Hey meiden, wat gaan deze weken ook weer snel he... Goed teken, ik hoop het maar Mi, ik zie het alleen maar als een goed teken hoor, dat je vooral druk bent met gezin en zwangerschap. De twee mooiste dingen voor een mama toch Ow Saar, zo logisch dat de zenuwen nu extra komen. Helemaal niet gek hoor, het is ook spannend. Was het nu al duidelijk of je een vaginale if juist buik VT krijgt? Hier twee keer via de buikwand gehad en het viel me reuze mee. De eerste keer was vrij pijnlijk terwijl ik de tweede keer bijna niets gevoeld heb (ja, de prik, dat wel). Maar beide keren, het was zo voorbij. Probeer je voorlopig maar vast te houden aan de grote 'win' kans. Makkelijker gezegd dan gedaan maar met onze 50% kans heeft het me veel geholpen om nog niet over verdriet na te denken.. Dat komt toch wel als het komen moet (hopelijk niet dus voor jullie!) Puk, jammer hoor. Probeer je niet te blind te staren op de ovulatietesten hoor, het zijn geen wondermiddelen, slechts richtlijnen. Ik heb ze ook gebruikt, meer om mijn cyclus te begrijpen (deze was nogal onregelmatig en heeft veel invloed op mijn migraines) en volgens mij klopte ze erg goed, maar toch nooit in een keer zwanger. Slechts 20% kans per ronde he, ook met testen, dat is (helaas) de natuur... Kounelli, lief dat je het vraagt. Het gaat goed hier denk ik. Ik werk weer halve dagen en krijg mijn twijfels steeds beter onder controle. We hebben besloten geen rust periode in te lassen. Dat zou voor ons heel erg voelen als 'voor het rode stoplicht staan op een leeg kruispunt'. Wel wil ik me mbeter laten informeren over PGD. Mijn gevoel zegt nog nee, maar ik wil toch de ins en outs weten via de experts voor ik het echt wegwuif. Mijn cyclus is ook weer op gang, dus wie weet in 2015 ook weer een kans?
Goed om te horen J10! Je cyclus is weer snel op gang gekomen, fijn lijkt me! Succes, gaat 2015 alsnog geweldig eindigen voor jullie. Je hebt nog 2/3 van het jaar Ik gun het jullie ontzettend. En bedankt voor je peptalk. (Ik krijg vaginale vt als het goed is, nav de echo van vorige week) Fijne avond meiden!
Kounelli, nog vergeten te zeggen... Wat tof dat je de kleine man nu ook al gaat voelen. Yeah, dat zo'n fijn gevoel
Dag dames, Omdat ik zo ontzettend veel steun heb gehad aan de meer dan 200 pagina's met ervaringen die hier bijna een jaar geleden al geschreven waren, kom ik nu, aan het einde van mijn zwangerschap, terug om mijn verhaal op te schrijven. Voor diegenen die net zoals ik zo hard op zoek waren of zijn naar succesverhalen. Oh wat heb ik veel gegoogled, en wat was ik blij als er iemand hier in dit topic bij kwam schrijven wiens verhaal op het mijne leek maar dan mét positieve afloop. Ik heb daar zoveel aan gehad. Mijn vriend heeft toen ook dit hele topic uitgelezen. Elke keer kwamen we dan weer bij elkaar (heb je gelezen dat zij weer zwanger is! En dat het goed is!), we voelden ons zo verbonden met jullie allemaal en leefden tegelijk ook zo mee! Max, Petra, Kounelli, Bunchy, Beginneling, Coco, Nina etc etc etc en alle dames van met name vorig jaar; heel erg bedankt voor het delen van jullie ervaringen! Ik denk dat jullie hier ongemerkt stiekem veel meer steun geven dan je denkt Anyway, nu dan toch dus mijn ervaring. Mochten jullie vragen hebben, schroom niet. Ik weet dat het echt zo enorm kan helpen, en ik weet ook nog hoe vervelend het was als je eindelijk iemand had gevonden met een vergelijkbaar verhaal, en dat het dan een bericht van 5 jaar oud was In de zomer van 2013 besloten wij voor een kindje te gaan. Ik stopte met de pil en de eerste ronde, nog voordat we aan het idee gewend waren, was het al raak. Met 8 weken gingen we op vakantie naar Zweden, tentje, middle of nowhere... Daar kreeg ik een miskraam. Ondanks veel verdriet, waren we ook hoopvol. Een miskraam komt veel voor, we maakten ons geen zorgen etc. Een half jaar later was ik weer zwanger. Na wat bloedverlies met 9 weken bleek op de echo dat de groei ongeveer overeen kwam met een kindje van 6 of 7 weken. Er was geen hartactie. Die avond kreeg ik weer een miskraam. Waren we de eerste keer nog hoopvol en positief... dit keer zijn we zo verdrietig geweest. De verloskundigen verzekerden ons dat ook 2x een miskraam regelmatig voorkomt, er hoefde niets aan de hand te zijn. Voor de zekerheid wilden we wel toch graag laten onderzoeken of er iets aan de hand was. In het UMCG kregen vriend en ik beiden bloedonderzoek, stollingsonderzoek, chromosomenonderzoek. We kregen uitleg van een gynaecoloog wat mogelijke uitslagen zouden zijn, en wat mogelijke vervolgstappen dan konden zijn. De uitslag zou ongeveer 3 maanden op zich laten wachten. Na 2 weken werd ik echter al gebeld door de gyn. Alles van vriend was in orde, mijn waarden etc ook, maar er was wel een afwijking gekomen uit mijn chromosomenonderzoek. Ik bleek een translocatie te hebben van chromosoom 7 en 13, en mochten op gesprek komen met een klinisch geneticus. De kans op een doorgaande zwangerschap bij een ongebalanceerde translocatie was, vanwege de grootte van de translocatie/breuk, erg klein. Ze schatten deze op 2 procent. De kans op een goede doorgaande zwangerschap an sich kon ze niet geven. Enorm frustrerend. Ze hamerde er erg op dát de kans wel bestond, maar of die kans 1, 10 of 50 % was wilde en kon ze niet zeggen. De opties die zij ons gaf waren PGD, of blijven proberen totdat we de miskramen - cru gezegd - niet meer aankonden. Als tussenstationnetje konden we wel mijn familie laten onderzoeken. Mocht iemand in mijn familie ook een translocatie hebben, dan zou dat ons hoop kunnen geven, of inzicht in de kans op een goede doorgaande zwangerschap. In mijn familie komen miskramen namelijk niet of nauwelijks voor. 'Helaas' bleken mijn beide ouders geen translocatie te hebben. We hadden dus geen houvast jammer genoeg. De kans op de goede doorgaande zwangerschap kan nog steeds juist hoger zijn als de translocatie bij mij begint, maar wij hadden iets van zekerheid of een percentage zo fijn gevonden! Nu wisten we niet of we nou met een soort zinloze actie bezig waren, of er uberhaupt wel een aannemelijke kans was op een gezond kindje. Wij zijn erg 'opgelucht' geweest trouwens dat het zó'n grote afwijking is dat het sowieso een mk wordt als ik zwanger ben van een kindje met een translocatie. Bij vlagen was dat ook wel eens niet zo, want oh wat wilde ik graag alleen maar eens wat verder zwanger zijn, het hartje horen kloppen, ook al zou het dan toch nog mis gaan. Maar over het algemeen waren we 'blij' met het feit dat mijn lijf de zwangerschap altijd vroeg zou beëindigen als het niet goed was. De onmenselijke keuze waar sommigen voorstaan als je verder komt hebben wij nooit hoeven maken gelukkig. Voorjaar 2014 was ik voor de 3e keer zwanger. Dit keer was ik vanaf het begin af aan onder controle van de gyn in het UMCG om te kunnen volgen wat er gebeurt, en waar de ontwikkeling evt stopt. Met 6 wk begon het hartje te kloppen, wauw! Dat hadden we toch maar gezien, wat er ook zou gebeuren Zo mooi. Een week later liep de groei iets achter, maar het hartje klopte wel nog. Weer een week later zag het er nog niet veel beter uit, maar ook weer niet zo dat de gyn de hoop al verloor. Weer een week later bleek het hartje wel echt veel langzamer te kloppen en uiteindelijk werd ook dit weer een miskraam. Ondanks ook hier weer veel verdriet, was deze mk een stuk beter te verwerken. We wisten de reden immers, we wisten waar we aan begonnen waren. Voor ons hielp dit, een stukje controle misschien? Afgelopen zomer konden we het eindelijk ook allemaal wat meer loslaten, en werden de maandelijkse vruchtbare periodes ook eindelijk eens wat leuker. Het had toch ongewild en onbedoeld veel in het teken gestaan van zo snel mogelijk weer zwanger raken, eens moest het toch goed gaan, en we hebben geen tijd te verliezen! Dat gevoel, dat opgefokte, en elke keer het verdriet bij een menstruatie... en de hoop als het ook maar 1 dag langer duurde dan normaal voordat deze op gang kwam. Poeh! Die vakantie zijn we gewoon superleuk op reis geweest, alles heel ongedwongen, eindelijk weer eens gezellig Terug van vakantie eind augustus bleek ik weer zwanger. Weer wekelijkse controle bij de gyn, weer een beetje hetzelfde beeld als voorgaande keer. Tot ik met 9 weken WEER bloedverlies kreeg (of eigenlijk, bruinverlies). Tot nog toe was dit de vorige 3 keer elke keer het teken geweest dat het misging. Ik heb gewoon geen bloed- of bruinverlies als het goed gaat... Vanaf het moment dat ik bruinverlies kreeg voelden we beiden hetzelfde: na deze MK kunnen we het niet meer, we willen PGD. Dit voelt alsof we op zoek zijn naar een speld in een hooiberg, een lot uit de loterij. We willen meer controle. Maar goed, eerst deze mk maar uitzitten. Na 3 dagen bruinverlies zette de mk echter maar niet door. Dat was gek, en onbekend. Toch maar weer een echo. Die hoop die je krijgt doordat het niet doorzet vonden wij nog erger dan gewoon maar zien dat het klaar is, dat het niet meer goed komt. Oh wat waren we nerveus in de wachtkamer van het UMCG. Zo verdrietig bij het idee straks weer een overleden kindje te zien. Eenmaal binnen wilde de gyn uitwendig kijken. Ik lachte haar bijna uit. Haha, mijn embryootjes groeiden steeds zo slecht dat je door mijn buik echt niets kon zien normaal gesproken. Ze probeerde het toch, en toen zagen we het meteen: die baby die we zagen was veel groter dan we ooit gezien hadden! Hartje klopte, we zagen al uitstulpinkjes voor beentjes en armpjes, hij bewoog! Ze zei: nou dit ziet er hartstikke goed uit Oh wat moesten we huilen. Echo duurde eeuwen omdat ik mijn buik maar niet stil kon houden van het snikken haha Inmiddels ben ik 39;5 zwanger!! Het jongetje in mijn buik doet het geweldig, is een enorme druktemaker, en alles is goed met hem. We hebben veel (uitgebreide) echo's gehad. We weten niet of hij de translocatie bij zich draagt, maar vooralsnog proberen we ons hier niet druk om te maken. We genieten zo van deze periode en zijn zo gelukkig dat het gelukt is, dat we een kindje mogen krijgen. Ik moet natuurlijk nog 'even' bevallen maar ik wilde niet langer wachten om mijn verhaal op te schrijven. Als ik ook maar 1 iemand hier een hart onder de riem kan steken, en iets van hoop kan geven, dan ben ik al blij. Nogmaals, als je vragen hebt, stel ze vooral! Succes voor iedereen hier!
Mooi verhaal meid! Hier ook 3 missed abortions gehad en we gaan nu ook voor de 4de ronde. We hebben ook helaas weer een paar gemiste cyclussen, maar merk wel dat mijn man het moeilijker vindt te verwerken dan ik. Ben benieuwd of het ons nu lukt om zwanger te worden en vooral te blijven. Heb jij vlokkentest gedaan?
Moeilijk is dat he, zo'n cyclus waarin je wel probeert maar niet zwanger wordt. Ik zou iig proberen het niet te zien als een 'gemiste' cyclus hoor, hoe lastig dat ook is! Het zwanger worden op zich duurt gemiddeld gezien altijd wel even natuurlijk, da's onze pech... Nee, wij hebben vanwege de grote breuk en de dus kleine kans op het doorgroeien van een kindje mét translocatie geen vlokkentest gedaan. Ik denk dat die keuze voor ons een stuk moeilijker zou zijn geweest als die kans groter was. 4 was bij ons dus iig het lucky number. Ik duim voor jullie!
Ik hoop het hier ook. Wij worden redelijk makkelijk zwanger, alleen dan wel als we op het juiste moment klussen. De ovulatietesten die ik gebruikte die vind ik minder worden(afgelopen 2 cyclussen 5 dagen een eisprong, dat kan natuurlijk niet). Heb nu 2 soorten in huis, dus het moet gewoon lukken deze maand en dan weer wachten tot de 9de week...
Hoi meiden, Ik heb een aantal jaren terug meegeschreven in dit topic. Mijn man is drager van een ongebalanceerde translocatie en samen hebben wij nu 2 gezonde kinderen mogen krijgen (hoewel de eerste te vroeg geboren maar dat ligt niet aan de translocatie). Daar zaten ook geen miskramen bij en ik was snel zwanger (na 1 maand en na 4 maanden) dus dat was heel veel geluk hebben! Nu willen we graag nog een derde en zijn we er in oktober weer voor gegaan! Heel spannend weer. Na 2 weken was ik al zwanger, helaas werd dit mijn eerste vroege miskraam. Sindsdien helaas niks meer, 1 keer nog een positieve test gehad maar dit was nog voor mijn NOD en werd netjes op tijd ongesteld. Dus dit tel ik maar niet mee. Ik ben ergens toch bang dat het deze keer een stuk lastiger gaat zijn dan de vorige keren, of dat we de vorige keren gewoon bizar veel geluk hebben gehad. Maar er zit niks anders op dan gewoon blijven proberen denk ik. Het bewijs dat het kán hebben we in ieder geval. Sterkte en succes iedereen! En alle zwangeren gefeliciteerd
Ha Babystew! Ja, je weet dat het kan! Hou daar aan vast. Bij ons duurde het deze keer ook het langste van allemaal. Vorige keren dus gewoon geluk gehad... Maar het wachten duurt lang hè? Gaat vast wel lukken, en hopelijk blijft het dan ook gelijk goed zitten! Succes!
Bedankt Kounelli! Ik vind die onzekerheid gewoon zo slopend, heb het gevoel dat mijn leven een beetje uit wachten bestaat op dit moment. Overdag niet zo, maar 's avonds als de kids op bed liggen wel. Gelukkig heb ik er al 2, daar ben ik heel dankbaar voor. Maar het voelt verder weer net als toen ik zwanger probeerde te worden van de eerste. Een ver-van-mijn-bed-show Wauw, jij ook weer zwanger! En al 17 weken!! Wat gaaaf Gaat alles goed??
Hoi babystew, Wat leuk dat je er weer bent! Ik weet nog goed hoe stressvol het was toen jouw dochter te vroeg werd geboren. Gelukkig is alles goed. Balen als het zo lang duurt, je leeft toch elke keer naar dat moment toe. Maar wat twee keer lukt moet ook een derde keer lukken, komt echt wel goed! Hoe gaat het met alle andere meiden? Ik heb al een tijdje niet gereageerd en gelezen. Het gaat hier thuis helemaal niet lekker. We zaten al een tijdje in een sleur waardoor onze relatie op de automatische piloot liep. Te druk en te veel bezig met andere dingen om dat te zien. Nu heeft mijn man een ander ontmoet en we gaan scheiden. Het is een roerige tijd met drie kinderen en 1 op komt. Met de zwangerschap en de baby gaat alles gelukkig wel goed, al zal die ook vast wat van de stress meekrijgen. We krijgen er trouwens een jongetje bij. Aangezien dit niet meer in de planning lag heb ik geen jongenspullen meer en moet ik alles opnieuw aanschaffen, maar wel leuk om te doen natuurlijk
Ik lees mijn bericht net terug en nu lijkt het net of ik bedoel dat een jongetje niet in de planning lag, ik bedoelde natuurlijk de zwangerschap he haha
Wow wat heftig zeg en je klinkt er zo rustig onder! Dat lijkt me echt verschrikkelijk, is hij wel bij de bevalling aanwezig straks? Sterkte, lijkt me heel moeilijk. Hier zit ik op mijn ei te wachten en hopelijk lukt het deze maand, dan kunnen we weer wachten op de 8/9 weken of het dan door gaat of voor de 4de keer stopt.
Rizzie, wat heftig zeg! Veel sterkte hoor! Ik moet ook nog kleding kopen voor het eerste jaar, dacht ook dat we echt klaar waren... Ik heb dus alles weg gedaan destijds.... Babystew, ik herken je gevoel helemaal hoor, ik had dat precies zo destijds. Ik dacht dat ik na de uitslag van de vlokkentest eindelijk eens de keer 'gewoon' zwanger zou kunnen zijn... Lukt echter nog steeds niet. Afgelopen week nog een paar keer bloedverlies gehad, toch irritant. Vandaag voel ik de baby niet zo veel, ga ik ook weer doemdenken. Blijf hetzelfde gevoel houden als met de vorige twee, eerst maar zien of ik hem echt in handen krijg... Dat voorzichtige blijft er dus toch inzitten... Jammer... Hopelijk wordt het beter na de 20weken echo volgende week, ik hoop het maar...
Hoi allemaal! Rizzie, wat een vreselijk rot bericht zeg! Wat moet dit heftig zijn en dan ben je ook nog zwanger! Enorm verdrietig, ik leef met je mee! Kounelli, Wat jammer dat je toch nog niet echt kunt genieten Wat zegt de VK of Gyn van het bloedverlies? Aan de 'nieuwkomers', welkom! Ik heb vandaag de vlokkentest gehad. Is goed gegaan, maar was wel een heel gepiel. Bij intake hadden ze gezegd dat het waarschijnlijk vaginaal zou gaan, maar nu bleek dat m'n placenta toch gunstiger lag voor de buik en wat ver weg lag voor vaginale VT. Eenmaal helemaal klaar gelegd vertrouwde de gyn het toch niet helemaal, m'n blaas lag in de weg. Dus uiteindelijk tot vaginaal gedaan. Nog geen bloedverlies gehad vandaag en voel me verder ook wel goed. Heb lekker rustig aan gedaan. Nu begint het lange wachten op de uitslag, binnen 2 weken is me beloofd. Keep you posted!
Dag dames, Rizzie, wat een naar bericht zeg! En dat terwijl je nu juist samen zou moeten kunnen genieten van de zwangerschap Je klinkt wel sterk! Kounelli, wat jammer dat het genieten nog steeds lastig is he... Ik vrees dat het voor veel van ons lastig zal zijn om nog echt geheel onbevangen (delen) van de zwangerschap te kunnen doorlopen. Heeft je gyn nog iets gezegd over de bloedingen? Frustrerend, sterkte! Saar, spannend, deze stap is in iedergeval alvast genomen. Wel vervelend zoveel gepruts, maar wel goed dat ze altijd voor de meest veilige manier kiezen. Goed trouwens dat ze 2weken kunnen beloven, welk ziekenhuis heb je de VT gehad? Ik duim heel hard voor je mee voor een goede uitslag! Babystew, leuk dat je er weer bent. Spannend om weer voor een kindje te gaan! Ik herken dat gevoel van 'wachten' heel erg. Zwanger worden is pas stap 1 en dan moet je daar ook nog op wachten. Maar als het dan eenmaal zover is vond ik het uiteindelijk ook wel weer snel gegaan... Geduld is een schone zaak zeggen ze toch.. Hier vandaag een behoorlijke emo dag. Wist het al toen ik wakker werd, 'dit wordt geen goede dag'. Tegen beter weten in toch maar naar mijn werk gegaan, maar dat was na 2 uurtjes wel klaar, ik kon alleen nog maar huilen. Stom, wil ik helemaal niet op mijn werk. Gelukkig werd ik opgevangen door een lief collegaatje, die me pas na een wandeling buiten in de auto liet stappen, veel veiliger zonder tranen Geen idee waarom ik nu ineens weer een emo dag heb, maar het zal wel iets met hormonen te maken hebben. Ik verwacht dit weekend voor het eerst weer ongi te worden en heb daar hele dubbele gevoelens over. Aan de ene kant heel fijn, dan is mijn cyclus weer op de rit. Aan de andere kant, ik wil geen cyclus, ik wil gewoon verder met zwanger zijn :x Pff. Wat kan een mens het zichzelf moeilijk maken. Zo. Even spuien is ook wel fijn! -x-
Saar, wat fijn dat het achter de rug is (toch?). Nu het spannende wachten. Ik duim voor je! J10, een emo dagje mag toch wel! De ene dag gaat het beter dan de andere. Geef er lekker aan toe, kan je er morgen misschien wel weer tegenaan. Hier zei de gyn dat ik nog wel oud bloed kon verliezen van dat stolsel. Afgelopen zaterdag was het echter wel roder dan oud, maar toen waren we net een nachtje weg in Scheveningen en voelde ik de baby goed bewegen, dus heb ik maar gewoon afgewacht. Dag erna was het weer oud bloed... Bij deze termijn kunnen ze toch nog niets voor me doen mocht het misgaan...
Aaah J10, da's toch heel begrijpelijk! Gelukkig heb je een lieve collega! Ik zit bij het UMCG (Groningen). Bedankt voor het duimen meiden!
Wat naar dat je steeds bloed verliest, Kounelli! Hoop voor je dat het niks betekend. Maken ze dan geen echo om te kijken wat het is? Ik zit in het Martini ziekenhuis en er hoeft maar iets te zijn en ze laten je direct komen om te checken of het wel goed gaat. Ik vind het heel fijn dat ik meer dan serieus genomen wordt daar. Hier vandaag weer de start met de ovulatietesten, ik ga dit keer met 2 testen, testen(Action en Z&K). Vorige keer heb ik ruim 5 dagen een positieve ovulatietest gehad met action, hierdoor te vroeg gestopt met klussen en daardoor waarschijnlijk mijn ei gemist. Momenteel lukt het om om de dag te vrijen. Hoop heel erg dat dit onze laatste cyclus is en dat ik dan de rest van het jaar zwanger mag blijven!
Puk, als ik zou willen zouden ze wel een echo maken hoor. Maar hoogste waarschijnlijk komt het door het stolsel dat achter de placenta zat na de vlokkentest, en zoals ik al zei kunnen ze nu toch nog niets anders doen met deze termijn. Ik heb dus nog niet gevraagd om een extra controle. Ik word zeker wel serieus genomen als ik er wel om zou vragen hoor (ook omdat ik werk op de verpleegafdeling Verloskunde, dus ik werk ook samen met mijn gyn). Ik heb afgelopen week wel nog even gevraagd of het nog steeds van dat stolsel kon zijn, en dat kon, dus ja... Er zit niets anders op dan afwachten, maar ik word er wel een beetje kriegel van, maar ja... Puk, succes dan deze maand! Maar word niet te snel ongeduldig als het niet lukt hè?