Ik heb een heerlijke dreumes van net 1 en soms denk ik al aan een tweede, heerlijk lijkt het me nog een kindje. Maar als ik zie hoeveel ik van mn dochter hou dan vraag ik me wel eens af of dat bij een tweede ook zo is. Erge2denk ik natuurlijk! Maar aan de andere kant moet je dan de aandacht delen en heeft een tweede nooit de exclusieve aandacht zoals een eerste dat heeft, maar wel extra aandacht van nog een grotere broer/zus. Was wel benieuwd naat jullie ervaringen!
Idd, de liefde is er heus wel voor ze allebei. En het mooiste is dat ze niet 2 maar 3 personen hebben die van ze houden. Al word er ook heus geruzied tussen de meiden hier hoor.maar net zo goed ook een heleboel geknuffeld vanuit allebe! 1 op 1 tijd is er inderdaad minder maar daar wennen ze ook aan en jij ook.
Op wonderbaarlijke wijze verdubbelt de liefde gewoon! En om mijn oudste zoon met z'n broertje te zien is fantastisch.
Ik raakte toen ik zwanger was van de tweede op een gegeven moment ook in 'paniek' of ik van haar net zo veel kon houden als van de eerst. In mijn ogen was dat opeens onmogelijk. Gelukkig bleek na de geboorte direct dat dat helemaal niet onmogelijk is! <3
Oja...geen verschil... Allebei even lief en leuk. Ik vond wel verschil in kraamtijd.... Ik vond het bij de eerste al erg fijn die week...maar bij de tweede nog extra genoten van alle aandacht, kraamhulp et cetera...
Het moest bij mij wel even groeien hoor. Maar dat had ik bij de oudste ook wel. Begrijp me niet verkeerd: ik vond ze beide vanaf 1 fantastisch en had ze nooit meer willen missen. Maar ik had wel het gevoel dat ik ze nog 'moest leren kennen' ofzo. Beetje vaag misschien. Maar de liefde groeide wel. Dus de jongste had wel een beetje achterstand misschien, de eerste dagen / weken. Ik vond voor we de tweede hadden ook lastig om me voor te stellen dat ik van nog een kind zó veel zou houden. Ik geloofde wel dat het waar zou zijn als het eenmaal zover was, maar toch... eigenlijk kon ik het niet geloven. Dus ik denk dat ik jouw gevoel wel snap. Maar toch: geloof het maar. En het is inderdaad fantastisch om je kinderen samen te zien! Ook al krijgen ze nu af en toe ruzie, ze trekken ook naar elkaar toe. En elke dag zie ik ze wel een paar keer knuffelen. Heerlijk, dan smelt je!
Ik vind het niet zo gek gedacht hoor, die gedachten hebben mij namelijk ook geplaagd. Inmiddels zwanger en elke echo en elk schopje en kriebeltje vergroot mijn liefde voor bib. Dus ja.... ik ben nu al nét zo gek op nr. 2 als ik was op nr. 1 destijds en ik weet zeker dat het na de geboorte alleen maar verder gaat groeien. Alleen idd wel anders, want dreumes is een tijdlang exclusief ons enig kindje geweest en dat zal bij deze bib natuurlijk niet zo gaan. Maar ja, die is weer exclusief de jongste....
Grappig toevallig had ik het hier van de week over met mijn vriend. Ik gaf ook aan dat ik me nu nog niet voor kan stellen dat ik net zo veel van onze kleine meid kan houden als van onze zoon. In mijn hoofd weet ik dat het natuurlijk wel zo is en natuurlijk hou ik nu al ontzettend veel van haar, maar tot het moment dat ik haar in m'n armen hebt en het echt voel kan ik mij daar nog geen voorstelling van maken. Kan in elk geval niet wachten tot dat moment! Two times the love!
Ja echt wel! Geeeeeen twijfel! Zoals tupp beschrijft. Ik merkte dat de liefde echt groeit. Je houd er per direct van, met heel je hart! Maar naar mate de dagen en weken verstrijken, merk je dat de liefde alsmaar groter wordt. En dat is bij de tweede net zo, vind ik. Vind het wel altijd grappig om te lezen dat mensen twijfelen over de liefde voor een eventuele tweede.
Ik heb me er ook heel erg druk over gemaakt, maar zoals hier boven is gezegd: dat gaat echt vanzelf, een tweede voelt net zo bijzonder als de eerste. Mijn zorgen waren dan ook op slag weg op het moment dat ik hem in mijn armen kreeg. Maar, als iemand dit vooraf tegen mij had gezegd, dan zou ik misschien wel in huilen zijn uitgebarsten, maar heel eerlijk: de komst van de tweede heeft wel iets veranderd in de gevoelens voor mijn oudste... Niet dat ik ik maar iets minder van hem hou, ik hou zielsveel van hem, kan uren naar hem kijken en vindt hem de liefste, leukste en bijzonderste peuter die er is. Maar voor de tweede er was, WAS hij mijn wereld. Niets anders deed er zoveel toe als hij, ik werd wakker met hem in mijn gedachten en ging er mee slapen. En dat is nu natuurlijk anders. Want ik heb er nog 1 van wie ik net zoveel houd. In het begin heb ik wel eens een beetje geworsteld met het besef van dit gevoel, ik voelde me schuldig dat de oudste iets heeft moeten inleveren (het zijn van het enige middelpunt van mijn wereld ) ten gunste van de nieuwe baby. Maar dat was en is natuurlijk onzin, ik besef dat nu goed. Hij deelt dat middelpuntplekje inmiddels met zijn broertje, maar hij staat daar nog steeds!
Ik ben meer van mijn oudste gaan houden sinds hij grote broer is. Hij is zo'n ontzettend gave grote broer! En de jongste is zo'n ontzettend gave kleine broer, ik ben zo blij dat ze elkaar hebben. En ik houd evenveel van beiden, maar wel anders. Het zijn gewoon zulke verschillende kinderen en dus is de liefde anders. Dat maakt het zo gaaf, dat twee mensen twee compleet verschillende mensen kunnen maken!
Geen enkel probleem. En van de derde hou ik nog eens minstens zo veel. Een moederhart is zo groot, daar passen alle kinderen makkelijk in.
Ook ik had nooit gedacht van de 2e evenveel veel te gaan houden als van mn eerste dochter. Maar het tegendeel is waar, ongelooflijk hoeveel ik van beide meiden hou! Echt met heel mijn hart.