Ik ga volgende maand mee als begeleider op schoolreisje naar Artis. Dit gaat om groep 1/2 zoals ik het nu kan zien zal ik 3 of 4 kindjes onder mijn hoede krijgen. Toch best wel spannend! Een paar weken geleden ook al een groepje kinderen onder mijn hoede gehad tijdens de paasspeurtocht, dit was in de wijk om school. Toen was ik al constant koppies tellen wat och mijn god moet er toch niet aan denken dat ik er kwijt raak. Echt genoten heb ik toen ook niet Er zullen vast genoeg dames zijn die al eens mee zijn geweest op een schoolreisje welke misschien wat tips en tricks voor mij hebben. Ik dacht zelf misschien al met een stift mijn telefoonnummer op hun armen te schrijven voor het geval er wel eentje zoek raakt. Brand maar los lady's hoe kan ik dit ''feestje'' zo goed mogelijk laten verlopen en er zelf ook nog een beetje van kunnen genieten
Ik lees mee, ik heb in juni ook mijn eerste schoolreisje (als begeleider dan ) met groep 1 en 2. Ik denk dat de school sowieso wel voor petjes, shirtjes of iets anders herkenbaars zorgt? Inderdaad mss met pen jouw nummer op hun hand schrijven oid.
Met 3/4 kindjes is het nog redelijk overzichtelijk. School zorgt hier niet voor iets herkenbaars. Helaas. Zou wel handig zijn. Je zou inderdaad je nummer op hun arm kunnen schrijven, voor het geval dat. Verder goede afspraken maken, dat er niet vooruit gerend wordt, dat ze jou moeten kunnen zien, enz. Mocht het niet goed gaan, dan maar handjes vast oid. En bereid je er op voor dat je aan het eind van de dag compleet gesloopt bent.
Geen idee hoeveel kindjes hier per groep, ik hoop iig dat ik mijn dochter wel in het groepje krijg (was bij ons op de basisschool vroeger 'verboden', bij je eigen moeder, zo stom). En waarschijnlijk worden alle druktemakers ook verdeeld per groepje en daar zitten een paar leuke gevallen bij....maar goed, we zullen zien.
Wat een verschrikkelijk vooruitzicht, haha. Serieus, ik snap niet dat er ouders zijn die in de rij staan om mee te mogen op schoolreisje. Het lijkt mij echt de hel op aarde om een hele dag 4 vreemde kinderen in de gaten te moeten houden. Kijk je er links naar 2, loopt er rechts eentje weg..... Of ze zijn moe, moeten plassen, hebben honger, heimwee, buikpijn, willen niet meer naar de dieren kijken, maar alleen nog naar de speeltuin en de andere helft van het groepje wil juist nog meer dieren zien..... Ik word al moe bij de gedachte, maar ben heel blij dat er andere ouders zijn die zich hier vrijwillig voor opgeven, haha. Geen tips verder, maar wens je wel heel veel succes.
De school zal waarschijnlijk wel voor iets herkenbaars zorgen. Een onderbroek en broek en een plastic tas kan handig zijn, zonnebrand als de weersvoorspellingen goed zijn, een pakje billendoekjes/snoetenpoetsers. En goede afspraken maken.. Je kan beter eerst maar een beetje 'streng' zijn, dan kan je later altijd nog de touwtjes wat laten vieren. Andersom is dat moeilijker.
Inderdaad je telefoonnummer op hun arm zetten en afspreken wat ze moeten doen als ze je kwijt raken. Een setje schone kleren en handdoek is ook altijd handig. En duidelijke afspraken maken zodat de kans klein is dat er eentje 'ontsnapt'. Veel plezier!
Vraag het even na, ik zet ook altijd nummer op mijn dochters arm, maar niet iedere ouder is hier fan van (kwam ik achter, oeps) Ze hebben wel van die papieren armbandjes die je om kan doen, en daar naam plus nummer op kan schrijven zodat ze je kunnen bellen. Krijg ze hier en daar gratis bij pretparken enzo, maar kosten geloof ook maar 20 cent per stuk oid dacht ik.
Hier geen herkenbaar jasjes o.i.d. Wel maak ik duidelijk afspraken met de kinderen en ben ik daar in het begin vooral erg streng op: Altijd 2 aan 2 en bij elkaar blijven. Wie los gaat telkens en niet bij elkaar blijft, gaat bij mij (strak) aan de hand. Op rustige, overzichtelijke plekken kan het allemaal wat gemakkelijker natuurlijk. Verder neem ik mee in mijn tas: Pleisters, flesje water en vallen&stoten gel. Verder probeer ik ze veel af te leiden en bezig te houden op wat saaiere momenten. Vragen stellen, wijzen op leuke dingen, weetjes vertellen etc.
Ik ga in mei mee met groep 1 / 2 . Hier dragen ze tshirts van school ( knal rood, lekker opvallend ) en wij gaan naar de kinderboerderij dus redelijk overzichtelijk.
Hier gaan ze naar de Efteling in juni. Ik heb me opgegeven vooral omdat Lisa dat erg leuk zou vinden en ik het fijn zou vinden dat ik er dan toch bij ben . Hier krijg je dus wel je eigen kind in je groepje. Hier is het 3 kinderen per ouder en je loopt altijd met 2 groepjes, dus 2 ouders op 6 kinderen. Lijkt me prima te doen! En hoop op een beetje makkelijke kinderen . Maar goed, ben benieuwd of ik mee mag. Vorig jaar met de sportdag meegeholpen, 5 meiden van 5/6 jaar, ik was op!
Geeft school geen tips over hoe zij het graag gezien hebben? Dat zou ook raar zijn als ze je zo in het diepe gooien. Ik zou iig daar goed navraag doen en verder goede afspraken maken. Als alles goed blijkt te gaan, kun je altijd de teugels wat laten vieren. En lopen met 2 begeleiders lijkt me idd ook geen overbodige luxe, want wat doe je met de andere 3 als er 1 naar de wc moet? Bij Artis is de wc in het grote restaurant ook beneden, dus trap af etc. Vind het trouwens wel raar dat sommige scholen niets herkenbaars aantrekken bij de kids of alleen al iets van naambordjes/hangers oid.
Zelf ben ik hier wel van en schrijf met watervaste stift onze telefoonnummers op de armen van mijn kinderen. Ik weet wel dat heeeeeeel veeeeeel ouders hier op tegen zijn, dus ik weet niet of ik dat als begeleider zou doen. Ik zou dit bij school neerleggen!
Ik zou inderdaad eerst bij school checken wat ze doen. En anders misschien zelf van die armbandjes kopen? bv bij de Hema: kinder S.O.S bandje. Denk dat ik dat wel ga doen als de school niets regelt
Ik zou niet zomaar je nummer bij andermans kind op de arm schrijven. Ik zou het een beetje raar vinden om m'n kind zo terug te krijgen, i.i.g. Onze school schaft altijd zelf van die 'ziekenhuisbandjes' aan. Daar staat het nummer van de juf op. Ik zie ook wel eens scholen waarbij de kinderen een sticker op hun kleding krijgen o.i.d. Vraag even op de school na wat zij in de regel doen. Verder blijf je met kleuters ineen pretpark of dierentuin gewoon met de hele groep bij elkaar. Je bent dus niet alleen verantwoordelijk. De kinderen worden alleen verdeeld omdat dat makkelijker is met inde haten houden (wie let op wie, wordt niemand 'vergeten').
Ik zou niet met pen of stift gaan schrijven, ik persoonlijk zou het niet fijn vinden als er met watervaste stift iets over de arm van mijn kind staat, zeker niet als het een week later mooi weer is en je nog de zwarte vegen over de arm zit lopen als ze blote armen hebben buiten maarja wel weer liever watervaste stift op de arm dan met pen en als ze tijdens schoolreisje hun handen wassen het eraf is en als je ze kwijt bent niemand je kan bellen, Zelf ben ik fan van buttons.. Bij de action kun je coor 2 euro 12 buttons kopen, witte rondjes uitknippen naam van het kind,leeftijd van het kind, en het telefoonnummer wie ze moeten bellen erop Zelf halen mijn kinderen dit er nooit af en werkt voor ons dus goed, Ik doe het op de jas, en op hun shirt gezien de jas weleens zomaar uitgaat en het kind speelt zonder jas en hij zelf de button niet over gaat zetten Maar als je wua telefoon nummer schrijven moet kiezen tussen watervaste stift of pen zou ik toch voor de stift kiezen, Maar misschien krijgen ze wel shirts aan van school ? Met het telefoon nummer achterop ofzo als jij bijv piet kwijt bent en iemand vind piet dat diegene de school belt dat piet naast hem staan bij de neushoorns bijvoorbeeld en dat school een lijst heeft dat piet bij jou in het groepje zit en dat school jou belt dat piet te vinden is bij de neushoorns.
Hier blijft de groep niet bij elkaar, maar wordt er geadviseerd om met 2 groepjes (6 kindjes en 2 ouders in ons geval) te lopen.
Bij ons krijgen alle kinderen hun naam de naam van de juf en het telefoonnummer van de juf om hun pols. De juf heeft alle telefoonnummers van de hulpouders en andersom. Ik heb nog maar een keer een verdwaald kind opgevangen in 8 jaar tijd. De betreffende vader was het kind nog niet kwijt.... die heb ik nooit meer meegevraagd