kinderachtige reacties niet normaal...je kan het ook negeren hoor scarmen..je hebt het recht hier adviezen in te krijgen op dit forum ontkom je niet aan kattige reacties waar dan ook
Ik vind het stuitend dat je niet eens voor abortus mag zijn hier op het forum... Ik laat in het midden wat ik vind...maar het is wel raar dat iemand die net iets anders denkt dan de anderen gelijk als een heks wordt achtervolgt... De wereld is dus niks beter dan in de middeleeuwen waar je als anders denkende gelijk wordt veroordeeld. Ts, lijkt mij dat je beter met mensen in je omgeving kunt gaan praten...mensen die jou en je situatie kennen. Lijkt mij een vreselijke situatie waar je nu in zit. Ik vind dit een probleem waarbij je je advies beter niet van een forum kunt halen.
Abortus omdat hij zich als een hans worst gedraagt zou ik nooit doen. Jij kan dan alsnog een super mama worden, die haar kindje met liefde opvoed.. Ik begrijp dat dit een onwerkelijke rot situatie is absoluut. Maar kijk naar jezelf, wat wil jij? Is dit kindje gewenst? Wil je dit alleen? Of laat je het kindje weghalen en kies je voor een partner die jou zo behandeld..? Dat lijkt mij het belangrijkste nu. Kies waar jij je fijn bij voelt, wat die keuze ook mag zijn..
Ik snap je idee voor abortus goed. Ik snap de reden ook. Je moet jezelf afvragen of je het oké vind als je kind hem als vader heeft of dat je je kind iets anders wil geven (in de toekomst al dan niet met een ander) Ik denk dat dat de belangrijkste vraag is in jouw situatie. Abortus is vandaag de dag een keuze die je kan en mag maken. Een kind krijgen is iets waar je 100% achter moet staan. Ik kan het me niet voorstellen dat ik het alleen zou moeten doen. Dat lijkt mij vreselijk. En natuurlijk hou je net zoveel (bijzonder soort liefde)van je kind met of zonder huftee als vader. En JUIST door die liefde is de keuze abortus of niet belangrijk. Want je kind krijgt als geen ander te maken met de situatie. Het kan zijn dat het zich niet welkom voelt etc etc. Hoe verwacht je dat het contact wordt. Kan uiteraard ook prima gaan allemaal. Hier in de straat een alleenstaande vader met moeilijke situatie met ex incl jeugdzorg ellende door moeder en een alleenstaande moeder met prima contact met ex. kindje uit moeilijk gezin is net als het andere meisje super lief. Leuke meiden, maar ik had haar de ellende graag bespaard. Het leven is leesbaar met super leuke momenten, maar ook vaak erg moeilijk. Als Zij er nooit geweest zou zijn had haar ook een hoop ellende bespaard. Zij heeft niet gevraagd om het leven en al helemaal niet om dit leven. Dus ja de keuze is het nadenken waard. Wat zegt jouw gevoel. Follow your heart. It knows the way! Sterkte
jeetje zeg, wat een situatie.. eerlijk gezegd zou ik niet meteen voor een abortus gaan. Hij wil dat toch ook niet als ik dat zo hoor? Denk (misschien heb ik het verkeerd) dat het meer een woede uiting van je is nu.. Natuurlijk is wat hij wil niet prettig maar hij wil er financieel voor je zijn en gewoon even afstand. met een abortus is jullie relatie denk ik al helemaal voorbij. Daarnaast zijn er ook nog andere opties (kindje afstaan aan mensen die al heel lang een kindje willen bijvoorbeeld). Persoonlijk vind ik dit wel de meest extreme en je moet er echt goed over nadenken want een kindje weg laten halen is een enorm grote stap. je vriend zou ik wat tijd gunnen. Het is een 'ongelukkige' samenloop van omstandigheden momenteel wat de situatie zo zuur maakt maar hij kan zich gewoon nog bedenken. eigenlijk vind ik hem ook best verantwoordelijk in deze situatie. Hij wil je steunen, er zijn genoeg mannen die niks meer van zich laten horen. heel veel sterkte! Hopelijk kan je een goede keuze maken voor jezelf en voor de baby.
Dit is het resultaat van wankele relaties die een kind als redmiddel of nieuw begin zien. En wie is de dupe, in welke uitkomst dan ook? Juist, het kind!
Voelt dat nou fijn? Iemand anoniem een trap na geven die om hulp vraagt? Ts: ik sluit me aan bij Bosi. Het lijkt wel een heksenjacht zo en ik zou hulp zoeken bij vrienden/familie enn zeker weten terug verhuizen! Ik begrijp je abortus gedachtes. Die zou ik wellicht ook hebben. Denk er goed over na en praat erover.
Amen + 1000! Denk goed na meid wat het beste is voor je ongeboren kindje en of je hem/haar als eventueel alleenstaande moeder vooral emotioneel maar zeker financieel voldoende te bieden hebt, zowel op korte als langere termijn. Maar neem nu nog geen beslissingen je bent boos en overstuur. Praat met je ouders en vrienden die echt om je geven en vraag of ze je kunnen en willen bijstaan mocht je besluiten het te houden. Veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Ik zou dit ook gedaan hebben. Zou niet blijven wonen in een omgeving waar je weinig tot niets hebt. Ga terug naar je oude woonplaats en je ziet wel hoe de dingen gaan Neem nog maar geen beslissingen over abortus e.d., eerst zelf ook maar een beetje rustiger worden en wel aan jezelf denken. En al 26... ik ben 35 en voor het eerst zwanger...
Waarom denk je dat je relatie al voorbij is?? Omdat hij om ruimte vraagt? Geef hem die.... Hij gaat toch al hulp zoeken om te gaan dealen met zijn bindingsangst? Dat vind ik erg knap en toont mij juist moed, en dat hij zijn hersens op de juiste plaats heeft zitten. Dit doet hij voor zichzelf, ja natuurlijk, maar ook voor jou en jullie kindje! Om dan nu maar gelijk bij hem weg te gaan vind ik erg onvolwassen. Geef hem idd de ruimte waar hij om vraagt, maar spreek dan af dat je bijv de eerste tijd alleen in het weekend in zijn/jullie huis ook slaapt, of laat jou daar wonen en dan gaat hij maar naar zijn moeder wanneer hij even ruimte nodig heeft. Maar bespreek het met elkaar, en zoek samen naar oplossingen. Ja in dit land ben je gelukkig vrij om zelf te kiezen voor abortus, en het maakt niet uit hoe wij hier over denken. Ik vind het in deze situatie ook not done, maar maakt dat iets uit voor jou en jouw gevoel?
Nou je denkt er wel heel makkelijk en zwart/wit over zeg... :/ Alsof je niet gelukkig kunt zijn zonder de biologische vader en dat je kind dan meteen een rotleven zou hebben.
Het moet wel een flinke ruzie zijn geweest.. Het positieve is nu wel dat hij naar naar een pysoloog gaat.. Om aan zijn probleem te werken.. Maar goed, als blijkt dat hij niet verder wilt samenwonen. Dan zal daar moeten gaan wonen, waar je goed vangnet om je heen hebt. Je moeder, je vriendinnen. Liefst ook in je buurt van je werk.. En een abortus.. Dan vergeet je maar snel.. Er ligt nu een hummeltje van bijna 2 jaar tegen me aan. Snotverkouden enz.. Maar de liefde die voor haar voelt is onbeschrijflijk! En dat begint al in je buik.. Leg je handen maar op je buik en praat maar tegen. Over een aantal weken krijg je 1e echo. Hoor je het hartje. Voel je de 1e schopjes.
Ik ben denk ik een van de weinige die dit een heel begrijpelijke kwestie vind geloof ik. Als het kindje er eenmaal is en dit komt naar boven zal TS wel de reacties krijgen in de trant van dat het wel erg onverstandig was geweest om met deze man aan kinderen te beginnen. Of ze zich wel bewust is van de elkende die het gaat geven. Etc. Etc. Kortom het maakt niet uit het is nooit goed. Ik vind het vrij normaal om dit nu te overwegen. Zo'n onstabiele situatie is niet echt een goede basis voor succes. Hie moet dat later? Wel of niet erkennen, samen opvoeden of dtaat ze er alleen voor. Zwanger en een vriend die het niet trekt om in hetzelfde huis te zitten en dus ts die eigenlijk een last is. Ondanks zijn bindingsangst en de wil hieraan te werken. Natuurlijk mag en moet hij die ruimte krijgen. Maar ondertussen is TS wel zwanger en had ze een heel ander uitgangspu t. In DEZE situatie vind ik het niet meer dan normaal en verantwoordelijk om te kijken naar de situatie om te zien wat zij verwacht te kunnen bieden. Zelfs ook wel dapper want het is nogal wat. Sterkte met alles. Denk op plaats 1 aan jezelf. Jij moet stabiel zijn krachtig en een fatsoenlijke basis. Soms kun je dingen niet overzien. Maar in dit geval heb je een duidelijke situatie en dus keuze. En wat je ook beslist, het zal niet makkelijk worden.
Scarmen, Ik heb in december de dip gehad met mijn partner. We zijn "ui elkaar" gegaan en ben naar mijn ouders verhuisd met mijn zoon. In januari weer samen contact dingen als gezin ondernemen. Vandaag de dag woon ik nog bij mijn ouders en reis heen en weer soms zit ik dagen bij vl en soms vaker bij mijn ouders. Hangt af van afspraken en wensen en bui. Ik ben na dit alles 'per ongeluk' zwanger geworden en wij woonde al sinds 2006 samen dus niet helemaal verglijkbaar.