Vanaf het eerste moment dat wij samen zijn (inmiddels 4 jaar) heb ik het over kindjes gehad. Wilde ze altijd jong en dat wist hij (en hij wilde dat ook..) inmiddels wonen we samen en ik mag er geen woord over praten. Hij kan niet normaal antwoorden en wuift alles weg. Hij wil in juni serieus gaan proberen, prima.. Maar ivm chronische ziekte en medicatie loop ik al bij gynaecoloog en ik moet binnekort terug voor een echo. Er is een kans dat ze dan zeggen dat we het nú kunnen proberen, zeg 2 weken voor de maand juni.. Nu wil hij dat niet, hij is er dan niet klaar voor maar 2 weken later wel..? Ik begin te twijfelen of ík dit wil of dat wíj dit willen.. Gesprek aangaan is onnozel, elke keer hetzelfde.. Ja ik moet er naartoe werken, alsof een baby er de volgende dag uitfloept en waarschijnlijk duurt het veel langer bij ons (ook dit weet hij).. Oke.. Stel ik me aan?
Ik zou toch het gesprek aangaan, het gaat om een nieuw leven niet om wat te eten vanavond. Wil hij het überhaupt wel (al) of doet hij het om jou een plezier te doen?
Snap je wel, mannen zijn nou eenmaal vreemde wezens. Als die echt die 2 weken wil wachten zou ik hem niet pushen, het moet immers voor allebei goed voelen. Mijn partner heeft ook weleens van die vage trekjes, maar ik besteed mijn aandacht niet meer eraan. Zonde van mijn energie.
Ja daar begin ik dus ook aan te twijfelen.. Gesprek begin ik al te vaak dus ik ben er zelf ook aardig klaar mee
Tja wat maakt het uit zou ik zeggen, van beide kanten hoor. Voor jou maakt 1 juni of 15 mei toch ook geen verschil. Je hoeft niet direct van bil omdat de gyn zegt dat het nu kan.
Ja, dat snap ik, maar ik ben 4 maanden niet ongesteld geweest, grote kans dat ze daarna zeggen kijk het even aan, ovulatietesten met de kans op weer aantal maanden niks.. Voor mij kostbare maanden ook door m'n ziekte
Die paar weken ?Damn , wat als het kindje eerder geboren word? Zit er niet iets anders achter?Vind het wat vaag. Als je nu spreekt over half jaar of aantal maanden , of bijv. om een reden als woning, opleiding ed.
Idd maken die 2 weken niet uit. Maar ik vind het een zeer vreemde reactie dat iemand die nu helemaal niks over baby's of baby's maken wil horen en alles wegwuift er op 1 juni wel ineens klaar voor is. Ik zou dus wel zeggen dat je het er nog eens serieus over wil hebben omdat je het idee krijgt dat hij het helemaal niet zo graag wil. Is dat niet het geval dan moet hij jou daar maar van overtuigen. Afhankelijk vam zijn reactie zou ik kijken wat jij daar verder mee wil.
Dat idee proef ik ook een beetje. Ook omdat je zegt dat je al vanaf het begin van jullie relatie het over kindjes hebt. Misschien heeft hij onderhand zoiets van pfff..babies..hou maar ff op. Hij is er denk ik toch niet echt mee bezig. Ook omdat hij volgensmij jouw gevoel en het proces van jouw ziekte volgensmij ook niet helemaal begrijpt.
Ik vind niet dat je je aanstelt maar misschien moet je hem rechtuit eens vragen of hij eigenlijk wel een baby wil? Niet wanneer hij het wilt maar OF hij het wel wilt want krijg het idee dat hij nu helemaal nog geen behoefte aan een kindje heeft en meer jou een datum geeft om je zoet te houden? Want laten we eerlijk zijn als hij net zo graag als jou een kindje zou willen dan zouden die 2 weken hem echt helemaal niks boeien! Hij kan niet half Mei er niet klaar voor zijn en dan per 1 Juni wel. Als dat zo is dan moet hij het gewoon rechtuit eerlijk zeggen en als hij toch liever nog niet of helemaal niet aan kinderen begint dan kan jij bedenken wat je doet. Zeker als jij al aangeeft dat zwanger worden voor jou niet heel erg gemakkelijk zal gaan dan kun je bedenken of je wel in de relatie wil blijven investeren als hij toch liever geen kinderen wilt want jij hebt een hele sterke kinderwens.
Oei.... Herken het deels. Was altijd degene die er over begon. Toen we een jaar samen waren vroeg ik of we ervoor zullen gaan, maar hij blokte het gesprek steeds af. Nu ben ik er wel achter wat er toen speelde. Hij wou wel kinderen maar was er nog niet helemaal klaar voor. Het idee dat je de rest van je leven voor iemand klaar moet staan. 18jaar verantwoordelijk bent voor iemand. Dat is nogal wat. Het is een gedachte dat sommige mannen (en vrouwen) bang maakt. En als je niet zo geweldig goed over emoties kunt praten, wuif je het gesprek weg..... Geef je vriend tijd, al zou het nog langer dan die ene 2weken duren. Ook hij moet er volledig achter staan!
Jullie hebben dit besproken samen, en de afspraak gemaakt er in juni voor te gaan. Dus snap hem aan de ene kant ook wel, 2 weken moeten dan voor jou ook niets uitmaken toch.
Ik zou zoals sommige dames zeggen toch eens rechtuit vragen of hij wel kinderen wil. misschien dat hij bij zo'n directe vraag wel antwoorden geeft.. Hier was het nadat ik begon over kinderen een grote zucht, en zei hij: "Ik ben erg blij dat jij voelt alsof je er aan toe bent, ik durfde er niet over te beginnen omdat ik je niet wilde sturen/forceren, want ik wil heeeeeel graag kinderen" hij is 8 jaar ouder dan mij, en wilde dit echt vanuit mezelf laten komen
Ik herken het deels, bij ons was het andersom. Mijn man was er al een paar jaar eerder aan toe. Mijn arts drong aan. Er was een grotere kans dat het niet zo snel zou gaan lukken bij ons. En ik was er nog niet aan toe. Vooral bang dat ik nog niet klaar was voor zo'n verantwoording. En ik had het gevoel gepusht te worden. We hebben er even minder druk op gelegd en gewacht tot ik aangaf er wel klaar voor te zijn. Ik heb er geen spijt van. Ik was er gewoon nog niet aan toe.
Je schrijft dat jullie nog jong zijn en dat jij een chronische ziekte hebt. Misschien is hij wel bang om in jullie situatie aan kinderen te beginnen. Dat hij straks veel moet gaan doen (bijvoorbeeld in de zwangerschap omdat jij niets meer kunt of mag ? ). Of daarna dat er teveel gaat veranderen terwijl andere vrienden in zijn omgeving nog alles kunnen doen. Verder zou ik er voor 1 juni gewoon niet meer over beginnen. Wellicht heb je het er teveel over. Voor mannen spelen de hormonen een stuk minder. Hebben jullie verder alles in orde (stabiele relatie, beiden een stabiel inkomen, opleiding afgerond, voldoende ruimte in huis, genoeg spaargeld om kinderen te betalen etc). Of zijn er zaken waar hij moeite mee zou kunnen hebben?
Ts wordt niet elke maand ongesteld dus dan snap ik haar wel, dan doen die 2 weken er wel toe lijkt mij
Ik denk dat jullie allemaal wel gelijk hebben, ik praat er (te)veel over, ook om een beetje die bevestiging te krijgen. Ik laat het los, wacht de afspraak af en probeer hem ruimte te geven. We hebben net wel goed gesprek over gehad gelukkig en hij staat ook achter de afspraak bij de arts. Verder hebben we alles op orde, beide goede baan, huisje.. Dus dat is uiteraard geen probleem. Hij was trouwens ook moeilijk met andere grote beslissingen, zoals een huisje en de auto.. Lichamelijk ben ik juist nog in goede conditie en dat vind ik zo belangrijk, dat ik zelf voor m'n kindje kan zorgen etc. In ieder geval bedankt voor de reacties, heb er zeker iets aan!