Hallo, Ik dacht ik post hier mijn 'probleem' even want ik weet soms echt niet hoe ik opvoedkundig dingen aan moet pakken en wie weet kan iemand mij tips geven. Onze dochter is nu 1 jaar en 9 maanden en zit in de uitprobeer fase (volgens mij) ten eerste schreeuwt ze veel.. vooral als ze haar zin niet krijgt. Om een voor voorbeeld te noemen als we gaan eten s middags en ze zit in de kinderstoel heeft ze het vaak al heel snel bekeken.. ze drinkt haar melk en eet 2 stukjes brood en wil dan het liefste uit haar stoel.. als we haar er dan niet uit halen gaat ze jengelen en schreeuwen.. ik vind dit vreselijk! Als ik dan uitleg dat ze echt nog even wat moet eten omdat ze anders honger krijgt en buikpijn en ze wil echt niet eten dan zeg ik dat ze dan maar netjes moet wachten tot papa en mama klaar zijn met eten.. maar dat helpt dus niet.. ook dan gaat ze door met jengelen en schreeuwen. Van eten tussen de middag komt dus nooit wat.. Wat ook een 'probleem' is, is dat ze alleen maar mama mama mama wil.. als ik even weg loop gaat ze op de deur staan meppen en bonzen en roept ze "maaamaaa, maaamaaa!!!" Zo vervelend! Ik heb de griep op het moment dus wil eigenlijk het liefste in bed liggen maar vind het heel moeilijk als dochter lief me de hele tijd roept en voor papa is het ook niet leuk. . Die weet ook niet hoe hij er mee om moet gaan.. we zijn beide aan het eind van ons latijn... en houden vreselijk veel van onze dochter maar weten even niet hoe we dit nu het beste kunnen aanpakken. Kan iemand ons tips geven hoe we met deze puberpeuter om moeten gaan?
Nou uitleggen heeft in elk geval niet zo veel zin op deze leeftijd. Wat eten betreft, gewoon in de stoel laten schreeuwen. Dus pas er uit halen als ze stil is. Maar je kunt ze niet dwingen om te eten. Dus als ze niet wil eten, sja dan niet. Zorg er wel voor dat je een duidelijk ritme aanhoudt en dat ze dus niet nog n tussendoortje heeft gehad vlak voor het eten. Maar als ze dus klaar is met eten en er uit wil, dan dus gewoon er uit halen voordat ze gefrustreerd raakt. Dan haal je ook de negatieve associatie met eten en die stoel weg. Zodra je er geen 'ding' meer van maakt zul je zien dat het beter gaat. Wat betreft om mama roepen. Laat maar roepen. Je kan nou eenmaal geen 24 uur per dag haar hand vasthouden dus dat zal ze toch moeten leren. Ik ben zelf fan van supernanny. Het is nu weer op tv dus ik zou zeggen, lekker kijken. Er staat ook een hoop van op youtube.
Consequent zijn. Echt volhouden want uiteindelijk werkt dit alleen maar in je voordeel. Dit is een fase waarin ze je gaan uittesten en kijken hoever ze kunnen gaan. Goed van je dat je alles wel uitlegt, dit moet je ook blijven doen, kinderen begrijpen veel meer dan dat wij denken.
Dank je wel hier heb ik echt wat aan! Ik ben zelf pedagogisch werker dus weet ook wel hoe het moet.. maar bij je eigen kind is het toch moeilijker om objectief te blijven kijkem hoe je het beste kunt handelen.. en inderdaad dat uitleggen is wel goed om te doen.. ze begrijpt echt wel wat ik zeg! Oke.. uittestfase daar gaan we dan consequent zijn dus!
Ja ik weet hoe lastig het is, wij zijn er net een beetje doorheen. Het is pittig maar als je jezelf voorneemt om consequent en duidelijk te zijn (d.m.v. uitleg) hou je de controle en gaat ze het op een gegeven moment vanzelf inzien en begrijpen en daar heb je uiteindelijk heel veel profijt van.
Ik zou niet moelijk doen met eten als ze niet ondervoed is (op gewicht is). Geef haar keuze vraag of ze melk of sap wil, brood of cracker? Kaas of worst etc. Bereid eten met haar samen, laat haar helpen met dekken en opruimen. Maak lol tijdens eten, doe gek. Van dat verplichten komt niets het werkt juist niet zoals het moet. Ga brood met haar samen kopen laat haar kiezen welk, wat erop etc. Probeer warm eten ipv brood( soep, pannekoek etc). En dat ze jou niet laat liggen: je man moet uitleggen haar steeds dat mama even slaapt en moet steeds haar zelf vermaken en genoeg uitdaging bieden. Laat hem 1.5-2 uur gaan naar buiten desnoods. Probeer ook gewoon vaker weg zijn van huis dat ze dat vaker ziet en normaal vind. En psz lijkt mij voor haar erg goed gaat doen met 2-2.5 jaar alsze elk dag thuis is met mama
Uitleggen oké maar zou het wel simpel houden, een verhaal ophangen over dat ze anders honger en buikpijn krijgt heeft weinig zin...zou er niet teveel woorden aan vuil maken. Wil ze niet eten dan niet maar als ze zo gaat schreeuwen kan je d'r eventueel ook even omdraaien met stoel en al en als ze rustig is weer terugdraaien. Toen zoontje in die plakfase zat ging ik ff wat vaker de deur uit, dan was ie een stuk gezelliger. Als je ziek bent en papa is thuis dan lijkt het me aan papa ja om hierop in te springen door kenbaar te maken dat ze het met papa moet doen, desnoods inderdaad even de deur uit gaan om jou je rust te gunnen. Consequent zijn en duidelijkheid dus ja
tja..... lastig.... ze is ook nog best klein.. iedereen hier noemt volhouden en laten gillen in haar stoel.. tja dat kan maar dan zit je zelf ook niet echt meer lekker... kan je niet een soort compromis stellen?... wel blijven zitten maar als ze klaar is met eten dat je haar dan een speeltje op tafel geeft? Misschien blijt ze dan wel zitten? Of probeer haar aandacht te trekken door met haar te kletsen of een spelletje te doen. Ik deed met mijn oudste altijd een versimpelde versie van 'ik zie ik zie wat jij niet ziet' ... dan noemde ik niet de kleur maar gewoon het voorwerp. bijv. een lamp... en dan ging hij alle lampen aanwijzen... Vaak ging hij dan ook nog wel weer wat eten, en zo had iedereen het gezellig aan tafel.
Uitleggen kan makkelijk op deze leeftijd hoor...tenminste ik ken jouw kindje natuurlijk niet, maar de mijne snapten dat echt wel. Afleiden is wat ik het eerste probeerde op deze leeftijd. Als dat niet werkt...wel consequente grenzen stellen. Ik zou geen strijd om eten maken, je kunt ze toch niet dwingen. Dus als ze begint te schreeuwen niet zeggen dat ze nog moet eten maar uitleggen dat als ze niet meer wil eten ze wel moet wachten en stil zijn tot de rest klaar is. En ja daarvoor zul je een lange adem nodig hebben maar nu is de tijd om te investeren. Betrek haar wel bij de gezelligheid aan tafel..praat met haar e.d. ongemerkt stoppen ze dan toch vaak nog wat in hun mond en ook al doet ze dat niet dan is toch de negatieve sfeer weg. Straffen door weg te zetten ben ik absoluut geen voorstander van...maar goed ben dan ook hardgrondig anti super nanny.
Heel consequent zijn en kort benoemen dat ze van tafel mag als papa en mama klaar zijn. Als ze zelf niet eet, gewoon negeren. En met roepen naar mama terwijl papa er is en de zorg doet: doorpakken, want jullie bepalen. Ik denk dat je met enorm consequent zijn een heel eind komt. Afleiden kan ook soms helpen. Kort benoemen waarom iets moet en dan niet meer terugkomen op je beslissing. Dat lijkt zielig en je moet er misschien even doorheen, maar dat geeft haar uiteindelijk de meeste rust en duidelijkheid. Verder optijd en vooraf je verwachtingen en het plan melden.
Ja, dit. Je kan van een anderhalfjarige niet verwachten dat hij rustig blijft zitten terwijl jullie "saai" je bord leegeten. Als ik merk dat de jongste klaar is met eten en uit haar stoel wil gaan we nog even zingen en grapjes maken aan tafel. Dan redt ze het wel. Anders blijft ze ook echt niet rustig wachten hoor. En dat snap ik best.
Frustrerend idd Vooral als je dan ook zelf niet lekker in je vel zit door de griep. Het is natuurlijk makkelijk praten aan deze kant maar wellicht heb je er wat aan. - Niet in discussie gaan - Jij ben de ouder en dus baas en laatste woord - Beloon goed en lief gedrag. Bijv door samen liedjes te zingen of iets wat ze leuk vind - Negeer het gedrag - Afvragen waarom ze zo boos doet, waar komt dit weg..teveel prikkels of gehad. Succes en hoop voor jullie en haar zelf dat de rust voor hoever mogelijk wat terugkomt. Het kan idd een fase zijn
Onze zoon is wat jonger. Maar hier ook al mijn verwachtingen en maniertjes bij moeten stellen, omdat ik heb gemerkt dat een opgroeiend kind steeds weer anders uit de hoek kan komen. 'Consequent zijn, doorzetten', 'laten schreeuwen totdat het stopt' 'de kinderstoel omdraaien bij negatief gedrag en weer omdraaien bij positief gedrag' klinken mij stressvol in de oren. Ik wil juist op het moment dat mijn zoon dingen moet leren of de wereld niet begrijpt er voor hem zijn. Ook wil ik hem leren dat een boze emotie er ook mag zijn. Ik vind het zelf ook fijn dat als ik boos of verward ben dat ik dit mag uiten naar een ander. Het laatste wat ik daarmee bedoel is toegeven of alles maar toestaan. Juìst niet. Wat ik nu op zo'n moment doe is, even laten uitrazen in mijn bijzijn, het proberen uit te leggen waarom iets niet mag, benoemén dat ik begrijp dat hij boos is. Afleiden met iets anders (zoals piccolina schrijft) Maar ook mezelf vragen waarom ik vind dat iets niet mag. Is het echt zo vervelend om het broodje op de salontafel te zetten en dat het broodje alsnog tussen het spelen door helemaal op gaat? Ik merk dat als ik de strijd verleg, er eigenlijk helemaal geen strijd is. Ik vind het mooi om te zien dat mijn zoon dan toch doet wat ik wil, maar vanuit zijn eigen beweging. Niet omdat er straf volgt als hij het niet doet. Dan mis je in mijn ogen het punt waarbij je je kind iets wil leren. Voorleven. ik behandel mijn zoon niet zoals ik niet wil dat hij mij of een ander behandelt. Dat hou ik vaak in mijn achterhoofd. Maar ja, ik denk niet dat er 1 juiste manier bestaat. Dit komt uit mijn hart en past bij ons. En misschien werkt voor jou het tegenovergestelde. Mwah, misschien een beetje warrig verhaal. Hopelijk begrijp je mijn punt of je er nou mee eens bent of niet.
Hier ook een pittige tante.... Ze smeert met ons samen de boterham anders wil ze hem niet.... En aangezien ze dit ooit zelf gaat doen mag dit ook. Hier eet ze ook vaak niks of een paar happen. Dan maar niet. Vanmorgen wilde ze ineens appelstroop toen ze zag dat grote zus dat koos. We hebben een lage koelkast en ze had zelf de smeerkaas al gepakt en samen de boterham gesmeerd. Ze duwde haar bord weg en zei hoeft niet. Ik heb volgehouden en toen ik niet keek at ze de boteham gewoon op. Ik had duidelijk gezegd; eerst deze je hebt zelf smeerkaas gekozen.
Hou het zo gezellig mogelijk. Als ze niet wil eten zeg gewoon dat dat niet erg is maar het bordje wel op tafel blijft staan tot we allemaal klaar zijn. 'Je hoeft niet te eten maar het bordje blijft wel even staan' En dan doen alsof je niet kijkt, niet op het eten let. Dan nemen ze vaak stiekem nog wat hapjes of begint ze misschien weer op een gegeven moment. En maak het gezellig. Als ze zogenaamd klaar is en ze wil van tafel leg een boekje op tafel en benoem wat je ziet. 'Oww de hond, die doet waf' whatever,.... f benoem gewoon voorwerpen die je ziet. De tafel, de stoel, ow nijntje op je bord en op je bord zijn de kleuren blauw, geel,.... Maak het gezellig. Sommigen zullen een boekje afkeuren maar zo een prutske heeft nog geen gespreksstof en op die manier creëer je gespreksstof voor haar. De mama fase is een fase. Hier niet zo fel van die fases gehad maar heb het wel al vaker gelezen. Als je echt ziek bent zou ik doen alsof ik weg ga en dan stiekem weer naar binnen gaan en het bed insluipen als ze denken dat je weg bent is papa meestal wel goed genoeg. Niet echt opvoedkundig maar tja, je bent ziek en je wil rust