Ik heb wel een wens voor een tweede kindje, maar mijn man dus niet. Hij wil misschien over een paar jaar wel weer eraan denken maar ik vind dat echt wel lang duren en bovendien doet hij ook geen beloftes... maar nou vroeg ik me af: wie bepaalt nou eigenlijk of het wel of niet gebeurt? Want hij wil het niet, maar ik dus wél, en we hebben toch allebei evenveel recht om onze mening erdoor te drukken.... Maar nu bepaalt hij eigenlijk voor mij dat ik er maar vrede mee moet hebben als er geen tweede komt, ik heb er eigenlijk niks over te zeggen.... Hoe doe je dat uiteindelijk? Het is echt zo'n situatie waarin geen compromis mogelijk is... uiteindelijk wint er toch iemand en ik ben bang dat ik aan het kortste touwtje trek in dit geval
ja eigenlijk bepaal je samen.. hier heeft het een hele tijd geduurd tot we allebei zeiden van ja we gaan er weer voor. ik heb een aantal jaar geleden al eens gezegd dat ik wel voor een 2de wilde maar ml nog niet. ik heb gewacht tot hij er klaar voor was. we hadden eigenlijk ook geen haast en nog jong genoeg maar ik wist wel dat ie meer dan 1 kind wilde. aan de ene kant vind ik het leeftijdsverschil straks wel heel groot maar aan de andere kant ben ik ook blij dat dl zichzelf al wel goed redden kan en ik daar ook niet achter aan hoef te rennen.. je kan je man vragen er beter over na te denken en jou niet zo laten hangen met het ja,nee,misschien.. vraag hem hoe hij de toekomst als gezin ziet en als ie er echt maar 1 wil waarom dat zo is..
Ik zou geen kindje doordrukken als hij niet wil. Je moet die zorg samen dragen en als hij niet wil... Mijn man wilde ook al jaren eerder dan ik. Simpel zat, je moet het samen doen en als ik er niet voor de volle 100% achtersta word dat sowieso al niets. Het lijkt me wel lastig om je wens te moeten begraven.
Lastige situatie inderdaad. Als hij geen kindje wil, dan komt er geen kindje. Dat moet je accepteren. Als je dit niet accepteert dan gaat de relatie uiteindelijk scheefgroeien door teleurstelling/boosheid/bitterheid/verdriet. Ook naar het kindje toe kan het niet als 1 van de 2 het niet wil. Ik zou niet kunnen leven met het feit dat mijn vriend ons kind eigenlijk niet wil. Dat gebeurd wel eens (bijv. in ongeplande zwangerschappen) maar daar zie je dus dat 'papa' en mama uit elkaar gaan. Maar als jullie al 1 kind hebben (geplant) en door het tweede kind gaan jullie uit elkaar omdat papa het tweede kind niet wil, dat kan dat een hoop losmaken bij jullie eerste kind; boosheid, verdriet, afwijzing naar broertje/zusje, schuldgevoel, etc. Jullie meningen zijn gelijk, maar als iemand iets niet wil, dan gebeurd het niet. Bijv. Hij wil dat ene huis, maar jij niet, dan gaan jullie dus niet verhuizen. Een compromis sluiten mbt een kind 'nemen' kan in mijn ogen niet. Erg pijnlijk omdat het zo'n diepe wens/behoefde is voor sommige. Maar ook juist daarom moeten beide partijen het ermee eens zijn. Sterkte.
Je kunt geen baby 'doordrukken'. Helaas is dit echt een geval waarbij een 'nee' van een van de twee niet te overrulen is... Als je dat niet kunt accepteren, dan kan dat einde relatie betekenen, zodat je iemand kunt zoeken die nog wel een kind met je wil. Als uiterste consequentie. Maar een baby verdient twee ouders die bewust voor hem of haar kiezen. En niet een ouder die erin geluisd wordt door de ander.
Plan met je man nog eens een gesprek over dit onderwerp. Niet met de insteek om er nu wel of niet te voor te kiezen. Maar om jou en zijn behoefte uit te vragen. Waarom wil jij nu voor een 2e gaan, waarom weet /wil hij het niet en pas over een paar jaar misschien? Is dat uitstellen van een nee?, of heeft hij andere plannen? Carrière, reizen, verhuizen? Zo ontstaat er in iedergeval meer duidelijkheid over jullie gevoelens voor een 2e kindje. Persoonlijk vind ik nee=nee en heeft iemand die iets niet wil zijn/haar meeste recht. En kan en mag je je zin hier niet bij doordrukken.
Wij wilden graag een 2e kindje als onze dochter 3 a 4 jaar was.. Maar door omstandigheden is dat niet gelukt, ze is nu 5.5 en ik merk aan haar dat ze echt een broertje of zusje mist... We zijn nu weer 'bezig' maar met mijn cyclus is er 4 x per jaar kans ongeveer, de mm wil hij nog niet in omdat dat erg veel stress geeft... Dus we willen graag maar het is ons 'nog niet gegunt'
Wij hebben afgesproken dat 95% van de tijd Nee wint van Ja en ik denk dat bij het willen van een kind het nog belangrijker is om overeen te komen. Je hebt het tenslotte niet over een paar schoenen, maar om een leven waar jullie toch samen de rest van je leven voor moeten zorgen. Het is vreselijk moeilijk maar je hebt weinig keus denk ik. Accepteer het, praat er zo nu en dan over maar ga je man niet pushen. Dwingen wekt aversie op en dat is iets wat je niet wilt bij het beslissen voor nog een kindje.
Tja als een iemand niet wilt kan die ander helaas niet meer doen dan zich erbij neerleggen. En ik vindt dat eigenlijk oneerlijk.... Jouw'n mening telt net zoveel maar helaas heb jij dan pech.
Ik heb dezelfde situatie meegemaakt... altijd was het een misschien en op een gegeven moment had ik hem de duidelijkheid gevraagd. Toen kwam eruit, ik wil het eigenlijk gewoon niet. Ik had toen wel het gevoel dat dit kwam omdat ik hem daartoe zette...door hem om duidelijkheid te vragen. Toen hij echt 'nee' zei, zakte de grond onder mijn voeten weg en hebben we echt even een relatie crisis gehad... Ik wilde zo graag, hij niet maar zag ook wat het met mij deed... en ik had precies dezelfde gevoelens als jij hebt. Klopt dat het zo ontzettend oneerlijk voelt, maar dat mag je ook voelen! Maar maak dat ook duidelijk aan je man! Het enige wat je niet kunt doen is doordrukken, in dit geval is nee ook nee en moet je voor jezelf besluiten wat belangrijker is. Je man/relatie en je gezin of nog een 2e kindje bij mogelijk een andere man. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad en uiteindelijk zijn we samen naar therapie gegaan. Ik heb hier uiteindelijk duidelijk zijn angsten/gevoel begrepen voor een 2e kindje maar ook duidelijk gevoelt, ik wil verder met hem en ons gezin en niet zonder hem een 2e kindje. We zijn er wel over blijven praten, want zoals hij zelf zei, jij hebt die wens wel en die moeten we niet zomaar begraven. Uiteindelijk heb ik nu het geluk dat hij bij draait en het nog wel wil... Maar praat erover en zorg dat beide van jullie gevoel hierover duidelijk is en gehoord wordt, zorg ervoor dat je geniet van wat je hebt en niet verbitterd raakt als het echt zo blijft, zorg dat je voor jezelf duidelijk hebt wat jij wil! Sterkte!
Ja het is lastig, je moet er samen 100% achter staan. Ik heb vorig jaar september aangegeven een kind van hem te willen, word onze 1ste. Hij zag het toen nog niet zitten ivm schimmel in huis. Nu is de schimmel verwijderd maar wil ik nog even wachten tot eind juni en dan gaan we er echt samen 100% voor. Mijn reden van even wachten is dat ik niet wil bevallen in jan/feb/mrt. Waarom dat, drukke tijd/ veel verjaardagen. Blijven praten met ML en geduld hebben denk ik. Maak hem duidelijk waarom jij graag wilt. Succes.
Ik wou dat zwanger worden zo planbaar en eenvoudig was... Ach, misschien gaat het dat voor jou ook wel zijn..
^ ja dat weet ik, houd in mijn achterhoofd dat het in ronde 1 al raak kan zijn, maar kan ook zo een jaar duren. Heb gekeken naar de statistieken: Hoe lang duurt het voordat je zwanger bent: 30% van de vrouwen is binnen drie maanden zwanger 70% is binnen een half jaar in verwachting 80% van de vrouwen is binnen een jaar zwanger 90% is na twee jaar in verwachting Ik hoop zelf bij de 30% te mogen zitten vandaar ik zo lekker bezig ben met plannen haha. Kinderen plan je niet die krijg je had ik ooit eens gehoord. maar ben toch eigenwijs.
Bij mij heeft het 4 jaar geduurd Edit: ik herken het overigens hoor en ik gun je echt dat het zo zal gaan. Het was meer een weemoedige verzuchting Ik wilde vroeger graag een lentekindje en hoewel het dus een ellendig traject is geweest, is die wens geheel per ongeluk zelfs nog uitgekomen
O ts, wat vreselijk moeilijk. Wij hebben hierover de volgende afspraak: Als het voor de één zwaarder weegt dan voor de ander, doen we wat diegene graag wil. Als jij verteerd wordt Door verlangen om een tweede kindje en je man wil het niet vanwege bv het financiële offer, dan zou het bij ons betekenen dat er een tweede kind komt. Maar als je man het niet aanlanden of geen liefde op kan brengen voor een tweede, zou het bij ons betekenen dat er geen tweede komt. Iemand schreef al dat jullie elkaars verlangens uit moeten vragen. Op die manier kom je erachter wat zwaarder weegt en wie van de twee een offer kan brengen voor de ander. Nog een kind met een ander vind ik persoonlijk geen goed advies. Lijkt me vreselijk voor het kind dat jullie al hebben! Succes, ik hoop dat je dromen waar worden!
Ik zou er ook zeker niet voor gaan scheiden hoor! Inderdaad we hebben al een kindje samen, we houden van elkaar.... Maar bij mij knaagt het wel dat er msschien geen broertje of zusje zal komen. Mijn man heeft vooral veel angsten. Hij is angstig dat hij niet zoveel van een tweede kindje kan houden als van Tobias. Hij is bang dat het te druk wordt met 2. Hij is bang dat ik weer een hormonster word na de bevalling.... Eigenlijk is hij vooral bang dat de balans die we nu met zijn drietjes hebben weer zal worden verstoord...
Nou dat is heel terecht. Want dat gaat dan ook allemaal weer gebeuren....en daarna vind je een nieuwe balans met twee kinderen van wie hij allebei dolveel zal houden Het klinkt zoals ik er nu in sta. En ik denk dat hij gewoon wat meer tijd nodig heeft. Anderhalf jaar is best kort om te wennen aan het ouderschap. Niet pushen, maar wel in gesprek blijven. Komt wel goed
Ik hoop het!! Binnenkort bevalt mijn nicht en ik hoop dat het zien en misschien wel vasthouden van een babytje hem weer op andere gedachtes brengt
Hier ben ik het wel helemaal mee eens. Hoe moeilijk dat misschien ook is. Ik herken het deels wel, al is de beslissing nu al voor ons gemaakt. Sterkte!