Precies, heb mijn kinderen nog nooit gedwongen iets te eten....maar een alternatief kunnen ze vergeten.
ik vond het wel een interessante uitzending, maar die moeder met die jongen van bijna 15, kom op! Ze behandelde hem alsof ie nog 4 was en hij had er geen mening over omdat zn moeder hem al zn hele leven alles had voorgekauwt, hij heeft nooit de kans gekregen om ook maar iets zelf te doen, fouten te maken of eens flink uit zn slof te schieten. Zulke ouders heb ik ook mee gemaakt. mijn zoontje was bevriend met een jongetje die nogal vreemd gedrag vertoonde. toen hij 4 was nog met een luier aan naar school, vrij agressief en niet sociaal. Toen we daar een keer thuis waren omdat ze samen wilde spelen heb ik 2 dingen meegemaakt waarvan ik echt geshockeerd was, vooral het laatste. als eerste dronk hij nog uit een tuitbeker met deksel (zo'n tommie tippee flap beker) waar mijn zoontja van toen 1,5 ook uit dronk. en waarom? omdat ze niet wilden dat hij zn drinken om stootte. ja hallo, zo leert ie het toch nooit!? en ten tweede: hij schopte zn moeder keihard tegen haar scheen uit frustratie omdat ze op zo'n hele liefelijke manier zei dat hij zn speelgoed moest delen. in plaats van een uitbrander (wat mn zoon dus had gekregen als ie het al in zn hoofd had gehaald om zoiets te doen, die was regelrecht naar de gang gestuurd) werd ie op schoot getrokken en kwam zn vader er ook bij en gingen ze hem samen troosten! hij kreeg dus een schouderklopje omdat hij zn moeder had geschopt! belachelijk gewoon! later ben ik uitgevallen met die vader omdat zn zoon mijn zoon flin ktegen zn borst had geduwt en mijn zoon was helemaal in tranen. in plaats van een sorry naar mijn zoon en mij toe, pakte hij zijn zoon bij de hand en gingen ze er vandoor!! belachelijk!
Wij hebben na lang twijfelen wel de keuze gemaakt dit te doen. Hij moet proeven (een echte hap, niet een muizenhapje) en als hij het dan echt niet lekker vindt, mag hij een boterham. Hier mag geen zoet beleg op, hij moet zelf alles pakken en smeren en hij moet de korstjes opeten. Sindsdien proeft hij beter, geeft hij het eerlijk toe als hij het toch lekker blijkt te vinden en is hij rustiger aan tafel. We hebben het lang uitgesteld, maar ik ben oprecht blij dat we deze keuze hebben gemaakt en ik vind nog steeds dat wij relatief streng zijn. Maar in deze strijd vonden wij dit de beste oplossing. Vaak genoeg neemt hij genoegen met 3 rijstkorrels, maar soms eet hij inderdaad een boterham met kaas. Prima. Het feit dat andere ouders andere keuzes maken, betekent niet per se dat ze minder streng zijn, maar dat ze andere zaken belangrijk vinden. Dat blijf ik om me heen zien, ouders die strijd aangaan om zaken die ik nutteloos vind, vinden sommige zaken die ik wel hoog opneem weer onbelangrijk.
Nou kijk maar naar Engeland, daar zit het hier vol mee.. In iedergeval waar ik woon wel.. Mijn vriend heeft daar ook wel een tikje van.. En als mijn zoon ooit denkt dat hij zich kan misdragen op school of naar zijn vriendinnetje later dan weet ik toch wel dat ik even aan z'n oor ga draaien.. Mijn schoenbroertje heeft er ook last van.. Het normaal vinden om moeder voor alles onder de zon uit te maken, vanalles kapot te smijten omdan vervolgens weer beloond te worden met junk food en een nieuwe pc, xbox enz...
Ik denk een vraag voor mij? Ongeveer 1 keer per week, beetje afhankelijk vanwat we eten en in hoeverre we rekening met hem houden. Meestal is er wel iets op tafel wat hij lust en dan eet hij eenzijdig, soms eet hij dan 1 boterham. Het is toevallig de laatste 3 weken maar 1 keer of zo voorgekomen, maar daarvoor een week 2 keer. We houden tot bepaalde mate wel rekening met ze, maken meestal niet een maaltijd waar men niets van lust, maar het gebeurt soms wel. Vooral omdat de oudste geen aardappel lust (alleen friet variaties vind hij wel oke, maar je doet hem er niet echt een lol mee), en de jongste heel graag aardappel eet is het soms lastig. En wij trekken wel de lijn bij meerdere potjes koken, prima voor een keer, maar op tafel staan niet meerdere groentes bijvoorbeeld. Bij mijn man stond vroeger meerdere groentes en ook vaak meerdere opties qua koolhydraten bijvoorbeeld.
Nee hoor, niet aangevallen. Ik vraag me alleen af op basis van welke informatie je je aannames hebt gedaan? Dat was een open vraag.
Ik vind het een interessant thema en ik merk dat ik zelf hier ook wel eens mee worstel. Tegenwoordig moet je als ouder zelf het wiel uit vinden. Je hebt geen zuilen en groepen meer die voor je denken en beslissen wat belangrijk is. Het leven in een klein dorp, dichtbij familie is ook veranderd. Dat continu zelf bepalen is niet voor iedereen gemakkelijk. Opvoeding is iets individueels geworden. En dat heeft voor- en nadelen. Daarnaast denk ik dat gebroken gezinnen ook een rol hierin spelen. Wat voor impact heeft dit op het leven en gedrag van een kind? En op het opvoedingsgedrag van de ouder? In stressvolle situaties ga je meer korte termijn denken. Ook in de opvoeding. Even wat gedachtes voor de context van 'ouders van tegenwoordig'. Zelf zoek ik hierin een middenweg. Ik vind het heel waardevol om meer te praten en te delen met mijn kinderen (op gevoelsleven) dan mijn ouders deden. Ook wil ik graag voorleven. Zeggen wat ik doe en doen wat ik zeg. Duidelijk zijn voor en naar de kinderen toe. Duidelijk zijn is m.i. anders dan streng zijn. Ik heb een sterke mening over welk gedrag ik accepteer en niet accepteer. En die vertel ik aan de kinderen. Als ze op een nette manier iets aan mij vragen dan wil ik nadenken over de vraag. Schreeuwen: mijn allergie! Ook verantwoordelijkheid nemen voor gedrag. Je mag boos zijn, moe, verdrietig of blij. Alleen hoe je dat laat zien dat kan verschillen en daarin heb je altijd een keuze. Daarin denk ik op de lange termijn: Waar redden ze zich mee in de maatschappij? O ja, even stevig bij de arm pakken en duidelijk verwoorden wat ik van mijn kind verwacht hoort bij onze opvoeding . Mijn ergernis in wat ik zie om me heen: een buurmeisje gaat slaan en bijten als ze niet meer wil spelen. Moeder zegt dan op medelijdende toon: .... Is een beetje moe. Ze wil niet meer spelen. Nou, dat vind ik echt vreselijk. Alsof moe zijn een excuus is voor bijten en slaan! Brrr...
Ja het scheelt hier in dat geval dat we altijd meerdere bijgerechten hebben, niet vanwege de kinderen trouwens maar meer vanuit onze achtergrond. Dus meerdere groentes en salade bijv.
Overigens vind ik het ook wel moeilijk om zoals Line als voorbeeld geeft dan consequent te blijven tov mn eigen kind. Mijn oudste leer ik ook altijd te delen ed, maar nu blijken de meisjes in de klas dat totaal niet te willen en hoeven, ja dan ga ik ook geen verhaaltjes meer ophouden en mag ze van mij net zo kattig terug doen.. survival of the fittest dan maar.
Mijn zoon zit ver weg op school dus altijd met de auto.. Verder mee eens. Wij zijn zelf wat meer van de oude stempel en pleasen onze kinderen niet. Krijgen ouderwets op hun sodemieter als ze stout zijn.
Het waren geen aannames maar vragen. Ik was benieuwd hoe je hier tegenaan kijkt. Voor mij is het ook niet ok om iemand stom te noemen, maar het valt voor mij niet onder uitschelden. Hoe oud is jouw zoontje? Ik word ook wel eens stom genoemd op mijn werk. Ik leg dan uit dat ik dit niet fijn vind en dat we samen kunnen praten over wat het kind niet fijn vindt. Door er een straf aan te koppelen zou er voor mijn gevoel een blokkade komen in het vertrouwen tussen het kind en mij. Kan het niet zo zijn dat hij gewoon nog niet de woorden of de controle over zijn emoties had om het op dat moment anders op te lossen? Zou een goed gesprek en excuses aan de juf dan niet voldoende zijn in het leerproces?
En dan is het logisch dat je andere keuzes maakt. Dat sluit ergens wel mooi aan bij mijn beeld, andere omstandigheden leiden vaak tot andere keuzes. En dat lijkt mij logisch.
Nou dat herken ik ook wel, de oudste leer ik om altijd netjes te praten en lief te blijven...ons motto is ook: als er uit je mond niks aardigs komt hou je hem maar dicht Maaaaaar, een klasgenootje met gedragsproblemen wat hier ook in de buurt woont durfde vorige week tegen mijn dochter te roepen (het zoveelste voorval overigens) dat ze een pak slaag zou krijgen als ze van de glijbaan ging. Nu had ik wel even flink uit mn vel willen gaan en die griet met dr vlechten aan die glijbaan willen binden (het is echt een terrorist) maar ik zucht dan eens, tel tot tien en leg mijn dochter uit dat ze dan van mij niet meer aardig hoeft te blijven. Nu durft ze eigenlijk van dat soort dingen niks te zeggen..dus ik wil haar niet voorkauwen wat ze dan wel moet zeggen. Maar ze lostte het goed op door heel boos te kijken en tegen die griet te zeggen: dat moet je eens durven!!
Nee, in ons gezin valt stom onder schelden. Hoe andere ouders daarmee omgaan is hun keuze, maar mijn kinderen mogen niemand stom noemen, en zij ervaren het ook als schelden als zij stom genoemd worden. Stom is in mijn ogen hetzelfde als dom, debiel enz. Vind jij het normaal om zo uitgescholden te worden op je werk? Zoon heeft dat ook zelf heel goed beseft achteraf, en vond een week geen tablet zelf ook een prima straf voor het schelden op de juf. En nee, er is helemaal geen breuk gekomen tussen hem en de juf, hij vindt haar weer de allerliefste juf. Dat zij heel duidelijk haar grens heeft aangegeven heeft+daar juist aan bijgedragen. Ik vind dat mensen soms echt teveel analyseren en allerlei redenen zoeken om alles wat een kind uitkraamt goed te praten. Mijn zoon is bijna 6 en is prima in staat om te leren dat zo'n actie onacceptabel is. Hij kan zich heel goed verwoorden, maar hij was boos en wilde stoer doen tegenover de vriendjes. Oorzaak van zijn boosheid is heel goed begrepen door alle partijen, maar de uiting ervan kon zo niet. En dat heeft ie heel goed begrepen inmiddels.
Mijn verwachting is dat je zoontje hier veel van leert. Er is een duidelijke grens. @Tara84 in jouw aanpak mis ik boosheid. 'Ik vind het niet fijn' kan veel betekenen. Je schrijft dat je bang bent voor een vertrouwensbreuk. Ik heb gemerkt dat in een vertrouwelijke relatie juist alle gevoelens ruimte mogen hebben, ook boosheid. Dat je mag zeggen: Dit is voor mij de grens, nu ben ik echt boos op je. En juist die ervaring: het boos op elkaar zijn en het weer goed maken. Dat kan vertrouwen geven. Hoe zie jij dat? (Geen aanval, open vraag ).
Dat is op zich natuurlijk zo. Ik stelde het erg zwart-wit. Streng zijn kan inderdaad ook hand in hand gaan met het erkennen van het kind's wil en gevoel. Maar het feit blijft dat je een balans moet kiezen in aan de ene kant met je kind mee gaan en het zijn zin geven en aan de andere kant het kind laten doen wat jij wil Ik denk dat ik in heel veel dingen wel hetzelfde sta als jij, alleen dat ik mijn dochter net wel meer laat bepalen / inspraak geef. Ik probeer ook altijd zo veel mogelijk uit te leggen waarom dingen op een bepaalde manier gaan, maar daar zit wel een grens aan, want soms heb ik daar gewoon even geen energie/tijd voor en moet het NU gebeuren. Dan is het gewoon "omdat ik het zeg". Mijn dochter krijgt ook nooit een alternatief als ze haar eten niet eet. Sinds een paar maandjes moet ze van alles vijf hapjes eten, anders krijgt ze geen toetje. Daarvoor hebben we haar nooit gedwongen om te eten en ook nu blijft het in feite haar keus. Wat ik vooral lastig vind is als ze niet meewerkt, terwijl haar medewerking wel nodig is. Als ik dan heel erg met haar mee beweeg, hou ik haar blij, dus blijft het gezelliger, en kost het minder tijd dan wanneer ze een drift-/huilbui krijgt als gevolg van het feit dat het niet op haar manier gaat. Soms heb ik er geen zin in om er zoveel tijd aan te besteden en beweeg ik mee. Als ik mee beweeg zit ik me echter vaak te ergeren aan het feit dat ze niet goed luistert. Als je het hebt over pick your battles, dan kies ik er denk ik minder dan jij, maar wij hebben wel als afspraak dat áls we een strijd aangaan, dat we hem dan ook "winnen". Als ik eenmaal een weg ingeslagen ben, ben ik daarin dus consequent. Een nee wordt geen ja als gevolg van huilen/drammen. Ik merk wel dat haar driftbuien (daardoor?) nu korter zijn. Eerst konden die echt wel drie kwartier duren, waarbij ze dus drie kwartier op de grond lag te krijsen en ik haar in haar sop gaar liet koken. Nu is het vaak maximaal tien minuten.
Ja, daar heb ik ook echt met open mond naar zitten kijken! Die kreeg gewoon een compliment voor het feit dat hij netjes "bedankt" zei tegen een ober! Sorry hoor, maar dat vind ik geen bijzondere prestatie op die leeftijd. Je gaat iemand toch niet complimenteren als hij iets heel normaals en alledaags doet? En wat ze allemaal deed om hem 's ochtends naar school te helpen! En die jongen zei daarover: "ik vind het wel fijn dat ze dat doet, want anders zou ik nog vaker te laat komen." Nou, ik zou geen poot meer uitsteken. Hopelijk komt hij dan inderdaad vaker te laat en hebben ze op die school een goed verzuimbeleid, zodat hij daar flink op de blaren moet zitten voor het vele te laat komen. Dan komt hij vanzelf wel een keer op tijd uit zijn bed. Het probleem van die moeder is niet dat ze niet weet hoe ze haar kind kan straffen, maar dat ze het eigenlijk niet wil.