Ik heb al jaren een vreselijke fobie voor tandartsen. Na een heel ongelukkige behandeling ben ik daarna nog maar 1 keer weer heen geweest en ja, ik ben nu 31. Nu is mijn oudste wel eens met mijn moeder mee geweest en hebben ze ook terloops even bij hem gekeken en was er destijds niets aan de hand gelukkig, maar dit kan natuurlijk niet zo. Dus heb ik, na heel lang zoeken, want hier in de buurt is niet zomaar een plek, een afspraak gemaakt voor mijzelf, man en de kinderen (want man is ook al zeker 8 jaar niet geweest). Ik weet dat het moet, vooral voor de kinderen, maar om heel eerlijk te zijn zit ik nu al bijna te huilen in mijn stoel van angst en zit ik al manieren te bedenken om eronder uit te komen. Het laatste wat ik wil is die angst over brengen op mijn kinderen, maar hoe? Ik denk dat ik dat maar vraag of ik als laatste mag zodat de kids er niet bij hoeven te zijn. Ik zit echt nu al te shaken en de afspraak is pas over een maand. Iemand tips over hoe ik hier mee om kan gaan?
dan zou ik voor jezelf een aparte afspraak plannen. er zijn ook tandartsen speciaal voor mensen met zulke erge angst. misschien ook nog een idee. daarnaast misschien een therapie sessie om dit trauma te overwinnen? emdr is een erg goed middel daarvoor, en ben je met een paar sessies klaar.
Ja hier hetzelfde, maar heb ik met man de afspraak gemaakt dat hij met de kinderen gaat want anders nemen je kinderen het straks over. Mijn dochter is inmiddels ook bang en gaat hier voor al naar een kindertandarts. Misschien kan je moeder blijven gaan met de kinderen?
Maak voor jezelf een aparte afspraak als de kinderen op school zijn, en leg bij het maken van de afspraak al de situatie uit. Dan kunnen ze extra tijd voor je nemen. Kun je bij de kinderen wel rustig blijven? Anders kun je beter niet meegaan met de kinderen, zodat je niet jouw angst op de kinderen overbrengt.
Eens met wat hierboven is gezegd. Je kinderen voelen jouw angst echt wel, en kunnen dat dan overnemen. Dat zou jammer zijn. Als hier ooit bloed geprikt moet worden, zal ik ook proberen mijn man mee te laten gaan. Heb een naaldenfobie.
Ja, ik dacht ook dat ik die afspraak met mijn man had gemaakt, maar hij doet het niet, dus ik denk dat hij zelf niet durft. Ik kan denk ik wel rustig blijven bij hun, maar misschien is het inderdaad een beter idee om voor mijzelf voor een andere keer een afspraak te maken. Maar om eerlijk te zijn, denk ik dat het daar dan bij blijft. Mijn moeder wil niet meer met ze heengaan, moet ik zelf maar gaan doen en dat is natuurlijk zo.
ik ga met de kinderen mee, maar ga zelf op een ander moment in de stoel . Eén keer wel met papa mee geweest - en toen mocht de oudste ook op papa's buik liggen en meekijken . De kinderen vinden het dus ook érg leuk en interessant. Gelukkig! Maar zelf ga ik dus ook op een ander moment.
Ten eerste: wat goed van je dat je dit doet! Echt respect. Ik kan me voorstellen dat het doodeng is. Maar ja, je kunt je kinderen niet gaan meeslepen in je angst. Dus, top! Ik ga altijd expres als eerste zodat ik er maar af ben en dan laat ik gelijk aan de kinderen zien van 'kijk het is niet eng' terwijl ik daasr met knikkende knieeen lig Kun je niet bellen en het van tevoren uitleggen, en dan vragen of ze alleen willen kijken, en een 'echte behandeling' indien nodig voor een andere keer inplannen? En dat je dan alleen gaat?
Ik heb deze tandarts wel speciaal uitgezocht op ervaring met mensen met angst trouwens. Overbrengen op mijn kinderen wil ik echt niet doen, maar als ik niet met ze heenga, gebeurt het gewoon helemaal niet en dat kan niet.
Dank je! Ik vind het idd doodeng. En dat vind ik eigenlijk wel een heel goed idee ja. Dat ik van te voren opbel en zeg dat ze gewoon alleen even moeten kijken en daarna nog een afspraak inplan (want ik wil echt niet weten wat er allemaal moet gebeuren na al die tijd).. Oh, mijn vader heeft trouwens ook een tandartsfobie, die ging nooit heen (al zijn tanden heeft hij eruit laten rotten, toen hij nog maar 2 had ging hij voor een kunstgebit heen). Daar is die fobie van mij gelukkig niet vandaan gekomen.
Ga gewoon eerst met je kinderen. Jij zelf nog niet. De eerste stap heb je dan genomen, nml bij de tandarts naar binnen gaan. Misschien daarna nog een keer met de kinderen en dat je dan de volgende stap durf te maken, om voor jezelf alleen te gaan. De tandarts doet nog niks, laat hem alleen maar even kijken. Probeer stapje voor stapje te gaan. Gelijk erheen is, zoals je merkt, gewoon een brug te ver. Probeer dit langszaam op te bouwen.
Ik zou het echt zo doen, en dan zelf gewoon niet meegaan. Als ik weet hoe ikzelf reageer op een naald (zweten, misselijk worden), dan lijkt het me echt beter dat je er de eerste keer niet bij bent.
Ik zit in dezelfde situatie. Mijn oudste staat ingeschreven bij een centrum waar een kindertandarts zit en ook enkele gewone tandartsen. Dit maakt dat mijn man daar ook terecht kan. Ik ga dus nooit samen met haar, mijn man gaat altijd mee. Ik heb geen fobie, maar serieus trauma opgelopen als kind. Ik weet zeker dat ik ook met m'n kind erbij niet cool kan blijven.
ik zou ook voor de kinderen een andere afspaak maken zodat jij en je man zonder kinderen kunnen. mijn ex man had ook een zeer grote angst, en tandarts zei ook dat hij beter niet tegelijk met de kinderen kon, wij hebben een hele leuke tandarts en ex is nu redelijk over de angst heen maar was vroeger 15 jaar niet geweest. ik ga nu altijd met de kinderen voor controle, als er bij mij iets gedaan moet worden ga ik alleen heen. alleen bij tandsteen blijven ze erbij.
Maar als jij een andere afspraak maakt zonder kinderen, dan vind je tovh wel weer een excuus om niet te gaan.. Ik zou dus wel met de kinderen gaan, dan heb je tenminste een motivatie om te gaan, en je een beetje redelijk in bedwang te houden. Ik heb om deze reden altijd tegelijk de afspraak met Mijn moeder... Anders zou ik echt niet gaan
Hier vroeger ook enorme angst voor de tandarts. Sinds ik ben bevallen en een klein kereltje heb rondlopen, fluit ik nog steeds niet als ik onderweg er naartoe ga, maar ik ga er veel rustiger naar toe. Ik neem sinds een paar jaar elke keer als er echt wel iets is, een verdoving zodat ik wel kan ontspannen. En ik kan je zeggen dat is zoveel fijner, ook voor een eventuele volgende keer. Mijn zoontje gaat de volgende keer ook mee, als ik controle heb, zodat hij ook kan wennen. De keren er na mag hij ook gewoon mee met de controle, maar als ik terug moet komen, blijft hij thuis. Ik ga hem ook echt niet expres bang maken. Maar zeker als je ook allebei niet leuk vindt om te gaan, dan kan ik me voorstellen en vind het ook stoer dat je er wel iets voor wilt bedenken!
Ik herken het wel.. Ben ook aantal jaar niet geweest. We gaan nu met z'n allen. Eerst man, dan Kids en dan gaan zij naar de wachtkamer en ga ik alleen. Ik ben er wel open over, dat ik het ook spannend vind. Maar dat de tandarts alleen maar tanden gaat kijken en tellen. De oudste van 5, vind het prima. De jongste heeft een ziekehuis verleden, die vind het ook spannend. Dat mag, op schoot worden de tanden geteld! Dat ging prima!
Dit dus. Ik ben ook lang extreem bang geweest voor de tandarts, 4 jaar niet meer geweest totdat ik mn dochter kreeg. Ik moet nu wel elke keer mee En gelukkig heb ik nu een hele fijne tandarts die ook echt zijn best doet om het zo comfortabel mogelijk voor me maakt en de tijd neemt. Mijn vorige tandarts stond ook bekend als "de beul", maar dat wist ik toendertijd niet. Ik moest een paar maanden geleden een gaatje boren en de angst sloeg toe dus ik heb de afspraak afgezegd (dochter hoefde ook niet mee). Met als gevolg enorme kiespijn Zo pijnlijk dat ik me de volgende keer echt over mn angst heenzet.. Het is echt belangrijk om af en toe heen te gaan.