Hoi, Ik moet even wat kwijt want voel me er een beetje onzeker over. Bijna 3 weken geleden ben ik bevallen van een prachtige gezonde zoon. Ik geniet van t kleine ventje overdag en savonds als hij lekker rustig slaapt of wakker is. Hij is overdag wel eens wat onrustig door darmkrampjes en loopt dan te persen en te trappelen en zwaaien. Maar dat kan ik meestal wel goed handelen. Maar savonds als we naar bed gaan na de laatste voeding, dan is hij altijd onrustig en dan hoor je die darmpjes tekeer gaan en laat hij vaak ook scheetjes. Meestal moeten mijn partner en ik er 4 tot 8 x uit om n speentje te geven of m te troosten door hem bij me te nemen. Maar savonds in bed (als hij dan zo onrustig is) begin ik dan enorm te twijfelen, en spoken er allerlei vervelende gedachtes door me hoofd zoals van hebben we er wel goed aan gedaan om n kindje te krijgen, heb ik er achteraf niet spijt van, wil ik dit wel? Ik word erg onzeker van die rare gedachtes omdat ik voor geen goud m'n kleine mannetje wil missen, maar t feit dat ik zo twijfel aan alles maakt me verdrietig. Ik durf deze gedachtes ook niet uit te spreken omdat mijn partner dan mischien raar en boos reageert. Zijn er meer moeders die soms zo aan zichzelf twijfelen? Of zijn mijn gedachtes raar en moet ik hier iets mee?
Ik denk dat het heel normaal is om je onzeker te voelen en soms te denken; waar ben ik aan begonnen? Als dat gevoel niet allesoverheersend wordt en je wel echt kan blijven genieten van de momenten met je kindje is er in mijn ogen niet zo veel aan de hand. Het is een super grote verandering een kindje krijgen. Ik ben na 8 maanden nog steeds soms aan het wennen en nog niet de oude. Mocht je gevoel sterker worden of je het zelf niet vertrouwen, zoek dan hulp voordat je een echte postnatale depressie krijgt.
Ik heb in het begin regelmatig gedacht: was ik hier maar nooit aan begonnen. Als ik de tijd terug had kunnen draaien had ik op dat op dat moment ook heel graag gedaan. Maar ik had dus wel een postnatale depressie. Ik wil niet zeggen dat jij dat ook hebt want zeker de eerste weken vond ik loeizwaar. Ik zou het gewoon goed in de gaten houden. Het kan ook gewoon de vermoeidheid zijn.
Ik heb het ook gedacht. Waarom hebben we dit gedaan?En: ik dit van tevoren had geweten had ik het nooit gedaan. (al widel ik hem nooit meer kwijt) Ik had wel een baby die erg veel huilde en dat was gewoon zwaar. Ik was mezelf ook echt even kwijt. Eigenlijk voel ik mij pas weer goed sinds ik werk. Nu ben ik gewoon blij dat hij er is. Ik herken het dus wel en voorzover ik weet had ik geen postnatale depressie. Of misschien wel maar dan wist ik dat niet Ik zou in de gaten houden hoe het de komende tijd ontwikkeld. Het is nogal life changing en een de vermoeidheid speelt ook mee!! Maar verlies jezelf niet teveel want dat zou niet goed zijn!
Bij de eerste had ik deze gedachten ook heel sterk! Hoewel ik zielsveel van mn dochtertje hield, vond ik mn kinderloze leven op dat moment stiekem toch leuker dan mn leven met baby en was ik bang dat ik een héle grote fout had gemaakt door aan kinderen te beginnen. Het slaaptekort, extreem weinig tijd voor jezelf en alle onderzekerheden knaagden flink aan me. Langzaam aan ebde dat gevoel een beetje weg, maar als ik heel eerlijk ben begon ik het eigenlijk pas na haar eerste verjaardag echt leuk te vinden. Ik voel me hier nu soms nog steeds schuldig over. Aan de andere kant snap ik rationeel gezien die gevoelens die ik toen had heel erg goed. Het begin ís vaak ook gewoon nog niet zo heel erg leuk en is vooral vaak erg zwaar. Als je dat vergelijkt met je vrije leven voor je baby, is het helemaal niet zo raar dat je je zo voelt. Eigenlijk is het eerder raar als je het gelijk helemaal het einde vindt . Bij de tweede had ik deze gevoelens gelukkig helemaal niet. Ik denk, omdat ik beter wist wat ik kon verwachten en omdat de verandering in mn leven een stuk minder groot was. Mn oudste was trouwens ook een best pittige baby. Kortom: deze gevoelens kunnen heel normaal zijn en het hoeft helemaal geen pnd te zijn!
Ben blij dat ik dus niet de enige ben met deze rare gedachtegang (dat klinkt eigenlijk best wel vreemd...) T is allemaal erg overweldigend soms en inderdaad door het slaaptekort mis ik toch wel n beetje t kindloze leventje dat ik had (en dat terwijl hij er pas krap 3 weken is) Ik voel me er wel rot over dat ik met deze gedachtes worstel, aangezien ik zielsveel van t kleine ventje hou!
Ik herken het ook, en denk - iig bij mezelf - dat dat echt geen depressie is, maar juist heel normaal. De eerste weken zijn gewoon zo extreem, je bent je vrijheid kwijt, staat er grotendeels alleen voor als je man werkt, bent fysiek niet de oude, krijgt weinig slaap, "snapt" je baby nog niet altijd en vooral: hormonen...!! In je pre-baby leven snapte je wel alles en kon je doen wat je wilde, wanneer je het wilde. Echt geen schande om dat soms - of in het begin: vaak - te missen. Je baby lijdt daar niet onder, en het doet er echt niet aan af dat je van je baby houdt!!!! Hou je taai..!!
Hier ook herkenning. Die eerste weken heb ik me echt heel rot en vooral heel gespannen gevoeld. Naderhand denk ik dat ik heel erg naïef was en van te voren helemaal geen goed idee had van hoe het zou zijn met een baby. Iedereen heeft t maar over die roze wolk en genieten, nou dat vond ik echt niet hoor. Ik dacht dat het aan mij lag, maar pas toen ik er met anderen over ging praten bleek dat andere moeders het ook allemaal best wel zwaar vonden. Op internet heb je ook wel leuke clubjes met 'moederhumor', bv. de facebookgroep 'club van relaxte moeders'. Ik denk dus dat je gedachten niet raar zijn, maar als je je toch zorgen blijft maken of het niet al te extreem is bij jou kun je altijd even naar de huisarts gaan, die zien vaak verse mama's en kunnen dat wel beoordelen. Sterkte en ook veel geluk met je kindje
Oh die gedachte's herken ik wel, heb vooral de eerste weken ook wel eens gedacht 'Waar ben ik aan begonnen', ondanks dat we een redelijk gemakkelijke baby hebben. Ik had nog veel ongemakken van de bevalling en elke nacht mijn bed uit voor de nachtvoeding vond ik gewoon erg zwaar. Ondertussen is het alweer komende nacht 8 weken geleden dat F. geboren is en ben ik helemaal gewend aan het moeder zijn en kan ik er echt ultiem van genieten. Scheelt ook dat F. al bijna 2 weken de nachten doorslaapt en ik dus best een goede nachtrust krijg. Zo lang je af en toe die gedachtes hebt en merkt dat die gedachtes wel afnemen moet je je er niet zo druk om maken, merk je dat die gedachtes alleen maar toenemen dan moet je wel aan de bel trekken want je wilt geen PND.
Herkenbaar, ik heb me de eerste weken ook heel rot gevoeld en elke keer dacht ik, was ik hier maar nooit aan begonnen en ik kon me diep ongelukkig voelen. Voelde me heel gespannen, wilde zo graag wegvluchten of de tijd terugdraaien en daar voelde ik me daarna weer schuldig over. Ik was heel bang dat er wat mis met me was en voelde me een slechte moeder. Nu is dat helemaal omgedraaid, mijn dochtertje is rustiger geworden en ik heb me draai weer gevonden. Ben nu zielsgelukkig met me kleine meisje en wil nooit meer zonder haar. Het roze wolk gevoel wat moeders zouden moeten hebben direct na de bevalling vindt ik een beetje onzin, hoor eigenlijk vaker om me heen dat mensen het doodeng vinden bij hun eerste kindje. Belangrijk is dat je het met andere bespreekt zodat je het niet alleen hoeft te doen, en lekker op stap gaan met je kleintje, afleiding. Als je kleintje straks ook beter slaapt en je zelf meer rust hebt zal het ook beter gaan, sterkte!
Heel, heel, héél herkenbaar! Ik ben de eerste 3 maanden wel behoorlijk depri geweest, heb er zelfs hulp voor gezocht. Ik had de meest donkere gedachtes, op een gegeven moment dacht ik zelfs aan adoptie. Ondanks dat ik hem echt niet kwijt wilde! Ik was oververmoeid (onderschat echt niet wat slaaptekort met je doet! Dat heb ik wel gedaan, nog steeds soms), snapte niks van mijn baby en hij huilde veel. Heel. Erg. Veel. En was ontroostbaar (bij 3,5 maand kwamen we erachter dat het koemelkallergie was). Ik voelde me alleen, onzeker over mijn moederschap en ik miste mijn kinderloze leven zooo erg. Pas toen ik erover ging praten kwam ik erachter dat eigenlijk alle moeders wel dat soort gevoelens kenden. En toen het krijsen stopte, ging het met mij ook stukken beter. Ik herken je gevoelens dus echt! Schaam je er niet voor, weet dat je niet alleen bent hierin, en weet ook dat het feit dat je je er druk om maakt, al aangeeft dat je een goeie moeder bent . Mijn tips: blijf praten (dat ontlaad echt!), neem tijd voor jezelf, al is het maar 5 minuten per keer, pak je slaap wanneer je kunt, en misschien wel de belangrijkste: probeer je over te geven aan de chaos. Het wordt beter. Echt!
toevallig heb ik hier ook een topic over geopend in Mama & Gezin (http://www.zwangerschapspagina.nl/mama-gezin/573743-mijn-huilbaby-een-klein-traumaatje-bezorgde-2.html
Geweldige blog! Heel herkenbaar. Moet zeggen dat na het lezen hiervan ik ook meteen weer extra adrenaline voel, haha
Haha exact! Dat had ik dus ook. Leek me daarom het hier delen waard! (En jij had dus ook zon boos sammetje! Wij ook
Haha ik wou net iets gaan zeggen over de naam, maar je bent me voor Ik noem hem ook wel vaak het Sammetje-alarm... Ik moet zeggen dat ik het nog steeds naar vind om een hele dag alleen met hem te zijn. Morgen ben ik weer van 's morgens vroeg tot 's avonds laat team mama, en het zweet breekt me nu al uit ondanks dat het eigenlijk al heel lang gewoon goed gaat. Het vertrouwen komt dus ook wel langzaamaan
Herkenbaar Ik was moe, zooo vreselijk moe... en dan zo'n hummel erbij. Waarom slaapt ze nou niet in haar bedje, waarom huilt ze nu, wat te doen met die krampjes. Stond de eerste weken stijf van de stress. Gedachten als: waar zijn we toch aan begonnen, adoptie, ik moet maar van het dak springen, heb ik tenminste rust... Vraag me achteraf af of ik niet tegen een pnd aan zat te hikken. Maar, het ging elke week ietsje beter. Bedenk bij elke huilbui of moeilijke momenten dat het een fase is en dat het weer over gaat (ja, echt waar!). Voor elk huiluurtje, voor elk krampje, voor elke slapeloze nacht krijg je straks een prachtige lach terug.
Ik heb me bij allebei onzeker gevoeld tijdens die onrustige periodes. Bij mn dochter omdat alles nieuw was en bij mn zoon omdat hij na zn nachtvoeding niet meer in zn wieg wilde slapen. Er zijn weken geweest dat ik (bij allebei) alleen km aar rondjes door het huis kon lopen met ze om ze stil te krijgen. Deze keer zie ik daar ook best weer tegenop. Ik heb nu een draagdoek en ik hoop dat het daarmee beter gaat. Ook heb ik bij mijn zoon weer tips gekregen die ik nu weer kan gebruiken. Ik denk dat de eerste paar weken (maanden) heel heftig zijn, zeker bij een 1ste, maar ook bij volgende kinderen
Zoals bij zovelen hier ook herkenbaar (en met vlagen nog steeds haha). Bij mij was het ook de overweldigende verantwoordelijkheid die er ineens is met de eerste. Ineens ben je niet meer verantwoordelijk voor alleen jezelf, maar voor zo'n hulpeloos wezentje dat niet zonder jou kan. Daarbij had ik ook een huilbaby, wat mijn onzekerheid alleen maar deed toenemen. 'Want ik was een slechte moeder, die niet eens voor d'r eigen kind kon zorgen. Anders zou ie niet zo huilen, etc.' Nu denk ik daar gelukkig anders over, maar toen, onder invloed van hormonen en ernstig slaaptekort, pffff. Maar goed, niks om je voor te schamen dus. Let goed op jezelf en vraag hulp, praat erover. Het helpt.
Vooral de achtste week, tijdens het 'sprongetje' had ik twijfels. Mijn dochter huilde veel meer en ik had geen idee waarom. Gelukkig was dat maar 1week. En dan heb ik een voorbeeldige baby! Ook dan zijn er momenten dat ik er ' s nachts 6x uit moet hoor, maar mijn dochter sliep al vrij snel door. Wat ik wil zeggen is dat het helemaal niet erg is om die gedachten en twijfels te hebben. Bijna iedere nieuwe ouder heeft het, net als de twijfels of je wel een goede ouder bent etc. Velen spreken het alleen niet uit. Je zult best je baby een keer achter het behang willen plakken . De gedachte is niet erg, ernaar handelen wel.