Ruzie schoonmoeder

Hier 5 jaar lang ruzie gehad met mijn schoonmoeder, ik ging wel op visite enzo en zij kwam ook wel langs maar we spraken dan niet tegen elkaar.

Tot onze tweede dochter geboren was, toen barste de bom, we hebben elkaar 7 maanden niet gezien ook mijn man niet,


In de reacties naar onze zoon toe zei ze dingen als je voelt als mijn eigen kindje kom maar bij mama ( bedoelt ze zichzelf) en oma wil graag fietsen met jou maar JOU mama vind MIJ niet lief die ziet mij liever niet dus ik mag niet even lekker met mijn ventje fietsen
( heeft ze overigens nooit gevraagd of het mocht dus dat was gewoon een conclusie die ze zelf trok en indd toen had ik zoiets van nee hoor die gaat indd niet fietsen met jou )

Daarna ben ik naar haar toe gegaan en hebben we het uitgepraat,
Voor de kinderen zouden we doen alsof, ookal wisten we dat we elkaar nooit zouden mogen.... De kinderen mochten niet het gevoel hebben dat we de 1 tegen de ander willen opzetten, dus sinds dien doen we lief leuk en aardig... En sindsdien zijn er van beide kanten zoveel momenten geweest dat we denken ...hmm dit bedoeld ze echt goed,of hee ze valt best mee, en nu ging het voor mijn zwangerschap echt super, samen op vakantie, leuke dingen doen samen, geen ruzie meer,

Merk wel nu ik weer zwanger ben en weinig kan ik me wat meer irriteer aan haar denkwijze ( ga gewoon wat doen juist door niets te doen word je misselijk en gaat het tussen je oren zitten ) ze bedoeld het goed maar komt er niet tactisch uit,dus ik doe mijn best ja nee en amen te zeggen en dat is nog goed te doen

 

De enige reden dat we hier nog contact hebben is voor de kinderen, maar het erge is, zij beginnen het nu zelf door te krijgen (waarom doet oma altijd zo gemeen tegen jou mama? waarom komen opa/oma niet terwijl ze dat gezegd hebben?).

 

We hebben een tijdje geen contact gehad. Na een paar maanden hebben we een gesprek gehad en de situatie besproken en verteld hoe wij het contact verder voor ons zagen. We zijn HEEL duidelijk geweest en als ze over mijn grens heengaan maak ik het weer duidelijk. Het liefst zou ik geen contact hebben maar voor mn man en dochter probeer ik het.
Zou een gesprek helpen bij jouw schoonmoeder?

 

Hier al het contact verbroken met (ex) schoonouders. Kinderen werden tegen mij op gezet. Tegen zoonlief werd verteld dat mama boos was op oma en daarom niet op zijn feestje mochten komen. Helemaal niet waar. Haar hierop aangesproken dat ik dit niet wil omdat mijn kinderen hier niks mee kunnen. Vervolgens gingen er privé berichtjes van haar naar mijn beste vriendin met dat ik een slechte moeder was ik hun zoon vergat en de kinderen van hun ontnam. Toen oma jarig was lag mijn moeder op sterven. Ik heb ervoor gekozen om de kindjes afscheid te laten nemen van mijn moeder en dus niet door hun opgehaald werden. Dit werd niet in dank afgenomen en er volgende een hoop mailtjes waarbij het allemaal aan mij lag. Ik heb toen ervoor gekozen om al het contact te verbreken en als de kids groot genoeg zijn gun zelf de keuze mogen maken of ze opa en oma Op willen zoeken. Ik wil mijn kinderen niet aan doen dat ze zitten te wachten op een opa en oma doe niet op komen dagen waarvan ik zeker wist dat dit ging gebeuren. Wat een rust zo niet meer op eieren hoeven te lopen en de kindjes vragen er ook niet meer naar

 

Mijn kinderen zien de kids maar heel af en toe (mag vaker van ons, maar daar hebben opa en oma geen behoefte aan blijkbaar, we hebben ze al talloze malen uitgenodigd, ze wonen op een half uurtje rijden, maar 1 keer per 3/4 maanden is blijkbaar genoeg). Ze vragen er niet naar, sterker nog, ze talen er niet naar. Ze hebben doordat ze zo weinig zien, ook niet echt een band mee. Ze weten dat het anders kan, opa oma van mijn kant zien ze meerdere keren per week, maar dat accepteren ze gewoon. Mijn oudste begint het nu pas op te vallen, maar die wordt in september 8. En dan ook alleen nog dat het raar is dat opa/oma nooit bij voetbal komen kijken terwijl ze dat wel hebben beloofd.

 

Familie bijeenkomsten of rest van die familie Spreken we niet. Hun vader is door een ongeluk overleden. Rest van de familie heeft nooit contact met ons gezocht of gebeld waarom er ruzie was. Ze zien de ouders van mijn nieuwe vriend als opa en oma. En de oom en tante van mijn overleden man hebben ze gevraagd uit zichzelf of ze hun opa en oma mogen noemen. Dochter kan hun niet herinneren was toen nog geen 1. En zoontje heeft aan het begin gevraagd waarom ik hem niet naar opa en oma wil brengen. Toen eerlijk gezegd dag grote mensen soms zo'n grote ruzie hebben dat ze elkaar niet meer willen zien. Ook gezegd dat als hij straks groot genoeg is om zelf naar opa en oma te gaan dat dit mag..Dit was voldoende. Daarnaast is er van hun kant weinig contact met familie. Opa heeft een grote familie maar die zien zij niet meer door ruzie. Oma heeft nog een moeder maar de heeft nooit meer gebeld. En een dochter van hun samen zelfde verhaal. Ze heeft sinds vorig jaar een kunde maar dat hebben wij nooit mogen weten. Maar dan wel met verjaardagen een kaartje sturen waar opeens een kindje bij op staat. Kaartjes verdwijnen direct in papier container

 

Als jouw man klaar is met zn moeder zou ik het een tijdje laten rusten. Ik zou sowieso niet bij haar langs gaan als hij niet gaat, je hebt je er bij neer te leggen dat hij geen contact wil. Klinkt ook wel terecht dat hij haar een tijdje niet wil zien.

 

Kort na de geboorte van onze dochter heeft mijn schoonmoeder de oorlog aan mij verklaard, heb er alles aan gedaan om haar tevreden te houden (wat klinkt dat toch verschrikkelijk dom, zo hoort het natuurlijk niet te gaan) maar dat werd juist tegen mij gekeerd. Ze heeft de hele familie erin meegetrokken en probeerde zelfs mijn man om te praten, die zag in eerste instantie niet in waar zijn moeder mee bezig was. Pas toen de situatie voor zijn neus uit de hand liep is hij voor me opgekomen en hebben we het contact verbroken.

Ik vind het verschrikkelijk, zowel voor onze dochter die op moet groeien zonder een groot deel van de familie als voor mijn man, die ontzettend hoge verwachtingen van hen had...

Blijven praten, eerlijk zijn en duidelijk je grenzen uitleggen zolang dat nog tot de mogelijkheden behoort. Het allerbelangrijkste is dat jij met je gezin op 1 lijn zit.

 

Volgens mij ligt dat helemaal aan wat er is gebeurd, hoe lang en hoe en dat gebeurd. Maar ook hoe jullie je eronder voelen.

Hier al jarenlange problemen. Wij zijn ondertussen van mening dat smoeder serieuze persoonlijkheidsproblemen heeft. En als je dat zelf niet in wilt zien, dan gaat het nooit veranderen.

Hier heeft smoeder het contact al meerdere malen stil gelegd en ook eens echt verbroken. Tot pas geleden... Het was heerlijk rustig zonder hen, hoe verdrietig ook voor mijn man. Maar toch heeft mijn man weer hoop.

Wij hebben lange tijd geleden besloten dat de kinderen uit zicht blijven, want wij willen niet dat opa en oma dan weer wel en dan weer iet in beeld zijn. Onze jongste is bijna 3 en kent ze niet eens, aangezien ze haar 2 jaar geleden voor het laatst gezien hebben.
Ook wil ik (voorlopig?) niks meer met ze te maken hebben. Al 10 jaar lang maken ze het leven van mijn man (en zijn broer en schoonzus en mij) heel erg moeilijk. Nooit was er echt interesse voor de kleinkinderen. Maar nu hun geweldige dochter een kind gekregen heeft is dat hun alles....

Dus het ligt helemaal aan jezelf hoe je ermee om wilt gaan en welke keuzes je wilt maken. Sterkte..!

 

Ik heb een schoonfamilie waarbij alles altijd aan een ander ligt. Met name bij schoonmoeder en schoonzus. Hand in eigen boezem steken ho maar! Als er iets is waar je tegen aan loopt reageren ze erg fel. Ze zullen nooit toegeven dat ze ook af en toe fout zitten. Het lastige is dat we afhankelijk zijn van hun wat betreft oppassen (zie ook geen alternatief, mijn familie woont een stuk van ons vandaan) dus ik en mijn vriend laten ze meestal maar kletsen en mopperen. Voor onze dochter zijn ze gelukkig wel goed maar baal ervan dat ik soms het idee heb niet mezelf te kunnen zijn en niet te kunnen zeggen wat ik vind. Mijn vriend begrijpt me wel maar hij vind het lastig om het te herkennen als mijn schoonmoeder weer eens raar uit de hoek komt meteen rare, soms kwetsende opmerking. Voorlopig maar leven en laten leven. En niet teveel van aantrekken al ishet soms lastig

 

Dat is vervelend marieke. Hier gelukkig niet meer zo. Mijn zusje beste vriend en oom en tante passen hier op. En op vrijdag is het papa dag 😊

 

Hier contact met de hele schoonfamilie gebroken. Enkel nog een klein beetje contact met zussen maar dat is ook niet meer dan eens per jaar. T is wat t is. Is wel ver voor de geboorte van kleine gebeurd.

 

Lijkt me lastig om je kind bij iemand te brengen waar je zelf niks mee hebt. Hier ook afhankelijk van schoonouders wat oppas betreft, maar dan maar geen oppas. Ze gaat extra naar kdv en als we in het weekend weg willen dan rijden we een uur extra om haar weg te brengen. Maar voor geen goud dat ze naar schoonouders gaat. Vind het knap dat jij je daar overheen kunt zetten.

 

Hier mocht schoonvader gewoon langskomen als hij wou, ondanks dat we ruzie hadden/hebben. Want we vinden dat ons zoontje er niet de dupe van moet worden dat wij ruzie hebben. Alleen hij heeft er zelf voor gekozen dit niet te doen.
En ondertussen verteld zoveel vervelende dingen rond en er wordt zo vals gedaan en gelogen etc als er vanwege iets contact moet zijn, dat hij ondertussen ook niet eens meer welkom zou zijn als hij het ineens wilt. We zijn er wel zo'n beetje klaar mee.

De rest van die familie liet toch al nooit van zich horen.
Alleen schoonmoeder (zijn niet meer samen), -broer en -zussen wel, daar is ook gewoon regelmatig contact mee, maar daar is dan ook geen ruzie mee verder.

 

Ik zou zeggen: Stel je op als de volwassene, dan trekt de rest van de familie hun eigen conclusies. Kiezen zij de kant van je schoonmoeder zonder jouw kant te willen weten? Dan ben je ze liever kwijt dan rijk.
Als ze er naar vragen, zeg dan alleen dat je het heel jammer vindt allemaal, vooral voor de kinderen. Maar laat je niet verleiden tot het zwartmaken van je schoonmoeder (ook niet als het de waarheid is). De meeste mensen zullen, als jij kalm blijft en er geen groot punt van maakt, vanzelf gaan denken dat ze schoonmoeder met een korrel zout moeten nemen...

 

Het is toch wat met die schoonmoeders. Ik heb ook een verschrikkelijk excemplaar maar we zitten er aan vast. Mijn man heeft samen met hen een bedrijf bij hen. Ze was 16 toen haar zoon kwam (heeft daarna nooit geen kinderen gekregen).
Na ruim 20 jaar (zijn 25 jaar bij elkaar) heb ik een flinke bak stront over me heen gekregen van haar (schoonvader stond achter haar). Ik heb het allemaal gepikt, ik heb geleerd om respect te hebben voor schoonouders.
Haar kleinkinderen zijn haar alles (dan begrijp ik niet waarom je ruzie zoekt met je schoondochter maarja).
Ik heb het idee dat zij haar gevoelens niet kan uiten, ze is een moeilijk mens, ze heeft moeite om haar zoon los te laten. Nu ze samen het bedrijf hebben heeft ze de lijntjes in handen, qua financiëel en emotioneel. Maar we overleven het wel al ben ik bang voor mezelf en voor mijn man dat we ons geduld eens echt verliezen. Loslaten, loopt als een rode draad door het leven.....

 

Zou er ook een site oid bestaan waar alle schoonmoeders klagen over hun vreselijke schoondochters?
Wat is dat toch altijd, die haat en nijd ?

ik zeg niet dat je ongelijk hebt of iets..vraag het me oprecht af. ..