Dan zou ik daar eerst iets aan doen...vooraf duidelijk maken wat je van haar verwacht en wat niet mag. Dan ook uitleggen wat er gebeurd als ze wel op de weg gaat lopen of vieze dingen oppakt. Bv in de buggy zitten de rest van de weg. En dan dat ook consequent doen.
Misschien ipv straffen juist belonen als ze zich goed gedraagt? Een beloningssysteem in elkaar frutselen (of van internet halen) en dan van te voren kort en duidelijk aangeven wat je van haar verwacht buiten en waarvoor ze allemaal stickers (bijvoorbeeld) kan verdienen. Bij thuiskomst een volle kaart dan mag ze het toetje voor die avond uitkiezen of 10 minuutjes (langer) tv kijken/op de tablet (ik verzin maar iets). Het is bij beloningssystemen wel belangrijk dat je ze goed gebruikt, anders werkt het niet...
Peuters kennen geen schaamte. Ze vinden het al moeilijk om zich in te leven in hun ouders, laat staan in vreemden. Daar houden ze echt geen rekening mee. Je kan ze prima een time out geven als ze zich misdragen (of een andere consequentie aan het verkeerde gedrag verbinden). Op het moment dat je dat niet doet, wordt het onduidelijk voor een kind wat nou de regels zijn. En dan gaat het verkeerde gedrag vaker voorkomen, omdat ze blijven aftasten wat nou mag en wat nou niet mag. En jij als ouder moet je ook helemaal niet druk maken om wat anderen denken. Als ik een peuter hoor krijsen omdat het iets niet mag, en ouders houden vol, ben ik trots op die ouders dat ze volhouden en het gekrijs negeren. Daar heeft het kind en de ouders later alleen maar profijt van. Driftbuien zijn een uiting van ongenoegen. Bijvoorbeeld als het kind honger heeft en moet wachten op eten. Of iets niet mag pakken. Als het kind beter kan praten, zullen de driftbuien vaak verminderen. Nieuwe situaties, vermoeidheid of angst kunnen de kans en de heftigheid op / van een driftbui vergroten. Op het moment dat een kind boos wordt, verliest het even contact met de werkelijkheid en blijft het boos, en krijgt het zo een driftbui. Zo een reactie (net zoals bijten, slaan, gillen) is niet gericht tegen de persoon die op dat moment nee zegt, maar tegen de actie zelf. Neem het dus niet persoonlijk op, hij/zij doet het niet om te pesten. Maar hij/zij kan wel leren om driftbuien te gebruiken om zijn zin te krijgen. Geef dus ook niet toe. Wordt nooit boos in zo een situatie. Er is even geen contact met de werkelijkheid, en een boze reactie van jou kan de boosheid of angst alleen maar versterken. Blijf rustig. Afhankelijk van de situatie kan je het kind troosten, laten uitrazen of een time out geven. Troosten betekent niet zeggen dat je hem/haar lief vindt. Want hij zij is op dat moment niet lief. Troosten betekent geruststellen. "Kom maar even bij me, mama houdt je vast". Uitrazen lucht ook op, dus soms is het ook fijn om even die frustratie eruit te laten gooien. Probeer ook niet situaties op te zoeken waarbij je moet optreden. Als je langs het water loopt waar ook een hondenuitlaatplek is, kan je beter een ander plekje opzoeken waar je wel naar de eendjes kan kijken zonder dat je dochter elke drol wilt bestuderen. Vraag ook niet aan je kind om door te lopen, maar help mee door haar handje te pakken en samen weer verder te stappen, dan krijg je ook geen discussies. Leidt soms dan ook af, door bv te zeggen "kom we gaan bij de eendjes verderop kijken". Wat ook belangrijk is, is dat je de regie neemt thuis. Iemand anders geeft het al aan, maar jij bent de baas van de time-out, niet zij. Anders is het geen straf voor je dochter. Op het moment dat je haar de baas laat zijn, zal ze dat ook op andere momenten proberen.
Als het een kind niks uitmaakt wat de ouders van hem/haar vinden op dat moment, dan maken vreemden ook niks voor hen uit. Als je thuis al een time-out geeft en het werkt, dan moet je buitenshuis ook consequent zijn en die lijn doortrekken. Verschillende tactieken op verschillende plaatsen is alleen maar verwarrend. Een kindje van die leeftijd snapt nog niet dat het binnen straf A krijgt, maar buiten straf B. Mama weet dat dat te maken heeft met de vreemden, maar dat komt niet in een dreumes op. Je hoeft dus niet een time-out te geven, maar dan moet je je straftactiek (wat een woord eigenlijk) ook binnenshuis aanpassen. Zoals Aszz al zegt kan het ook. Stoïcijns doorlopen met je kind onder de arm. Als je dat binnen ook doet door het kind daar weg te halen en verder te negeren.
Ja het kan inderdaad enorm mijn humeur verpesten als ze zo vervelend is. Dan denk ik leuk we gaan gezellig naar de speeltuin of winkel en dan krijgen we dit. Soms ga ik dan ook meteen weer naar huis als we halverwege zijn. Vaak doe ik mijn boodschappen als mijn peuter op de peuterspeelzaal zit en dan ga ik met mijn jongste dochter even snel naar de winkel. Stuk makkelijker dan heel de tijd achter een peuter aanrennen . haha. Maar ik blijf het wel vaak proberen. Op een gegeven moment moet het kwartje toch vallen dat dat niet mag.
Ben ik het zeker niet mee eens...dat peuters geen schaamte kennen en een time out op straat vind ik gewoon raar. Uberhaupt het afzonderen vind ik niet zo nodig maar zeker niet midden op straat
Mijn dochter is al een stukje ouder maar is ook later met driftbuien begonnen Ik woon dicht in de stad en loop vaak daar heen voor boodschappen etc en ze gaat graag mee en helpt me goed. Maar ook soms gaat het mis maar wij spreken vooraf altijd af dat als ze lief is ze iets lekkers bij de bakker mag uit kiezen, meestal is dat een croissantje of zo (gelukkig geen taart ) Of dat we daarna iets leuks gaan doen, er zit een leuke speeltuin in de stad en dan lopen we daar langs als we klaar zijn met de boodschappen. Dat werkt hier erg goed. Klinkt misschien als omkoping maar ik heb een voorbeeldige dochter die me goed helpt en ik loop me niet te ergeren
Die tip werd mij ook weleens gegeven. Maar onze dochter interesseert het dus helemaal niet als wij weg lopen. Ze loopt gewoon doodleuk weg.
Dat kan best kloppen. Mijn kleine kan namelijk nog niet praten zoals haar leeftijdsgenootjes (ze gaat ook naar een logopedist na de meivakantie). Het enige wat ze kan zeggen is mama,papa,appel,oke,klaar,nee en ja. Ik ben thuis de 'strengere' ouder en heb bepaalde regeltjes. Mijn man is vaak fulltime aan het werk en ziet haar stukken minder. Hierdoor mist hij haar en verwent haar wel een beetje. Extra knuffelen, haar zin geven etc. Ik ben hier vaak met hem in gesprek geweest, maar het kan ook dat het hieraan ligt?
Haha, zo deed ik het ook met mijn dochter! Ik zie de blikken nog voor me. Ze ging ook weleens midden op straat zitten, zonder verder stampij te maken. Ik liet haar eerst gewoon zitten (daar waar kon natuurljk) en bleef iets verderop rustig wachten, maar koppig dat ze is, kon dat wel erg lang duren. Dan ging ik ook wel eens naast haar op de grond zitten. Dan was het ook zo over, want dan was de uitdaging eraf.
haha zie je al zitten leuk bedacht iig! hier toen van ellende (psz zit in dezelfde straat) altijd maar met de buggy naar 'schooltje' gegaan. tot die fase weer wat over was. alleen naar huis is soms een ramp zo nu en dan. ze is gek op auto's, dus ik laat haar dan de automerken zeggen (ze kent ze bijna allemaal dus dat is een leuk spelletje) van alle auto's die we zien... maar soms pak ik dan ook gewoon de buggy als ik al het idee heb dat ze weer alle kanten op rent of keihard terug naar school wil sjezen.
Het zal niet DE oorzaak zijn, maar het maakt het opvoeden wel lastiger. Als jij zegt (als voorbeeld) geen koekje voor het eten. En papa komt thuis en ze vraagt het weer, en hij geeft wel dat koekje. Dat ondermijnt ten eerste jouw gezag (en jij bent degene die meer moet opvoeden aangezien je meer tijd met haar doorbrengt, en nu wordt eigenlijk gezegd dat jouw regels niet belangrijk zijn. waarom zou ze de volgende dag dan wel naar jou luisteren als jij aan haar vraagt om geen vies papiertje van de straat op te pakken) en ten tweede is dat verwarrend voor haar. Je wordt geen betere ouder wanneer je gaat toegeven. Juist de regels zijn belangrijk. En nee, het is niet leuk om een zeurend toontje te horen wanneer je thuis komt na een lange dag werken. Maar door vaak weer toe te geven zal ze het blijven proberen. Hij kan het ook leuk met haar maken door gezellig te gaan kleuren samen terwijl jij nog kookt of afruimt. Of in zijn pauze even te bellen naar huis om tegen haar "ik houd van jou" te zeggen. (En als je wel consequent bent, kunnen kinderen nog steeds uitproberen hoor, maar het is minder vaak en minder vasthoudend). Probeer daar met hem in gesprek te blijven gaan wanneer je dochter niet in de buurt is. Dus als hij inderdaad dat koekje geeft, slik je even je woorden in, en later wanneer ze op bed ligt kan je het bespreken. Geef aan dat het voor haar niet goed is omdat een koekje haar eetlust wegneemt en ongezond is. Geef aan dat het voor jou niet goed is dat jouw regels genegeerd worden. En geef aan dat het voor jullie als team niet goed is als jullie niet samen één boodschap uitbrengen. Luister ook naar hem als hij vindt dat je te streng bent. (als voorbeeld) Misschien mag hij wel even met haar tv kijken terwijl je nog kookt, ook al heeft ze al een uur tv gekeken die dag. Zo kunnen ze lekker samen rustig op de bank knuffelen voordat ze weer na het eten naar bed moet. Probeer samen regels op te stellen waar iedereen zich aan kan en moet houden.
Dit! Hier een dochter die overal een spelletje van maakt. Vaak zeg ik dat ze mee moet lopen, als ze dit niet doet dan loop ik zelf weg en roep ik "daag", dit helpt meestal wel, komt ze dan nog niet dan ben ik er klaar mee en til ik haar mee onder de arm en dat is niet zo leuk. Wat hier ook goed werkt is duidelijkheid en uitleggen wat ik van haar verwacht, zo waren we laatst in de speeltuin en vertelde ik dat we naar huis gingen, hier was ze het helemaal niet mee eens. Toen heb ik haar gezegd dat ze nog 1 keer van de glijbaan af mocht en dat het dan klaar was en we naar huis zouden gaan. Ze is de glijbaan afgegaan en liep toen zelf zonder mokken de speeltuin uit. Het is een beetje een combinatie van creatief zijn, duidelijkheid en consequenties.
Hetzelfde als Aszz schrijft. Zo kwam ik eens een collega tegen in jet winkelcentrum. Met dwars (letterlijk en figuurlijk) peuter onder de arm. Daarnaast zou ik haar, voordat je gaat wandelen, rustig uitleggen wat hoort en niet hoort als je gaat wandelen. We lopen op de stoep (maak er een liedje van en zing die samen onderweg). We pakken geen dingen op van de straat (uitleggen waarom dat zo is). Je loopt rustig mee als mama dat vraagt. Zo weet ze wat er van haar verwacht wordt.
Voor zover ik mij kan herinneren deed ik het ook op deze manier bij de eerste. Onder de arm en ondertussen niet in discussie gaan of toch maar weer proberen. Nee hup op naar mijn einddoel. Ze heeft het een aantal keren gedaan en toen was de pret over, dan hoefde ik maar te zeggen je gedraagt je of je gaat onder de arm en mv liep keurig met mama mee. In de winkel ook nooit geen problemen gehad, gewoon in de winkelkar en er niet uit, ook niet dingen zelf laten uitzoeken.
dan is zo'n muisje als ik heb wel weer makkelijk, die vind de grote boze wereld toch wel heeeel erg spannend en ging dan ook echt wel snel met mama mee.( nu 6jr ). Dl van 6 maanden word volgens mij een heel ander kind...Zal wennen zijn Er zijn maar weinig kinderen die je volgens de boekjes kunt opvoeden, ieder kind is uniek en ieder kind heeft zo zn eigen aanpak nodig. Voor jou dus een uitdaging om uit te gaan zoeken wat wel werkt