Teveel bezig met zwanger worden

Hoi luminis,
het is logisch dat je iets wat je heel graag wilt, dat je er vaak aan denkt. Dat is volkomen normaal
Maar waarom vind je het vervelend om er veel mee bezig te zijn, het hoort toch ook juist een beetje bij de voorpret?
Wij zitten nu in ronde 3 en ben ook iedere keer wel een beetje teleurgesteld als ik negatief test en ongesteld word. Bij mij helpt het juist niet om naar spullen voor de baby te gaan kijken, daar word ik dan nog ongeduldiger van. Maar dat is gewoon per persoon verschillend. Jij moet doen waar je je het beste bij voelt.
probeer anders gedurende de dag genoeg afleiding te zoeken. Bijvoorbeeld in je werk, of (nieuwe) hobby's, sport, vrienden,etc. Maar dat doe je ook al lees ik.
de 'gouden' tip heb ik helaas niet. Ik hoop voor je dat je snel zwanger bent!

 

Heel herkenbaar hoor! Ik keek ontzettend uit naar de fase zwanger worden inclusief het wachten en het testen en het geduld ervoor opbouwen. Maar nu het zover is merk ik dat ik weinig geduld heb en dat de onzekerheid en twijfels me erg snel neerhalen qua humeur..

Ik zoek afleiding en heb helaas geen gouden tip. Ik merk wel dat ik er per dag weer heel verschillend tegenover sta qua hoop & humeur, dus ik ga daar lekker in mee. Maar nu ik aan het wachten ben tot ik weer kan testen (morgen), kan ik nergens anders aan denken en neemt dat ook al mijn energie in beslag. Het is maar goed dat ik morgen vrij ben en niet hoef te werken, want dan was er niet veel uit mijn handen gekomen. Zelfs een simpele conversatie met manlief gaat niet vanzelf, omdat ik in mezelf gekeerd ben en weinig gezelligheid of geduld breng.

Keep your head up en blijf vooral naar de dingen kijken die wel mooi en spannend zijn, waar je nu nog niet van kunt genieten komt hopelijk later wel. Succes!

 

Helaas ook hier geen gouden tip. De eerste keer vond ik het ook vreselijk. Ik heb jaren voor de eerste een miskraam gehad, nadat ik onverwachts zwanger was geraakt (van een andere partner). Sindsdien was mijn kinderwens alleen maar gegroeid.

Toen we het eindelijk gingen proberen (nadat onze 'to-do'list helemaal was afgevinkt) stortte ik me er volledig op, ik was me hier wel van bewust dus ik probeerde dit zoveel mogelijk te verbergen voor mijn partner. Ik liep enorm op tegen de ovulatietesten en de stress en hij was na de eerste ronde enorm teleurgesteld dat het niet gelukt was. Ik legde hem uit dat het heel normaal is als je ongeveer 6 maanden bezig bent. Maar elke man gelooft graag dat hij superzaad heeft, dus ook de volgende ronde was de teleurstelling groot.

Ik ben nogal onderzoekend aangelegd en wilde een experiment doen de derde ronde. Ik heb een gekantelde baarmoeder en mijn zus ook. De huisarts heeft me verteld dat dit helemaal niet uit maakt qua vruchtbaarheid. Mijn zus zei, toen ze na 1 ronde zwanger was van de tweede (en +/- 9 maanden voor de 1ste was bezig geweest), 'tja, maar nu weten we hoe het moet'. Ik vroeg me toen al af of dat een grapje was.

Hoe dan ook, we besloten, ook om het leuk en experimenteel te houden, HET die maand anders te doen (doggy style, echt, is daar nou geen charmantere naam voor te bedenken? ). Ik was toen meteen zwanger. We hebben dit nu weer geprobeerd en hoogstwaarschijnlijk met het gewenste effect. Er is geen wetenschappelijk bewijs voor, maar het werkt voor ons.

Ik vond (en vind) babywinkels echt afschuwelijk en ga daar dus niet voor mijn lol heen. Wat ik wel heel fijn vond was genieten van alle dingen die straks misschien niet meer mochten. Dat hielp bij mij wel een beetje.

 

Ik kan me voorstellen dat je er niet teveel mee bezig wilt zijn. Ik heb het eigenlijk alleen maar rond de tijd dat ik ongesteld zou moeten worden maar de rest van de maand eigenlijk niet. Ik hou wel bij wanneer mijn ei sprong ongeveer is maar ik ga dan niet geforceerd naar bed ofzo. Ik wil het wel graag maar ik vind ook dat zoiets wel een beetje vanzelf behoort te gaan.

 

Heel herkenbaar Luminis! Zoals ik ook al eerder schreef in het NOD topic. Ook ik vind zwanger worden eigenlijk helemaal niet meer leuk. Helaas heb ik niet zoveel afleiding als jij (geen werk) en dat maakt de dagen lang en probeer wel dingen te zoeken die afleiding geven, maar er is vaak niemand die mijn gedachten stroom stopt. Lastig. Misschien helpt het om een dagboekje bij te houden, gewoon opschrijven wat je denkt en hoe je je voelt. Sterkte! En ik hoop dat het gauw raak mag zijn bij je. xx

 

Hier helaas ook geen gouden tip... als iemand hem heeft ben ik ook geïnteresseerd
Ik voel me net als jou Luminus...

Tot ronde 3 ging het voor mij nog net, maar nu begint het al serieus te wegen. Ik had gedacht dat het sneller ging gaan, hoewel ik goed weet dat binnen 6 maanden nog als 'snel' beschouwd word. Zeker mijn vriend dacht dat het van de 1ste keer raak zou zijn. In het begin was de spanning leuk, maar nu...het wordt wegen en zeker met zoveel zwangerschappen in de omgeving...

Ik antwoord je morgen verder, net even een dipje
Een goede vriendin van me gaat met iui starten, ze wil bam worden op haar 26.
Deed me even geen goed vandaag, net nu ik ongesteld ben geworden vandaag.

 

Ik snap hoe je je voelt. Ik ben erg ongeduldig van aard en als ik iets wil.....dan wil ik het NU! Ook wel leuk die spanning, maar zit nu echt al 1.5 week uit te kijken naar mijn NOD. Mijn ongeduld wordt ook nog eens versterkt omdat het bij mijn dochter in ronde 1 gelijk raak was toendertijd. Onbewust denk ik "het zal misschien wel weer lukken zo snel", maar ik weet dat dat helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Nog 5 dagen wachten en dan ga ik testen. Zit nu al te stuiteren.

 

Mijn gouden tip doe je al, lekker druk zijn met andere dingen en dagjes uit. Toen mijn partner en ik er voor gingen waren de eerste rondes extra spannend, tja het is nieuw. Baby winkels ging ik expres niet in

(Ik was ook bang dat het lang ging duren. in puberteit heftige nierbekkenontsteking gehad waar ik veel te lang mee rond gelopen had, jaren aan prikpil.)

Na paar rondes zakte bij mij de focus er wat af. Dacht maak jezelf niet zo gek het kan nog zo een jaar duren. En opeens was ik toch zwanger terwijl ik het van die ronde niet had verwacht ("te laat in cyclus geklust " voor mijn gevoel.)

Hoop dat jullie ook snel een positieve test hebben.

 

Ik kan je zeggen dat het mij ook niet gelukt is er niet teveel mee bezig zijn....tot ik het vorige maand zo beu was, zo in en in verdrietig was dat we alles naar zolder hebben gedaan. Geen kleertjes meer bekeken, niet meer op uur en tijd aan het klussen, niets meer wilde ik er van weten. Heel druk gehad op het werk en vorige week bruin verlies dus ik dacht het zal wel weer niet gelukt zijn maar ach, zo veel andere dingen aan mijn hoofd, we zien wel.

Gisteren drie dagen over tijd en nog steeds pijnlijke borsten, drukkend gevoel, vlagen van misselijkheid. Dus even een test gedaan en jawel hoor....dus hier ook weer een verhaal van iemand die er niet mee bezig was en dus toch zwanger raakt.

Wat wel een beetje hielp bij mij was dat ik eens had gelezen dat jouw eitjes echt niet horen of jij er veel mee bezig bent. Het is niet zo dat ze omdat jij er veel mee bezig bent zich afsluiten voor de zaadjes.....gelukkig maar

En wat betreft de mensen rondom je die zwanger raken....dat blijft lastig, je bent daar niet alleen in. Ik wilde het op den duur niet eens meer weten. Dacht ik; de hele wereld raakt in verwachting maar bij mij lukt het niet!!! Er is helaas niets aan te doen.....af en toe hier even je hart luchten. We weten allemaal wat het is.
Dikke knuffel en sterkte!!!

 

Hé Luminus,

Dikke knuffel terug Jij verdient er ook eentje!

Wat mijn vriendin betreft...Ik ben al van de zomer vorig jaar bezig over mijn kinderwens; werkte toen in de Zeeman en kon dus veel schattige babydingen met nog extra korting kopen daar Ik was mijn kasten weliswaar aan het vol laden omdat we toch aan een kindje 'zouden' gaan starten in de toekomst, maar toen waren we helemaal nog niet bezig aangezien mijn vriend er nog niet 100% voor open stond.

Die vriendin zag toen dat ik er zo mee bezig was en begon ook over kindjes, ook dingen te verzamelen, kleedjes te kopen en dergelijke... Eind vorig jaar had ze beslist om bam te worden, aangezien ze geen nood heeft aan een relatie en er ook nog nooit één gehad heeft. Ze wil haar eigen leven leiden, niet naar een partner moeten omkijken en zelf een kind grootbrengen op haar manier. Ze is bij een fertiliteitsarts geweest en van hem mocht ze de komende cyclus al starten als ze wou (ik vond dat persoonlijk al raar, omdat ik echt dacht dat daar een heel traject aan vooraf gaat met onderzoeken en dergelijke... op een gesprek van 15 minuten heeft die arts beslist dat het kon, zonder lichamelijk, psychologisch, financieel...onderzoek). Ik blijf dat trouwens nog altijd raar vinden dat het zo snel gaat, maar bon.

Die vriendin nam die tijd ook nog antidepressiva en angstremmers en dergelijke, dus die zou ze 1st moeten afbouwen. Verder praatten we allebei volop over kindjes... een goede maand geleden heb ik haar verteld dat we al van januari aan het 'proberen' waren, maar dat het zo vlot niet leek te gaan. Gisteren vertelde ze me ineens dat zij volgende cyclus (in juni) ook gaat starten. Ze heeft plots een afspraak gehad met haar psychiater om haar medicatie af te bouwen en volgende maand start ze.

Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken; mijn vriendin zit nogal 'raar' in elkaar, maar we kunnen perfect omgaan met elkaar... Alleen... ik heb serieuse twijfels of ze het alleen wel zal aankunnen en ik heb eigenlijk ook twijfels over de reden waarom ze net nu wil starten. Het is misschien heel lelijk van me om te zeggen; maar ik ken haar goed genoeg en ik ben bijna zeker dat ze nu wil starten omdat ze eerder dan mij mama wil worden.

De fertiliteitsarts heeft haar gezegd dat hij elke vrouw binnen het half jaar zwanger krijgt, dus als het bij mij nog even duurt, zal ze inderdaad eerder mama zijn dan ik. En ik vind het heel jammer dat ze net nu gaat starten, nu ik haar verteld heb dat wij al even aan het proberen zijn.

Ik weet dat ik misschien lelijk uit de hoek kom voor sommige mensen, maar ik ken mijn vriendin, ze zit nu eenmaal zo in elkaar; ze wil altijd graag een stapje voor zijn op anderen en ik ben bijna zeker dat ze daarom nu ook ineens aan een kindje wil starten; omdat ik haar laatst vertelde dat wij al bezig zijn, maar dat niemand daar eigenlijk van weet.

Ik wil er zeker voor haar zijn, dat heb ik haar ook gezegd, ik wil haar steunen waar nodig en wil helpen in de opvang, want haar omstandigheden zijn niet echt ideaal om aan een kindje te beginnen... Ik vind het alleen heel jammer dat het nu op deze manier moet gebeuren.

En ik heb ooit al eens opmerkingen gekregen op dit forum over dat ik haar beter zou steunen dan het erg te vinden dat ze misschien eerder mama zal zijn dan ik... Ik zal dat ook doen, maar het is gewoon jammer dat 'omdat ik aan kindjes bezig ben', dat zij ook ineens wil starten. Zo gaat dat dikwijls in zijn werk bij ons.

Om maar een klein voorbeeldje te geven; ik heb in januari een nieuwe wagen gekocht, die zal er deze maand ongeveer zijn. Net nadat ik het haar verteld had, is zij ook beginnen te denken aan een nieuwe wagen en ze had nog wel dezelfde voorkeur als mij.

Haar situatie is naar mijn mening op dit moment niet stabiel genoeg om een kindje te kopen, klein sociaal netwerk, weinig hulp van haar ouders, weinig financiele middelen en fulltime aan het werk... Ik ga me daar niet over uitspreken, het is haar leven en ik zal haar steunen in de keuzes die ze maakt.

Ik hou me al klaar voor reacties op mijn verhaal, maar jammer genoeg is het zo. Nu ga ik vertrekken naar het werk, bang voor 'lelijke' reacties omdat ik het haar precies niet lijk te gunnen...

We zien wel

 

Ik zou echt proberen het een beetje los te laten. Je bent 'pas' in ronde 4. Het is super spannend en wachten duurt nu eenmaal lang. Maar wat als je nog een half jaar erop moet wachten? Dan maak je jezelf gek. Echt waar. En stress is nu eenmaal funest... Lichaam en geest kunnen erg veel invloed op elkaar hebben helaas. Tips zijn er sl voldoende gegeven. Echt meid geniet van kleine dingen. Succes en sterkte

 

Nou Dora, ik weet precies wat je bedoelt. Ik ken ook zulke vrouwen. Eén van de redenen dat ik weinig vriendinnen heb. Je kan er weinig aan doen, als je haar confronteert zal ze het ontkennen. Ik neem aan dat jij haar zou confronteren als je zou denken dat de wens bij haar niet uit het hart zou komen? Probeer je er niet aan te storen. Zet het van je af. Als je weet hoe mensen zijn, als je weet wat je van ze kan verwachten, dan hoef je niet teleurgesteld te zijn. Accepteer dat zij zo is, wees haar vriendin, maar ga niet hetzelfde doen door de hele tijd te kijken of het gras bij haar groener is. Concentreer je met liefde, aandacht en geduld op jullie eigen tuin. Je zal zien, alles komt goed.

 

Je hebt helemaal gelijk thedoctor!
Ze is nu eenmaal zo en daar heb ik mij al lang bij neergelegd... We kennen elkaar eigenlijk al van onze geboorte (onze ouders waren toen al bevriend) en wij zijn zo samen groot geworden, we hebben elkaar dus leren aanvaarden zoals we zijn, maar blijven wel vriendinnen, ondanks dat we ons soms serieus aan elkaar ergeren en niet helemaal akkoord zijn met wat de ander doet.

Maar zo is het nu eenmaal in het leven ook, je kan maar aanvaarden welke keuzes een ander maakt en blij zijn met de keuzes die je zelf maakt.

Ik neem het haar ook niet echt kwalijk hoor, maar het deed me gisteren echt wel even pijn, omdat het deze ronde ook niet raak was en we natuurlijk allemaal hopen zo snel mogelijk zwanger te zijn. Was even een klop op mijn kop en zo nog dieper in het dal...
'k Moest het ook even kwijt

Nu vandaag zijn we een nieuwe dag, we zien wel wat er komt en wat niet. Ik ben blij dat ik het op mijn manier kan doen; met een man die ik graag zie en waar ik de liefde voor een ukje mee wil delen.

Zij neemt haar beslissingen en ik kan ook niet anders dan daar achter te staan en haar te steunen zoveel ik kan.

Wat je daar zegt is werkelijk de nagel op de kop en zo leven wij al jaren als vriendinnen... Ik ga haar er niet meer mee confronteren, we doen gewoon verder zoals we bezig zijn.

Bedankt trouwens voor je begrijpende reactie; ik had niet gedacht dat er nog veel mensen waren met dezelfde ervaringen

 

Oh wat moeilijk he! Ik zit net als jij nu in de vierde ronde en het kan me niet snel genoeg gaan. Heeft denk ik ook wel te maken omdat er nu veel vrouwen zwanger zijn en dat dit heel gemakkelijk allemaal is gegaan.. Een gouden tip? Die moet ik zelf nog ontdekken hihi, ik ben er zelf ook hele dagen in mijn gedachten mee bezig ( helpt ook niet mee dat ik geen werk heb en dus meestal alleen thuis ben) Ik denk proberen te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn en weten dat het wel goed komt. En dat is lastig.. heel lastig.

 

Enige wat ik kan adviseren is blijf gewoon je ding doen, ga niet doodstaren op zwanger worden.. dan wordt het zo'n klein wereldje, met zo weinig te doen behalve hopen en spieken in broek/buik

ik kijk ondertussen ook de muren van mijn woning al plat, omdat ik weinig buiten huis kom, hier in de omgeving geen vrienden heb, alleen verder van huis, die ook hun eigen leven hebben.. ik zorg dat ik bezig ben met mijn katten, via internet contacten heb, gewoon om niet de hele tijd turfjes te zetten hoever ik in een cyclus zit