Oh dat vind ik nog meevallen. Je had het over 'jong kinderen'. Ja jij bent jong, maar om met 27 vader te worden vind ik eerder normaal dan erg jong...
Ja dat vond ik bij ons ook zo moeilijk aan die keuze. Op dat moment kon ik veel en ik wist niet of dat zo zou blijven. Gelukkig kan ik nu nog goed voor mijn meisje zorgen. En als ik de beslissing eerder had gemaakt had ik misschien nog wel meer gekund als nu. Maar soms wat minder kunnen maakt je nog geen mindere moeder. Probeer die lat voor jezelf nooit te hoog te leggen. Knuf
^ ben ik het helemaal met je eens! Ik bedoelde dat ik altijd heb gezegd dat ik jong kinderen wil, het is niet zo dat het ineens uit de lucht kwam vallen
Misschien een persoonlijke vraag maar heb jij een dusdanige ziekte dat hij er alleen voor kan komen te staan? Toen ik het over onze 2e had wilde vl er eerst niks van weten.. Hij heeft een aantal chronische ziekten die nu weliswaar stabiel zijn, maar wie weet er ooit voor kunnen zorgen dat hij arbeidsongeschikt raakt.. De keus voor een tweede was voor hem dus echt een rationele keuze waar hij 3x over nagedacht heeft voor we begonnen.. Ik denk dat mannen met dat soort dingen veel bewuster nadenken dan vrouwen..
Misschien heb je het er teveel over?? Ik had dat met trouwen ik bleef daar steeds over hebben en des te meer weerstand gaf mijn man... Uiteindelijk niet meer over gehad en toen zei hij zelf "zullen we gaan trouwen? " Misschien gewoon ff met rust laten ?
In principe niet, heb een vorm van reuma maar lichamelijk gaat het nu best goed. Kan wel eens een slechte periode hebben, maar er echt alleen voor staan, nee dat niet gelukkig. Ik denk inderdaad ook dat de meeste mannen er anders over na denken dan vrouwen ja!
Dit weet jouw vriend ook dus het afwuiven lijkt op uitstelgedrag?! Voor jou zou het ook fijner voelen als je weet dat hij er ook 100% voor gaat lijkt me dus ik toch nog proberen op opnieuw het gesprek aan te gaan. Wellicht helpt het om niet te beginnen over die twee weken maar om je gevoel naar hem uit te spreken. Dus dat je het moeilijk vindt dat je hier niet met hem over kan praten en dat je zijn gedrag niet begrijpt. Gaat hij wel mee naar de gynaecoloog?
Ik snap je gevoel hoor.. ik ben zelf 22 en mijn vriend is 32 .. we zijn al 5 jaar samen maar ik heb altijd geweten dat ik vroeg kinderen wilde. Bij mijn vriend heeft het heel wat praten en chagerijnig wegstampen ( van zijn kant ) gekost voor we op dit punt zijn. Maar na al dat praten snap ik hem nu wel beter..hij was altijd een man van weinig woorden maar heb hem ook duidelijk proberen maken dat ik daar niks mee kan en hier onwijs onzeker van wordt. Bij hem had het te maken met dat hij bang was qua financien en of hij eigenlijk wel een goede vader zou zijn. We hebben in die 5 jaar veel meegemaakt en ik probeerde wel om er niet een te grote zeurkous in te worden maar ik kon geen genoegen nemen met een Nee nu nog niet. Gewoon een keer serieus in gesprek gaan en je eigen gevoel erin te leggen.. ik heb toen gezegd tegen hem dat ik heel graag wilde weten waarom dan niet zonder druk of stres.. en toen kwam het hele verhaal eruit. Daarna goed over kunnen praten en veel sterker geworden.. Tot hij ineens zei : Schat wat mij betreft stop je als je pilstrip afgelopen is.. Dat moest hij natuurlijk nie 2 keer zeggen Lang verhaal, maar hoop dat je er iets aan heb.. Ik herkende je verhaal van mezelf .. behalve het deel met de reuma, wat misschien voor hem dan nog meer twijfels meebrengt..wie weet istie wel heel bang dat je dan zieker wordt en is het juist op een kromme manier wel goed bedoelt. Maar dan moet die ook maar eens uitspreken wat hij voelt he! Want dit breekt op, i know the feeling
Herkenbaar. Ik heb ook direct aangegeven dat ik graag een kleine wou in de toekomst en dat ik dat graag rond mijn 27e wilde als het ons gegund was. Mijn vriend en ik waren 16 en 17 toen we samen kwamen. Op den duur krijg je het daar over. Tot zijn 26e heeft hij heel hard geroepen dat hij echt geen kinderen wilde. Toen we 3 jaar geleden ons huis kochten heb ik een beslissing moeten nemen. Wil ik samen blijven, wetende dat ik geen kinderen zou krijgen, of ging ik weg. Mijn liefde voor hem was zo groot dat ik besloot te blijven. Vorige zomer zaten we buiten, ik begon net te wennen aan het idee dat ik geen kinderen zou krijgen, toen hij opeens zei dat hij toch wel een kleine zou willen. Na een heftige periode, ziekte van mijn moeder, ben ik nu 9 weken zwanger. Je zal wel denken wat heeft dit met mij te maken. Wat ik je wil meegeven is dat mannen soms erg bang zijn voor deze veranderingen. Ondanks dat ze het weten dat het wel goed komt kan er toch een grote angst zijn wat ze tegen kan houden. Ga goed na of hij echt graag een kleine wil of dat hij het doet om jou te plezieren. En misschien heel erg maar ga ook goed ns voor jezelf wat je wil. Ben jij zo gelukkig met hem dat je ook de rest van je leven met hem wil delen al zal hij nooit een kleine willen. Of is een kleine zo belangrijk voor je dat je, hoe goed je het samen ook hebt, toch op zoek moet naar iemand die jou gelukkig kan maken en een kleine met je wil. Veel dingen om over na te denken en ook moeilijke dingen. Maar o zo belangrijk. Ik hoop dat jullie er samen goed uit komen en jullie straks gelukkig kunnen zijn met een kleine 😘
Inderdaad erg herkenbaar hoor, wat ik ook merk is dat ik als vrouw nog wel eens denk daar passen we wel een mouw aan maar voor ml moet het perfect zijn. Hoe groot zijn wens ook wel was dat was iets wat hem deed struikelen. Mischien dat dit bij je vriend ook zo is? Of ga eens in gesprek hoe hij de toekomst voor zich ziet, en probeer het onderwerp een beetje te laten vieren, ookal is dat heel moeilijk
Mijn vriend wilde ook heel lang niet. Die zei eerst ook december 2014. Toen kwam de aap uit de mouw dat hij misschien wel helemaal geen kinderen wilde. Dat was voor mij geen optie. Gevolg : veel ruzie en twijfel of ik dan wel bij hem wilde blijven. Ik heb het er een tijdje niet over gehad en ineens zei hij uit zichzelf we kunnen het in juni wel gaan proberen. Misschien helpt het bij jou ook om het er gewoon even niet over te hebben, hem even wat tijd te gunnen om er goed over na te denken. Ik weet dat dat heel moeilijk is! Vooral omdat iedereen vraagt wanneer jullie nou eens kindjes krijgen en iedereen om je heen zwanger lijkt. Maar probeer je even ergens anders op te verheugen bijvoorbeeld vakantie oid en probeer het er over een maand of 2/3 weer een beetje positief over te hebben. Succes
Het is wel herkenbaar voor mij. ... Er viel totaal niet over te praten, hij kon me ook niet zeggen wanneer hij er klaar voor was. Ik heb het een tijdje zo gelaten, hij vond het vreselijk dat ik er continu over begon. Het is heel moeilijk, ik weet het, ik heb er een half jaar met geen woord over gesproken en toenkreeg hij voldoende ruimte om erover na te denken. Hij begon er helemaal zelf weer over. . Inmiddels is onze dochter alweer 15 maanden en beginnen de kriebels voor een tweede kindje. Ik zeg er niet al te veel over, en hij juist steeds meer. ..... ruimte geven is zo belangrijk. ..
Dank voor jullie reacties! We hebben een heel goed gesprek gehad en hij gaat mee naar afspraak gynaecoloog en op basis wat daaruit komt gaan we d'r samen voor! Realiseer me dat ik er minder over moet praten en als ik het erover heb, meer praten over wat praktische dingen zegmaar.. Alsnog bedankt voor de adviezen!
Haha, het word hem te heet onder zijn voeten. Je moet gewoon echt goed met hem gaan praten voordat je straks echt zwanger ben en jij verwijten krijg dat hij er niet klaar voor is en het opeens jou kind is ipv jullie kind. Als hij twijfelt moeten jullie toch nog even wachten want het is iets van jullie samen en het kindje moet hier niet de dupe van worden. Ff goed boos op hem worden en wat steekjes geven dan reageren mannen vaak we.
Deze man herken ik volledig, net de mijne Zo is het bij ons ook gegaan, na een dik jaar samen ben ik erover begonnen, mijn vriend twijfelde; de ene keer wilde hij wel, de andere keer weer niet... Ook schrik om de verantwoordelijkheid te nemen en om zijn vrijheid kwijt te spelen... Ook niet zo'n prater hier, dus ik geloof dat hij lange tijd niet dierf zeggen dat hij het niet zag zitten... Ondertussen zijn we 2.5 jaar samen en heeft hij zelf beslist dat we in januari dit jaar gingen beginnen... Ik had natuurlijk al wel wat voorbereidingen getroffen zoals stoppen met de pil om mijn cyclus op gang te laten komen, afbouwen van medicatie van mijn epilepsie... Maar uiteindelijk heeft hij groen licht gegeven en nu ziet hij het volledig zitten om papa te worden Soms kan tijd en ruimte wel raad brengen! Ik mocht ook niet constant over kindjes bezig zijn, want dan werd hij gek!