Ondertussen zijn we bijna 2 jaar verder en nog steeds hebben mijn ouders, broer en schoonzus nooit meer iets van zich laten horen. Zie mijn oude topic met mijn oude account >>> http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/439726-kwetsend.html Afgelopen zondag was ik voor het eerst bij mijn oma van bijna 92 jaar met de kleine, dat was vreselijk gezellig. Ineens stond mijn moeder in de deuropening die ik dus bijna 2 jaar niet meer gezien heb. Ze ziet me zitten met F., kijkt me heel kwaad aan en zegt "ik kom later wel terug", nog voordat ik antwoord kan geven gaat de deur dicht en is ze weg. Ze wil nog niet eens haar kleinzoon zien dus, hoe triest is dat? Het was alsof iemand me een mes in mijn hart stak. Ik had stiekem altijd de hoop dat als we elkaar tegen zouden komen bij oma of andere familiegelegenheden dat er dan wel gepraat zou kunnen worden maar het is nu zeer duidelijk dat ze dat dus nooit zullen willen. Tja, ik heb het zelf dus niet in de hand want ik stond wel open voor een gesprek, zou graag eens willen weten waarom ze me dit aangedaan hebben. Mijn oma heeft een paar beroerte's gehad, ze heeft zeker haar heldere momenten maar ze vergeet ook heel erg snel wat je verteld dus zij kreeg dat allemaal niet zo mee godzijdank, het zou haar vreselijk veel pijn doen als ze wist wat haar dochter (mijn moeder) haar eigen dochter (mij) aandoet. Ik zou willen dat het me na 2 jaar niet meer zou raken maar niks is minder waar helaas. Ik moest het eventjes van me afschrijven....
Wat naar! Hier geen contact meer met mijn ouders, dus ik snap ongeveer hoe het is. Probeer je energie in jezelf en je gezin te steken, in de mensen die het wel waard zijn. Je kunt anderen niet veranderen, maar je kunt wel zelf bepalen hoe je met de situatie omgaat. Sterkte!
Ben ik helemaal met je eens, ik steek ook mijn energie in mijn gezinnetje maar het blijft toch altijd wel pijn doen en zeker als er zoiets dan gebeurd.
Kun je haar misschien een brief schrijven met daarin je gevoelens? Misschien dat je dan binnenkomt bij haar. Het is vreemd dat zij zo tegen je doet terwijl er niks is voorgevallen? Ik zou wel willen weten waarom ze mij zo negeert en niet in haar leven wilt hebben. Er moet toch een reden zijn? Ik kan mij niet voorstellen dat een moeder zo tegen haar kind doet ongeacht de leeftijd. Erg vervelend voor je. Hoop dat je snel een antwoord krijgt en misschien moet gaan accepteren dat het nooit meer wat wordt. Verder met je eigen leven hoe hard en moeilijk dat ook is. Sterkte!
@louan Voordat ze het contact verbraken heb ik meerdere keren aangegeven dat ze me pijn deden met hun houding en dat werd zeker niet op prijs gesteld. Helaas is dit de 2de keer dat ze het contact verbreken zonder reden, ik had stiekem nog steeds hoop, mijn man niet meer. Maar na zondag is alle hoop vervlogen en denk ik ook niet dat ze ooit nog contact zullen willen terwijl ik wel altijd de deur open heb laten staan. Mijn ooms en tante's (broers en zussen van mijn moeder) die snappen er ook niks van maar helaas hebben 2 tante's van mij (jongste zussen van mijn moeder) ook al ervaren dat ze zonder reden ineens kleinerend kan doen of ze belachelijk gaat zitten maken. Ik heb vaker gedacht dat mijn moeder een narcist is en dat gevoel wordt alleen maar sterker, mijn vader is een slappe zak, die durft echt niet tegen haar in te gaan want dan gaat ze hem kleineren en belachelijk maken.
Ik heb inderdaad vaker van je gelezen dat jullie contact niet goed is. Wat vreselijk dat ze zondag dan zo deed, zich omdraaide en gewoon weer weg ging. Heb je echt geen idee waar het aan kan liggen dat ze zich zo gedraagt? Dat ze bijvoorbeeld je man vreselijk vind en daarom jou ook ofzo? Niet dat dat gerechtvaardigd is natuurlijk, maar goed, ik hoor vaker zulke dingen. Vind t heel rot voor je, ik moet er niet aan denken dat mijn moeder me zo zou behandelen, helemaal niet als ik een kleintje heb. Wil je wel even een digitale knuffel geven, het wordt er niet makkelijker op als je ook niet weet waarom ze zo doen denk ik.
Wat erg! Ik denkt dat het toch altijd wel pijn blijft doen. Mijn moeder heeft al dertien jaar geen contact met mijn oma (omdat mijn moeder besloot te willen scheiden en dat wordt dus heel erg afgekeurd) en ze kan er nog om huilen. Zoals je de situatie nu omschrijft, zou ik ook juist niet voor een brief gaan ofzo. Aangezien ze nog zo kwaad is schat ik in dat ze niet zal antwoorden of je je brief in 1000 stukjes terugkrijgt.
Zoiets gaat jaren overheen voordat je het een plekje kan geven. Het zal altijd heel pijnlijk blijven ook al heb je dit verwerkt. Helemaal omdat zij er niet alleen jou erbij betrekt maar ook je zoontje.. Ik weet niet alles van het verhaal maar ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke situatie
Jeetje meid wat heftig , ik voel al een steek in mijn hart als ik je verhaal lees laat staan dat ik jou zou zijn..... Ik vind het wel erg wat ze doet, maar ik zou ook eens kijken waar jou grens ligt ten aanzien van je moeder, ik vind niet dat je je zo hoeft te laten behandelen en je hebt er naar mijn idee al alles aan bedaan het contact te herstellen, ik begrijp uit ervaring dat het makkelijk klinkt maar richt je op jou gezin, het is echt een soort rouwproces waar je doorheen moet, kom gewoon lekker hier je hart luchten wanneer je er behoefte aan hebt! Liefs taart.
Wat ontzettend rot, ik kan me ook niet voorstellen dat je eigen ouders je zo negeren. Hoe moeilijk het ook is zo zijn ze en zij zullen niet veranderen helaas. Ik zou geen brief schrijven, het klinkt alsof je genoeg hebt geprobeerd en je open hebt gesteld . Richt je op mensen die jou wel waarderen.
Oh drieka ik lees zo met je mee Ik zit nu zelf in een situatie waarin ik geen contact met mijn moeder meer heb. na een hele slechte jeugd met haar (heb altijd bij mijn vader gewoond) ging het juist beter! Maar niks blijkt minder waar. Nadat mijn stiefvader een punt achter hun relatie heeft gezet is het mis gegaan. Ik werk bij mijn stiefvader en ik moest omslag nemen anders geen contact meer met haar. Maar kom op ik ga mijn baan niet opzeggen. Ik heb een wereld baan is mijn xoontje ziek ben ik thuis is er wat neem ik vrij etc. Daarbij ben ik stapel op mijn stiefvader hij is echt mijn vader geworden. Alleen zij stookt dus wel mijn lievelingsoma en broertje op dus die hele kant van de familie heeft mij laten vallen. Mijn vader is overleden bijna 6 jaar terug. Of terwijl ik heb alleen nog mijn stiefmoeder en stiefvader nog.En dat doet pijn !! Heel veel sterkte ze is je niet waard 💋
Wat naar! Heel veel sterkte, ik kan me voorstellen dat het er niet makkelijker op maakt als ze je zoontje "negeert". Zorg er maar lekker voor dat jullie zoontje wel veel mama en papa liefde mag ervaren, en probeer het los te laten (makkelijk gezegd, i know).
Ontzettend pijnlijk maar het valt wel in hun straatje als ik je andere topic lees. Het zal je altijd blijven raken denk ik. Het is je basis welke je 'afwijst'. Ik wens je veel sterkte om met deze situatie om te gaan. Zet hem op. En bedenk jezelf; zij zijn zo'n prachtige sterke lieve vrouw niet waard! En voor jou ligt er wel wat anders in het verschiet. Karma komt vanzelf
Ik heb geen idee waar het aan ligt, in elk geval niet aan mijn huidige man want 8 jaar geleden toen ze ook ineens het contact verbraken was ik nog getrouwd met mijn ex-man en toen deden ze het ook uit het niks. Had net 2 tante's (zussen van mijn moeder) op kraamvisite en ze snappen ook niet waarom mijn ouders zo doen en de hele familie is boos op mijn moeder dat ze zondag zo tegen me gedaan heeft. Vindt het wel fijn dat de hele familie van mijn moeders kant achter me staat. Familie van mijn vaders kant ken ik niet goed want mijn ouders hebben het contact met hun verbroken toen ik 8 jaar was.
Ik kende je verhaal niet maar heb even beide openingstopics gelezen. Jeetje wat moet jij je klote voelen. Heb geen tips of adviezen maar wil je even een dikke knuffel geven! Dit verdiend niemand!
Ik vind het heel vervelend voor je zoals jouw moeder je behandelt, dit verdient niemand! Ik vraag me me alleen af of je het deur dicht smijten van je moeder van afgelopen zondag moet interpreteren als dat ze echt niets meer met je wilt: Ik heb ook een aantal jaren geen contact met een aantal van mijn familieleden gehad en als ik die onverwacht tegen het lijf gelopen zou zijn, kan ik me voorstellen dat één van ons ook direct rechtsomkeert gemaakt zou hebben, gewoon omdat we echt niet geweten hadden hoe te reageren. Ik denk dat je idee om contact te hebben bij een derde familielid een goed idee is, zo heb ik het ook aangepakt om met sommige familieleden weer contact te krijgen, maar dan niet plotsklaps. Bij ons zijn er echt weken overheen gegaan om iedereen rustig aan het idee te laten wennen dat er contact zou zijn. Wij hebben overigens de ruzie nooit uitgepraat, na jaren vindt toch iedereen dat hij/zij gelijk heeft gehad en ik was bang dat we dan weer per direct met ruzie de deur uit zouden gaan.
Wat ontzettend naar voor je! Je weet helemaal niets van hun standpunt, waarom ze het doen. Daarom moet je denk ik al je moed verzamelen, naar je moeder gaan en vragen waar ze geen contact meer met je wil. Dat je niet weet wat je fout gedaan hebt. En dan maar kijken wat ze zegt... Het weggaan van je moeder die dag kan ook een eerste reactie zijn. Ze schrok en wist niets beters te verzinnen dan dit. Je gaat geen hele discussie aan bij een vrouw van 92 namelijk.