Dag lieve dames, Mijn man en ik zijn dit jaar 5 jaar getrouwd. We kennen elkaar al heel erg lang en hebben samen twee prachtige zoontjes. Na de tweede wist mijn man zeker dat hij geen kinderen meer wilde krijgen en heeft zich laten steriliseren. Ik was het er niet mee eens en was er kapot van. Ik begreep hem echt wel en we hadden ook gezegd dat we blij moesten zijn met twee kerngezonde kinderen, maar het heeft bij mij nooit lekker gezeten. Ik heb het er nog steeds vaak moeilijk mee. Iedere maand als ik weer die stomme maandverbandjes uit de kast moet halen krijg ik bijna tranen in mijn ogen. Ik snap ook wel dat dit absoluut niet nodig is en ik ben heel gelukkig met wat ik heb! Het voelt alleen zo stom dat ik nog mijn periodes heb terwijl ik er niets aan heb dan last. Hierdoor ben ik gaan twijfelen of ik dit niet operatief wilde laten aanpakken. Hiervoor ben ik zelfs naar een arts geweest. Toen ik moest beslissen of ik er echt voor wilde zorgen dat ik nooit meer kinderen kon krijgen kon ik er echter niet mee door gaan. Twee kinderen hebben is echt geweldig! Je kunt beide met één kindje af en toe op stap en zo de aandacht één op één geven en dat voelt super. Ook kun je makkelijk twee kinderen tegelijk beet pakken als ze weer eens vervelend zijn Dit is allemaal moeilijker met 3 of 4. En dan zouden we ook de speelkamer moeten opofferen, wat ook jammer zou zijn. Maar er is genoeg ruimte in huis om ergens anders die spullen neer te zetten. Het is alleen niet ideaal. Het is ook niet zo dat ik door wil gaan totdat ik een dochter heb of zoiets. Toen ik zwanger was van de tweede had ik het er heel even wel moeilijk mee dat ik nooit een dochter zou krijgen (omdat ik bang was dat mijn man inderdaad niet meer kinderen wilde hebben), maar ik zou nooit meer kinderen willen krijgen omdat ik een meisje wil! Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet met mijn gevoelens iedere maand. Hier hoopte ik het alleen te kunnen delen en misschien wat lief commentaar te ontvangen Liefs, Kim
Hoi! Wat naar dat je man zo abrupt dit heeft gedaan. Ik hoop dat je het ooit een plekje kan geven,verder heb ik niks zinnigs te zeggen behalve een dikke knuffel. Mijn man wil ook geen 2e en ik ben nog in twijfel maar ik ga me er maar bij neerleggen want ik ben al 38 jaar en al lang blij dat we een lief mannetje hebben. Sterkte!
Als eerste wil ik je een dikke knuffel geven. Wat moet dat moeilijk zijn als je je elke maand zo voelt! Maar als je je elke maand zo verdrietig voelt, en dit bedoel ik niet gemeen of zo, zou het dan geen idee zijn om met iemand te gaan praten hoe je dit een plekje kunt geven? Ik maak namelijk uit je verhaal op dat er geen mogelijkheid/wens is voor een derde vanuit jouw man. Hoe lang heb je hier al last van? Het kan natuurlijk zijn dat dit met de tijd minder wordt, maar als dit al langer speelt zou ik het wel overwegen. Wie weet hoe lang je nog menstrueert, ik zou het jezelf niet aandoen om hier elke maand opnieuw doorheen te moeten. En natuurlijk ben je niet minder gelukkig met wat je al hebt, ik kan me heel goed voorstellen dat je menstruatie nutteloos voelt in jouw situatie. Ik zou dat zelf denk ik ook hebben, helemaal niet gek vind ik. Daar zou ik me zeker niet stom om voelen hoor, je bent een mens en je hebt gevoelens. En een kinderwens die niet vervuld zal worden doet gewoon veel verdriet! Heel logisch ook dat het operatief onmogelijk maken om kinderen te krijgen een stap te ver is! Dan is het ineens definitief en daar ben je niet de enige in die dat een brug te ver vind als er (nog) een kinderwens bestaat. Ik wens je heel veel sterkte en ik hoop dat het verdriet minder gaat worden voor je.
Dank voor de lieve knuffels! Wat betreft het praten met iemand vrees ik dat je wel een punt hebt. Ik ben nog geen 30 en vrees nog lang te menstrueren (als ik naar mijn moeder en oma kijk m.b.t. de overgang). Ergens hoop ik zo dat mijn man zich bedenkt en de operatie ongedaan laat maken. Het is nu al echter meer dan 2 jaar geleden en ik ben bang dat ook dat al te laat is. En natuurlijk wil ik hem absoluut niet pushen iets te doen dat hij niet wil!
Oh dat vind ik wel heel heftig dat je man dit heeft gedaan zonder jou goedkeurig. Ik vind het begrijpelijk dat hij dit wilde, maar hij neemt hierbij ook de beslissing voor jou en dat vind ik echt onterecht. Hij had dit verdriet bij jou kunnen voorkomen door jou serieus te nemen en te betrekken in het beslissingsproces. Overigens zijn er nog wel opties volgens mij om alsnog zwanger te raken. Hij kan de operatie ongedaan laten maken, maar volgens mij is het ook mogelijk om het zaad direct uit de balzak te halen. Makkelijk zal het niet zijn, maar ik denk dat het moeilijker is om je man ervan te overtuigen. Weet hij wat dit met jou doet? Mijn man wilde ook geen kinderen meer, ik wil wel nog heel graag. Na lang praten kwamen we tot de conclusie dat mijn verlangen naar een kind groter was dan zijn gevoel klaar te zijn. Van een kind erbij krijg je niet zo snel spijt, maar van een gemis wordt niemand echt beter. Sterkte, want ik kan me voorstellen dat dit heel moeilijk is!
Weet je man hiervan? Dat je je zo voelt. Dikke knuffel. Klinkt heel naar dat je je elke maand zo voelt
Sorry maar ik vind de actie van je man niet kunnen.... steriliseren zonder dat je vrouw hiervan op de hoogte is, dan wel dat ze het er mee eens in. Dat is hetzelfde als wanneer je als vrouw zonder medeweten van de man de pil in de prullenbak gooit om maar zwanger te raken. Heb je je huidige emoties bespreekbaar gemaakt naar je man toe? Dit is wel iets wat je moet bespreken. Jij bent voor een voldongen feit gesteld terwijl jij nog altijd de wens hebt voor meer kinderen. Ook ik heb er bij tijd en wijle last van hoor. Ik ben alleen tien jaar ouder dan jij bent en mijn partner nog eens tien jaar ouder. Wij hebben twee gezonde dochters en een mooie bonusdochter. Helaas was ons derde kindje, een cadeautje, niet levensvatbaar. Door de gezondheidssituatie van mijn partner zit/zat een nieuwe zwangerschap en een vierde kindje er niet in. Hij heeft zich, met mijn medeweten/toestemming, laten steriliseren... maar toch blijft er regelmatig iets aan me knagen... ik zou nog graag een keer zwanger zijn en nog een vierde kindje op de wereld zetten,
Misschien wist ze er wel van, maar stond/staat ze er niet achter. En daarom heeft ze er moeite mee. Wat ik begrijpelijk vind. Maar uiteindelijk is het zijn keuze en je kunt niet anders dan dat (leren) accepteren.
Ik wist er inderdaad wel van, maar stond er zeker niet achter. Dit wist hij ook. Voor hem is het echt definitief, ongeacht mijn gevoelens. Ik heb mijn gevoelens dus op tafel gelegd, maar helaas na meer dan 2 jaar nog steeds hetzelfde antwoord. Ik zal het een plek moeten leren geven. Ondanks het verdriet...
Moeilijk ..... Je man wilde er ook totaal niet over nadenken, een derde kindje? Hoe is het gegaan? Heeft hij wel respect getoond voor jouw'n wens en er serieus over nagedacht? Of heeft hij gewoon zijn zin doorgedreven? Daar zit wel een verschil in. En verder wil ik je een dikke knuffel geven, beetje weet ik wel hoe jij je voelt. Mijn man is niet gesteriliseerd maar ik heb een wens voor nog een kindje en hij niet...
Hij wist van mijn wens en het feit dat ik het heel erg moeilijk had met zijn beslissing. Hij wilde er niet over nadenken en/of praten en vond toen al dat ik moest gaan praten met iemand over mijn 'behoefte' omdat hij het totaal niet begreep. Wij zijn compleet en perfect vindt hij. Dat is ergens natuurlijk wel aandoenlijk, maar ik kan er zo weinig mee als ik zo verdrietig ben elke maand. Ik hoop ook steeds zo dat het een keer 'mis' gaat en het allemaal weer spontaan aangroeid #naïef
Vindt ik dan niet netjes van je man om jou zo te dwingen. Andersom mag het niet maar hij heeft jou wel zijn keuze opgelegd. Ik persoonlijk denk, als het jou zo erg dwarszit, en dat begrijp ik helaas helemaal. Dan moet je het toch duidelijk maken aan je man. Het gaat je relatie in de weg zitten ben ii bang.
ik herken je gevoelens. mijn man heeft zich ook laten steriliseren en ook ik heb elke maand rot gevoelens als ik weer ongesteld ben. het is opzich niet zo dat ik perse meer kinderen wil. maar het idee van het kan nooit meer, dat knaagt behoorlijk. waarschijnlijk ook omdat ik 'nog' maar 21 was toen mijn man zich liet steriliseren. ik ben ontzettend blij met onze dochter en zoon maar helaas haalt dat het gevoel niet weg. mijn man heeft zich trouwens niet tegen mijn zin in laten steriliseren. wij hebben samen deze keuze gemaakt omdat er grote risico's aan een eventuele volgende zwangerschap zouden zitten. in ons geval is dit dus wel de goede beslissing geweest maar ik word soms gek van mijn rammelende eierstokken