Ik ben net anderhalf uur bezig geweest met de relaxbehandeling die ik mijn dochtertje van 9 weken geef als ze vrijwel ontroostbaar aan het huilen is: uitkleden, een tijdje met de fohn over haar hele lijfje, douchen, nog een tijdje fohnen en masseren. Het is na veel uitproberen het enige dat werkt op het huilmoment dat iedere dag tussen 18.00 en 20.00 uur weer langskomt. Terwijl ik weer stond te fohnen was ik benieuwd naar de ultieme moves van andere ouders. Wat is jullie laatste redmiddel?
Borstvoeding geven Wondermiddel! Nooit een ontroostbaar meisje gehad. Maar ik snap dat je daar niks aan hebt... Warm badje, dicht bij je houden lijkt me heel goed.
Bij mijn dochter werkte in zo'n situatie niet veel helaas.. Maar ik hield haar veel bij me en liep met haar rond, dat werkte zo af en toe.. Bij mijn zoon was bij me houden genoeg!
Over dr buikje aaien ( klok mee) in de kinderwagen en ondertussen wiegen en niet stressen haha Of in bad doen met lekker warm water en Zwitsal en dan langzaam met n washandje op d'r buikje laten druppelen. Met d'r buikje op mijn buik leggen en over d'r rugje aaien. Lekker warm aankleden, inbakeren en wandelen ( buiten) Met kap open wandelen ( lekker warm aankleden) dan was ze zo van de wap van al die indrukken dat ze vergat te huilen. Lynn heeft van week 4 tot week 16 continu gehuild dus dit werkte afwisselend van elkaar erg goed ( vooral t bad gedeelte)
In de draagdoek en Anne zingen van Herman van Veen. En ondertussen zacht heen en weer wiegen. En wat 's avonds ook goed hielp was een wolzijden strikmutsje bij haar op zetten tijdens dit draagdoek moment.
Hier gaat ze in de draagdoek met een speentje en je hebt geen kind meer aan d'r Als ze dan toch een beetje blijft emmeren dan ga ik een stuk buiten lopen (alleen als het droog is/niet te koud en niet te hard waait) met mn vriend. Daarna is ze lekker rozig (wij ook) en slapen we na de avondvoeding allemaal goed Ook standaard tussen 18-20, het is elke keer weer de vraag of we op tijd zijn met eten (daar gaat je lekker gebakken biefstuk )
Mijn zoontje huilt gelukkig bijna nooit , maar als hij huilt kan hij goed overstuur zijn. Zo erg dat bijna niks helpt. Echt snikken en eigenlijk soort in paniek zijn. Allereerst moet ik hem een soort van laten schikken anders komt die er niet uit hoe lang je hem ook wiegt of troost. Ik blaas dan in zijn gezicht waar hij van schikt. En dan gelijk dicht bij me houden met speentje. Zo wordt die weer rustig. Hij snikt daarna nog wel een tijdje na. Hij wilt dan wel echt mama. Maar nogmaals dit gebeurt hier bijna nooit gelukkig want ik vind het vreselijk om hem zo te zien. De eerste paar keer echt alles geprobeerd maar hij bleef krijsen. Nu weet ik dus eerst even laten schikken dan komt hij er uit en kan ik hem troosten Mijn man had dit ook altijd , daarbij zwaar astma dus hij werd er ook nog eens benauwd van. Mijn schoonmoeder moest hem met een planten spuit in zijn gezicht spuiten anders kwam die er niet uit. Zo erg is het gelukkig nog niet hier. Maar dat niet kunnen stoppen heeft hij echt van papa.
Ik zoek ook niet naar suggesties hoor. Maar terwijl ik al föhnend jaren tachtig liedjes stond te zingen (horen ook in het recept) was ik toch wel benieuwd wat de raarste dingen zijn die andere ouders doen voor hun kindjes. Draagdoek werkt hier averechts helaas.
Draagdoek, geen twijfel over mogelijk. Ik vraag me wel af, hoe kom je op het punt dat je denkt: misschien moet ik eens gaan föhnen...
Nou, voor de bevalling las ik hier al wel op het forum en ik kwam eens iets tegen van een moeder die na het badje haar kind droog föhnde. Dat leek mij toen heel overdreven, maar uiteindelijk heb ik echt alles geprobeerd en dat bleek me toch een hit te zijn. Van hysterisch naar supertevreden in een paar seconden.
Wordt het huidje daar niet erg droog van dan? Hier werkte bv toen ze erg klein waren. Sowieso de enige reden waarom mijn zoontje erg kan huilen is honger dus wat nog steeds helpt is eten! Verder lekker tegen je aan houden, hoofdje op mijn borst.
Bij de oudste was in het begin buiten rondjes lopen het enige wat hielp. Binnenshuis sliep ze niet in lawaai noch stilte, buiten in beide situaties als een roosje. Zodra we de deur uitstapten was ze vertrokken. Ik zie mezelf nog lopen om half 2 's nachts, uit pure wanhoop toch maar in de vrieskou bibberend een rondje lopen (decemberbaby). De kinderwagen binnen rondrijden werkte helaas ook niet. Verder heeft de speen me enorm bijgestaan in de eerste maanden Toen ze wat ouder werd moest ik wat nieuws verzinnen. Nu werkt vasthouden, knuffelen en niks zeggen heel goed. Of kusjes op haar buikje geven. Een speen wil ze niet meer. Bij de jongste helpt de speen niks, na 2 seconden ligt ie er weer uit. Dat is echt m'n laatste redmiddel geworden, want vaak maakt dat de boel alleen maar erger. Wat wel werkt is met de kinderwagen zachtjes heen en weer hobbelen, buikje wrijven en zachtjes ssshhh ga maar lekker slapen zeggen. En dat allemaal tegelijk Is soms best onhandig hoor! Ik heb wel eens situaties dat ik denk: zouden andere ouders dit nou ook wel eens hebben? Dat je echt even staat te klungelen en het gevoel krijgt dat je echt de énige ouder ter wereld bent die dit soort dingen doet/meemaakt.
Zorg er ook voor dat ze ondertussen goed ingesmeerd is. En niet te dicht op haar föhnen of te lang op één plek. Beetje het idee van een warm briesje terwijl je op het strand ligt.
Bij mijn dochter was op schoot nemen genoeg. Die heeft de eerste paar maanden hele avonden bij mij op schoot geslapen. Mijn zoontje was een ander verhaal. Die wilde niks; geen speen, geen pink, geen borst, geen draagdoek, niet op schoot. Ellende! Wat uiteindelijk het beste werkte was hem in de kinderwagen leggen en die van voor naar achter rijden. Moest ik vaak wel tot ca. een uur volhouden, maar dan sliep hij de rest van de avond door tot de laatste voeding voor ik naar bed ging.