhoewel mijn dochter laatst wel zei dat als ze 12 is, ze mag kiezen, dus ik gok erop dat hij dan een rechtzaak begint.