Ik snap het wel, in die zin dat je jezelf niet meer bent Voor je gevoel. Maar ik kan alleen maar zeggen dat de eerste tijd na je zwangerschap nog veel harder kan tegenvallen. Dat die kilo's er gewoon niet meer af gaan. Dat je een huilbaby krijgt. Dat je borstvoeding niet loopt en je met tepelkloven zit en maanden lang niets anders bent dan een melkfabriek. Dat je collega's denken dat jij wel geen zin zult hebben in promotie. Enzovoort. En dat het het allemaal desondanks toch wel waard is als je zo'n uk ziet opgroeien. Sterkte! Hopelijk voel je je binnenkort weer lekker in je vel.
Wauw... Dit is wel echt een super opbeurend berichtje.... dit grijpt mij zelfs naar de keel en ik heb een hele 'makkelijke' zwangerschap...
Nou ik snap het wel hoor... Ik heb een hele makkelijke zwangerschap en de vorige twee waren ook niet bijzonder zwaar. Maar toch vind ik zwanger zijn niet leuk... Tis gewoon niet mijn ding. Het gevoel dat je lichamm even niet van jou is. Ben ook blij als het klaar is. En ja er zijn altijd mensen bij wie het moeilijker gaat.. Nog zwaarder is.. Dat neemt niet weg dat iemand/ ik het zo ervaar. Ik denk ook niet steeds als ik de kraan open draai dat er miloenen mensen zonder water zitten.. Enz enz Zal ik er toch maar even bij zetten dat ik onwijs blij en dankbaar ben voor dat lieve mensje in mijn buik....
Ik vond beide zwangerschappen ook niet echt een pretje, terwijl alles gewoon normaal verliep. Vooral de enorme gewichtstoename stond me tegen in combinatie met mn vreselijke slechte conditie op het laatst. Ik voelde me eigenlijk gewoon een vieze, vette, permanent zwetende walvis, haha . Mn laatste zwangerschap liep ook nog eens door tot 41 weken. On the bright side, als je erg druk bent na de bevalling (en een beetje discipline hebt.. ), hoef je die kilo's echt niet lang mee te dragen. Ik ben in de eerste 4 maanden 25 kilo afgevallen. En na de bevalling is het zooo lekker om je lijf weer terug te krijgen (ook al is het dan met flubberbuik) en te merken dat je weer gewoon kunt bukken en de trap op kunt rennen. Het is een beetje alsof je na een lange campeertrip weer in je eigen fijne huisje terug bent vond ik .
De periode na de zwangerschap, daar hadden we het nog niet over gehad idd Wij hadden een huilbaby, twee ziekenhuisopnames, verborgen reflux, medicatie, de ene oorontsteking na de andere, etc. Dochter slaapt nog steeds niet door helaas. Laatst wel een maandje, maar dat is ook weer voorbij helaas. Stuwing, wat is dat akelig! Dat men je vagina je onderkantje noemt , veel bloedverlies dus lange tijd zo slap als een vaatdoek, man en ik raakten elkaar bijna kwijt door de enorme hoeveelheid stress en het constante gebrek aan slaap. We hebben het maanden op 3,5 uur per nacht gedaan, vaak verdeeld in 2 etappes. Ik heb EMDR gehad om het extreme huilen van dochter te verwerken, dat moest van mezelf voor het tweede kindje komt. En net toen we dachten dat het genieten was begonnen bleek ik door de anticonceptie heen zwanger te zijn van de tweede. Op zich een hele grote zegen want anders hadden we het niet aangedurfd, zo heftig was de start met dochter. Maar de paniek was groot in eerste instantie Eerlijk? Dochter is geweldig, we zijn heel erg blij met haar, ze is zo lief. Niet makkelijk want nog eigenwijzer dan wij en helaas nog steeds gebroken nachten, maar t is het allemaal waard. En we hopen van harte dat het bij dit tweede kindje allemaal iets soepeler zal gaan
nu ik kan me er wel iets bij voorstellen bij het niet graag zwanger zijn, ik kom ook van maatje 36, die buik wat ik heb ik vind ze geweldig in eerste plaats, eerste van de drie zwangerschappen dat je echt ziet dat ik zwanger ben, ben nu 33 weken, ben ik daarom graag zwanger, tja de bewegingen zijn super, aan 14 weken heb ik zware bloeding gehad door laagliggende placenta, en gelukkig alles is goedgekomen, maar de reden dat ik niet graag zwanger ben is omdat ik mij voortdurend zorgen maak, snachts niet kan slapen en als zo een 18 weken dag en nacht steunkousen moet dragen,en nog zwellen mijn benen op, snachts kan ik niet slapen van de pijn in mijn ribben, nu ook in mijn vorige zwangerschappen het plezantste vind ik de bevalling zelf, dus dat is iets waar ik nu ook weer naar verlang, dat is gewoon een grote zorg minder dat je eindelijk je babytje kunt vastnemen
Ik herken totaal jouw gevoel niet. Ik vond zwanger zijn fantastisch en ik mis het nog elke dag. Ik zou wel 100x zwanger willen zijn (maar ik hoef echt geen 100 babies )
Hier valt t ook echt wel tegen. Veel klachten. Ik wist wel dat t zwaar zou worden, maar niet zo zwaar en zo tegen vallen.vmaar toch geniet ik van de momenten dat ik even pijnloos kan genieten van de schopjes van de baby.
Sorry dat ik het zeg.... je mag van mij best klagen maar wil je alsjeblief ook aan de mensen denken die dagelijks verdriet hebben omdat ze zich heeeeel graag zo zouden voelen zoals jij nu?
Beschuitje dat is ronduit vreselijk voor je. Maar zoals eerder gezegd, dan is dit een topic die je wellicht beter even aan je voorbij kunt laten gaan. Want als je je zo rot voelt tijdens je zwangerschap dan is het prettig als je dat kunt delen met mensen die dat gevoel begrijpen. En ik vind dat dat moet kunnen zonder dat we dan te horen krijgen dat we ons niet zo mogen voelen/het niet mogen zeggen omdat er mensen zijn die heel graag zouden willen ruilen. Ik wens je succes met alles en hoop oprecht voor je dat je wens gauw uit mag komen.
Beschuitje, ten eerste heb ik meerdere malen aangegeven niemand hiermee te willen kwetsen, en ik ook hartstikkee dankbaar ben dat het bij mij wel zo makkelijk mocht gaan allemaal. Daarom denk ik ook nav de titel die vrij duidelijk is dat het beter is voor de mensen die ik hier wel mee kwets door te scrollen. Het is absoluut niet mijn bedoeling andere te kwetsen!
De andere fijn om andere ervaringen te horen dan enkel het roze wolkje. De periode na zwangerschap de eerste maanden kan ik me ook niet voorstellen dat dat allemaal rozengeur en manenschijn zal zijn hoor haha . ZIt verschrikkelijk tegen de bevalling op, maar juist doordat ik het zwanger zijn zo zat ben, ben ik ook heel blij dat het nog maar even is, en ik daarna weer kan werken aan mijn oude lichaam terug te krijgen, en een ritme op te bouwen met de kleine . Ik ben gewoon zeer perfectionistisch (Schrijf ik het zo??). En streef daar bij mijzelf altijd naar. Ik woon in appartementen complex en neem nog iedere dag de trap ipv de lift, ook wandel ik nog ieder dag naar het werk 7 dagen in de week ipv de auto nemen en minder uren maken.. (en ja het is hier gemiddeld zo 30/35 graden nu waar ik woon.) Heb dit topic echt geopend om ervaringen te lezen van anderen, die er ook minder enthousiast over het zwanger zijn zijn.
ik heb hiervoor 3 miskramen gehad dus ben zeker heel dankbaar dat het nu wel goed gaat. Maar ik vind het ook verschrikkelijk, voel me al vanaf week 6 ziek, zwak en misselijk. ziekenhuisopnames ed. Ik zou hierna nog best een 3e kindje willen, maar ik wil nooit meer zwanger worden. Dus hierna is het klaar.
Ook hier heel herkenbaar hoor! Sinds week 6 hevige bekkenklachten. 3 u per dag gaan werken, maar vanaf week 21 lukte ook dat niet meer en zit ik dus thuis. Veel buikpijn gehad en kan steeds minder en minder. Zit hier maar op de bank, zelfs douchen is soms al te veel. Voel me dan ook regelmatig heel eenzaam. Ml is gewoon 36 u aan het werk. Er komen wel vriendinnen langs en dat is heel gezellig, maar ook maar voor even over een hele dag gezien. Ben normaal ook een doener en er moet hier ook nog veel gebeuren, maar kan dus echt niks en zit er hele dagen maar een beetje naar te kijken. Zeer frustrerend dus. Dan ook nog veel pijn en weinig slaap. Duurt allemaal lang zo. Dan ben ik (doordat ik niks kan) ook al 18 kg aangekomen. Houd vocht vast in mijn benen, armen en in mijn gezicht. Zie er uit als een walvis en zo voel ik me ook. En wat vind ik dat verschrikkelijk zeg! Schaam me er gewoon voor! En ja, ook ik ben heeeel dankbaar dat ik ondanks pcos snel zwanger mag zijn, dat het met ons kindje goed gaat en dat we straks een mooi meisje in handen mogen hebben. Ook geniet ik van haar bewegingen in mijn buik. Maar ik vind wel dat we dit soort dingen ook moeten kunnen zeggen. In mijn omgeving vind ik het ook erg moeilijk om er over te praten, mensen vinden dat je blij en dankbaar moet zijn tijdens een zwangerschap en dat je moet genieten. Dat is nou eenmaal niet altijd het geval en dat willen mensen vaak niet horen. Mag ik vragen waar je woont Hannaamin? Ben wel benieuwd nu..
ik moet nog 6 maanden....zwanger van de 3de maar leuk kan ik het nog niet vinden. ik hang de hele dag boven de pot. mijn huid lijkt wel een grinttegel en word in een razend tempo dik. Voel me alles behalve mooi. En idd het wil niks zeggen over blij zijn of niet blij zijn. Ben dolgelukkig met dit kindje alleen al die vervelende kwaaltjes mogen van mij wel verdwijnen
Dat doet ze toch ook ( trouwens dat doen we allemaal) We zijn allemaal super dankbaar dat we zo'n wonder mogen ontvangen maar dat betekend niet dat je je gevoel niet mag uitspreken over hoe je je voelt in de zwangerschap en erna. Beter is om topics met dit soort titels te mijden
Wat vervelend zeg dat je zulke hevige bekkenklachten heb, en dat je letterlijk hele dag thuis moet zitten, kan me voorstellen dat dit hele lange dagen zijn zo alleen thuis. Nog even volhouden! Ik woon in het Midden Oosten, dus begint nu echt wel beetje hot hot te worden haha.
Ik vind zwanger zijn ook echt totaal niet leuk! De extra kilo's die er nú al aan vliegen neem ik voor lief, maar ik kan er gewoon niet tegen dat ik mentaal een ander persoon ben. Door de hormonen (denk ik dan maar?) ben ik sinds de 6 weken zo pessimistisch, lusteloos, gedemotiveerd en sip. Alles waar ik normaal heel blij van word, kunnen me nu totaal niet boeien. Hoe graag ik ook wil genieten van nog een kindje, het lukt gewoon niet. Ik kan alleen maar klagen over de misselijkheid, de vermoeidheid en het feit dat ik (ik ben een freelancer) al weken niet meer normaal gewerkt heb. Ook mijn vriend, mijn zoontje en het huishouden lijden er enorm onder. Het liefst lig ik de hele dag in bed naar het plafond te staren. Zoveel bewondering voor de actieve en blije zwangeren. Ik noem mezelf dan ook 'ziek'. Ziek in mijn hoofd. Want... Waarom voel ik me zo? Waarom klaag ik terwijl anderen het zo moeilijk hebben of helemaal geen zwangerschap hebben? Dat maakt het extra pijnlijk. Wat ik probeer te doen is zoveel mogelijk naar mijn zoontje te kijken. Als hij niet aanwezig is, bekijk ik oude filmpjes of bekijk ik foto's van toen hij net geboren was. Dat helpt enorm. Want eenmaal moeder zíjn is voor mij zo veel beter dan zwanger zijn. Volhouden dus
Ik snap je ook goed. Je lichaam veranderd, je wordt sneller moe etc. Er is helaas niks aan te doen, het hoort er allemaal bij. Mijn benen zijn voornamelijk dikker geworden, en dat vind ik ook geen pretje als ik in de spiegel kijk. Maar als ik zie hoe mijn buik groeit en de kleine voel bewegen ben ik eigenlijk wel trots