Jeetje wat een verschrikkelijke stuatie. En wat heb je al veel intense reacties gehad, zoveel vrouwen die ook al zoveel heftigs hebben moeten meemaken. Wat een sterke vrouwen allemaal. Ik kan niets anders dan je heel veel sterkte wensen in de komende periode. En leg jezelf geen verplichtingen op over wat je zou moeten voelen (of juist niet).
In september 2011 hoorden we dat mijn vader longkanker had. De meest agressieve vorm. Gelukkig nog niet uitgezaaid. In oktober 2011 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Genoten van die zwangerschap heb ik echt niet. Hij heeft een aantal maanden in het ziekenhuis gelegen na de operatie en is daar bijna overleden door de vele longontstekingen die hij kreeg. En hij hield liters vocht vast. Het was een verschrikkelijke tijd! Elke dag zat ik aan zijn bed, sloeg geen dag over. Toen ik 5 mnd was mocht hij naar een revalidatiecentrum voor longpatiënten. En weer een maand later naar huis. Gelukkig een happy end...maar de eerste 6/7 maanden van de zwangerschap waren echt verschrikkelijk!
Lieve Michelle, Ik heb in precies dezelfde situatie gezeten als jou. Toen ik zwanger was van mijn zoontje kreeg mijn moeder opnieuw de ziekte longkanker terug (ervoor was even 3 maanden schoon verklaard) ook kreeg mn vader daarbij darmkanker dus dubbelop.. Bij mn moeder kregen we te horen dat er niks meer aan te doen valt alleen chemo voor rekking dit heeft ze aantal keren gedaan maar hielp niet.. Ondanks dat ze chemo kreeg mocht ik wel gewoon bij haar zijn en dit gold ook voor mijn vader.. Doordat ik zo'n ontzettende aardige gyn had stelde hij voor om mn zoontje eerder te halen met 38 week zodat mn ouders nog hun kleinkind konden zien.. Het is een ontzettende zware tijd en stressvol, veel emoties etc etc maar mijn zoontje heeft er niks aan over gehouden is nu een gezonde jongen van bijna 5 jaar! Ik was ook erg bang dat de stress niet goed zou zijn etc etc.. Wat wel belangrijk is is dat je even je rust neemt per dag anders loop je jezelf echt voorbij! Heel veel sterkte de komende tijd!
Ik heb het dan wel (gelukkig) niet met mn moeder meegemaakt, maar wel met mn oma tijdens de zwangerschap van mn zoon. Ik wist nog niet dat ik zwanger was toen we te horen kregen dat mn oma kanker had in haar galwegen (oktober). Zodra we een goede echo hadden zijn we direct naar mn oma en opa gegaan om het te vertellen. Begin december krijgt mn opa (de man van mn zieke oma) een beroerte en na een week krijgt hin er nog een overheen en overlijd hij. De rest van mn zwangerschap ben ik heen en weer geslingerd tussen mn oma die dan wel dan niet in het ziekenhuis lag en mn eigen gezin en werk en dan ook mn zwangerschap icm bi. Voor mn vader moest ik er ook zijn want die had zn vader verloren en zou zijn moeder gaan verliezen. Uiteindelijk is mn oma een maand voordat mn zoon geboren werd overleden, dus het laatste stukje van mn zwangerschap was ik aan het rouwen. (Voor zover als dat ging) Mijn zwangerschap is een emotionele achtbaan geweest en ik vond het vreselijk dat ik niet kon genieten van mn zwangerschap zoals ik dat wilde en voelde me soms schuldig als ik wel genoot. Mn zoon heeft er niks van meegekregen. Ik heb na mn bevalling wel extra kraamzorg gekregen omdat ik na de geboorte van mn dochter een pnd heb gehad en dat icm alles wat er deze zwangerschap was gebeurt vonden ze wel reden om ons extra in de gaten te houden. Ik heb me vaak naar alle kanten schuldig gevoeld omdat ik alles goed wilde doen. Ik wilde mn oma helpen waar nodig was maar dat lukte niet altijd door mn bi. Ik wilde mn familie helpen, maar ook dat lukte niet zoals ik dat wilde. Mn gezin had me nodig, maar door alles kon ik dat ook niet doen zoals ik dat wilde. Uiteindelijk vond iedereen dat ik het goed gedaan had en ook mn oma heeft dat op het laatst gezegd en dat gaf wel wat rust. Probeer te doen wat je kan, geniet zoveel mogelijk van de momenten die je hebt met je moeder, maar geniet ook van je zwangerschap. Praat erover met je vk en als je denkt datbje vastloopt met wat dan ook trek aan de bel en vraag om hulp. Je zit nu in een emotionele achtbaan en je moet heel goed om jezelf denken anders kom je jezelf na die tijd (als alles weer rustiger is) tegen. Heel veel sterkte.
Wat vreselijk Ik kan me helemaal voorstellen dat je nu niet kunt genieten. Mijn vader kreeg een hartaanval toen ik zwanger was van de derde en had een alvleesklierontsteking toen ik zwanger was van de eerste. Beide keren gelukkig overleefd, maar ik kon ook echt niet genieten. Ik schrok trouwens wel te lezen dat als iemand chemo heeft dit aangeboren afwijkingen kan veroorzaken bij de baby van een andere vrouw. Gelukkig is dit dus niet zo, anders had ik daar heel erg mee gezeten achteraf. Een vriendinnetje van mij is behandeld voor kanker toen ik zwanger was van de eerste en ik kwam er vaak. Mijn vriendin heeft het niet overleefd en mijn dochtertje had aangeboren afwijkingen en is ook overleden. Ik vind het een heel naar idee dat het misschien door de chemo kwam? Bah zoveel verdriet in zo'n korte tijd. Rotziekte!
Verschrikkelijk Michelle, Hier helaas een terminale vader. Dit hoorden we onverwacht 10 weken geleden, alhoewel we wel wisten dat de kanker niet meer te genezen zou zijn, maar aangezien de tumoren niet groeiden dachten we allemaal dat hij de geboorte van zijn eerste kleinkind nog wel mee zou maken. Wat ik merk is dat het vooral erg slopend is, ik zit in een andere fase dan jou, omdat je moeder nog behandeld wordt. Mijn vader is nu echt uitbehandeld en kan door zijn ziekte weinig meer drinken en al helemaal niet meer eten, heeft geen vochtinfuus meer en is aan de morfine. Hoe kom ik de dag door? Ik probeer gewoon echt mijn rust te pakken (ben ook gestopt met werken zit nu in de ziektewet en vanaf volgende week vakantie en daarn verlof). En elke dag iets te doen voor de baby, bijv. iets haken, naaien, wasje draaien. En afleiding te zoeken met afspraakjes buiten de deur. Dat helpt mij wel. Ik hoop echt dat de behandeling bij je moeder aanslaat! En dat je je rust kan pakken, missc. idd iets ontspannends doen bijv. zwangershapszwemmen of alternatieve geneeskunde zoals accupunctuur? Succes en sterkte!
Wat een nare situatie Misschien kan je moeder ook buiten de reguliere zorg hulp zoeken? Ik weet bijvoorbeeld dat bepaalde voeding kan helpen of uitstellen.. Kanker leeft/groeit van suiker bijvoorbeeld (en dat zit overal in) Ook het gebruik van wiet olie kan helpen. Op fb zit ik bij de groep natuurlijk gezond leven, hier komen vaak tips voorbij. Ik wens jullie veel kracht toe!
Hier ben ik het volmondig mee eens. Kun je genieten? Fijn voor je. Lukt het je niet? Heel begrijpelijk. Wees zo lief voor jezelf als kan.
Wat vreselijk Michelle. Bij mijn vorige zwangerschap heb ik ook ietssoorthelijks meegemaakt. Mijn moeder had toen al longkanker, maar toen ik ongeveer 11 weken zwanger was kregen we te horen dat er niets meer aan te doen was. Ze mocht kort daarna gelukkig wel naar huis. Om mijn stiefvader een beetje in de zorg te helpen sliep ik een keer per week daar (dit deden mijn zus en tantes ook). Gelukkig is ze nog een tijd best goed geweest en is ze mee geweest naar de 20 weken echo (voor het geval ze de geboorte niet zou halen). Op deze manier kon ik toch ook van mijn zwangerschap genieten, omdat ik er samen met haar van kon genieten. Ze heeft het uiteindelijk nog veel langer volgehouden dan we in eerste instantie dachten. Vooral omdat ze zo graag haar kleinkind wilde leren kennen. Helaas is ze zes weken na de geboorte van m'n dochter overleden. Nu ik voor de tweede keer zwanger ben moet ik weer extra veel aan die tijd terugdenken. Het was heel zwaar en verdrietig, maar heb gelukkig toch ook van de zwangerschap kunnen genieten en ben heel blij dat ik die tijd nog met haar heb mogen delen. Heel veel sterkte Michelle en ik hou dit topic in de gaten omdat ik nu merk dat het wel fijn is om het er met 'lotgenoten' over te hebben.
Die kans is zeer minimaal gelukkig. Alleen in het geval je in direct contact met urine, bloed of braaksel bent geweest zou je in contact kunnen zijn gekomen met chemo. En dan nog is de kans heel erg klein en was de dosis zo laag dat ik betwijfel of dat tot daadwerkelijke afwijkingen van je ongeboren kindje zou hebben geleid. Wel verschrikkelijk dat zowel je vriendin als je kindje het niet gered hebben....
Dit dus! In urine en braaksel wordt zooooo weinig chemo uitgescheiden, dat het bijna verwaarloosbaar is. Pas als je er zeer regelmatig mee in aanraking komt kan het schadelijk worden. Wel ontzettend heftig zeg!
jeetje wat veel berichtjes! echt fijn, dank jullie wel allemaal voor jullie lieve reacties, dat helpt me wel. ik heb vanmorgen met de arts van mijn moeder gesproken, en het klopt wat er gezegd wordt over de chemo, ik mag gewoon bij haar daar ben ik echt heel blij om! het enige is dat ik daar niet naar de wc mag en haar niet mag verzorgen, omdat ze het wel uitscheid. maar dat is maar een paar dagen. De arts zei ook dat het een onbehandelbare kanker is, dus de chemo's zijn echt om te rekken. ze gaan er vanuit dat als deze aanslaan ze er nog wel is als ons kindje geboren wordt. Maar het is koffiedik kijken zeiden ze.. tja dat is natuurlijk zo met die rotziekte. vanmorgen appte mijn moeder dat ze naar een andere kamer ging om daar haar eerste chemo te krijgen. zo'n raar idee! het gebeurt altijd bij anderen... ver van je bed... en dan ineens komen die woorden uit je eigen moeder. ik probeer nog wel te genieten van mijn zwangerschap.. iedere dag neem ik even de tijd om mijn buik te voelen en contact te maken met hem/haar. dit is mijn laatste zwangerschap, ik heb 2 kinderen waarbij ik allebei echt rot zwangerschappen heb gehad met veel misselijkheid, hormonen en bekkeninstabiliteit. nu, bij mijn 3de, voel ik me vanaf dag 1 prima! nergens last van en de kleine groeit super goed. en dan dit... dan denk ik, ik had deze zwangerschap willen afsluiten als 1 van de beste! als de relaxte en heerlijkste zwangerschap. we hebben een pret-geslachtsbepalende echo gepland (die niet verzet kon worden) en waar ik mijn moeder zo graag bij had willen hebben. maar helaas staat haar 2de chemo dan gepland. ik wil haar zo veel mogelijk betrekken bij de zwangerschap. en als ik aan onze baby denk wordt ik ook echt blij van binnen. maar mijn gedachten dwalen dan al snel af naar mijn moeder... afleiding helpt wel, veel met vriendinnen doen en mijn zoontje van 1 is echt een hele vrolijke jongen ik wandel als het mooi weer is en ik wil ook als ik wat dikker ben zwangerschapszwemmen gaan doen. ik werk trouwens bewust niet. op zich een voordeel, ook nu. ik heb alle tijd voor mijn moeder en gezin, maar soms heb ik te veel vrije tijd, om na te denken. ik heb vandaag wel een goeie dag gehad, het is niet zo dat ik de hele dag diep bedroeft ben ofzo... maar meer een gespannen gevoel. en soms dan ben ik wel verdrietig, als mijn moeder me bijvoorbeeld appt. of als mijn vader zegt dat ze het over euthanasie hebben gehad voor later... maar ik probeer wel te genieten, ik ben een optimistisch persoon. en zie nog steeds hoe mooi de lente is en de schattige lammetjes in de wei. en natuurlijk de baby in mijn buik! want dat maakt alles toch een stukje dragelijker. mijn lichtpuntje waar ik nu al van hou. ik was eigenlijk niet van plan om zo'n lang verhaal te typen want ik wou nog even reageren op een aantal reacties. maar ik moest het blijkbaar kwijt.. ik reageer dus zo even verder. moet nu even snel mijn zoontje naar bed doen
Ok dat stelt me wel gerust. Had er al eerder aan gedacht, maar kon het idee niet echt toelaten anders word ik gek denk ik Ze zijn binnen 4 maanden na elkaar overleden, heel moeilijk idd. Fijn dat je gewoon bij je moeder mag, Michelle. Moet idd een heel vreemd idee zijn dat het nu je moeder treft, zo oneerlijk
@lindeDD: wat erg linde! gelukkig heeft ze je kindje nog wel kunnen meemaken. ik snap dat je dan nu bij je 2de zwangerschap weer aan die emoties herinnert wordt. ik denk dat dat wel normaal is en dat je dat gewoon moet laten komen en gaan... je moeder is vast bij je op haar wolkje. dat geloof ik heilig, leven na de dood. voor mij is dat een troostend idee. @eefje86: wat grappig dat je daarover begint want veel mensen weten dit idd niet. gelukkig eet mijn moeder bijna geen suikerproducten maar ik zal het nog even extra benoemen als ze weer thuis is. en de wietolie hebben we al. het helpt haar echt om rustig te worden, beter te slapen, en hopelijk ook om de bijwerkingen van de chemo minder te laten worden. het zou natuurlijk helemaal geweldig zijn als de kanker er minder door wordt, maar daar durven we eigenlijk niet op te hopen. alhoewel je die verhalen wel hoort. @Aimee85: jeetje wat klinkt dat heftig allemaal zeg... dat staat ons dan ook ooit te wachten. lijkt me erg slopend. hij heeft geen chemo gehad? wel knap hoe je er mee om gaat. ja je moet wel denk ik. bedankt voor de tips, ik ga zeker iets leuks doen voor mezelf ter ontspanning. ik wens je ook veel sterkte de komende periode. hoe ver ben jij zwanger? @larisa1: wat verschrikkelijk om beide ouders te moeten verliezen in de zelfde tijd! echt fijn dat je zoontje eerder gehaald kon worden. jeetje dan staat daarna echt je wereld op zijn kop ook wel fijn om te horen dat je een super gezond en blij kind op de wereld hebt gezet. zo zie je maar wat je lichaam allemaal aankan en de baby natuurlijk ook. dit stelt me wel gerust @VSC: die pillen ken ik niet.. mijn moeder krijgt alleen chemo, en als dat aanslaat bestralingen. maar ik denk dat ze wel op de hoogte zijn van wat mogelijk is voor mijn moeder. denk je niet? dat je vader nooit gerookt heeft maakt het wel zwaar om te accepteren lijkt me. meestal krijgen alleen rokers longkanker.. ik snap dat je het oneerlijk vind allemaal. het is ook een vreselijke ziekte. mijn moeder heeft wel gerookt, ze is nu een week gestopt. maar rookte vanaf haar 18 (ze is nu 57) een pakje per dag. ze hoestte al ruim 10 jaar flink en een jaar geleden kreeg ze te horen dat ze tegen COPD aan zat. ook mijn vader heeft haar vaak gewaarschuwd doordat ze zo hoestte. hij sliep al die jaren met oordoppen in anders kon hij er niet van slapen! en nog rookte ze stevig door... dus eigenlijk weet ik wel zeker dat het door het roken komt, aangezien 90% van de longkanker door roken veroorzaakt wordt. dat vind ik wel moeilijk... maar goed, ik doe er niks aan.. dit zijn haar keuzes geweest. boos ben ik niet, ik probeer het te accepteren, dit is haar levensweg. ook dit... het klinkt misschien stom, maar ik kijk op een best spirituele manier naar het leven. en de dingen gebeuren niet voor niets. ook dit niet. hoe vreselijk ook... ik ga er niet te diep op in omdat ik weet dat het niet echt algemeen geaccepteerd is om zo te denken. dat je zelf je leven en ook einde kiest.. ik geloof wel in een soort van god, en in het hiernamaals. en ook dat je zelf op je wolkje je leven kiest. precies zoals die goed is voor jou. waar jij van kan leren en ontplooien. deze gedachten geven me troost. ik weet dat ik niks anders kan doen dan accepteren dat het is zoals het is en mijn moeder steunen zo goed als ik kan. dus daar focus ik me maar op. @ligero: jeetje wat lijkt het me moeilijk als je geen normaal gesprek meer met je moeder kan hebben! echt afschuwelijk. kun jij tegen die onzekerheid wanneer ze overlijd? lijkt me best moeilijk... dat je dan weken of maanden nog hebt samen. hopelijk ziet ze jullie kleine nog. wat fijn dat je moeder nog zo kan genieten! mijn moeder zit momenteel niet in die fase denk ik... ze klinkt eerder depressief en wil niet veel. ook wel logisch, alles is nog maar net bekent. dank je voor je tips, dat angelsound ding heb ik volgens mij nog ergens liggen op zolder, ik zal is gaan kijken. is idd een goed idee! ik kan ook niet wachten om de baby te kunnen voelen! dan zal ik me er ook meer bewust van zijn en leuke afleiding hebben. ik heb in verhouding met mijn vorige zwangerschappen een klein buikje wat nauwelijks opvalt. en ik voel me prima, alleen sneller moe. dus soms met deze stress vergeet ik wel eens dat ik zwanger ben. maar straks kan ik er niet meer om heen daar verheug ik me wel op! en ook op de echo want dan ren ik meteen naar de winkel om een leuke kamer voor onze zoon te zoeken en een duo wagen op die dingen verheug ik me echt! dank je wel voor je lange verhaal het doet me echt goed om te horen dat je je ook snel weer gelukkig kunt voelen. en dat dat donkere gat ook voorbij gaat. als het nodig is schakel ik ook psychische hulp in. dat had ik me al voorgenomen. gelukkig voelt het nu allemaal dragelijk. ook al is het zwaar. ik wens jou ook veel sterkte met je moeder! nogmaals bedankt iedereen voor alle reacties! liefs michelle
Bepaald soort chemo's zijn erg schadelijk voor iedereen die er naast staat. Dus al helemaal voor iemand die zwanger is vanwegen de straling. Mijn beide ouders zijn/waren terminaal. Mijn moeder is in 2012 overleden toen ze 47 was. In 2 maanden tijd! Mijn vader is momenteel nog stabiel. Mijn vader heeft nadat mijn moeder overleed een half jaar chemo gehad en wat ik daarvan weet is dat je niet met dingen in aanraking mag komen waar vocht van de gene op komt. Zoals beddengoed, kleding, wc enz ! Dat moet door de gene of een naasten met handschoenen paar x per dag schoon gemaakt worden. Mis zijn er bepaalde maatregelen die je kan treffen waardoor je wel bij haar mag zijn ( even vragen aan haar behandelaar ). Ik denk dat je je niet druk moet maken om het ukkie in je buik. Laat je emoties lekker lopen en richt je maar even lekker op je moeder. Daar is niks mis mee en door het te accepteren dat je nu even op je moeder richt voorkom je extra stress. Die kleine in je buik red zich wel! Ik wens jou iig heel veel sterkte in deze moeilijke tijd en ik hoop met heel mijn hart dat jou mama je kleine uk nog mee mag maken ♡
Ik heb hier (gelukkig) geen ervaring mee, maar ik wil je toch even heel veel sterkte wensen. Wat een vreselijke situatie. Ik moet er niet aan denken *knuffels ook voor Ligero*
Wat vreselijk, heel veel sterkte gewenst. Tijdens mijn vorige zw ging de operatie van mijn moeder fout waardoor ze maanden op de IC heeft gelegen(in coma en bij bewustzijn) Tijdens mijn huidige zwangerschap heeft ze een hersenbloeding gehad waardoor ze nu slecht kan praten. Met name met dat laatste heb ik veel.moeite/vind ik moeilijk. Ook is ze erg veranderd qua karakter en heeft ze nog maar weinig interesse in dit kindje. Zowel mijn vader als ik worden vaak afgesnauwd maar echt iets ervan zeggen kan ik ook niet, want ze kan er niets aan doen natuurlijk. je mag me altijd een pbtje sturen. En om antwoord te geven op je vraag: ja het went wel. Op een gegeven moment was ik alleen nog maar bezig met mn moeder terwijl ik zelf hoogzwanger was en die stress brak me gewoon op. Ik heb toen zelf de keuze gemaakt om afstand te nemen en me volledig te focussen op de baby. En dat was ook echt nodig want de groei van de baby leed onder mijn stress.
Hmz ik was dit topic even kwijt... Mijn moeder wordt momenteel in slaap gehouden. Ons kindje gaat ze niet meer meemaken, ook niet onbewust. Ik verwacht dat ze hooguit nog een week zal leven. Ze krijgt geen voeding meer, ook geen sondevoeding en weegt nog geen 40kg. Is aftellen nu dus, helaas aftellen naar een overlijden ipv naar een geboorte. Had gehoopt dat ik beter nieuws had gehad... Oja zowel dochter als ik hebben een verwijzing naar een psycholoog gekregen, die ga ik toch volgende week maar eens bellen. Sowieso voor mijn dochter. Ze gaat er tot nog toe goed mee om maar niet verkeerd om nu een psycholoog te laten meekijken voor tips. Onze dochter heeft namelijk ook helaas meerdere paniekaanvallen moeten aanzien...
Jeetje wat klinkt dat heftig 40 kilo ook maar. Dat lijkt me zo zwaar om je moeder zo te zien. Ik denk dat het wel goed is dat je een psycholoog hebt gevraagd. Baat het niet dan schaad het niet. Ik heb ook een dochter die er moeilijk mee om kan gaan. Ze wil oma niet zien als ze volgende week kaal is, en ook niet over haar praten. Dat vind ik wel lastig hoor. Ik neem haar wel mee naar oma en praat erover, maar ze uit zich totaal niet.. Mijn moeder praat al over euthanasie... Dat vind ik wel confronterend. Wou jou moeder dat niet? Ik wens je heel veel sterkte deze komende periode!