hij heeft vakantie, maar ik denk inderdaad dat ze het dinsdag ook allemaal wel weten op school, ik ben blij dat alsnog het gesprek net met hem aan ben gegaan. dat heeft mij goed opgelucht, en deze topic ook hier heeft zo een zelfde reactie gegeven paar jaar terug op iets wat wij dachten nou dat vind die echt leuk, en hij keek er ook heel lang boos naar, ik dacht iets van een zandbak, in november vonden we dat eens tijd werd voor een konijn, we hebben wel afgesproken dat die pas komt in de lente, en we een jonkie willen en dat hij wel beetje mee moet helpen, nu gaan we het konijntje volgende maand halen en soms hebben we daar dan over. beetje voorbereiden op wat er daar bij komt, en we er bij moeten kopen, ik zei toen meteen al tegen vriend van, we kunnen niet zomaar hup een konijn kopen, beetje voorbereiden, en nu leeft er erg naar toe, nu hebben we afgesproken volgende week een konijn uit kiezen in de winkel die dan voor ons gereserveerd word. en dan heeft de tijd op een naam te bedenken waar die dus heel leuk op reageert want hij vraagt er ook echt vragen over en zat gister via youtube filmpjes van konijnen te bekijken,
Mijn beide kinderen zouden ook zo reageren. Het is met het onbekende. Grote kans als het nog eens kan. Je kindje het wel leuker kan vinden. Het niets met ondankbaar te maken. Best indrukwekkend in een politie auto mogen. Op foto met vreemde ect ect. Hier open dag politie bureau met brandweer ambulance ect ect je zou denken menig kind rent die auto.s in. Mijn dochter van af een afstandje vond ze het prachtig voor de rest overweldigend. Ooit jaren geleden had ik een onverwachts meevallertje ik met zoonlief om 20.00 uur op een vrijdag avond naar de Bart smid( het was koopavond) hij zat al in zijn pyjama. Ik zeg we gaan naar de speelgoed winkel en je mag iets super leuks uitkiezen. Puntje bij paaltje hij heeft het wel uit gekozen maar was te van werkelijk waar mag ik dat zo maar doen. Was een playstation 2> Wilde hij al heel lang super graag hebben en dit keer kon het. Na de hand heeft hij er veel plezier van gehad en was zeker wel blij maar het onverwachtse nou nee hihi.
nou, nu je het er over hebt. Mijn moeder en stiefvader gingen een week of 3 geleden mee mijn dochtertje van school halen. Wij wonen in Twente, mijn moeder in Middelburg, dus oma en opa komen niet zo vaak en halen haar zeker niet uit school. Maar dit wist ze van te voren. Toen ze er waren, was ze superblij, helemaal enthousiast. Daarentegen ging mijn beste vriendin (die volgens mijn dochter óók haar beste vriendin is ) vandaag geheel onverwachts mee haar halen. Ook mijn vriendin was nog nooit op school geweest. Toch reageerde mijn dochter heel lauw toen ze haar zag staan op het schoolplein, terwijl ze staat te stuiteren van blijdschap als vriendin thuis komt, of als we naar haar toe gaan. Misschien heeft het inderdaad ook te maken met het onverwachte hoor, dat ze het op de een of andere manier niet direct kunnen plaatsen of zo.
Ik heb niet alles gelezen, maar wil je toch wat meegeven. Probeer niet alles vanuit het verwachtingspatroon van een volwassene te zien. Tuurlijk is het goed dat kinderen bepaald gedrag aangeleerd wordt. Bv 'dank je wel' zeggen als het iets krijgt. Maar niet elk kind uit zich naar het verwachtingspatroon van een volwassene. Misschien vond je zoon het wel geweldig! En heeft hij het er de komende dagen wel steeds over (of niet). Ik wil je graag een voorbeeld van mezelf meegeven: Toen ik een jaar of 6 was (waarom ik het me nog herinner, geen idee), gingen we eens naar de kermis. Mn ouders, mn zusje en ik. Op de terugweg op de fiets sprak mijn zusje 100uit. Ze vond het geweldig!!! En vertelde alles in geuren en kleuren. Ikzelf zei weinig. Tot mn moeder zei: 'nou, Ellen vond er volgens mij helemaal niets aan. Die hoeven we niet meer mee te nemen'. Toen begon ik vreselijk te huilen! Want ik had het wel heel leuk gevonden! Alleen was mijn manier van uiten daarvan niet in overeenstemming met de verwachting van mijn ouders... Wat betreft de politieauto: ik denk dat je hem beter wat meer had moeten voorbereiden. Waarschijnlijk beseft hij het morgen sllemaal pas.
Dit dus. Soms hoop of verwacht je dat je kind op een bepaalde manier reageert, maar dat hoeft zo natuurlijk niet te zijn. Misschien moet je je verwachtingen bijstellen. Ik snap dat je misschien teleurgesteld bent door zijn reactie, maar dat valt hem niet te verwijten. Hij is nog maar een kind. Tuurlijk moet hij leren om netjes te bedanken voor een cadeautje wat ie van iemand krijgt en leren dat het niet allemaal vanzelfsprekend is.
Ik heb het hem absoluut niet verweten, wist gewoon niet hoe ik er mee om moest gaan, nu weet dankzij jullie berichten en begrip het wel, en zal praktijk brengen
Ik wil je trouwens complimenteren met je aanpak. Hij heeft jouw emoties gezien en jij de zijne. Hij weet nu wat er bij jou van binnen gebeurde en jij bij hem. Het klinkt alsof jullie het heel goed, open en eerlijk hebben besproken. Jullie hebben er alletwee van geleerd en dat vind ik heel mooi om te lezen. Dat is voor mij de kern van goed ouderschap, de emoties van je kind en zijn gedachten en ervaringen willen horen en ook eerlijk zijn in je eigen emoties. Het raakt mij echt om dit te lezen, word er emotioneel van en vind echt dat je trots mag zijn op jezelf, je zoon en jullie band!
Hoort bij de leeftijd. Beter kun je wat duidelijker zijn over wat hij kan verwachten, (dus bijvoorbeeld: papa heeft geregeld dat er iemand even langs komt als verrassing voor jou). En bij het kiezen van een kado een paar opties bieden. Want als je eerst mag kiezen zelf en dan blijkt ineens dat er voorwaarden aan vast zitten qua grootte/bedrag, dan is het logisch dat het voor zo'n kind dan tegenvalt. Denk niet dat je dat moet zien als ondankbaar, maar hij krijgt een teleurstelling te verwerken en als je teleurgesteld bent, zie je vaak even niet het leuke van wat er wel is... is voor volwassenen dan vaak al moeilijk genoeg om te schakelen, laat staan voor een klein kind
Ik bedoelde het ook niet letterlijk hoor. Het stond er misschien wat bout. Maar ik ben het wel met femkes eens, dat je het goed hebt opgelost. Mijn neefje van zes kan soms ook zo reageren. Of zegt soms niet eens hoi als ie weggaat. Tja, hij is zes, laat maar gaan.
Dat van de politie herken ik wel. Luc vind politie ook geweldig en zwaait er altijd naar. Maar toen ik zelf nota bene met de dienstwagen langs mn huis reed durfde hij helemaal niets. Ook toen we langs zijn kinderdagverblijff reden wilde hij niets. De andere kinderen waren lyrisch maar hij, pfff. Alsof ie bang is voor de politie. Hoort bij de leeftijd denk ik.
Gelukkig zijn mijn kinderen niet zo. Vind ook wel dat jullie het aan een 5 jarige prima uit kunnen leggen.
Hmm zou het ook niet een beetje de leeftijd zijn? Juist op die leeftijd beginnen ze te beseffen wat ze willen. Maar kunnen ze er allicht nog niet zo goed mee om gaan dat dat niet is wat ze krijgen. Aan ons, ouders, de schone taak dat in goede banen te leiden
Vind dat ook wel lastig .. hier ook wel eens een reactie waarvan ik denk.. tja moet dan nou zo. Ze weet echt wel hoe het " hoort " en is eigenlijk altijd wel blij ook met kleine verrassingen. Maar soms ook ineens heel ondankbaar. Van de week aan het stoeien met vriendinnetje ieder trok aan een kant van haar tas. Dus ik zeg: stop daarmee straks is je tas stuk.. zegt madam: " dan kopen jullie toch gewoon een nieuwe." Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat.. Maar achteraf dacht ik.. tja dat snapt ze gewoon nog niet. De waarde van dingen. En kinderen zijn bovendien gewoon eerlijk. Als ze iets niet leuk vinden zeggen ze het. Ik leer mijn dochter dat als je een cadeau of verassing krijgt diegene daar moeite voor gedaan heb dus dat je daar wel voor moet bedanken> Maar dat je natuurlijk best onderscheid mag maken tussen dingen die je echt leuk vind en dingen die je minder leuk vind.
Mjah lastig lijkt me dat hoor. Het is niet herkenbaar voor ons, mijn meiden zijn juist altijd al blij met een bellenblaas ofzo Maar dat verlegene herken ik wel, soms juist op momenten dat ik zou willen dat ze vrij kunnen genieten zitten ze als twee kuikentjes onder mijn 'vleugels'. Maar goed, dat was bij jou niet eens echt het geval, hij had gewoon andere verwachtingen! Ik ben zelf concreter in wat ik aandraag denk ik, waardoor er minder snel teleurstelling is. Ze hebben bijvoorbeeld nog nooit zelf iets uitgezocht in de speelgoedwinkel, omdat ik dat echt te lastig voor ze vind. Inderdaad, er is altijd iets wat ze willen wat veel te duur is (of te duur voor dat moment) en dat is voor hen zo lastig in te schatten. Ze komen dan eigenlijk voor veel te veel keuzes te staan en alles wat ze horen is nee... Mijn keuze zou zijn om bijvoorbeeld online alvast wat op te zoeken, of te vragen waarvan ze iets willen (bv. playmobile of verkleedkleren) en dan te laten kiezen uit 2 of 3 dingen. Voor hun verjaardag maak ik ook vaak hun verlanglijstjes, met wat input vanuit hun uiteraard, maar als ik ze direct vraag wat ze zouden willen hebben komen ze met de meest gekke ideeën aan dus dat doe ik meestal ook niet. W.b. de politie-auto, misschien had je hem concreter kunnen uitleggen wat er ging gebeuren. Als je zegt 'verrassing' heeft hij misschien van alles in zijn hoofd, terwijl als je bijvoorbeeld zegt dat er iemand langskomt wat hij vast wel bijzonder vindt, dan kan hij er wat meer mee...
Ik heb alleen de openingspost gelezen. Wat jammer dat het zo is gegaan. Ik denk alleen dat zijn verwachting gewoon heel anders was en dat het belangrijk is hem goed voor te bereiden met dit soort dingen. Net als iets uit mogen zoeken: als daar grenzen aan zitten, vertel zw duidelijk vooraf.
Hier kan mijn zoon ook blij zijn om een bellen blaas hoor, het is niet dat kleine dingen niet waardeert of blij maakt Ik denk idd wat betreft de politieauto en iets uitzoeken in winkel we het beter hadden kunnen uitvoeren