Als je kind niet standaard is....

Hmm ik had dit gister al gelezen... En wist toen niet zo goed wat te zeggen.. Nog steeds niet trouwens.
Maar het verbaasd me dat er echt niemand reageert.

Hier ook een kindje dat duidelijk anders is dan de rest.
Slim, bijdehand, legt sneller verbanden dan meesten En heeft een feilloze intuïtie qua mensen die langzaam maar zeker verandert in een afwachtendere houding..
Ze test mensen uit bij de eerste ontmoeting... Doe je het dan verkeerd... Sta je niet zo maar weer in groen gebied.
(Lees; als zij in gesprek gaat met een junk.. Kun je prima dagen of hij even op je portemonnee wil letten terwijl jij je omdraait.. Dan krijg je daarna echt je portemonnee en inhoud terug. Weigert ze met iemand te praten... Dan ontdek je vroeg of laat vaak wel dat degene toch een soort van dubbele bodem heeft)

Maar wellicht scheelt het hier dat ze enig(st) kind is e ik dus geen aandacht besteed aan een letterlijk doodziek kind.
Juist zo'n slimme meid heeft natuurlijk best door wat er aan de hand is en hoe dat zijn weerslag op jullie als ouders heeft.
Kan me dus voorstellen dat ze in haar gedrag daar (onbewust) rekening mee houdt. En dus soms "gekke" dingen doet.

Het bijsturen qua gedrag ten op zichte van leeftijdsgenootjes hou ik me steeds minder mee bezig merk ik.. Tenzij het echt de spuigaten uitloopt. zaken zoals schoolwerk vreten daarentegen wel weer bergen tijd.
Ze heeft nu 2-3 vriendinnen waar ze ook veel mee afspreekt.
En die zijn allemaal beetje hetzelfde niveau qua gedrag... Alledrie snel van begrip, vlotte verbanden en slim. Dat klikt veel beter da andere leeftijdsgenootjes.
Dus ik laat het er maar bij... ze hoeft geen vrienden te zijn met iedereen en ze valt gewoon goed in de groep op zich.
Het wordt pas lastiger als het "intiemer" wordt.

Qua motivatie.... Zou je misschien eens kunnen googlen op carol dweck. Die heeft daar wel interessante ideeen over

 

Ik denk dat het tegenwoordig enorm wordt gestuurd op het vervormen van een mens om deze binnen de keurschijf te laten passen.
Er is erg weinig ruimte meer om 'anders' te zijn.

En ik begrijp je twijfel, waar is de grens van haar aanpassing?
En tot welk punt moet ze zich wel gaan aanpassen?
Wanneer kunnen we accepteren dat iemand niet binnen de gestelde normen past?

Dat het niet altijd van levensbelang is om op je 6de een zwemdiploma te hebben, dat het met 10jaar ook wel kan.
Dat een kind best wel een beetje anders kan zijn in omgang en daardoor andere vrienden zoekt dan hoe het zou horen volgens de leeftijd.
Enz Enz

Ik denk dat het voor jullie fijn zou zijn om met iemand te praten over acceptatie.
Ze is wie ze is, het is goed om haar te begeleiden om later een fijn leven te hebben, maar je moet er ook geen ander mens van willen maken.

Sterkte!

 

Probleem is hier dat ze juist doordat ze anders denkt... Beter bij oudere kinderen past.
Jaar of 2-3 ouder is echt meer haar match.
Maarja, die heb je in de klas niet.

Merk het bij ballet en zwemmen ook... Of ze speelt de baas over de kleintjes of kletst honderduit met de oudere kinderen.

Dan kun je dr onmogelijk (denk ik...) zo ver aanpassen dat dat met kinderen van haar leeftijd echt goed gaat.
ik heb het dus een beetje opgegeven.
Anderzijds beginnen ze nu op de leeftijd te komen dat sociale structuren en controle veel belangrijker worden.. Dus wordt er ook wel wat gezegd als ze iets doet wat volgens de groep niet kan.
Dat is effectjever dan wanneer wij als ouders er wat van zeggen vrees ik

 

Wat is je grootste zorg hierin?? Dat ze zo geen vriendinnen maakt...dat ze alleen komt?
Kijk je kunt een hoop bijsturen..onze meiden zijn evenoud maar ik merk dat het bijsturen op een gegeven moment ophoudt. Ze kunnen dan beter gecorrigeerd worden door kindjes uit de klas/vriendinnen. Dat geeft nl veel meer indruk. Wat jij daarbij wel kunt doen is als J. thuiskomt met een verhaal over dat een kindje boos is oid of net als na een playdate gister..benoemen wat jij ziet en vragen wat zij daarvan vindt of als het op school is vragen hoe ze gereageerd heeft of het andere kindje en hoe zij het vindt wanneer iemand zo tegen haar doet.
Haar bewust maken van gevoelens en hoe je op elkaar reageert. Het letterlijke ertussen springen doe ik zelf zo min mogelijk meer...mits het de spuigaten niet uitloopt

 

Hogelijk is dat ook iets wat ze op den duur zelf zal reguleren.
Heel goed dat dat meisje het zo uitsprak! Dan krijgt ze feedback van kinderen zelf, en waarschijnlijk leert ze daarvan.

Ik zou wel met haar blijven praten en uitleggen welk invloed bepaald gedrag heeft op anderen, en hopelijk zijn Andere kindjes mondig genoeg om haar bij te sturen in het spel. Thuis kunnen jullie dan ingrijpen indien nodig

 

Ik herken dit ook wel hoor. Mijn dochter nog geen 7 en speelt het liefst met kinderen van 9. 2 van haar beste vriendinnen zijn ook 9. Ze doet er niet voor onder. Speelt de baas over ukkies, best wel eens zielig
Ik probeer haar uit te leggen wat ze doet en hoe een ander zich daarbij kan voelen. Dat kan ze wel begrijpen, dus past ze zich rustig aan aan.

Lezen vind ze stom, dus dat doet ze liever niet en ligt dus achter op school. Ze krijgt nu extra les. Nu ik haar uitleg dat als ze haar best niet doet, ze dus extra les krijgt en daardoor nog meer moet lezen, doet ze beter haar best.

Ik praat met haar op een heel ander niveau dan dat ik doe met mijn zoontje, al jaren. Ik ben maar gewoon eerlijk, ze heeft het toch door als ik jok of er om heen draai

 

Mijn zoon is bijna 6,5 en is net zo. Het is net of ik zijn verhaal lees in jouw verhaal. Wij hebben geen ziek broertje of zusje gehad. Mijn zoon plast nog steeds regelmatig in zijn broek en het maakt hem helemaal niks uit. Ik kan doen wat ik wil maar hij vind het helemaal niet erg. Ook met spelen doet bij heel bazig, dominant en wordt hij boos als het niet gaat zoals hij wil. Hij staat nu op de wachtlijst voor speltherapie en een kinderpsycholoog voor zijn plasproblemen.

Ik heb geen tips of advies maar wel veel herkenning.

 

Ik denk dat ik vooral zou kijken naar mijn kind zelf. Heeft ze er last van? Is ze eenzaam? Wordt ze gepest? Kan ze geen vriendjes/vriendinnetjes 'houden'? Staat het haar op andere manieren in de weg (bijvoorbeeld sport, verjaardagsfeestjes e.d.)?

Zo ja, dan is dat een 'probleem', een reden om er iets mee te doen.
Zo nee... tja. Dan zou ik meer geneigd zijn om te zeggen 'zo is ze nu eenmaal'.

Mijn middelste (6 jr) is een gevoelig, emotioneel meisje, dat soms enorm nukkig kan doen, ook tegen andere kinderen. Kan echt flinke bokkenpruik op hebben en dat is er niets mee te beginnen (pittige tante idd). Ik vind haar niet makkelijk, haar stemming kan vrij abrupt omslaan zonder dat ik enig idee heb waarom. Ik heb het idee dat ze regelmatig met zichzelf in de knoop ligt. Ik denk ook wel vaker, doe nou gewoon iets vriendelijker, gezelliger, daar bereik je veel meer mee , maar ja... Ze heeft geen 'problemen' (leren gaat goed op school, heeft speelafspraakjes, wordt uitgenodigd voor kinderfeestjes e.d.), dus blijkbaar kunnen die andere kinderen daar prima mee omgaan (ondanks dat gedrag van mijn dochter tijdens speelafspraakjes soms ook erg tenenkrommend vindt. Bazig, of mokkend, of simpelweg haar eigen ding doen en ander kindje negerend... Het wisselt zich overigens ook af met heel gezellig/leuk spelen, dus ze kan het wel ).

Ik heb bij haar dus ook sterk het gevoel "zo is zij nu eenmaal". We kunnen niet allemaal super vrolijk, relaxed, gezellig en spontaan zijn...

 

Ik herken je verhaal. Hier twee dochters die behoorlijk voorlopen en ieder hun eigen-aardigheden (gehad) hebben. Wat betreft je vraag in hoeverre je moet bijsturen: als ik denk dat ze er last van hebben/gaan krijgen of als ik het gewoon onaangepast gedrag vind, dan probeer ik het bij te sturen. Je eigen vrijheid eindigt waar je het geluk van een ander of jezelf schaadt, zoiets. Als niemand er last van heeft, mogen ze van mij zo zichzelf zijn als ze willen.
Wat ik heel erg herken van mijn oudste, is het gebrek aan motivatie voor dingen die ze echt niet wil. De kinderpsycholoog van het jeugdriagg zei dat we bij gebrek aan intrinsieke motivatie maar moesten zorgen voor extrinsieke motivatie, bijv. in de vorm van een beloning. Zo vertikte ze het om te leren fietsen en hebben we er een etentje bij McDonalds tegenover gezet als ze het kon. Kwamen we anders nooit dus dát wilde ze wel. Op 's nachts zindelijk worden hebben we ook een beloning geplakt, al weet ik niet meer wat. Het staat me erg tegen, maar ja, anders komt het al gauw neer op dwang en ze laten zich niet dwingen. En eigenlijk vind ik dat op zich geen slechte eigenschap

 

Wat mij ontzettend heeft geholpen is mij te realiseren dat onze zoon verschillende leeftijden heeft. Zo is zijn speelleeftijd een stuk (ongeveer 1,5 jaar) jonger dan zijn kalender leeftijd. Hij vind dus meer aansluiting bij jongere kinderen en hij leert ook veel meer van het spelen met jongere kinderen. Ook speelt hij makkelijker met oudere kinderen omdat die hem beter aansturen en uitleggen wat ze van hem verwachten.

Ook probeer ik mij zo min mogelijk te bemoeien met zijn/hun spel omdat hij eerst bij elk probleempje naar mij rende en van mij verlangde dat ik dat dan voor hem op ging lossen. Vorig jaar zomer ben ik daarmee gestopt, hij verteld mij nu vaak zijn probleem en ik bespreek 2 oplossingen met hem. Vervolgens kan hij 1 van die oplossingen toepassen. Ik merk wel dat kinderen die elkaar corrigeren veel beter werkt dan wanneer ik hem corrigeer.

 

Ik zou zeggen, ga eens naar een goede orthopedagoog mét kennis over kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong. Een test hoeft nog niet eens, maar iemand die eens fijn met haar gaat zitten en jullie wat inzicht geeft in haar denkwereld en manier van leren/omgaan met andere kinderen.

We kunnen je hier van alles vertellen of meedenken, maar zeker als je al een heftige tijd achter de rug hebt en je het soms even niet meer weet, dan is iemand die letterlijk met je meekijkt en meedenkt echt veel fijner dan wat reacties op internet.

 

Hier zaten we ook met de handen in het haar. Thuis gaat het eindelijk ietsje beter, en nu is hij een probleemgeval op school.. Wij hebben hulp van een geweldige kinderpsychologe ingeschakeld.

En belonen voor iets waarvan je weet dat ze het makkelijk kunnen ( bijv zwemles) lijkt zo..onzinnig maar blijkt in de praktijk echt te helpen.

Belangrijkste is om het doel duidelijk te maken.

En succes, ik weet heel goed wat je doormaakt.

 

Ik herken wel diverse punten. Het is ook een moeilijke leeftijd ze leren nu zoveel. Gevoelens, hoe ga je in vredesnaam normaal met elkaar om? Wat is normaal? Als ze wat ouder zijn ervaren ze de concequenties beter. Ze begrijpen dan ineens waarom het vriendinnetje niet meer met haar wil spelen, omdat ze bazig is, niet aardig. Als ouder kan je haar dan goed uitleggen waarom dit zo is en wat ze de volgende keer misschien beter anders kan doen.

Ik zou het vooral even loslaten, concentreer je op haar pluspunten! Wat vind ze leuk? Waar is ze goed in? Zwemles bijvoorbeeld, stel er een beloning tegenover? Als jij goed je best doet vandaag bij zwemles dan gaan we daarna...of krijg je daarna....zo leert ze dat er bij positief gedrag ook positieve dingen gaan gebeuren. Dat is veel leuker dan een mopperende moeder

Beloningen hoeven echt niet groot te zijn, iets kleins... bij mijn oudste dochter werkte dit heel goed.

 

Moeilijk.
Ik heb ook een kind wat niet erg standaard is en ik denk dat ik de rest van zijn leven nog wel bezig zal zijn in het zoeken naar een balans. Accepteren dat hij anders is, heeft me bijna 4 jaar gekost, dat gaf me wat meer rust. Sommige dingen probeerde ik onbewust toch te veranderen aan hem, terwijl hij gewoon zo is.
Fijn dat ze het op haar nieuwe school meer naar haar zin heeft, hopelijk vindt ze hier een paar fijne vriendinnen en voelt ze zich daar op haar plek.

 

leuk filmpje over anders dan anderen

Ex-E.T - vidéo dailymotion