Ow serieus...oepsie betrapt. Dan zou ik ook wel even vreemd kijken. Maar ik ben het met je eens. Sommigen vertellen niet altijd hoe het er thuis aan toegaat. Niet alleen qua opvoeding hoor maar op meerdere gebieden heb ik dat...sommige leventjes zijn te perfect.
Bij jonge kinderen leef ik alleen voor. Ik doe zelf wat ik netjes vind en dat zien ze. Wanneer ze ouder zijn, verwacht ik dat ze hallo en tot ziens en bedankt zeggen, handjes geven en kussen vind ik een persoonlijke keuze die ik aan het kind zelf laat. Ik vind dat zelf namelijk niet nodig.
Ow wat ben ik dan erg..nadat ik dat gelezen heb ben ik nu constant aan het denken wie het zou zijn...of het een "bekende" hier is
Ik voel me ook niet aangevallen hoor Mooi! Dat zou ik af en toe wel meer mogen doen. Ik kom zelf uit een heel streng gezin, mijn vader was marinier. Er werd bij ons thuis helemaal tot weinig over gevoel gesproken. Op mijn manier doe ik dat dus al meer...maar betrap mezelf er vaak op dat "boos worden" mijn eerste reactie is. Gelukkig voelen mijn kinderen zich wel zo vrij om te vragen waarom ik zou boos reageer. Dat is vaak wel de spiegel die ik nodig heb
Weet jij over wie ik het heb dan? Lijkt me niet, dus vind ik dat ik mijn beroepsgeheim hiermee niet overtreed. Het zou iedereen kunnen zijn. Het gaat mij er maar om dat ik " bewijs" heb dat mensen op zp niet altijd de waarheid verkondigen en zich perfecter voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. op zich niet eens zo erg ( al snap ik dat iemand niet aan de grote klok hangt dat er kinderen uit huis of ondertoezicht geplaatst zijn). Ik denk dat veel moeders zich juist gesteund zouden kunnen voelen als anderen ook eerlijk toe zouden geven dat alles in hun leven/ opvoeding niet zo perfect loopt. Maar blijkbaar is dat erg lastig en niet nodig op een anoniem(???) forum.
Nou ook ik ben nieuwsgierig aangelegd. Maar het is idd wel privé . Aan de andere kant gevaarlijk denk om het te weten van iemand.
Als je hulpverlener bent en een moeder zit zo in de shit, vind ik het raar dat je er zo over praat. Ik vind dat niet netjes. Het gaat me vooral om de manier hoe je het zegt.
ik ga voor een groot gedeelte met je mee. Met mijn oudste doe en deed ik het nl ook zo. Maar die zocht ook heel weinig grenzen op. Die "opvoeding" gaat heel rustig en zonder veel ophef. Het is sowieso een meisje dat ontzettend veel ziet en meemaakt in haar hoofd...dat gaat 24/7 door. maar toen kwam nummer 2: aaaaaaaah daarmee op dezelfde manier begonnen als bij dochter maar met zijn karakter zijn veel duidelijkere grenzen en consequenties nodig. Hij verzint dingen waar zijn zus van 6 van schrikt nu klinkt het alsof hij onhandelbaar is haha...maar dat is zeker niet het geval hoor. Maar in zijn 2 jaar heb ik veel meer moeten opvoeden dan in de 6 jaar van zijn zus. Hij is heel ondernemend en daar ga ik ver in mee....maar ik kan echt niet alles tolereren wat hij doet. Uitleggen e.d. waarom je iets liever wel of niet ziet daar is hij nog weinig van onder de indruk..ik blijf het wel doen in de hoop dat hij er wat van opsteekt maar het kost veel meer energie. Met speelgoed gooien bv...dat vindt tie grappig. En ik leg dan uit wat er met je speelgoed gebeurd als je ermee gooit en wat er gebeurd als je anderen raakt. En ik maak bv verderop een spelletje met pittenzakken en een mand dat hij daar mag gooien omdat ik ook wel snap dat gooien leuk is. Ja geweldig maar hij pakt dan gewoon weer een auto en smijt daarmee. Ja hoppa dan gaat die dus in een doos bovenop de kast.
De manier waarop ik het zeg? Wat bedoel je daarmee? Meestal komen hulpverleningsinstanties niet " zomaar" bij je over de vloer. Als een kind/ kinderen uit huis of onder toezicht geplaatst word(en) is dat niet voor niks. Dan kan die moeder wel erg in de shit zitten, maar ook als hulpverlener ( al kom ik daar uiteindelijk niet om de problemen van zo'n gezin mee op te lossen) trek ik toch even mijn wenkbrauwen op en verslik me bijna als diezelfde dame andere moeders voorspiegelt alsof het thuis helemaal geweldig gaat en ook graag tips en adviezen geeft over haar verzorging/ opvoeding. Lijkt me niet zo gek toch?
Kinderen zijn sowieso een mega grote spiegel voor ouders. Bij mijzelf heb ik ineens mijn eigen gevoeligheid ontdekt. Dat komt doordat ik het bij hem zie maar ook doordat hij mij er ontzettend in triggert. Ik vind het ouderschap daardoor behoorlijk vermoeiend, misschien omdat ik erg hoge eisen aan mezelf stel als opvoeder zijnde?
Tuc: herkenbaar wat jij zegt van het gooien en dan een alternatief verzinnen. Hier hebben wij dat met springen op de banken. Dat wil ik niet hebben, dus hebben ze een kleine trampoline in de woonkamer. En ja, daar springen ze op, maar toch....af en toe blijft die bank trekken hoor
Oh maar dat gebeurt hier ook hoor! Als je met iets blijft gooien, kun je er niet mee spelen. Als je geen dankjewel zegt (thuis), dan komt er ook geen koekje. Etc. Dus natuurlijke consequenties zijn er zeker! Alleen dus geen straf in de vorm van op de gang of geen tv oid. En het wordt dus wel altijd op een rustige toon uitgelegd. En uiteraard praat ik vanuit eigen ervaring met maar één kind. Ik weet niet of ik mijn opvoeding aan zou moeten passen bij een tweede maar ik denk dat het in de basis hetzelfde zal zijn.
Wat ik ook heel erg heb sinds ik moeder ben is de koppeling met het werk. Ik begrijp ouders beter en denk dat ik beter adviezen kan geven sinds ik zelf kinderen heb. Misschien door de praktijkervaring ofzo? Je kent dan niet alleen het opvoeden als groepsgebeuren maar ook in prive situatie. Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat leidsters zonder kinderen niet goed zijn...ik had ooit een kinderloze collega die top is in haar werk...die was pedagogisch zo sterk...
Ik moet zeggen dat ik de uitzending niet heel geweldig vond. Er werd veel in verteld wat niet goed was maar niet hoe dan wel? En dat laatste kan ook bijna niet want ieder kind is anders, iedere situatie is anders, iedere generatie is anders en ieder milieu is anders. We nemen toch mee wat we in onze eigen jeugd hebben meegenomen of willen juist het tegenover gestelde doen en ook dat werkt niet altijd (ook een voorbeeld in de uitzending). Kunnen we het goed doen? Hier op zp is het ook heel verdeeld maar ook moeilijk te verwoorden. Want wat is moeilijk gedrag? Wat kan jij als moeder hebben? Ieder kind reageert anders op een zelfde situatie zelfs binnen een gezin. Laatst een discussie over geluid dat kinderen in de tuin maken. Mijn kinderen mogen geluid maken als ze spelen. ik wil niet dat ze schreeuwen. Dat is op een forum toch niet te vergelijken? Opvoeden is voor iedereen anders want ieder kind is anders, heeft andere behoeften etc. En alle dingen hierboven spelen mee. Ik vind het daardoor moeilijk om een oordeel hierover te hebben en denk daarbij dat iedereen enorm zijn best doet. (extreme voorbeelden wbt kindermishandeling etc buitengesloten)
Toch merk ik dat dit soms ook een valkuil kan zijn ( voor mezelf dan he). Ik ken mijn kinderen van haver tot gort en weet vaak precies hoe ze op dingen reageren. Wat bij mij en mijn kinderen goed werkt, hoeft voor een ander juist helemaal niet te werken.
Ja dat kan idd ook. Al gebeurd het hier gelukkig vaker dat ik daardoor met een andere methode een kind benader wat daarbij gelukkig een heel goede uitwerking lijkt te hebben...en de ouders ook geinspireerd raken. Maar wat jij zegt klopt...die valkuil heb ik hier tussen mn eigen 2 kinderen. De regels zijn voor beiden hetzelfde..maar mn zoontje moet ik echt op een andere manier benaderen om hetzelfde effect te krijgen.
Gister de uitzending gezien. Snap echt niet dat die vrouw een jongen van 15 complimenteerd omdat ie dankjewel tegen een serveerster zegt. Dat moet dan toch al vanzelfsprekend zijn. Bij mijn dochter van 2,5 zit het er redelijk ingebakken. (Al begrijpt ze misschien niet helemaal waarom )