zembla-ouders van tegenwoordig

Niet gezien, ik kan me er wel wat bij voorstellen. Pleasen van je kind is korte termijn denken, Voor de lange termijn heeft je kind gewoon decrebels voor nu nodig.
Moet wel zeggen dat ik in nabije omgeving niet mee maak dat ouders kiezen voor aanpak waarin geen/weinig regels zijn en ze vooral kinderen pleasen. Ik weet dat die ouders er zijn, maar vraag me dan af hoeveel dat er zijn.

 

Tja, elke generatie kent wel zn opvoedings-struggles en bij onze generatie is dat denk ik wel dat we te bang zijn om te streng of autoritair te zijn. Dat je zo narcistjes kweekt, vind ik te kort door de bocht. Naar mijn weten is persoonlijkheid toch altijd nog het resultaat van een interactie tussen nature en nurture, waarbij nature een iets grotere rol lijkt te spelen. Maar ik ben het wel eens met het algemene idee dat angst om streng te zijn of de waarheid te spreken niet gaat leiden tot een hele leuke volgende generatie en dat sommige ouders om die reden hun kroost best eens wat fermer mogen toespreken .

 

Ja gezien, en op bijna alle punten onrzettend mee eens!

Ik zie zoveel kinderen om me heen waarvan ik me echt afvraag wat daarvan moet komen als ze ouder worden. Onzelfstandig, geen inzet en bij een spatje regen zullen ze met de auto naar school moeten.

Ouders die het allemaal zo goed bedoelen maar gewoon verwende irritante schepseltjes creeeren.

En lees het hier net zo goed hoor, zelfs even de gang op is al bijna kindermishandeling, discussies over wat het kind allemaal wel of niet wil, sorry maar bleeh.

 

Niet gezien maar ik vraag me 1 iets af.
Wij voeden onze kinderen op alsof ze onze beste vrienden zijn staat in het artikel. Wij, onze generatie.
20 jaar geleden was dit veel minder zo, toen moesten de kinderen zich meer verantwoorden ...

Waarom zijn er dan zoveel twintigers depressief als het toen allemaal zo veel beter was?
Die twintigers kregen toch een fantsoenlijkere opvoeding als wij nu aan zo ze kinderen geven? Staat in het artikel,...

Dus vroeger voedde men de kinderen beter op maar het zijn die kinderen uit die generaties waarbij zoveel depressies voorkomen.

Wat was dan beter?

Ik voed mijn kind ook niet losjes op. Hij krijgt duidelijke grenzen en moet respect hebben voor iedereen.
Wel verplaats ik me in hem. Elk kind is anders, elk kind heeft een andere opvoeding nodig. Vroeger was elk kind hetzelfde heb ik het idee,...

 

Ik ben van die generatie van 20 jaar terug dus en vond dat mijn ouders maar erg streng waren.ik moest altijd op de fiets naar school of daarvoor op de basisschool lopend. Ook met regen of sneeuw. Lekke band? Jammer dan dat werd lopen. Niet optijd thuis s'avonds? Huisarrest voor een week ect.
Klasgenoten werden al gauw gebracht met slecht weer en vriendinnen vonden het maar belachelijk dat ik me haaste om optijd thuis te zijn maar ja het was of dat of niet meer naar buiten mogen.. Dus ik denk idd dat kinderen van mijn leeftijd behoorlijk verwend zijn.
(ik ben nu 25)

 

Ik ben met de kinderen om de tafel gaan zitten en we hebben samen huisregels opgesteld en ik eis gewoon dat ze zich daaraan houden. Doen ze dat niet, dan volgt er een waarschuwing en als ze dan nog niet de regels volgen, dan komt er een straf.

En het werkt heel goed.

 

Ach elke generatie is iets mis mee. Ik ben van de generatie Y (1982 tm 2001) en wij staan vooral bekend als lui en dat we direct alles denken te behalen. Niet meer onder aan de lader beginnen maar gelijk directeur en daarom is deze generatie zo depresief en snel een burn-out. Dus tja, overal is iets voor te zeggen.

 

Ik vind in dit kader 'spiraal dynamics' wel interessant. Dat is een theorie die er vanuit gaat dat elk mens (en elke samenleving) bepaalde fases doormaakt. Er hoort natuurlijk een lang verhaal bij, maar even zo kort mogelijk en versimpeld uitgelegd:

- (beige) Het begint met overleven / veiligheid, dat is voor baby's natuurlijk heel belangrijk: eten, drinken.
- (paars) Dan komt de fase van relaties en geborgenheid. Dat zie je ook bij jonge kinderen: nog geen eigen mening, maar heel afhankelijk van de volwassene en ook erg aanhankelijk. Het kind wil vooral de ouder een plezier doen.
- (rood) Daarna komt de fase van 'macht' (grenzen opzoeken, wie is de baas etc.) Ik zie daar wel de peuterpuberteit in: Ik ben twee en ik zeg nee, zelluf doen. Het kind gaat meer dingen doen voor zichzelf en zijn eigen plezier. Het kind WIL dingen en wel NU.
- (blauw) Daarna komt de fase waarin regels heel erg van belang zijn. Ik zie dat bij kleuters vaak beginnen en ook daarna gaat dat door. Structuur is heel belangrijk, alles moet volgens een vast stramien. Kinderen vinden het vaak ook heel erg als iemand afwijkt van de regels, ze zien 'goed' en 'fout' nog erg zwart-wit en vinden het belangrijk om dingen goed te doen. Uitzonderingen op de regel worden nog niet altijd begrepen (=oneerlijk)
- (oranje) Een volgende fase is gericht op (zelf) succes hebben, jezelf ontwikkelen. Resultaten zijn heel belangrijk. Je wilt ergens beter in worden en gaat daar voor. Maar nog wel vooral gericht op je eigen belang. Ieder mens is anders, dus even generaliserend: tieners kunnen in deze fase zitten. Maar ook net zo goed in één van de fases ervoor. (Jong) volwassenen zitten vaak in deze fase of de volgende.
- (groen) De andere fase waar veel volwassenen in kunnen zitten is ook nog een fase van succes, maar niet alleen voor jezelf maar voor de samenleving / groep. Je kunt verder kijken dan je eigen belang. Samen delen, solidariteit, democratie & overleg zijn belangrijk.

Lange theorie. Er zijn nog meer fases, maar die laat ik voor wat ze zijn want ik wil terug naar opvoeden.

Tegenwoordig benaderen best veel ouders hun kind vanuit die oranje of groene fase. En verwachten dat hun kind dat aankan: om in te zien dat ze moeten werken aan hun eigen ontwikkeling en dat het belang van de ander soms voor je eigen belang gaat.
Maar kinderen zijn helemaal nog niet in die fases. Die zijn nog met allerlei andere dingen bezig. Inlevingsvermogen verwachten van een kind van twee, is ongeveer hetzelfde als aan dat kind vragen om met losse handen te fietsen op een fiets zonder zijwieltjes. Dan sla je de fase van driewieler, loopfiets, zijwieltjes etc allemaal over.

Bovenstaande is natuurlijk maar een theoretisch model en ik zeg niet dat het 1 op 1 klopt in elke situatie. Maar ik denk dat er in die levensfases echt een kern van waarheid zit. Je kunt er andere namen aangeven of ze net wat anders uitleggen. Maar er zijn fases die je doorloopt. En ook moet doorlopen.

Er is een periode waarin je je kind democratisch kunt benaderen, uitleg geeft over morele keuzes en hem dan eigen verantwoordelijkheid geeft om de juiste keuze te maken. Maar naar mijn mening begin je daar niet mee als het kind 1,5 is. In die fase kan een kind dat niet aan. Sterker nog: kinderen hebben dan juist behoefte aan duidelijkheid, grenzen enzovoorts. Als je zelf nog niet kunt bedenken wat eerlijk en goed is en wat de verstandigste keuze is, is het maar wat fijn als een ander dat voor je beslist en dat je je gewoon kunt conformeren.

Natuurlijk groeit een kind op en kan hij steeds meer verantwoordelijkheid aan. En ik vind ook echt dat je die moet geven en een kind erin moet begeleiden om in een volgende fase te komen. Je blijft dus niet alleen met strakke regels en straffen / belonen (eigenlijk conditioneren) bezig.
Maar zorg wel dat er een opbouw in zit. Behandel je peuter of kleuter niet als een soort mini-volwassene die er al een behoorlijke morele ontwikkeling op heeft zitten en gevolgens op lange termijn kan overzien. Want je jonge kind zal in vrijwel alle gevallen gaan voor korte termijn winst en onmiddellijke bevrediging van behoeften.

 

Interessant,herkenbaar en leerzaam!

 

Ik heb gisteren het laatste kwartiertje gezien en het was echt erg interessant. Ga het proberen vandaag nog even helemaal terug te kijken. Tegelijkertijd ook wel lastig om wat daar besproken wordt om te zetten naar de praktijk. Niet teveel complimenten geven. Wat is teveel? Het ligt er ook aan op wat voor manier het gezegd wordt en in welke situatie, lijkt mij.

 

Het stukje in de OP herken ik trouwens wel erg. Ik zie in de klas van mijn oudste ook veel kinderen die behoorlijk verwend worden, een moeder die met een boterham achter haar kind (van 5 jaar!) loopt en elke keer een stukje in haar mond stopt. Een jongetje van 4 jaar dat zijn moeder slaat zodra ze hem iets verbiedt en die moeder lacht er dan ok. En dan vinden veel ouders mij streng in de opvoeding. Tsja....Alles is relatief . Ik zeg niet dat ik perfect ben, verre van zelfs, maar mijn kinderen weten zich wel te gedragen en luisteren (meestal..) naar wat ze gezegd wordt.

 

Ik ga het een keer terugkijken...vind het superinteressant. Even vanuit wat ik in de openingspost lees ben ik het daar grotendeels mee eens. Ik zie en lees om mij heen dat veel ouders alle confrontaties uit de weg willen gaan en helemaal mee buigen met wat het kleine prinsje/prinsesje wil. Ik wordt wel eens streng genoemd, maar als ik zie wie dat zeggen kan ik het alleen als compliment zien ik ben zeker voor bepaalde i spraak van mijn kinderen..zij zijn ook mensjes en mogen gehoord worden. Maar de grenzen zijn hier duidelijk. Ik ga hen niet achter de ipad aan tafel zetten zodat ze als zombies het eten naar binnen schuiven. Eten doen we hier met aandacht en (op de leeftijd passende) tafelmanieren. Kleding kopen en uitkiezen voor de dag gaat in overleg maar mama combineert af en heeft het laatste woord..we gaan niet als pipo de clown over straat. Zo zijn er nog heel veel voorbeelden maar dit zijn dingen die ik vaak lees en zie.

Ik heb heel veel respect voor mijn kinderen en hun mening maar wil ook dat zij leren dat voor anderen te hebben.

 

Ik denk dat het onderzoek zich ook heeft gericht op ouders van 20gers onder ons.
Niet alleen op ouders die nu kleine kinderen hebben.

Het programma richtte zich juist op de opvoeding van kinderen die nu jong volwassenen zijn, toen is deze trend al ingezet namelijk.

 

Ik ben het volledig mee eens..

 

Ik heb net wel even gekeken maar inderdaad is het een beetje onduidelijk over welke generatie ze het nu precies hebben. Kinderen, pubers of jongvolwassenen?

Als 30-er vind ik trouwens echt dat de twintigers van nu het niet makkelijk hebben gehad de afgelopen jaren. Even los van opvoeding, tijdens een economische crisis starten op de arbeidsmarkt is geen pretje. Werken onder je niveau, na een aantal flexcontracten weer op straat staan, ongeacht hoe goed je je werk doet: naar mijn idee levert dat ook stress en burn-outs op. Ik ken wel een aantal mensen die net wat jonger zijn dan ik ben en die al een aantal jaren afgestudeerd zijn en nog steeds niet echt hun leven kunnen beginnen. Krijgen ze dan eindelijk een baan op niveau dan is het weer ontzettend lastig om een huis te huren of te kopen. Voor de oudere generaties is het dan wel een beetje te makkelijk om te zeggen dat het aan de opvoeding ligt en dat ze maar genoegen moeten nemen met wat minder.

De autoritaire opvoeding werd trouwens ook wel behoorlijk verheerlijkt in deze documentaire. Laten we niet vergeten dat dat ook niet voor iedereen werkte en dat daarin toch ook flink wat excessen voorkwamen. Het is niet voor niets dat de generatie van na de oorlog zich daartegen afkeerde. Toen kwamen ook veel mensen gewoon niet mee, verschil is denk ik dat dat toen wat normaler was. Nu moet iedereen presteren, je moet je op alle vlakken ontwikkelen. De een tikkeltje vreemde, simpele zoon die gewoon bij moeder bleef wonen en wel ergens bij een bekende in het bedrijf een baantje kon krijgen, hoe zou die er tegenwoordig nog van af komen? De maatschappij is ook gewoon heel ingewikkeld geworden, het is de laatste tijd vaker in het nieuws gekomen dat meer en meer mensen moeite hebben om nog mee te kunnen komen. Toch moeten we nog steeds onze kinderen in een jaar of 18 klaarstomen voor de wereld.

Trouwens dat eeuwige gezever over kinderen en computers... De wereld is veranderd en computers, telefoons en iPads zijn nu eenmaal gewone gebruiksvoorwerpen geworden. Ik zou haast durven beweren dat het leren omgaan met computers voor onze kinderen een stuk belangrijker is als voorbereiding op later dan buitenspelen. Kijk eens in de spiegel: hoe veel uur kijk je zelf naar een scherm (zakelijk en privé)?

Onder de ouders van heel jonge kinderen zie ik in mijn omgeving eerder een bewuste opvoeding dan het vriendjes zijn waar de documentaire over ging. Niet alles zomaar geven, maar je compleet inlezen over alles wat met opvoeding te maken heeft, biologisch eten, lang borstvoeding, verantwoord houten speelgoed etc. Daarnaast dus heel (over)bewust bezig zijn met opvoeden. Misschien is dit een nieuwe trend?

 

ipads en computers horen bij deze tijd on bepaalde handelingen te kunnen doen...maar dat betekend niet dat je er 24/7 achter moet zitten...en tot een bepaalde leeftijd vind ik het nog helemaal niet nodig. Maar zeker niet onder het eten wat een gezellig gezinsding hoort te zijn met de juiste manieren. (Tafel) manieren en beleefd zijn is van alle tijden vind ik. Je eten naar binnen werken achter een ipad oid vind ik te belachelijk voor woorden.

 

BEDANKT HIERVOOR!!!

Ik zoek al een tijdje naar onderbouwing voor mijn grootste bezwaar tegen hedendaagse UP methode, en mijn bezwaar sluit volledig aan op jouw verhaal.
Van een kind verwachten dat het vanuit innerlijke motivatie juist handelt in plaats van te handelen naar de grenzen die bepaald worden door de ouders.

Het bekende: ik wil dat de peuter vanuit zichzelf begrijpt waarom zus of zo niet mag of kan, en niet omdat mama het zegt.

 

Ja idd mee eens...interessant stuk ook