Nou goed..ik wil idd ook graag een oplossing, maar soms is er geen oplossing. Een kind dat niet wil drinken zal wel moeten en was op geen enkele manier zo ver te krijgen. En brutale kinderen zijn natuurlijk al 100 keer vertelt dat dat niet leuk is en hoe je het liever ziet maar sommigen krijgen dat van thuis mee en vinden dat normaal. Dus ja dan wordt je boos
Nee, voor mij niet. Ik vind het mijn taak om kinderen dingen te leren. Die taak houdt op mijn werk nooit op.
Daar verschillen natuurlijk de meningen over. Een kind dat niet wil drinken, hoeft dat van mij niet. Ik leg wel uit dat het belangrijk is om te drinken, maar als hij echt blijft weigeren, maak ik daar geen strijd van, dat werkt toch averechts net als met eten. Een kind laat zichzelf niet uitdrogen. Dat haalt hij dan op een ander moment wel in, daar heb ik vertrouwen in. Echt hele brutale kinderen heb ik nog nooit meegemaakt, dus wellicht ligt dat ook aan de buurt waarin je werkt. Ik krijg wel eens een opmerking, maar als we daar samen over praten komt het wel binnen bij de kinderen.
Dat klinkt prachtig en heel veel kinderen leer je elke dag weer dingen idd en dat is hartstikke mooi. Maar sommigen zijn nogal hardleers of krijgen thuis andere normen en waarden mee. En een peuter van ruim 3die elke dag die beker van tafel mikt expres ben ik op een gegeven moment echt klaar mee.
Die zou ik dan dus geen beker meer geven. Dat is een consequentie van zijn gedrag. Als je de beker steeds omgooit, krijg je geen drinken meer. Als hij dorst heeft, dan meldt hij zich wel. Of dan maar een tuitbeker geven. In ieder geval niet iedere dag weer die strijd aangaan met bijbehorende frustraties, dat levert niemand iets op.
Een consequentie van gedrag is ook de emotionele reactie van de ander op bepaald gedrag, in dit geval gevoelens van boosheid. Lijkt me goed dat een kind die ook te zien krijgt.
dat kan...eten maakt mij ook geen bal uit..dan eten ze maar niks. Maar drinken gebeurd gewoon goedschiks of kwaadschiks. En nee niet alle kinderen halen dat een keer in Ik heb er zelf 1 die als ze niet gedwongen wordt op 2 slokjes water leeft en dus echt ziek wordt ervan. En drinken is gewoon ontzettend belangrijk ( veel belangrijker dan eten) en ik vind het je taak als pm'er om ervoor te zorgen dat het gebeurd. Dan zeggen: laat dan maar vind ik te makkelijk en niet verantwoordelijk...dan hoef je geen regels te hebben.
Die taak houdt natuurlijk voor niemand op, maar dat staat dan ook los van een boze reactie. Ik ben erg van het uitleggen en nu is het werk of thuis geen vergelijking, maar als 1 van mijn kinderen iets blijft doen waar de rest last/pijn/ongemak van heeft is dat voor mij wel een grens.
Zo'n ernstige situatie heb ik nog nooit meegemaakt. Dan moet je inderdaad verder zoeken naar oplossingen. Maar helpt boos worden dan? Drinkt het kind nu netjes omdat jij boos werd?
Dat kind op mn werk niet...die bleef dwars...maar mocht er niet af voor hij wat op had. Maar over dat ik zei: ik heb er zelf 1...dat is dus mijn dochter en ja die drinkt nu wel. Ze moet wel anders blijft ze de hele middag maar zitten.
Dat kan ook een afspraak zijn. Je mag van tafel af als je gedronken hebt. Maar daar hoef je dan toch geen boosheid bij te voelen?
Ja, dat klopt. Daarbij speelt ook mee dat ik dan tegen mijn eigen grenzen op loop. Dan is er iets dat ik eigenlijk niet wil, maar dan denk ik: "ach, is het nou werkelijk zo erg?" Ik weet het dan niet zeker of het nou de moeite waard is om er een punt van te maken en als ik dan op dat moment voel dat ik zelf al aan het einde van mijn latijn ben en die strijd even niet trek, dan laat ik het maar. Maar omdat ik het eigenlijk niet wil, frustreert het dan toch. Het is gewoon frustrerend dat je eigen peuter van 3 niet naar je luistert. (Het is overigens ook niet zo dat ze nooit luistert.)
Dat is voor een heleboel dingen meestal voldoende, maar mijn mening is dat je kinderen niet helpt in het leven door geen enkele weerstand te bieden. Wat hebben ze daar nou aan op lange termijn? Het leven bestaat niet alleen uit positieve ervaringen en begeleiders die zich in alle bochten buigen om jou naar de zin te maken. Het leven bestaat ook uit frustraties, teleurstellingen, afwijzingen en duidelijke grenzen. En ook uit naasten die niet alsmaar poeslief tegen je doen. Je geeft eigenlijk duidelijk aan waar deze uitzending over gaat. Het gaat niet alleen maar om het opvoeden in de zin van aanleren van regels en grenzen. Maar ook om die gouden bubbel van alleen maar positiviteit waarin sommige kinderen opgroeien. De vraag is wat ze daar nou echt aan hebben. Als jij de juf was die mijn zoon stom had genoemd, had hij helemaal niks van je geleerd. Vertellen dat je het niet leuk vindt is geen emotie, kinderen leren uiteindelijk van reallife ervaringen, niet alleen van woorden. Ze ervaren pas hoe het is als je iemand kwetst als ze zien en voelen dat degene gekwetst is. Ze ervaren hoe om te gaan met negatieve emoties pas als ze deze tegenkomen. En ze leren dat negatieve emoties ook onderdeel zijn van het leven en geen impact hoeven te hebben op de relatie en de band tussen de mensen. Want als ze dat niet leren in hun veilige omgeving, zijn in principe alle belangrijke relaties in hun leven voorwaardelijk aan enkel positiviteit. En dus enorm wankel.
Maar ik zeg toch nergens dat de juf niet mag aangeven dat ze gekwetst is? Volgens mij heb ik al een paar keer geschreven dat ik dat juist heel goed vind. Ik voel mezelf alleen niet gekwetst als een kind van drie mij stom noemt. Dus ik houd die emotie niet in, ik voel het gewoon niet zo. Moet ik dan maar faken dat ik boos ben? Ik ben dat gewoon niet! Ik toon ook negatieve emoties naar mijn kind, dat heb ik ook al eerder genoemd. Ik ben ook wel eens gefrustreerd, vermoeid etc. Dat benoem ik dan ook en laat ik ook zien. Maar ik word niet boos als een kind niet drinkt of mij stom noemt omdat ik daar gewoon andere gevoelens bij heb. Bij jouw verhaal vroeg ik mij alleen af wat de straf toevoegt, ik zou daar zelf dus een andere keuze in maken. Verder vind ik het prima hoe jullie en de juf de situatie hebben opgelost.
Ik buig me trouwens helemaal niet in bochten om het de kinderen naar de zin te maken. Ik probeer samen met de kinderen te zoeken naar oplossingen. Mijn visie is dat ze daar meer aan hebben voor hun toekomst. Dat ze hier zelfverzekerde autonome volwassenen van worden.
Dat klopt, maar jouw opmerking dat boosheid of negatieve ervaringen invloed zou hebben op vertrouwensband triggert me enorm. Je vraagt aan meerdere in deze topic waarom ze boos zouden worden op allerlei acties. Mijn vraag is juist, waarom niet? Waarom bang zijn om kind ook negatieve emoties te laten ervaren? Daar worden ze nog sterkere persoonlijkheden van. Dan heb ik het uiteraard niet over dreumesen en peuters.
Waarom niet boos worden idd. Boos worden betekend toch niet direct dat je tegen een kind staat te schreeuwen oid? Ik kan op een hele rustige maar duidelijke manier benoemen dat ik boos ben. Ik vind het belangrijk dat kinderen leren waarom iets niet mag. Maar daarbij ook leren welke emotie daarbij komt. Bv: je mag niet knijpen, want dat doet zeer. Bijkomende emotie: andere kindje wordt verdrietig Je mag niet met speelgoed gooien want dan gaat het stuk Bijkomende emotie: juf/mama wordt boos Er is helemaal niks mis met het leren van die emoties, dat vind ik juist belangrijk. En wat ik eerder al zei...ik vind het op zn minst zeer vreemd als je nergens boos om wordt. Net zo vreemd als wanneer je overal boos om wordt.
Dat heb je verkeerd begrepen. Ik doelde niet op de boosheid maar op de straf. En dat ik die vraag stel is niet veroordelend bedoeld, maar puur uit interesse. Ik denk dat Tuc het zo ook niet opvat, want ik heb met haar altijd interessante discussies (ten minste, zo ervaar ik dat) En ik heb het inderdaad wel over dreumessen en peuters, ik geef al aan dat ik geen ervaring heb met oudere kinderen.
Ik heb de uitzending gister terug gezien en heb me echt zitten verbazen! Die jongen van 15, die zo ontzettend gepamperd is en wordt! Die moeder is zo ontzettend bang dat haar zoon haar niet lief vindt! Belachelijk gewoon! In mijn ogen behandeld te hem nog steeds als een 2-jarige.... "Tja ze hebben ook alles tegenwoordig" tja, daar was je zelf bij! "Als ik zijn telefoon afpak, heb ik alleen mezelf er maar mee" Hoezo??? Let it go! " Ik zou zijn ipad afkunnen pakken, maar dat vind ik ook zo sneu" Nou, dat verklaard een hoop" Deze jongen gaat het nog heel zwaar krijgen in de grote boze mensen wereld. Het tweede gezin: Daar herkenden wij ons helemaal in. Thuis hanteren we duidelijke regels. Onze kinderen mogen binnen die regels heel veel. Ze weten duidelijk waar ze aan toe zijn. Ik heet geen "U", maar ook geen "jij", Ik heet "mama" Ik deel geen orders uit, maar vertel wel wat ik wil dat ze doen...dat gaat 1x vriendelijk, 2x vriendelijk, maar de 3de keer toch echt wel dwingender. Ik ben hun vriendin niet, maar hun moeder. Als ze naar school zijn geweest, dan merken we idd dat we thuis af en toe de teugels wat strenger moeten aantrekken zodat ze weer duidelijk weten waar ze aan toe zijn. Na 2 dagen weten ze dat weer en dan is het hier een gezellige boel. Kinderen weten waar ze aan toe zijn en zijn daardoor lief, vriendelijk en beschaafd. We vertellen ze het als we trots op ze zijn, dat we van ze houden en zelfs als we boos op ze zijn dat we altijd van ze houden. Maar we zeggen ook wanneer iets beter had gekund, als ze beter hun best moeten doen. Dat vinden ze niet altijd even leuk, maar teleurstellingen horen ook bij het leven en ook daar moeten ze mee leren om gaan.