Shaddixxx, zo ervaar ik het ook heel erg. Het voelt vreemd aan "de andere kant" te staan. En angst om kindje alsnog te verliezen. De mmm zelf voel ik me eigenlijk niet onprettig bij qua herinneringen. Het klinkt raar, maar het heeft me ook veel moois gebracht. Ik heb mezelf leren kennen, mijn man nog beter dan ik al deed, en onze relatie is er ook niet slechter van geworden eindelijk. Maar we zijn ook wel veel doorgegaan met leven. Reizen, samen weg, avondjes uit. Wat ook heel erg scheelt misschien is dat wij na 2 jaar mmm eruit gestapt zijn en pas 3 jaar later er weer voor gingen. En die was opeens meteen raak.
Wooow, gefeliciteerd!!!!!! Een jongen! Ik denk dat mijn relatie uiteindelijk ook beter is geworden... Achteraf gezien.... Tijdens de mmm had ik af en toe het idee dat het niet zo was. Gelukkig is nu alles echt O.K.!!!
Toen we stopten met de mmm 3 jaar geleden had ik dat gevoel ook niet. Het ging daarna even heel slecht. Leken elkaar een beetje kwijt. Later ging het steeds beter en kwam juist een sterker gevoel.
Ik denk dat het niet gauw weg zal gaan..Het slijt wel..zeker wel. Maar als ik naar mezelf kijk voel ik nog steeds de pijn..Elke dag als ik naar mijn zoon kijk denk ik wel een keer aan de mmm en hoe hij is ontstaan.. Ook ik heb tijdens de zwangerschap (te) weinig kunnen genieten..als ik het over kon doen zou ik elke dag gaan genieten..Maar hoevaak dat ook gezegt werd..of hoe vaak ik dat ook dacht..gevoel kun je niet uitschakelen.. het moet verwerkt worden.. hele dikke knuffel..en neem vooral je tijd!!