Och sikki....woorden schieten tekort! Wat een teleurstelling. Heel veel sterkte de komende tijd, laat je tranen lopen, meid! Dat mag! Geniet van jullie kleine prinsesje
Lieve Sikki... Ik weet niet wat te zeggen... Een poging die als laatste poging bedoeld is zo te moeten afsluiten. Het klinkt stom uit mijn mond met mijn net aangepaste handtekening... Maar, de zomer van 2013... Ik weet hoe het voelt... Ik omhels je en wens je heel veel sterkte om dit samen met je man te kunnen dragen. Dit is afschuwelijk en doet zoveel pijn... Ik zou willen dat het anders voor je was gelopen. Dikke knuffel!! X
*vanuit de meeleesmodus door drukte en werk gerelateerde zaken* Een hele stevige knuffel voor Sikki. Wat is dit erg om te lezen zeg... X
Lief dat je het vraagt! Valt me zwaarder als ik vooraf dacht. Had verwacht dat ik er al min of meer in was gegroeid de afgelopen 2,5 jaar en dat de kans steeds kleiner werden daarom de deur al ver dicht was. Maar nu het definitief is valt t me veel zwaarder als ik had gedacht. Hoe is het bij jou lieve Sikki?
Dat snap ik, blondje. Hoop doet leven en die is nu opeens helemaal weg. Pfff, meid wat zwaar voor jullie! Ik kan me niet voorstellen hoe je je nu moet voelen, een fractie van wat jij moet voelen zal ik herkennen....dus meid, heel veel sterkte!
Herkenbaar Blondje. Wat je zegt, je groeit er in de loop der tijd wel naar toe, maar uiteindelijk was de deur nooit helemaal dicht. Het valt mij ook zwaarder dan gedacht. Ik vind het moeilijk om te accepteren. Juist omdat de poging zo 'onaf' geeindigd is.
En dan nu even wat meer tijd om te reageren. Ook nog op jouw verdrietige berichtje Blondje... (En Sikki) Met tranen in mijn ogen las ik jullie berichtjes en ik besefte hoe definitief het nu moet voelen. Al die tijd hoop je gewoon op nog een wonder. Immers, het was al een keertje gelukt. Dus iedere poging, iedere terugplaatsing is er die hoop. Want het levende bewijs dat het kan, liep rond in de kamer of lag in haar bedje te slapen. En daarbij, zovelen (ook hier op het forum) hebben geluk gehad om voor een tweede keer (al was het soms ook na jaren wachten) zwanger te raken, dus wie weet... Die hoop. Maar tegelijkertijd altijd die angst op de achtergrond. De angst die nu werkelijkheid is geworden. Ik bevind me zelf nog in de fase van hoop. Wij staan op de vooravond om weer, hoopvol - nog nagelovend in wonderen - opnieuw het ivf-traject in te gaan. Maar tegelijkertijd besef ik dat het voor mij net zo goed zal kunnen gaan verlopen zoals bij jullie. En nu zeg ik nog heel dapper 'maar we hebben ons Elfje al', maar op het moment dat er een wens is voor een brusje en het mag niet zo zijn... Dan is het verdriet er toch weer. Want eigenlijk droomde je van een gezin met een broertje of zusje voor je eerste wondertje. Zo definitief om dan geconfronteerd te worden met alweer de teleurstelling. En mensen zullen het proberen te relativeren voor je en zeggen 'wees dan maar extra blij met wat je al hebt'... En natuurlijk, maar dat was je al. Ik leef ontzettend met jullie mee en kan me jullie verdriet heel goed voorstellen. Sikki, sluiten jullie het nu definitief af? Lukt je dat? En wat zeggen ze/ adviseren ze in Gent? En hoe staat je man er tegenover? En blondje, met jou? Heb je lieve mensen om je heen die jouw verdriet begrijpen? Voor de rest... Sorry meiden, weet even niet meer wie nu op het wachtbankje zit pf wanneer er echo's gepland staan. Meen ook dat er 'cruciale' 12 weken-gepasseerd aan zitten te komen? En volgens mij ook alweer enkele op het punt van bevallen...? Meende dat Roosje een dezer dagen mag testen? Spannend! En Maartje inmiddels mama van twee bijzondere jongetjes. Wie had dat zo'n vier jaar geleden kunnen denken? Het gaat snel. Verdriet en blijdschap, teleurstelling en hoop liggen hier allemaal dicht bij elkaar... Wij horen 28 april of het zaad van mijn vriend in orde is en of en wanneer we weer met een ivf-traject kunnen gaan starten. Ondertussen blijven we nog hopen op een clomid-selfie, al zie ik dat wel steeds wat - laat ik het maar 'realistischer' noemen - minder zonnig in dat dat weer mag gebeuren. Welterusten allemaal en extra dikke knuffel voor Sikki en Blondje
Dat stukje tekst... Mijn laatste poging met mijn eigen eicellen verliep ook zonder een tp, ik had weliswaar meer eicellen bij de punctie, maar slechts 1 bevruchting die op dag 1 er alweer mee gestopt was. Eigenlijk dus soortgelijk verhaal. Ik had voor die laatste poging zoveel extra's gedaan. Het voelde toen ook zo oneerlijk, zo onaf. En ergens ook weer zo duidelijk omdat het bij ons toen zo duidelijk was. Maar wat deed dat een pijn. Ik raakte daardoor in de vechtmodus. Hoe zit dat bij jou en je man??
Mijn man laat het helemaal aan mij over. Hij zou nog wel 1 poging willen doen en dan alles zoals we altijd hebben gedaan, want daar hadden we toch altijd 5-7 eicellen mee. Dit was de eerste poging in DD met een compleet ander schema en medicatie en ineens zijn er weinig eicellen en geen bevruchtingen. Maar we weten ook dat de kwaliteit van de eicellen achteruit is gegaan. Dus ja, de vraag is waar we mee moeten en kunnen vechten. Als er niets is dan houdt het snel op. Voor mij is het wel heel duidelijk dat als er geen biologisch brusje komt, we met ons drieën blijven. Voordat onze dochter er was, wilde ik wel voor eiceldonatie gaan. En we liepen toen ook in een adoptietraject. Nu onze dochter er is voelt dat voor mij anders en is het geen optie meer. Ik respecteer ieders keuze daarin. Dit is gewoon hoe het voor mij voelt. Kortom, ergens zweeft nog de gedachten over een allerallerallerlaatste poging... Juist ook omdat het bms weefsel wat op de kweek was gezet wees richting de Intralipid. En de enige keer dat we dat gebruikt hebben was tijdens de poging waarin m'n dochter is ontstaan. Juulz, je hebt het zo mooi treffend geschreven. Vooral het relativeren van mensen. Zucht... Spannende de nieuwe fase gaan jullie ook weer in! Hoop met heel m'n hart dat het succesvol zal lopen.