Kom zeg. Ik heb 5 jaar over de eerste gedaan MET IUI en ICSI. De hele reutemeteut. Maar zwanger zijn vind ik lang niet altijd leuk en zal blij zijn als ik mijn eigen figuur en fitheid weer terug heb. Waarom moeten mensen altijd gelijk roepen dat je maar ondankbaar bent als je klaagt? Ik ben enorm dankbaar!!!! Maar dat hoeft me niet continu op een roze wolk te laten zitten! Zwanger zijn hoeft van mijn niet! De eerste 3 maanden van een baby vind ik ook hartstikke zwaar! Maar daarom dank ik God nog wel op mijn blote knietjes voor mijn kinderen!!!
Meid ik zou willen dat de redenen die jij opgeeft ook de redenen waren om de zwangerschap niet leuk te vinden... Hier allerlei medische klachten zowel bij de eerste als bij de tweede zwangerschap en bij de 1e zwangerschap heeft het herstel nog tot 1,5 jaar na de bevalling geduurd! In sommige opzichten gaat het nu gelukkig een stuk beter, maar er komen nu weer zoveel andere dingen bij kijken dat ik er helaas niet echt van kan genieten. Maar mij druk maken om de kilo's en een dikke buik, nee dat kan ik echt niet. En dat is eigenlijk ook het enige waarvan je zeker weet dat het gebeurd als je zwanger bent en kan je dus ook van tevoren bedenken. Sorry dat het misschien bot over komt, maar ik zou echt willen dat ik met je kon ruilen...
"Zwanger zijn hoeft van mij niet?" En dat terwijl je al 5 jaar in de medische molen zat? Nogal een uitspraak, niet? Aankomen en kwaaltjes horen er gewoon bij. Fyi Ik was bijna 40 kilo aangekomen en had zware bekkeninstabiliteit. Er was geen seconde in me opgekomen dat ik weer maatje 36 aan wou. Zwanger zijn is tijdelijk en mijn kindje in m'n buik stond op 1. En die 40 kilo is er gewoon weer af hoor
Nee hoor, het zegt namelijk niets over mijn dankbaar zijn voor een nieuw leven in mijn buik. Ik hoef me niet te schamen voor mijn gevoel dat ik zwanger zijn niet plezierig vind en liever zou hebben dat ik weer terug in het "normale" leven zat.
Oh kom op zeg! Ik heb een hele hoop ellende moeten doorstaan voor en tijdens beide zwangerschappen, maar ik vind zwanger zijn ook maar niets. Zal blij zijn als ik m'n lijf weer terug heb en me weer normaal voel. Maar ik begrijp dat ik dat niet mag zeggen omdat er mensen zijn die dolgraag met me zouden willen ruilen? Nogmaals, ik begrijp dat het voor mensen bij wie het niet lukt misschien kwetsend kan zijn, maar ik vind het ook kwetsend als je niet mag zeggen dat je het als heel zwaar ervaart of het niet leuk vindt. Als je daar niet tegen kunt dan is dit een topic wat je misschien aan je voorbij moet laten gaan.
Ts vindt haar zwangerschap verschrikkelijk omdat ze 14 kilo is aangekomen en niet meer in maatje 36 past. Dat is heel wat anders dan het lichamelijk heel zwaar hebben. En dàt is kwetsend voor de anderen die dolgraag zwanger zouden willen worden
Jij kunt niet in het hoofd van een ander kijken en dus ook niet oordelen hoe een ander zich mag voelen. En inderdaad, als je vermoed dat de titel al kwetsend voor je is het mss verstandiger om verder te scrollen. Ik begrijp ts in ieder geval wel. Ik bepaal niet de grenzen wanneer iemand het wel of niet zwaar heeft.
Tja. Daarbij mis ik m'n normale figuur ook en vind ik het ook echt niet fijn om aan te komen. Net als TS dus.
Ik roep regelmatig dat dat zwanger zijn heel bijzonder is, maar dat het van mij ook 9 weken mag duren ipv 9 maanden.. ik zat met 10 weken kotsmisselijk bij de fysio ivm bekkenklachten en voel me hierdoor enorm beperkt in mijn doen en laten. Ik ben graag actief bezig rond het huis en moet nu veel hulp vragen van anderen en kan niet zoveel ondernemen met Y als ik zou willen. Maar het gaat voorbij, over ruim 3 maanden ben ik niet meer zwanger en dan zien we wel weer verder. Maar ik ben veel liever moeder dan zwanger!
Ik herken het niet zo met de zwangerschap (voel me goed, mijn partner vind me zwanger helemaal geweldig) maar des te meer met de tijd na de geboorte. Welke roze wolk? 2 keer donkergrijs. Gebroken nachten, krampjes, kraamtranen, 2 watermeloenen aan de voorkant en de onderkant nog in de kreukels. En iedereen, geniet er nou maar van! Nou ben blij als ik de eerste maanden straks weer overleefd heb. En dat schijn je ook niet te mogen zeggen. Dus in die zin snap ik je wel, TS. Gelukkig is het maar tijdelijk en krijg je er (uiteindelijk) heel wat moois voor terug.
tja vind het ook absoluut niet leuk. wel bijzonder, maar leuk nee... mijn buik groeit veel te hard, met alle pijn en ongemakken vandien... kan niet meer normaal slapen, me omdraaien, mijn schoenen aandoen en ben ook nog eens sinds januari 7x verkouden geweest en nog steeds een beetje... ze gaan ook nog eens kijken of ik misschien zw. suiker heb ivm veel te snelle groei. ja het valt reuze mee in verhouding met anderen. maar nee, leuk vind ik het niet nee... en het dagelijks steeds zoeken naar broeken/shirts die misschien nog wel of niet passen... zeker met die groeispurt blijf je aan de gang. trappen zijn meestal pijnlijk (incl blauwe beurse plekken), maar goed. toch ben ik super blij met ons kleine wonder en kan ik niet wachten om hem/haar te ontmoeten ben zooooo benieuwd hoe de kleine eruit ziet! dat maakt de hele 'minder leuke' tijd in 1x goed
Je hebt natuurlijk recht op alles wat je voelt... vervelend dat het je zo tegen valt! Ik ben 2 jaar bezig geweest en heb drie miskramen gehad en denk dat de waardering daarom extra groot is. Eindelijk gaat het nu goed! Dus de extra kilo's, mobiliteit en mijn buik neem ik met liefde voor lief! Tuurlijk kilo's hoop ik snel weer kwijt te raken, maar mijn groeiende buik vind ik daarin tegen juist mooi en show hem graag😊 Zo blij dat alles nu goed gaat! 😊 Succes met de laatste loodjes, voor je t weet is je kindje er al!
Ik vind het heel vervelend voor jou en iedereen die zich zo voelt en ik vind het ook heel dapper van je dat je dit bespreekbaar durft te maken maar ik ben een van die vrouwen die zwanger zijn echt als zo een roze wolk ervaart. Ik ben nu zwanger van de vierde en vind zwanger zijn echt geweldig! Het idee dat er leven in mij groeit, straks de eerste schepjes, de band die zich al voor de geboorte vormt tussen mij en de baby en het speciale gevoel van zwanger zijn! Ik hou van mijn groeiende buik en van de kracht die mijn lichaam heeft tijdens de geboorte! De kwaaltjes en de hormonen neem ik voor lief. En mijn lichaam.. Tja ik weet dat mijn oude figuur min of meer vanzelf weer terugkomt een aantal maanden na de geboorte! Ik wens je veel sterkte de aankomende maanden.
Ik wil echt niemand hiermee kwetsen, nogmaals ik ben zeer dankbaar dat ik zo makkeliik zwanger ben geworden en een makkelijk zwnagerschap heb. maar dat neemt niet mijn gevoel weg dat ik die roze wolk van zwanger zijn totaal niet heb! En ja ik voel me met 14 kg aangekomen dik en mis mijn maatje 36.. ben altijd zeer kritisch op mijn lichaam en let altijd goed op kwa eten etc. Ook bewegen gaat steeds minder makkelijk en zo ontzettend veel vocht hou ik vast daar het hier 30 + graden is waar ik woon, en nee ik klaag niet bij mijn fam/vrienden, zet tanden op elkaar en werk gewoon door dag in dag uit nog. Maar vind wel dat zwanger mij vies tegenvalt, en daar baal ik van en wou gewoon weten of ik hier nou echt de enige mee was daar iedereen uit mijn omgeving enkel kan vertellen hoe geweldig zwanger zijn is... ik vind dan ook fijn om te horen dat ik niet de enigste hierin ben
Ik geniet ook niet echt van mijn zwangerschappen. Hoewel ik heel dankbaar ben dat ik zwamger kan raken en dat ik erg dankbaar ben dat als alles goed gaat er nog een kindje bij mag komen. Lijkt mijn lijf niet gemaakt om zwamger te zijn. Ik ben erg misselijk geweest, 7 kilo afgevallen en daarbij heb ik een afwijking aan mijn bindweefsel, waardoor het verweken wat sneller gaat dan gemiddeld. Al vanaf begin bekken klachten zit vanaf week 16 thuis. Het zorgen voor mijn zoontje lukt amper. En ik ben pas op de helft. Ik ga naar een revalidatie arts, ergotherapeut en fysiotherapeut, daarnaast aan de bijvoeding omdat ik maar af bleef vallen dus ook bij dietist geweest. Agh ja gelukkig komt er in augustus iets heel moois voor terug. En worden de klachten langzaam aan weer minder. Want ja hormonen helpen ook niet echt mee om het positief te kunnen blijven zien.
Herkenbaar. Vanaf het begin ziek, zwak en misselijk. Al vroeg heel veel harde buiken. Voelde me niet mezelf. Toch was dit alles relatief vergeleken met de ellende die vanaf 21 weken begon (zie onderschrift) en alle bijbehorende zorgen een angsten. Ik doe nog liever 10x de bevalling opnieuw (ook al was dat geen pretje en op het einde ook heel spannend) dan 1x een zwangerschap.
Hoi, Snap je wel hoor, maar mensen om je heen vinden vaak dat je niet mag klagen, dat je heus niet dik bent enz. Had ook maatje 36 en voelde me de laatste weken een kamerolifantje en schaamde me. Zonde eigenlijk want als ik foto's terugkijk was ik best mooi zwanger (totaal 14 kg aangekomen). Na de bevalling dacht ik: o nee, dat komt nooit meer goed! maar na 2 maanden borstvoeding was ik weer helemaal de oude. Maatje 36, borsten weer hetzelfde (eerlijk is eerlijk, ietsje minder stevig, dat wel) geen striae, weer een strakke buik. En na een jaartje merkte ik dat ook mn heupen weer wat smaller waren geworden, zat geen vet op maar door de bevalling wordt je bekken tijdelijk wat breder denk ik. En daar heb ik niet voor gelijnd! Maar misschien is dat omdat ik altijd wel erg gezond probeer te eten, een hamburger gaat er bij mij niet in. Nu moet ik zeggen dat ik 8 weken na de bevalling weer ging zwemmen 2x per week en dat heeft misschien ook wel geholpen. Het kan dus echt weer goed komen, blijf jezelf goed verzorgen en drink veel water. Na de bevalling borstvoeding geven en weer lekker gaan sporten (niet al te belastend natuurlijk, buikspieroefeningen en hardlopen zijn niet zo'n goed idee de eerste maanden) Nu ben ik weer zwanger en helemaal vol goede moed dat het ook nu weer goed gaat komen!
Hm, lees nu pas alle berichten, er zijn vast mensen die mij dan ook ondankbaar vinden omdat ik aankomen ook vreselijk vind. Natuurlijk is het logisch dat je klaagt, zwanger zijn is toch gewoon een belasting voor je lijf? En als je onzeker wordt van dikker zijn is het ook een belasting voor je psyche. Maar: er zijn altijd mensen die meer reden tot klagen hebben omdat ze het lichamelijk of psychisch zwaarder hebben tijdens de zwangerschap of erna, en ja, die mogen van mij dus harder klagen en verdrietig zijn want het kan heel heftig zijn. Dus ik stel voor: een klein beetje klagen bij een klein beetje klachten en ontevredenheid en veel klagen (of om steun vragen) als je veel klachten en veel verdriet hebt, ja toch?
Weet je, iedereen ervaart het anders. Ik moet zeggen dat ik persoonlijk 9 maanden zwanger zijn ook best lang vind, maar ook weer geen ramp maar dat ts d'r gevoel zo is, is gewoon zo. Net als dat sommigen haar redenen voor dat gevoel onbegrijpelijk of zelfs kwetsend vinden is het waar zij nu mee zit. Als ik bijv lees over de 'zware' eerste 3 maanden en dat het dan grijze wolk is doordat de verzorging en het wennen aan de baby zwaar is, kon ik alleen maar dromen van die eerste 3 maanden je baby thuis te hebben, gezien onze dochter pas met 3 maanden uit het ziekenhuis werd ontslagen. iedereen ervaart het op een andere manier, respecteer dat.
Snap het helemaal, wat nou roze wolk... En dat heeft helemaal niet te maken met wel of geen kwaaltjes hebben. Zwanger zijn is ook niet zo mijn "ding". Wellicht dat het komt doordat ik nooit echt een kinderwens heb gehad en dus nooit bezig ben geweest en uit heb gekeken naar deze periode. Ik vond zwangere vrouwen in het verleden ook altijd zeurpieten, maar het is een grotere aanslag op je lijf dan ik op voorhand had verwacht. Ik dacht daar fiets ik wel even doorheen maar dat is niet het geval. Ik zag er best tegenop om nog een keer een zwangerschap door te maken. Weet ook zeker dat het hierna klaar is en wat zal ik blij zijn dat ik dus vanaf september mijn lijf weer voor mezelf heb en weer maximaal kan gaan in de RPM les en weer vol een berg kan af skiën. Ben super blij met mijn zoontje en kijk ook zeker uit naar de komst van de 2e!