Ik zou bij een kind dat echt niet drinkt en zichzelf daarmee ziek maakt, me oprecht zorgen maken. Wat is er aan de hand dat het kind dit zodanig verstoord en dat het deze manier gebruikt als machtmiddel? Een kind wat zijn avondeten niet op eet, eet bijna altijd wel voldoende om echt niet dood te hongeren. Als het zo extreem wordt dat een kind te weinig eet om ziek te worden is er meer aan de hand. En hetzelfde geldt volgens mij voor drinken. Daar zou ik nooit een strijd over aangaan. Neemt niet weg dat ik wel boos zou worden om het op de grond gooien van het drinken. Dat is weer een ander issue.
Helemaal mee eens! Inderdaad en dat ze de ene keer wel een keuze hebben en de andere keer niet, daar moeten ze ook mee leren om gaan!
Ik begrijp dat je dat doet maar dat kan zeer averechts werken. Ik moest ook regelmatig aan tafel blijven zitten tot ik bepaalde dingen had gegeten. Ik ben nu nog steeds een slechte eter en nieuwe dingen proeven is nog steeds negatief voor mij. Dan zou ik het kind nog liever cola voeren.
het klinkt een beetje dramatisch wat je nu schetst. Een kind dat gewoon zegt nooit dorst te hebben. Is niks mee aan de hand verder. Heeft gewoon een hekel aan drinken en ziek moet je zien als flauw voelen omdat ze gewoon te weinig vocht binnen kreeg. Die strijd ben ik dus wel aangegaan. En nu is het probleem over. Er wordt zelfs tegenwoordig heel af en toe om drinken gevraagd. Cola voeren heeft geen zin (en zou ik ook niet gedaan hebben) lust niks anders dan water en appeldiksap.
Wat mij heel duidelijk opvalt is dat er tegenwoordig erg veel bekeken wordt vanuit het oogpunt van een kind, vroeger was dat veel minder en draaiden kinderen gewoon mee met de maatschappij en de rest van het gezin vaak bestaande uit meer dan 10 kinderen. Tegenwoordig wordt er veel gediscussieerd met kinderen en wordt er samen naar oplossingen gezocht, alles wordt overgeannaliseerd. Jammer vind ik het dat ouders zichzelf hier vaak in verliezen, zij behandelen kinderen als hun gelijken maar kinderen blijven kinderen en jij blijft ouder en ik denk dat als je aan deze verhoudingen gaat schroeven, je dan flink de mist ingaat als opvoeder en dat is hetgeen wat je tegenwoordig vaak ziet.
Ik vind ook dat je moeder gelijk heeft! Sommige ouders zijn echt veel te soft geworden. En als ze hier roepen, dan ga ik 1x en zeg: Je moet nu slapen, morgen is er weer een nieuwe dag. Moet ik er weer heen, dan zeg ik dat echt niet meer zo geduldig als de eerste keer hoor! Nee...nu komen de ouders woest naar school om de leraar in elkaar te slaan....want durf eens wat negatiefs te zeggen tegen hun bloedjes Nou zo zie ik dat ook Yep!
Kijk en hier gaan mijn haren dus wel van overeind staan, sorry! Mijn kind mag school en juf best stom vinden, maar heeft zich gewoon te gedragen. Als ik mijn baas een eikel vind, dat kan ik dat ook niet zeggen en moet ik dat voor me houden. Dan ga ik het gesprek ook niet aan met mijn baas.
Helemaal mee eens! Ik zie in mijn omgeving ook dat kinderen mee discussieren binnen het gezin over volwassen dingen. Ik moet er niet aan denken dat mijn kind zal bepalen waar wij heen gaan op vakantie. Hetzelfde zie ik trouwens bij voeding: het zou zielig zijn als kinderen weinig suikers mogen terwijl de ouders wel zo nu en dan een candy bar snoepen. Maar ouders zijn volwassen, bovendien moeten kinderen nog heel veel leren, ook over voeding. Laat ze lekker proeven van groenten, laat ze ontdekken wat gezonde voeding met je doet. Het is echt niet zielig als kinderen leren dat zij andere regels hebben, zeker ook qua voeding en bv nog geen koffie of wijn mogen drinken
Daar ben ik het mee eens hoor. Nogmaals, voor de zoveelste keer, ik vind het ook niet ok om de juf stom te noemen en ik vind het goed dat de juf in gesprek is gegaan. Ik zou zelf alleen geen straf geven, dat zou niet mijn keuze zijn.
Fijn om te horen! Ik vind het ook leerzaam. Ik heb zembla trouwens nog wel bekeken. Als dit de ouders van tegenwoordig zijn, dan vind ik het wel opvallend dat niemand zich hier in dat beeld herkent. Voor mij voelt het alsof de meeste moeders hier juist meer van de "oude stempel" zijn en best streng en kiezen voor straf wanneer een kind zich misdragen heeft. Totaal niet het beeld dat in de docu wordt geschetst. We kennen kennelijk wel allemaal dit soort ouders, maar hier zijn ze niet te vinden.
Hier als in zp bedoel je? Nou die zijn er ook hoor...maar wat ik al opmerkte dat zijn meestal niet degenen die zich echt in opvoeddiscussies mengen. Ik zie die voorbij komen in topics bij baby/dreumes en peuter/kleuter. Die vaak reageren op een topic met 1 enkel antwoord. Nu zit ik er zelf wel ergens tussenin...ik hoor zeker niet bij de opvoeding van kinderen zonder grenzen en die erg verwend worden. Maar ook niet van de afzonderingsstraffen. De super nanny is absoluut mijn ding niet en geloof niet dat kinderen dan om de juiste redenen leren luisteren. Wel denk ik dat in veel gezinnen waar zij komt de situatie vaak al zo ver/erg is dat alleen dit soort straffen nog helpen.
Hier op zp bedoel ik inderdaad. Maar je kan best gelijk hebben dat ze zich hier niet in mengen. Ik weet niet precies bij waar ik thuis hoor, haha. Ergens in mijn eentje in een vreemd hoekje? Ik vind normen en waarden ontzettend belangrijk. Respect voor jezelf, de ander en je omgeving staat bij mij voorop. Dat geldt voor mijn zoon, maar ook vanuit mij en mijn man richting onze zoon. Wij zijn de ouders en wij bepalen uiteindelijk wat er gebeurt, maar ik ben altijd geinteresseerd in zijn mening en neem die ook mee in mijn overwegingen. Verder probeer ik ontzettend goed te kijken, luisteren en voelen. We zien anders zoveel over het hoofd. Vanmiddag bijvoorbeeld, we zaten op de bank in een zonnestraal. Mijn zoontje trapt per ongeluk yegen mijn been, daarna trapt hij nog twee keer bewust. In plaats van dat ik dan boos word, vraag ik hem waarom hij dat doet. Hij vertelt dat er dan stof van mijn broek komt in de zonnestraal en dat mooi vindt. Het is dus niet om mij pijn te doen of zo. Natuurlijk leg ik hem dan uit dat ik het niet fijn vind, maar daarna kijken we wel samen naar het stof in de zon. Ik probeer altijd van het goede uit te gaan en geef daar sturing bij als het nodig is.
Ik weet zeker dat er hier ouders op het forum zijn die zich heel anders voordoen dan dat het er in werkelijkheid thuis aan toegaat. Een poos geleden herkende ik hier een client van mij aan de hand van een foto die ze postte. Ze heeft een kind(eren) die uit huis geplaatst is/zijn en de andere staat(n) onder toezicht. Er zitten allerlei hulpverleningsinstanties in dit gezin, het is een grote puinhoop, maar op het forum doet ze zich voor als the best mom ever Dat is ook de reden dat ik veel dingen hier op zp met een korreltje zout neem.
Mag ik dan eens een andere vraag erin gooien, toch wel aan het onderwerp gerelateerd. Ik vind het erg belangrijk dat mijn zoon bijvoorbeeld dankjewel zegt als hij iets krijgt en tot ziens of bedankt voor het spelen zegt als we ergens geweest zijn. Thuis zegt hij altijd dank je wel als hij iets krijgt, maar als we op visite zijn komt er geen woord uit, vooral niet bij het afscheid nemen. Hij wil geen handje geven, niet zwaaien en niks zeggen. Ik leg telkens uit dat het heel netjes is om gedag te zeggen en geef zelf uiteraard het goede voorbeeld. Mijn zoontje is erg gevoelig en ik weet dat hij het erg spannend vindt. Zouden jullie hem laten of het toch iedere keer blijven vragen? En nog iets wat in mij op kwam: wanneer begin je met een kind te leren U te zeggen tegen volwassenen? Of pikken ze dat automatisch op?
Ben gelukkig en open boek. Wel eens te boos. Tik gegeven gebroken gezin op mijn eigen manier zoon waar het niet altijd mee lekker gaat op school. Ect doet zich gelukkig niet anders voor. Kan ook zeker te lief zijn maar ook te streng ben denk en soort aanmodder moeder. En toch buitenstaanders. Zeggen vaak dat ik zulke lieve kinderen hebt. Dan voel ik mij toch trots. Ergens zal ik het dan toch een beetje goed doen. Soms vind ik het moederschap zwaar en soms ook echt niet leuk. Geef ik eerlijk toe. Maar toch boven alles ben ik zeer te vrede met mijn nageslacht. Ben echt dol op ze. Mijn kind boos op school. Toch breekt mijn moeder hart. Ook al zie ik wel het probleem. Maar als moeder ben ik wie ik ben. En ik geloof op recht dat er kinderen zijn die het vele male slechter getroffen hebben.
De jongste wil hier ook geen handjes geven ed, dus die geef ik zelf altijd een hand en ga zo de mensen langs om ze een hand te geven. Zo hoeft hij zelf geen handjes te schudden, maar speelt hij niet gewoon verder. Mijn ervaring is dat als ze ouder worden, het dan echt wel zelf willen/ durven. Onze kinderen zeggen al vanaf dat ze kunnen praten "u" tegen volwassenen (ook tegen ons als ouders). Eigenlijk hebben wij ze dit niet geleerd, maar alle neefjes en nichtjes deden dit al en dat hebben ze zo overgenomen.
Bij ons is het gewoon "jij" voor ons, familie en vrienden, dus het gaat echt over mensen die verder weg staan, bijvoorbeeld een buurman. Ja, met handjes geven neem ik hem wel altijd mee dus hij ziet wel goed het voorbeeld.
Oe ja lastige. Hier moeten ze dat ook idd. De oudste vond dat ook erg spannend..maar toch vind ik de beleefdheid wel erg belangrijk. Het was ook vaak op verjaardagen waar dan iets rondging em dan heel veel mensen bij zaten. Bij vriendinnen van mij stuurde ik haar bv achter de gastvrouw aan de keuken in om dank je wel te zeggen, dat werkte goed omdat er dan niemand bij was verder. Qua handjes geven en feliciteren hoeven ze hier alleen de jarige, en het directe gezin...dus de papa,mama en kindjes. u doen ze hier nog niet.