Ik vind de jeugd eigenlijk heel goed meevallen. Volgens mij hebben we gewoon te veel vooroordelen die helemaal niet juist zijn. Ik word snel zenuwachtig als ik grote groepen jeugd zie, ik baal als ik boodschappen ga doen en merk dat de scholen net klaar zijn want dan gaan ze er allemaal een blik red bull kopen. Dan sta ik aan de kassa, komen er van die jochies of meiskes van 16/17 achter mij staan. Ik zenuwachtig, waarom weet ik niet, ben snel onzeker. Maar mijn zoontje heb ik dan ook mee en die begint te zwaaien en te lachen naar die jeugd en ALTIJD doen ze met mijn manneke mee. Ow wat een schatteke, och die wangskes,.... zelfs de jongens. En dan denk ik. Ben ik daarom zo zenuwachtig? Heb ik daarom vooroordelen? Ze zijn gewoon vriendelijk! Ze zien er alleen stoer uit in hun groepje. Iets verderop zitten vaker wat jongeren onder een bruggetje. Weer vooroordelen, hangjongeren,... Maar ook altijd een hoi! En geen gedoe. Ze maken geen lawaai, ze zitten er gewoon met hun bekende blikje red bull die ze ook opruimen want er ligt nooit rommel. We wonen tegenover een voetbalterrein. Nooit last van die jongeren die er voetballen! Word er een feestje gegeven (1 a 2x per jaar) krijgen we netjes een brief en uitnodiging en ze zetten hun bass niet te hard. Als wij gaan wandelen en de poort van het terrein is open wil mn manneke altijd effe gaan kijken. Iedereen zegt vriendelijk goededag, zoontje mag zelfs het veld op als ze er met een paar man aan het oefenen zijn. Ze fietsen netjes, ja soms met 3 naast elkaar maar dat deed ik vroeger ook. De jeugd kan dat gevaar gewoon minder goed inschatten. De enige volksgroep waar vooroordelen over kloppen zijn de wielrenners maar de jeugd? Die vallen best wel heel goed mee! Je moet alleen geen vooroordelen hebben.
En ben je erachter gekomen waarom hij school en juf niet leuk vond? Heb je hem een alternatief geboden hoe hij zich wel mag uiten als hij iets niet leuk vindt, of mag hij dat gewoon nooit zeggen? Creëer je hierdoor niet een sfeer waarin je kind je niet meer in vertrouwen neemt als hij het moeilijk heeft omdat hij bang is voor straf? Ik ben echt benieuwd hoe je hiernaar kijkt, niet aanvallend bedoeld.
En dan de kinderen. Speeltuin hier? Nog nooit gejank gezien! Soms wil een manneke een doorgang voor mijn manneke blokkeren maar als ze me zien kijken gaan ze snel opzij Ze spelen soms wat wild maar dat zal mijn manneke misschien ook doen over 2 jaar maar ik hoor geen gevloek en onnozel gepraat. Binnenspeeltuin idem. Supermarkt hoor ik ook nooit gejank Stad ook nooit. Dus geen idee over welke jeugd jullie het hebben? Of is de jeugd omgeving Maastricht gewoon netjes opgevoed? Mijn moeder zegt identiek hetzelfde : Die ouw van tegenwoordig bahbah, parkeren op het fietspad, nooit stoppen voor zebrapaden. En die jeugd? Die hoor ik al van ver aankomen met hun lawaai maar die stoppen wel voor de zebrapaden en die doen netjes teken! En die parkeren niet op fietspaden,... zelfs mijn oma van 83 zegt hetzelfde over die ouw van tegenwoordig en die jung van tegenwoordig
Zulk gedrag zie je ook niet op straat sydneys, de 13 jarige dochter van mijn beste vriendin is buiten ook een leuke meid maar thuis is het een ramp. Ze voelt zich oprecht meer waard als anderen, jankt als ze niet krijgt wat ze wil, als ze met regen naar school moet want dan is ze een zwerver, liever fietst ze helemaal niet en bijna had ze haar moeder nog zo gek ook. Toen ze een maand na haar ipad air begon over een nieuwe telefoon opperde ik dat ze misschien een bijbaantje moest zoeken, ze lag nog net niet op de grond van het lachen want ze is toch geen schooier! Leeftijdsgenoten met kleding van de wat goedkopere winkels lacht ze uit.. ze is zo vol van zichzelf en verdient zogenaamd het allerbeste.
Ik heb inmiddels de uitzending gezien en ik ben het er grotendeels nog steeds mee eens. Die moeder van die 15 jarige is echt wat jaartjes te laat om zich dit soort dingen af te gaan vragen. En wat zij voor haar zoon doet herken ik echt van toen ik 15 was. Voor vriendinnen werden boekentasjes ingepakt, fietsje werd uit de schuur gereden, tas erop gedaan. En met een donker wolkje werd alles in de auto geladen...want ja ze zullen eens nat worden. Terwijl ik opgegroeid ben met een moeder zonder rijbewijs en mijn vader werkte gewoon 5 dagen dus alles ging op de fiets of lopend. Die moeder met 2 jonge kinderen kan ik mij het meest in vinden. Zij denkt over dingen precies zoals ik dat doe. Ook over het stukje school..dat haar dochter zo kan reageren. Hier eentje die wat jonger is dan haar dochter, de mijne is 6. Maar het geven van blikken en opmerkingen herken ik heel erg in een verschil van uit school of het weekend. Ik zie mijn dochter soms letterlijk denken: o ja bij mama mag dit niet. Ik houd mijn hart vast voor volgend jaar..nu zit ze nog in het kleutergebouw maar na de zomervakantie zit ze met groep 3 t/m 8. Na het zien van de uitzending herken ik zoveel dingen van wat ik in mn omgeving herken. En na het zien van de verschillende opvoedingen denk ik echt dat ik het doe zoals ik het altijd voor ogen heb gehad en ben ik daar tevreden mee. Ik zou absoluut niet terug willen naar de opvoeding van de jaren '50. Daarin zie ik te weinig respect voor het kind terug...maar ik ben ook blij dat ik geen 'moderne ouder' anno 2015 ben. Daarin is weer veel te weinig respect voor ouders en regels.
Ik zou mijn eerdere reactie nogmaals lezen.. Natuurlijk hebben we heel uitgebreid met hem gepraat, en daarna ook met de juf (zonder hem), zijn gevoel is heel serieus genomen. En natuurlijk hebben we hem uitgelegd hoe hij zijn gevoel uit kan spreken, dat was thuis geen enkel punt geweest, nooit. Op school wel, hij had het gevoel dat de juf niet naar hem luisterde. Dat kan, daar zijn gesprekken over geweest, en dat is opgelost. Hij weet nu hoe hij zoiets volgende keer kan aanpakken. Alleen leer ik hem dat er geen enkel excuus is voor iemand uitschelden. Hij heeft geen straf gekregen voor zijn gevoel, maar voor de manier van uiten (schelden). Dat vind ik onacceptabel. Thuis mag dat absoluut niet, en op school al helemaal niet. Ik vraag me serieus af waar jij in mijn stuk vandaan hebt gehaald dat mijn kind MIJ niet in vertrouwen durft te nemen? Heb je dat erbij verzonnen (want ik heb het bovenstaande ook in het vorige bericht staan), of is een gevoel van een kind vrijbrief om mensen stom te noemen? Overigens zie ik deze verwarring van gevoel erkennen en iets vinden van de uiting ervan, vaak bij de ouders laatste tijd. Is dat een up/ap ding, om niet te begrijpen dat er een verschil zit tussen het gevoel hebben en te leren dat je dat niet om elke denkbare wijze mag uiten? En dat het gevoel best wel erkend wordt, ook al wordt de uiting van het gevoel afgekeurd? Ik zie die verwarring ook als w het over kleinere kinderen hebben, en dan over krijsen, driftbuien, slaan enz. Als ouders dit afleren wordt meteen gevraagd of het kind zijn gevoel dan niet mag uiten? Het lijkt me best lastig als een ouder het verschil tussen deze twee dingen niet snapt..
Dat gedeelte is dan niet eens zo erg. Ik verdien ook het allerbeste. Het is de manier waarop ze het voor elkaar probeert te krijgen, dat is niet tof. Natuurlijk verdien je het allerbeste, zolang je zelf maar bereid bent om er keihard voor te werken. Dan is er niks aan de hand. En dat zou ik zo'n kind wel echt leren; anders verwacht ze straks gouden bergen voor helemaal niks.
Ja dat is het dus, we willen uiteindelijk allemaal het allerbeste. Maar ze doet letterlijk geen klap om het te bereiken. En ja dat is grotendeels opvoeding in dit geval. Nu had ze een paar lesuren gemist omdat ze 'echt niet gaat fietsen voor 2 uur les' en moest ze haar tablet inleveren voor 2 dagen. Nu had ze die na 2 uur alweer terug omdat ze letterlijk iedereen ging terroriseren met gejank en flauwekulverhalen dat ze zo geen huiswerk kon maken. En slechte cijfers? Ja daar kan ze ook helemaal niks aan doen, dat kwam allemaal door haar werkgroepje, dat ze ongesteld of ziek was op die toetsdagen, dat haar moeder/broertje/nichtje teveel zeurde en ze niet kon leren..
Ok, je voelt je dus duidelijk wel aangevallen, jammer. Ik was oprecht geïnteresseerd. Maar dan houd ik het verder hier bij, bedankt voor je uitleg.
Mijn man is docent op het vmbo en je wil echt niet weten hoe een groot deel van die leerlingen daar zijn. Hondsbrutaal, echt! Dat is met geen pen te beschrijven. En de ouders van die kinderen zijn vaak net zo: die zijn zelden kritisch naar hun eigen kind. Gelijk grote mond naar de docent. Natuurlijk zitten er ook fatsoenlijke kinderen daar op school, maar de groep die zo extreem brutaal is lijkt steeds groter te worden. Inclusief de ouders.
Nou, zal ik dan de eerste zijn die aangeeft inderdaad wel eens met de handen in het haar te zitten? De quote hierboven geeft aan waarom. Ik ben het hier helemaal mee eens. Het punt is denk ik dat heel veel mensen hier ermee eens zijn, maar toch die twee heel anders in balans laten zijn. Ik vind het zelf moeilijk om te bepalen waar ik tussen die twee uitersten moet zitten. Aan de ene kant heb je het respecteren van de eigen wil en individualiteit. Bij deze uiterste hoort dat een kind altijd zijn zin krijgt en dat de ouders zich in allerlei bochten wringen om het kind maar gelukkig te houden. Daarbij hoort in mijn beleving uitleggen, praten om te achterhalen wat een kind nou eigenlijk wil, waarom, en hoe het zich voelt. Ook hoort daarbij dat het kind inbreng heeft in hoe de dingen gaan. Aan de andere kant heb je het feit dat een kind moet leren om te gaan met gezag. Daarbij hoort dat de ouder beslist wat het kind moet doen en het kind heeft daar maar naar te luisteren. Het gaat altijd zoals de ouder wil, onafhankelijk van de wensen en behoeften van het kind. Ook hoort hier het consequent handhaven van grenzen bij. Die twee uitersten kun je uitzetten op een schaal, waarbij de ene geleidelijk overgaat in de andere. Ik denk dat maar weinig mensen helemaal in een van de uitersten zitten. Je kunt in het midden zitten, of een beetje meer de naar de eigen inbreng, of een beetje meer naar de kant van autoriteit van de ouder. Maar waar doe je goed aan? Ik weet het soms echt niet bij mijn dochter. Ze is een slim, pittig meisje met een sterke wil. Driftbuien zijn ons niet vreemd. Dat laat denk ik al zien dat we haar niet in alles haar zin geven, want dan zou ze die driftbuien niet krijgen. Tegelijkertijd probeer ik wel vaak met haar mee te bewegen, omdat ik heb gemerkt dat we dan gewoon het meest gedaan krijgen bij haar. Ze wil dingen op haar eigen manier doen en afmaken en dan heeft ze ook wel weer even tijd voor ons... Ze luistert echt heel slecht en dat frustreert ons mateloos. De enige manier waarop we haar kunnen laten luisteren, is tellen tot drie. Dan luistert ze 95% van de gevallen. Zo niet, dan gaat ze zonder uitzondering in de hoek. Ik wil echter ook niet de hele dag tellen. Ik ben bang dat het middel dan zijn kracht verliest en ik helemaal niks meer heb om haar te laten luisteren. Ik wil haar ook niet steeds om onbenullige dingen in de hoek hebben zitten. Bovendien wil ik dat ze leert om gewoon te luisteren als ik iets vraag/zeg en niet alleen als ik tot drie tel. Ik was het wel eens met de inhoud van de uitzending, maar blijf in het duister tasten over hoe je die juiste balans nou vindt.
Ik denk dat je dat alleen voor jezelf kunt bepalen hoe je die balans houdt. En begin met voor jezelf helder te krijgen wat je absoluut wel of niet wil. Ik persoonlijk wil dus niet de up/ap opvoeding...waarbij ik over alles met mijn kind in gesprek moet gaan en alle vormen van consequenties uit de weg ga. Maar ik wil ook niet dat mijn kinderen maar te doen hebben wat ik zeg omdat ik het zeg. Waarom iets wel of niet mag heeft een reden en die reden leg ik duidelijk uit. Ik wil ook niet dat mijn kinderen altijd alles zelf in de hand willen houden...dus met continue een keuze willen hebben (soms is er geen tijd of gelegenheid voor keuzes) of waarin ik zo ver meebuig met mijn kinderen dat ze dan maar eten. Het voorbeeld van een boterham ipv avondeten..kind laten bepalen of het van een eigen bordje of van mijn bord eet. Ik lees vaak pick your battles...nou ik kies er veel. Er zijn maar weinig dingen die ik niet de moeite waard vind om een punt over te maken. En het lijkt nu alsof ik de hele dag strijd voer met mijn kinderen maar dat valt dus heel erg mee. Probeer die dingen eens op te schrijven.
Maar dit is wel iets van alle tijden. Ik had een paar vriendinnen op het vmbo en ik ging naar het gymnasium. Ik stond echt met mijn oren te klapperen als zij vertelden wat er op school gezegd werd en ik merkte dat er ook echt geen respect was naar de leraren. Nu waren er bij ons ook wel eens leraren de klos, maar in het algemeen was de instelling echt heel anders. Denk dat het meer met opleidingsniveau te maken heeft. Als je leren niet leuk vindt of het niet goed kan ga je wel iets anders vinden om je op school mee te vermaken. Is mijn ervaring dan hè met wat ik heb gezien. En de ouders zijn vaak net zo dus het goede voorbeeld krijgen ze ook niet. Het is wel heel erg generaliserend wat ik schrijf en het geldt echt niet voor iedereen zo, maar ik denk voor een groot deel wel.
Ik ben het met het dikgedrukte stukje oneens en denk gelijk dat hier gedeeltelijk het probleem in schuilt van ouders die niet streng durven zijn. Je kunt best én flink streng zijn (= bepalen hoe en wanneer de dingen gebeuren) én het kind respecteren door middel van het erkennen van zijn/haar eigen wil en gevoelens. Dit is juist waar ik naar proberen te streven in mijn opvoeding. Ik ben heel erg streng in de zin van mama's wil is wet. Als ik zeg dat er iets moet gebeuren, gebeurt dat- zonder zeuren en zonder treuzelen. Ik leg echter altijd uit waarom iets moet en als dochter daar negatieve emoties bij ervaart (boos/ verdrietig) erken ik deze. Ik leg haar uit dat ze best mag voelen wat ze voelt, maar dat het erg belangrijk is dat ze alsnog gewoon doet wat ik zeg en waarom dat belangrijk is. Ook leg ik haar wel eens uit wanneer ze dit soort beslissingen wel zelf mag maken en niet meer naar mij hoeft te luisteren. Als ik even geen zin heb in confrontaties of helemaal gaar ben moet ik eerlijk bekennen dat ik haar ook regelmatig twee keuzes geef , alleen maak ik dan van één optie een soort van non-optie, door deze zo onaantrekkelijk te maken dat ze hem toch niet kiest. Eiherway, mn punt is: je hoeft er volgens mij niet tussen in te gaan zitten, je kunt beiden doen.
Het is allemaal niet zo maakbaar. Het zou mooi zijn als je A erin stopt, je B ervoor terug krijgt. Er zijn veel meer factoren die van invloed zijn en die worden vaak vergeten. In deze uitzending ligt de focus alleen bij de bewuste opvoeding van ouders. Ze schrijven alles af aan de manier die ouders kiezen, of juist niet kiezen. Wat is er nog meer van invloed op het gedrag van kinderen? - Uit veel onderzoek blijkt ook dat de mate waarin en leeftijd waarop kinderen naar de opvang gaan, invloed heeft. - Uit onderzoek blijkt dat geborgenheid en nabijheid in de jonge jaren veel meer invloed heeft dan gedacht. - Ouders hebben een drukker bestaan, wellicht meer stress en hebben (als ik de uitzending mag geloven) meer behoefte aan psychotherapie. Welke invloed zal dat hebben op hun kinderen en opvoeding? Je wilt hulp omdat je je niet goed voelt, dat moet invloed hebben op je kinderen. - Veel kinderen hebben een drukker leven dan ooit. Er wordt meer verwacht en is veel mogelijk. Dat moet invloed hebben op het stressniveau van kinderen wat zich kan uiten in gedrag. - Veel kinderen hebben gescheiden ouders waarbij de scheiding niet fijn verloopt. - Ik gok dat er veel stellen zijn waarbij de relatie niet lekker loopt, dat heeft invloed op het gedrag van kinderen. Ik noem even wat dingen. Ik vind het onzinnig om te stellen dat de jeugd alleen gevormd wordt door de bewuste keuzes die wij maken. Natuurlijk is dat laatste heel belangrijk, maar het bepaalt niet alleen het gedrag van kinderen. Hoe vaak merk je als oude dat juist wanneer jij moe of gestrest bent, je slecht geslapen hebt of je relatie niet lekker loopt, jouw kinderen meer drift hebben, slechter luisteren etc? Daar zouden ze eens een uitzending aan moeten wijden. Grenzeloos opvoeden is voor elk kind slecht. Het blijft de vraag hoe veel grenzen nodig zijn en wat je doet als de grens bereikt wordt? Een goede opvoeder denkt na over die kwesties. De vrouw met de zoon van 15 heeft zelf een probleem, ze durft geen grenzen te trekken, dat heeft niks te maken met een opvoedstroming/visie. Kinderen die geschetst worden in de uitzending, kennen geen grenzen. De ouders laten het gaan en durven niet op te voeden, dat is fout. Maar dat is iets anders dan luisteren naar je kinderen en ze met veel zelfstandigheid laten opgroeien. Je kind van 2 vragen wat hij wilt eten? Nee, natuurlijk niet. Een kind zelf laten uitvinden hoe hij eet en hoeveel? Ja, hij is een individu dat zelf keuzes leert maken. Een kind van 5 de eigen bedtijd laten bepalen? Ik denk van niet. Een kind van 5 zelf kleding laten samenstellen, waarom niet? Ik stel zelf duidelijk grenzen. Daar houd ik me aan. Maar ik stel mezelf ook vaak de vraag: waarom niet? Mijn kinderen leren echt zelf veel keuzes te maken en daar worden ze blij van. Het maakt mij geen bal uit welke jas ze aantrekken, als ze het koud hebben, trekken ze een andere aan. Ze hoeven zich niet te vormen naar mijn smaak, dat is namelijk mijn smaak.
Dat klopt helemaal. In elke tijd heb je jeugd die grof gebekt is. Heeft niks met de jeugd van tegenwoordig te maken. 50 jaar geleden was het de jeugd van tegenwoordig, nu is het de jeugd van tegenwoordig en over 50 jaar is het nog steeds de jeugd van tegenwoordig
Ik ben echt een overal tussen in moeder. Mijn kind is ook wel eens uit gevallen op school. En weetje wat zo lastig is. De school heeft gelijk en je kind ging in de fout. Maar je zit ook met het gevoel voor je kind. Buiten het te recht wijzen zit je ook met een verdrietig kind. Het is niet en/en het is en/of en alles is te samen. Je kind regels bij brengen dan ben je weer te lief dan weer te streng. Ect ect ect. Buiten dat mijn zoon wel eens wat verkeerd heeft gedaan op school uit barsten terwijl hij ( fout zat). Krijg ik ook op school te horen dat voornamelijk hij een van de liefste en braafste leerlingen IS en beleeft ect ect hij kan slecht met zijn emotie omgaan niet zo gek met z.n moeder als IK> Ik ben weer op gegroeid in de tijd dat alles losser werd nou ja alles!! Zit er echt tussen in wat nu en toen. Persoonlijk als je als ouder je best doet en ook je ogen opent en eerlijk blijft naar wat er werkelijk gebeurt het verder niet uit maakt hoe je je kind opvoed. Hier het eten ik heb en ken geen strijd aan tafel. En ja mijn kinderen mogen na het eten als ze het niet hebben op gegeten een boterham.. en toch eten ze over het al gemeen goed mee. Ik ben opgevoed tijdens het eten op de oude wetse manier!! Dat staat mij gigantisch tegen!!!!!!!!!!! Letterlijk en figuurlijk wie ben ik om een kind te dwingen om TE gaan eten. Moet het in banen leiden maar verder laat het kind ik blijf er stellig bij. En het werkt hier prima.. De wereld veranderd dag in dag uit. Het gaat razend snel. Het kost bijna iedereen moeite om het echt bij te houden. Tegenwoordig willen bijna alle ouders alle ballen in de lucht ouden. Dat is denk het probleem!! Dat is niet mogelijk. Verder kan uren schrijven over dit soort dingen maar ja. Kinderen van deze tijd zijn niet zo veel anders als de kinderen van vroeger. Dat weet ik zeker.
Ik denk dat het verschil van vroeger en deze tijd ook is dat de kinderen idd een drukker bestaan hebben. En nee dat zeg ik niet om af te geven op gezinnen waarbij beide ouders veel werken, maar de realiteit is wel zo. Die kinderen hebben heel weinig tijd om te doen wat ze leuk vinden...zeker als ze eenmaal naar school gaan. Een aantal klasgenootjes van mijn dochter daarvan werkt de vader 5 hele dagen: meestal kantoor e.d. en dan moeder ook nog 4 dagen. En zij zeggen: ja ze vinden de bso superleuk. Nou dat geloof ik ook meteen maar een speelafspraakje moet 3 weken van te voren vastgelegd worden want ja op de ene dag dat er dan een ouder thuis is moet er ook nog naar zwemles of ballet gegaan worden. Ondanks dat kinderen het overal wel leuk hebben denk ik dat dit toch oorzaak is voor een stuk frustratie/recalcitrant gedrag als je ziet dat andere kindjes wel gewoon altijd kunnen afspreken of op di middag als het warm weer is naar een zwembad of strandje in de buurt. Ouders hebben het druk, maar de meesten kiezen er voor en vinden dat prettig, maar je maakt het zo voor de kinderen ook druk.
Maar tussen dwingen te eten of een boterham geven na het eten zit ook nog wat. Ik dwing ze niet te eten, maar een boterham krijgen ze ook niet. (Ja alleen de jongste dan).