simpelweg gezegd, als je hier een urgentie op krijg ga je absoluut geen eengezinswoning krijgen. dan snijden ze zichzelf nl. in de vingers met evt. kosten voor een traplift over een tijd. Dus het is of de komende tijd pijn en moeite accepteren en ingeschreven blijven staan voor een eengezins woning. OF Accepteren dat je naar je lichaam gaat luisteren, en dus een benedenwoning of een flat met lift accepteren ALS je een urgentie zou krijgen en dat is niet heel makkelijk.
Jij vind het willen van een eensgezinswoning, in je huidige woonplaats, zonder je wachttijd op te hoeven geven niet veeleisend voor een urgentieverklaring? En daarbij vond je je klachten ook niet erg genoeg om uberhaupt urgentie aan te vragen? Die urgentie kan je wel op je buik schrijven. Snap overigens ook niet waarom het zo vreselijk moet zijn om je kinderen in een flat te laten opgroeien. Ik heb 20 jaar in een flat gewoond en ben er echt niet slechter van geworden. Het enige waar je rekening mee moet houden is dat de muren soms wat dunner zijn. Maar ook in "gewone" huizen kun je geluidsoverlast en last van asociale buren hebben. Even nog wat anders; Heb je je urine wel eens laten nakijken op ontstekingen? Ik had ook maandenlang bekken/rugpijn, ik kon nog maar net de 5 minuten mijn jongens naar school lopen. Ik ben ervoor naar de (bekken)fysio verwezen, maar op een gegeven moment werd de pijn zo erg dat ik op de HAP beland ben en ik te horen kreeg dat ik een fikse nierbekkenontsteking had en gelijk AB moest halen. Na een week aan de AB was de pijn al met zeker 80 procent verminderd.
Maar, je woont nu toch ook in een flat? Je zegt zelf in je post: 2 kamerflat. Ik snap je wel hoor, kan je niet op een andere manier huren?
Ik zal even proberen te verduidelijken waarom ik in een gewone woning wil en niet in een flat. In de hoop dat het juist overkomt want bij sommige kom ik volgens mij nu over als 1 of ander veeleisend persoon die een flat te min vind of zo.... Ten eerste staan de flats hier in een soort achterbuurt. Niet een plek waar je graag je kinderen op ziet groeien of waar je lekker over straat loopt of zo.. Ten tweede: IK wil niet dat mn kinderen opgroeien op een flat. Ik gun ze zo graag een tuin waar ze in en uit kunnen lopen, trampoline of zandbak kunnen hebben. Ik word er echt verdrietig van als mn dochtertje voor de zoveelste keer zegt dat ze zo graag een tuin heeft om in te spelen net als de andere kinderen ipv de 3m2 balkon die we nu hebben. En ja, ik voel me erg schuldig dat ik haar/hun dit niet kan bieden. Zij (en ik ook) is gewoon aan het aftellen tot wanneer we een normaal huis met een tuin hebben. Nog 4 jaar he mama, dan krijgen we een gewoon huis met een tuin en een eigen slaapkamer he En DAT is de grootste reden dat ik dan als het moet dus een paar jaar doorbikkel en niet mijn wachttijd "verspil" aan een flatwoning waar we/ik me niet prettig ga voelen. Ik woon nu in een soort appartement van 4 woningen. Klein dus. Ik heb ook nog eens een vorm van autisme en ben soort van mensenschuw, ik word echt knettergek in een grote flat met "al die mensen om me heen". En al helemaal als ik een benedenwoning onderin een flat zou hebben. Ik heb dan echt het gevoel alsof al die mensen boven mij, me in de gaten houden. Nee, ik ken mezelf, daar ga ik op den duur aan onderdoor. En iemand schreef dat ze het raar vond dat ik dan een huis wilde met trappen. Het is niet zo dat ik helemaal geen trappen mag lopen, ik moet het zo min mogelijk doen. De binnentrap naar de boven verdieping kan ik vermijden. Doe ik nu namelijk ook. Die neem ik hoogstens 3x op een dag. Namelijk s ochtends na het slapen, en s avonds voor het naar bed gaan. Hoogstens een keer tussendoor voor iets echt noodzakelijks of de enkele keer dat jongste slaapt. Ik loop dus niet heen en weer. De buitentrap kan ik niet vermijden. Die MOET ik meerdere keren per dag nemen. Kids naar school, van school, boodschappen, vuilnis wat weg moet, kids die willen fietsen of willen wandelen/spelen. Wonen bij een drukke weg dus niet echt lekker om je kinderen alleen te laten spelen. Ik zal dus mee moeten Weeeeer die trap op en af. Tijd terug nog een wandelwagen die ik steeds de trsp op en af moest slepenl gelukkig mocht ik die met toestemming in de centrale hal laten. Dat was niet te doen. Kids vallen regelmatig nog in de auto in slaap en zijn dan echt niet wakker te krijgen. Die moet ik dan dus naar boven dragen. 15 en 22 kg... echt een aanslag op mn rug. Leg ze dan op de bank om niet nog eens een trap naar de slaapkamer op te moeten. Soms ook wel eens s avonds en tja, dan moet ik ze nog een trap op sjouwen. De auto staat 200 meter verderop. Ik moet letterlijk ALLES plannen wat ik doe. Voorkomen dat ik niet teveel heen en weer hoef te lopen. Ik ben al alleen, moet al om alles denken en alles alleen regelen en dan is dit nog eens een extra druk/last. Het zijn allemaal (voor een ander) hele kleine dingen die het voor mij in zn totaliteit moeilijk maken.
Klopt, een maisonette. 4 huisjes in 1 gebouw. Rustig en klein. Maar ja, ik had ook niet verwacht dat ik dit zou overhouden aan een bevalling. Helaas. Ik kan niks anders huren. De rest is hier vrije sector huur. 800 euro voor een huis en dan nog een soort looneis waar ik niet aan kan voldoen. Kopen gaat ook niet. Daar verdien ik te weinig voor. Heel krom eigenlijk, een hypotheek zou ik volgens de regels niet kunnen betalen maar ik mag/kan dwtzelfde bedrag wel aan huur betalen
Ik heb een goede reden om in mn huidige woonplaats te blijven. Zoals ik al schreef, ik ben alleen met 2 kinderen en heb geen sociaal netwerk. Mijn ouders ondersteunen me in de zorg van mn kinderen en dat word bijna onmogelijk als ik een een eind verder ga wonen. Daarnaast heb ik een vorm van autisme dus dan ben je nogal " gehecht" aan vertrouwde dingen zoals omgeving. (Zacht uitgedrukt). Over de wachttijd: dat lees je ws verkeerd Als ik een woning zou krijgen dan is het logisch dat ik mn wqchttijd kwijt raak. Zal me worst wezen, ik heb een woning. En is hier ook normaal, zodra je een woning accepteert, ook buiten urgentie om, dan ben je je huidige opgebouwde wachttijd, kwijt. Maar mw van de gemeente vertelde dat wanneer je in die paar maanden geen woning had gevonden, je sowieso je wachttijd kwijt was Tja, en dat risico ga ik dan niet nemen. De reden waarom ik niet in een flat wil, heb ik in een paar berichten hierboven beschreven. En nee, ik vond mn klachten niet urgent genoeg. Waarom niet? Omdat ik iemand ben die zichzelf altijd wegcijfert. Al heb ik zoveel pijn dat ik over de grond moet kruipen en iedereen me zegt dat het niet goed gaat, een ander heeft het bij mij altijd zwaarder. Ik ga maar door, ten koste van mezelf. Ik werk in de zorg en zie dan ook altijd mensen die het zwaarder hebben dan ik. In een rolstoel of met krukken. En daarbij hoor je altijd verhalen dat je half door moet zijn voordat je urgentie krijgt. Ja, ik heb er dan dus ook geen seconde aan gedacht of mijn klachten genoeg waren voor urgentie en om uberhoupt urgentie aan te vragen. Daar heeft voornamelijk mn fysio op aangedrongen. Dat die trappen niet goed zijn, ik recht heb op urgentie. Dat ik eens op mezelf moet letten en niet zo stront en stront eigenwijs moet zijn en eens moet toe geven dat ik echt wel pijn heb. En dat is toch de professional en dan word je een beetje wakker geschud. Een ander komt met een reden als scheiding aan een woning, waarom dan niet iemand met medische redenen? dus daarom heb ik een poging gewaagt. Wie niet waagt wie niet wint he. Bloed is meerdere keren onderzocht op ontstekingen. Helemaal schoon. Het zijn bij mij puur mn botten. Ik voel ze downtown soort van over en langs elkaar schuiven als ik de trap op en af ga. Regelmatig soort ischias-achtige klachten. Ineens pijnscheuten vanuit rug naar been. En heb 3 dubbele verzakking waar je ook gigantische rugpijn van kan krijgen.
Ik voel me door sommigen een beetje neer gesabelt even voor de duidelijkheid, ik vraag om ervaringen omdat ik zoveel verschillende verhalen over urgentie hoor. Het is niet zo dat ik kosten wat het kost een manier wil vinden om urgentie te krijgen Als ik er geen recht op heb, so be it. dan hobbel ik zo nog een paar jaar door met mn kids tot we aan de beurt zijn. En ik ben inderdaad flink aan het piekeren over de situatie en soms ook depressief als ik voor de zoveelste keer met pijn op bed of bank lig maar dit ga ik absoluut niet als reden of excuus gebruiken om aan urgentie te komen. En zeker niet aandikken. Ik heb er recht op of niet. Klaar, En ben alleen met 2 kids, ik zit dan al helemaal niet te wachten op een bezoekje van jeugdzorg of zo omdat iemand ervan gemaakt heeft dat ik de zorg van mn kids niet aan kan of zo Daar zijn ze in mijn woonplaats namelijk erg fanatiek ik. Nee, dank je.
Okee, ik heb het misschien niet helemaal goed geinterpreteerd waardoor ik nogal een oordeel velde. Sorry Maar wat betreft je klachten: Waarom wordt daar niet goed verder naar onderzocht (of doen ze dat wel??) want met alleen wat fysio lijkt me dat het niet volledig opgelost gaat worden, hoogstens alleen wat verlicht. Ik weet dat het makkelijker gezegdis dan gedaan, maar het baggetaliseren en denken dat een ander het zwaarder heeft los je ook je pijnklachten niet mee op. Je hebt kindjes om goed voor te zorgen, die hun moeder nodig hebben. En dat kan alleen als je ook goed voor jezelf zorgt en goed naar je lichaam luistert. Je hebt maar 1 rug he?
Ik zou gewoon op je plek blijven zitten en alles zoveel mogelijk aanpassen. Dus vuilnis weggooien als je de kinderen wegbrengt, dan ook meteen boodschappen gaan doen etc. Tot jullie straks kunnen verhuizen. Verder moet je je niet schuldig voelen naat je dochter toe. Een flat is ook een 'gewoon' huis. Half Nederland woont op een flat, dus ook genoeg kinderen. Ikzelf tot vorig jaar ook
En de ha een brief laten uittypen met het advies wat zij heeft gegeven? Heb je tenminste wat op papier, doe je gelijk ook die vrouw van de flat die je verwijst naar gemeente. Je kan dat proberen. Meestal bij urgentie is er toch wel tenminste 1 eengezinswoning waarop je kan reageren. Dus ik zou er wel voor gaan, en ik snap je helemaal hoor Wij konden ook een paar jaar geleden alleen een flatje kopen maar dat wilde we absoluut niet met 2 jonge kinderen. Uiteindelijk hebbenn we een sociale huurwoning gekregen met grote tuin en 3 slaapkamers. Succes
Mijn vader heeft ernstige rsi aan armen en benen en kreeg na die diagnose geen eens urgentie voor een flat met lift. Hij mag eigenlijk geen trap lopen en zat ook in de ziektewet, inmiddels omgeschoold naar een zittende baan. Ik vermoed ook dat je klachten niet ernstig genoeg zullen zijn voor urgentie. En dat je, mocht je urgentie krijgen, dit alleen krijgt voor een flat met lift. Dit is eigenlijk nog beter dan eengezinswoning met jouw klachten dus dat is alles behalve vreemd. Urgentie is urgent... er word dus idd verwacht dat je zoveel mogelijk acceptrerd en na een paar maanden (of aantal afwijzingen vaak ook nog) de urgentie vervalt. Dit is natuurlijk ook logisch. Urgentie is spoed, niet om maanden lang af te wachten tot je droomwoning. wellicht kan je op de website van de gemeente meer vinden over de eisen die ze stellen. Maar ik vermoed dat als jij gewoon kunt werken naast jr kinderen je klachten niet ernstig genoeg zullen zijn. Ookal is werken moeilijk.
Heb je wel eens gekeken naar woningruil? Ik verhuis volgende week, ik ruil met een mevrouw die ook om medische redenen gelijkvloers wil wonen. Nu woont zij dus juist in eengezinswoning en ik in een flat Maar zij kan het huis gewoon niet meer onderhouden en steeds die trappen op. Ik woon in een flat met een lift. Zij gaat dus nu kleiner wonen en ik ga juist groter wonen, allebei happy Zij had ook een medische verklaring en had urgentie aangevraagd, maar niet gekregen, ook niet voor flat. Ik wil gewoon groter wonen, maar heb nu 5jaar inschrijfduur en je hebt hier ongeveer 10jr nodig.
Wij ook naar gekeken met mijn moeder bijvoorbeeld, nadeel is alleen wel dat ze dan veel meer huur gaat betalen, ze betaald nu 400 voor een eengezinswoning (woont er al 20 jaar) en dat betalen wij nu voor een appartement ook. Wanneer we ruilen komt er aan beide kanten flink wat huur bij. Mn moeder zou wel gek zijn dus haha. Hier zijn ze met urgentie niet zo moeilijk, maar goed de 'normale' wachttijd voor een woning is dan ook 7 jaar. Een vriendin, gescheiden met de zorg voor 1 kind had binnen 2 weken na inschrijving een eengezinswoning. (Wel zuur, wij staan al 5 jaar ingeschreven) Medisch gaat wat lastiger maar ook niet heel moeilijk. Verschilt per gemeente dus.
yep, naar geinformeerd. de woningbouw vroeg naar mn redenen en ik heb toen mn medische klachten aan gegeven en die mevrouw vertelde me toen dat ik urgentie aan moest vragen, dat ik daar waarschijnlijk recht op had. dat is de reden dat ik in het urgentie-gebeuren "gerolt" ben. maar ik maak geen kans op woningruil. ik woon namelijk in een jongerenwoning. hier mogen jongeren tot 27 jaar op reageren. gemiddeld zijn die 23-24 jaar voordat ze een woning krijgen. ik moet dan dus net het geluk hebben dat die persoon dus voor zn 28e wil ruilen met mij. volgens de woningbouw onmogelijk. die persoon zou dan dus een grote flat om moeten willen ruilen voor een 2 kamer appartement. die kans is nihiel. (en niet de oplossing, ik wil absoluut niet in een flat en zeker niet in deze buurt). dan zou je het geluk moeten hebben dat een jongere onder de 28 jaar een eensgezinswoning achterlaat en op mijn woning gaat reageren. die kans is ook nihiel. voor een eensgezinswoning sta je al 10 jaar ingeschreven dus die persoon zou dan al 28 jaar of ouder zijn en dus niet meer op mijn woning mogen reageren.
ik blijf wel zitten waar ik zit. liever met pijn in mn huidige flat en leuke buurt dan zonder of met weinig pijn in een flat waar ik er zelf helemaal aan onderdoor ga. daar schieten mn kids niks mee op.
Ik heb 't hele topic gelezen, en moet zeggen dat ik in het begin dacht "heb je er weer zo een die urgentie wil over de rug van een ander". Nu ik je laatste berichten heb gelezen snap ik je veel beter. Wilde je graag een dikke knuffel geven. Geef de hoop niet op. Ik dacht Ook nog jaren vast te zitten (ik woon 40 minuten van mijn vertrouwde omgeving omdat ik anders op straat stond toen mijn ex ons buiten zette) en opeens was hij daar, na 2 jaar, mijn droomhuis! En ik stond als in een wonder nog eerste ook, volgende week krijg ik de sleutel. Onverwacht, besef is er ook echt totaal niet want ik bikkel al 2 jaar door en ik had gedacht nog wel zeker 2 jaar te moeten.
Timafem heeft gelijk over de procedure in Den Haag. Die heeft het 'uitbesteed' aan de woningcoöperaties. Dit is ook terug te vinden op de site van Den Haag. De omliggende gemeenten van Den Haag hebben weer de ingangen via de gemeente. En dan gaat het via een speciale adviseur die de aanvragen beoordeeld.