Ik heb de bevalling niet zo leuk ervaren..

ik kan me heel goed voorstellen dat je hier een trauma van hebt opgelopen. dit is absoluut niet hoe het zou moeten gaan. dat je kindje zuurstof nodig had en dat je man de navelstreng niet mocht doorknippen en jij je kindje niet bij je kreeg kan ik nog begrijpen. dat was een medische reden. (dan nog heel naar voor jullie) maar hoe je behandeld bent vind ik niet kunnen. als jij vind dat schreeuwen tijdens de weeen jou helpt en je houd er een handdoek voor is er toch niks aan de hand. wat een onzin dat dat niet zou mogen.
praat erover en heb het er tijdens je na controle ook nog over.
heel veel sterkte en geniet vooral van je kindje.

 

Inderdaad zo logisch! Wat goed van je man dat hij die zuster eruit heeft gezet!!

 

Ik ken eerlijk gezegd niemand die zijn bevalling als leuk/romantisch/etc heeft ervaren. Die eerste zuster was een hork en je man heeft groot gelijk dat hij haar eruit heeft gezet.

Daarnaast ben je echt niet minder of slechter als je om een ruggenprik vraagt. Jammer dat het te laat was en dat je op eigen kracht moest persen. Ik weet nog dat ik ook erg lang moest wachten op de ruggenprik. Ik kan me herinneren dat ik riep dat ik 'dat kreng zelf wel ging zetten'.

En het einde was erg heftig. Het is niet niks dat je kleintje zo'n slechte start had. En dat jij er niets van mee kreeg is ook begrijpelijk. Je zat nog in de roes van de bevalling. Je maakt bepaalde stoffen aan waardoor je in een soort trance komt. Ik ken meer mensen die het einde van de bevalling en de eerste momenten van de baby compleet kwijt zijn. Dus voel je daar niet rot over. Het is een natuurlijke reactie van je lijf geweest. Jij kunt er niks aan doen

Je bevalling is nog vers. Het slijt. Ik dacht ook dat ik het nooit zou vergeten, maar de herinnering is al minder. Praat er over. Het lucht op en je zult merken dat je zeker niet de enige bent.

 

Wat vervelend dat het zo is verlopen! En belachelijk dat de zuster zo onaardig deed! En ook dat je de ruggenprik niet meer kreeg. Ik kan me voorstellen dat je erg mee zit. Het is natuurlijk een verschrikkelijk heftige ervaring. Veel erover praten helpt denk ik.

 

Ik ben 3 x bevallen en ik vond er niets leuks of romantisch aan.
Het doet pijn,je voelt je vies en je bent kwetsbaar.
Die eerste zuster was gewoon een hork en super hoe je man het heeft gedaan.
Je hoeft je nergens voor te schamen en geloof me het slijt echt met de tijd.
Mijn eerste bevalling was ook geen feestje, prematuur,hartslag die weg viel,verkeerde ligging en een flinke knip.
Praat erover want dat lucht op.
Hier ook veel gepraat en 2 jaar later beviel ik van de tweede en pas tijdens de bevalling dacht ik mijn god zo voelde het dus.
Komt echt goed allemaal.

 

Lieve meid,
Je hoef je nergens voor te schamen hoor!
Een bevalling is in mijn gevoel pas mooi als je kindje er eenmaal is de daad zelf is gewoon mega pijnlijk.
zwangerschap is mooi dat er van bijna niets een kindje groeit in je buik!
Mijn eerste bevalling was gelijk aan die van jou en ik zat serieus niet op een blauwe wolk erna.
precies 14 dagen geleden bevallen van mijn 2de en ook die bevalling vond ik een verschrikking ( 1 1/2 van niets naar baby inc placenta door weeenstorm opgewekt)
Geschreeuwd heb ik niet maar zijn genoeg andere oerkreten uit me mond gekomen met hier en daar een stevige vloek!!!
De zuster wilde dat je ging puffen waarschijnlijk uit angst dat je ging hyperventileren...maar dit had ze wel even anders mogen melden! Top dat je vriend haar uit de kamer hebt gezet.
praat veel over je bevalling en vooral jou gevoel erover dit helpt het verwerken.

 

Ik snap je zoooo goed
Even een hele dikke knuffel voor jou, heel logisch dat je je zo voelt. Wat een nare ervaring.

Ik heb zelf 12 jaar geleden een traumatische bevalling gehad, waar ik nu nog last van heb. (ook door pijn waar niet goed op gereageerd is).
Mijn advies is om het goed te verwerken, zoek desnoods hulp daarvoor en bij een eventuele volgende zwangerschap een ander ziekenhuis te zoeken en om goede begeleiding te zoeken (niet tevreden zijn met minder! Het kan echt anders). Ik wordt deze keer om die reden ingeleid, zodat ik zeker ben van pijnbestrijding., er wordt heel goed met mij meegedacht nu. Ik wens je veel sterkte toe dit te verwerken.

Ik zou als ik jou was ook overwegen een klacht in te dienen. Een ziekenhuis, medewerkers kunnen hier van leren.

 

Een bevalling is nu eenmaal pittig... Of je nou een goede bevalling of een wat mindere hebt gehad, elke vrouw moet zoiets verwerken hoor! Daar is niks raars aan, echt niet.

Hier een goede bevalling gehad, alles ging mooi vlot en 100% natuurlijk, zoals ik graag wilde. Toch moet ook ik het verwerken. Heb er soms moeite mee dat ik hier gelijk vol de weeën in ging, heb geen 'afscheid' genomen van mijn zwangerschap. Ik wilde graag thuis in bad bevallen, bad stond al helemaal klaar. Werd het een ziekenhuisbevalling omdat de baby in het vruchtwater had gepoept.
Hele stukken ben ik kwijt. Heel normaal, maar toch denk ik vaak: shit, dat wéét ik gewoon niet meer, wat erg.

Die verpleegkundige heeft bij jou de situatie waarschijnlijk compleet verkeerd ingeschat en/of het op de verkeerde manier aangepakt. Als ze iets had gezegd in de trant van: Je bent er veel energie kwijt met het schreeuwen, mag ik je helpen om de weeën dragelijker te maken? Probeer eens met me mee te puffen dan was het denk ik al heel anders geweest. En dan nog, als schreeuwen jouw manier was om er goed mee om te gaan wie zijn zij dan om te zeggen dat het anders moet?

Ik had het geluk dat mijn eigen vk mee was. Anders had ik ook een heel andere bevalling gehad.

Tip: zet je bevalling op papier. Tot in elke detail zoals jij het je kan herinneren. Bij mij helpt het ook. Laat je man de stukken schrijven die jij niet meer weet.
Vergeet niet dat je pas net bevallen bent. Die heftige gevoelens gaan minder worden. Blijf er alleen wel over praten.

Enne, nog van harte met jullie zoontje! Fijn dat ie het zo goed doet ondanks zijn lastige start.

 

Was je er bij? Heb je het zelf zo meegemaakt?

Ik vind dat je het verhaal van TS hierin bagatelliseert. Je kunt op afstand niet beoordelen hoe zwaar en traumatiserend het voor haar wel of niet was. Al helemaal van dat tafel schuiven onder het mom van: 'voor iedereen is het pittig.' Zal vast goed bedoeld zijn, maar het komt niet prettig over.
De ene vrouw is nu eenmaal de andere niet. Ook het zenuwstelsel en baarmoeder gevoeligheid is voor iedereen anders.
Er zijn ook vrouwen die het niet echt hoeven te 'verwerken' omdat het gewoon echt heel goed ging, ik heb mensen om me heen die het echt een feestje vonden!
Niet iedereen is hetzelfde, het is onmogelijk om alle anderen met je eigen ervaring over een kam te scheren.

 

Huh, volgens mij bedoeld Emma juist dat die verpleegkundige het idd heel anders aan had moeten pakken...

 

Oh, zo bedoelde ik het echt niet Wat ik wilde zeggen was dat het helemaal niet raar is dat je een bevalling moet verwerken, het is nu eenmaal een hele (helaas pijnlijke) happening, in dit geval ook nog met een kindje dat direct werd weggehaald vanwege problemen. Dit zeg ik omdat ts zich lijkt te schamen omdat ze zich getraumatiseerd voelt... Ze hoeft zich niet te schamen. Zeker niet na de pittige bevalling die zij heeft gehad. Ik wil zeker haar pijn en ervaring niet bagatelliseren, ik heb zelf ook een pittige bevalling gehad en ik weet ook dat zoiets gewoon heftig is. Zelfs als alles wel helemaal goed gaat verder.

En wat ik wilde zeggen met die verpleegkundige... die begon gelijk al iets te verbieden. Met mijn voorbeeld bedoelde ik dat ze het anders had kunnen aanpakken, een andere toon had kunnen aanslaan.

@ts
Ik hoop dat je niet het gevoel heb dat ik vind dat jij je aanstelde ofzo, helemaal niet zelfs. Sterkte met de verwerking, hopelijk kan je de bevalling snel een plekje geven.

 

Kwam in mijn ogen inderdaad anders over dan hoe jij het bedoelt heb, mijn excuses daarvoor.
Ts hoeft zich inderdaad niet te schamen, helemaal eens.

 

Mijn zoontje is met een geplande gentle sectio gehaald, maar omdat de ingreep niet goed is verlopen heb ik er ook een behoorlijk trauma aan over gehouden. Ik heb gemerkt dat er een soort van taboe op rust... Ik ben op een gegeven moment bij een klinisch psycholoog terecht gekomen, waar ik emdr therapie heb gedaan. Weliswaar een hele andere situatie, maar misschien is het ook iets voor jou. Heel veel sterkte! En natuurlijk gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje

 

Ik snap je helemaal TS, ik vond mijn bevalling ook een hel en ben die nu ook nog aan het verwerken merk ik regelmatig.

Ik werd ingeleid dus was wel direct in het ziekenhuis, op dinsdagavond kreeg ik de ballonkatheter, een arts-assistente deed dat voor de eerste keer, het begon al direct goed toen ze met de eendenbek mijn baarmoedermond beschadigde omdat ze de eendenbek te diep stak, dat deed pijn!!! Toen de ballonkatheter erin maar dat was extra pijnlijk omdat de ballon nu steeds tegen dat wondje dat ze gemaakt had schuurde, die nacht dus ook vrijwel niks geslapen

De volgende ochtend zou ik om 07:00 in de verloskamer moeten zijn maar door een spoedgeval werd dat 10:30, de ballonkatheter werd verwijderd want ik had 3-4 cm ontsluiting en mijn vliezen werden gebroken, er was me beloofd dat ze daarna direct de ruggenprik gingen zetten aangezien ik behoorlijke rugklachten heb was dit van tevoren al allemaal afgesproken MAAR nu ineens hadden ze besloten dat ze me eerst aan het weeën-infuus gingen leggen om te kijken hoe mijn lichaam reageerde. Daar was ik zeker niet blij mee want dat was niet de afspraak!!!

Mijn lichaam reageerde direct behoorlijk heftig op het infuus en kreeg direct om de 2 minuten rug-weeën. Wat echt geweldig is als je 3 hernia's en 7 versleten wervels hebt :x
Na 2 uur werd ik eens naar beneden gebracht voor de ruggenprik, dus ik was al helemaal op.
Nou de ruggenprik heeft om precies te zijn 3 uurtjes gewerkt, die was al heel lastig bij mij te zetten aangezien mijn wervels onderin de rug vergroeid zijn dus mijn rug was bont en blauw.

Ze hebben de ruggenprik gezet en laten lopen en af en toe een extra shotje moeten geven omdat ik zoveel pijn had.
Na 3 uurtjes leek de ruggenprik niks meer te doen, de rug-weeën werden zo heftig dat ik ze niet meer opgevangen kreeg en had pas 7 cm ontsluiting, uiteindelijk hebben ze me nog een morfine-infuus naast de ruggenprik gegeven want ik trok het echt niet meer, dacht dat ik doormidden gebroken werd!
Toen heb ik nog 5 uur gedaan over die laatste 3 cm ontsluiting!!!
Het morfine-infuus hielp wel maar de weeën waren zo heftig dat ze er toch doorheen kwamen, ik was ondertussen wel zo stoned als een garnaal

Toen had ik eindelijk na 14 uur weeën 10 cm ontsluiting!! Maar toen kreeg ik geen pers-weeën! Toch moest ik van de arts-assistent gaan proefpersen, ik vond het prima en deed dat dus netjes.
Ze waren helemaal verbaasd dat ik 5 keer flink kon persen op 1 wee, ik zeg, nou ja, ik ben al 6 jaar geobstipeerd van de morfine dus weet wel hoe ik moet persen
Helaas schoot het totaal niet op, F. schoot steeds weer terug in het geboortekanaal en ik kon persen totdat ik erbij neerviel, hij kwam er gewoon niet uit

Uiteindelijk is de gynaecoloog erbij gekomen en ja hoor, F. was een sterrenkijker en die zou ik met geen mogelijkheid er zelf uit gaan krijgen.
Toen kreeg ik de keuze, of een spoed keizersnede of F. eruit halen met de vacuüm en een flinke knip, ik heb voor het laatste gekozen.

Dat gedaan en toen had ik F. binnen 20 minuten op mijn buik maar man wat een helse bevalling!
Het blijkt dat F. na de bevalling ook niet direct wilde huilen en de gynaecoloog daar even mee bezig was maar dat heb ik totaal niet meegekregen, ik was compleet van de wereld en op van die bevalling.
Gelukkig huilde hij wel vrij snel uiteindelijk en heeft mijn man de navelstreng mogen doorknippen.

Wat was ik blij dat het achter de rug was, DACHT IK!!! Ik moest nog gehecht worden want had een knip van 7 cm!
De arts-assistente wilde wel hechten, had dat nog nooit gedaan en de gynaecoloog keek mee, 3 kwartier heeft ze zitten hechten en mijn god, wat deed dat nog zeer!!! Ze hadden alleen de huid kunnen verdoven maar ze hadden door 3 lagen geknipt en die 3 lagen moesten allemaal stuk voor stuk gehecht worden.

Achteraf heeft ze me ook nog te strak gehecht want na 1 week heeft de VK de buitenste hechtingen verwijderd en toen ging de huidlaag open staan, de onderste lagen waren godzijdank wel goed gehecht.
Ondertussen is de huidlaag ook dicht gegroeid maar het blijft nog steeds gevoelig.

Ze zeggen altijd dat je de pijn van de bevalling en alles wel vergeet met de tijd maar dat kan ik me niet voorstellen, ik ga dit nooit vergeten en zal er nooit met een goed gevoel op terug kijken.

Ben toch blij dat mijn man en ik maar 1 kindje willen want dit ga ik nooit meer doen, mocht hij echt nog ooit een kindje willen dan gaat hij maar adopteren


Dus TS schaam je helemaal nergens voor, iedereen beleefd het op zijn manier, ik heb er ook echt moeite mee dat ik het niet als 'mooi en prachtig' heb ervaren maar het is nu eenmaal niet anders.
Praat erover met je partner of andere mensen die dicht bij je staan, dat doe ik ook, is voor mij de beste manier om het een plaatsje te geven.

 

Drieka, wat gemeen dat ze je eerst wat beloven en zodra je niet meer terug kunt (gebroken vliezen) dat ze dan hun belofte niet na komen en je zelfs een infuus geven...
Ik snap dat je er geen fijn gevoel aan over hebt gehouden, dat is inderdaad een helse bevalling geweest.
Overigens ook een van de redenen waarom ik in mijn geboorteplan heb staan dat ik geen handen van leerlingen aan mijn lijf wil. Ook ik heb daar een slechte ervaring mee.

 

Brrr ik moet nog over een paar weken.
Al dit soort dingen maken me nog banger

 

Wat naar

Wellicht voor een evt volgende kan je je verdiepen in hypnobirthing? Voor vragen mag je pb doen.