Lastig... ik denk dat je 't niet moet zien als "winnen of verliezen". Het is namelijk geen wedstrijd, waarbij de sterkste uit de bus mag komen... Dat gezegd hebbende, voeg ik er eerlijk aan toe, dat ik wellicht uit mijn nek klets, want dit dilemma is mij gelukkig onbekend. Maar voor mij zou doorslag geven dat een kindje bij mama én papa gewenst hoort te zijn....
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik wil zijn angsten niet bagatelliseren, maar ik denk dat iedereen deze angsten heeft. Natuurlijk zal er een nieuw evenwicht gezocht moeten worden en zal het drukker worden. Bovendien kun jij niet garanderen dat je 'volkomen normaal' zal zijn na de volgende zwangerschap. Maar is dat allemaal echt zo belangrijk? Ik zou er echt nog eens goed over praten samen. Maak hem duidelijk dat je zijn angsten serieus neemt en daar niet zomaar aan voorbij wilt gaan. Laat hem echter ook weten dat jij een tweede kindje wil uit liefde. Het is niet zo dat je een bepaalde hoeveelheid liefde hebt die je over meer kinderen moet verdelen, er komt met een kindje gewoon meer liefde bij en het enige dat je moet verdelen is je aandacht. Ik zou hem niet onder druk zetten om een keuze te maken, maar laat hem wel weten dat hij de keuze uiteindelijk zal moeten maken. Laat hem alles nog even in de pruttelpan gooien. Als hij beslist dat hij toch nog een kindje wil samen, heeft hij die keuze helemaal zelf gemaakt en heeft hij daar ook zelf de eer van. Mocht hij beslissen dat hij echt geen kinderen meer wil, misschien zijn er nog onderliggende redenen die hij niet genoemd heeft, dan is dat een bittere pil, maar zul je daarmee moeten leren leven. Sorry voor het lange bericht.
Ik ben van mening dat zijn nee niet zwaarder weegt dan jouw Ja en dat je daarom een goed gesprek moet aangaan met je man, niet pushen maar praten. Wat anderen al zeiden, welk gevoel is sterker. Als de nee van mijn man altijd zwaarder woog dan mijn Ja dan had ik echt niet met hem verder gekund, hij zegt namelijk overal meteen nee op.
heel simpel, als 1 van de 2 niet wilt dan gebeurd het niet. hier ook jaren moeten wachten voor we voor nummer 1 gingen. moet zeggen, zou het niet anders willen, hij is zo verliefd op onze kleine meid en is er ook echt klaar voor. de tweede was ik eerst niet klaar voor, hij eerder... je moet wel samen achter de keuze staan anders is het niet eerlijk tegenover je kind. want tuurlijk, je houd er dan wel van, maar je word met iets 'opgedrongen' waar je nog niet aan toe bent, dat moet je nooit doen dus... en hij zei eerst ook jaaaaren en opeens werd het toch een heel stuk sneller
Beckje zo'n dingen roep je makkelijk...nee en beide moeten er samen achter staan enz enz... Is ook allemaal wel zo. Maar zo makkelijk is het in de praktijk niet. Als jij een wens hebt, rammelende eierstokken. Die vergeet je dan niet zomaar even? Althans dat is mijn ervaring
Hebben jullie het daar nooit over gehad voordat jullie aan kinderen begonnen? Je zegt dat ie er over een paar jaar miss anders over denkt. Dat zou dan toch een goed compromis zijn? Niet nu meteen,wat hij wil, maar wel een tweede kindje, wat jij wil. En ik snap wel dat ie geen beloftes doet, niemand weet hoe hij/zij zich voelt over 2 jaar. Ik zou met hem praten zonder verwijten. En als hij echt nu niet wil, het even laten rusten. En er dan over een tijdje weer over beginnen, wie weet staat ie er dan wel voor open.
Dat is ook zo, maar geen kinderen (meer) willen is net zo legitiem. Natuurlijk moet je proberen om er samen uit te komen, maar als de een per se nog een kind wil en de ander pertinent niet, dan kan dat in ultimo betekenen dat je dus niet meer met elkaar verder gaat. Heel hard, maar zo is het wel. Iemand mag geen kinderen (meer) willen. En dan kun je hoog en laag springen maar zo is het gewoon wel. Hoe verdrietig/frustrerend/vervelend/moeilijk ook.
Ja klopt helemaal hoor Dan zul je zelf moeten kiezen wat belangrijker is voor jezelf... Het gaat gewoon beide kanten op, maar diegene die nog wilt heeft gewoon altijd pech
In dit geval (en misschien ook wel in andere gevallen, maar daar gaat het nu niet over) betekent een nee toch dat er geen kind komt. Hoe graag de ja ook wil. Want er zijn nu eenmaal twee mensen nodig en twee ja's om een kindje te verwekken. Een kind opdringen aan iemand die dat niet wil is gewoon niet acceptabel, toch?
Net zo goed als de nee-zegger 'pech' zou hebben, zou de ja 'winnen' ... Overigens: moest ik over zoiets belangrijks zo lijnrecht tegenover mijn man staan, dan zou ik me sowieso zorgen maken over onze relatie...
Ja maar zover komt het nooit tenzij je je man bezeikt.... Maar jij verschilt nooit zo erg van mening en gevoelens en gedachtes van je man dan? Is niet gelijk het einde van je relatie toch? Je kan er ook samen uitkomen...
heb ik toch ook jaren gehad... en een nee, nú even niet óf nee nooit niet is toch wel wat anders... ik vind de mening van een ander ook belangrijk... júist voor het kind... want hoe zou jij het vinden als je eigenlijk door 1 van je ouders niet gewenst bent? en zelfs al zou ik nummer 3 willen en omgedraaid niet, dan is het maar zo... dat is een keuze. Dwingen kan je iemand nooit om nog een kind erbij te nemen...
Zeker ik zou nooit zorgen dat ik dan maar zwanger raak zonder dat mijn ervan wist hoor laat me dat even duidelijk maken... Ach het is gewoon een moeilijke kwestie...
Ik zou mijn man daarin ook nooit bedonderen, dat lijkt me echt net zo erg als wanneer hij opeens thuiskomt en zou zeggen dat hij zichzelf heeft laten steriliseren. En het zou ook nooit het einde van onze relatie betekenen. Gelukkig zijn we het met veel andere dingen wél met elkaar eens.
Het mooie van liefde is dat het niet beperkt is. Hoe meer kinderen je hebt, hoe meer je hebt om van te houden. En het zal zeker drukker zijn, maar jullie hebben het nu ook drukker dan toen je nog geen kind had, en dat was het toch ook helemaal waard. En hormonen, ach, een tijdelijke kwestie. Als je partner niet meer wilt, dan kun je het uiteraard niet doordrukken, je hebt hem er nou eenmaal bij nodig. Maar van tijd tot tijd een goed gesprek erover, zolang er geen definitief nee is, lijkt me wel belangrijk. Dan weet je in ieder geval zijn redenen, en kun je proberen daar begrip voor te leren opbrengen. Het lijkt me ook wel belangrijk dat je afspraken maakt, wanneer gaan we het weer bekijken? Zodat je ook een beetje weet waar je aan toe bent.
Hier toevallig gisteren hetzelfde gesprek gevoerd. Ik wil graag een nummer 2, man niet. Gisteren ook besproken wie dan de doorslaggevende factor moet zijn. Man zei dat hij 'nee' zegt als ik het nu echt concreet vraag, maar misschien over een paar maanden wel kan veranderen. Hij wil het een beetje op zijn beloop laten. Vindt het moeilijk om te zien dat ik teleurgesteld ben, en 'zal er echt wel een keer mee instemmen'... Ook niet de manier, maar ik weet zeker dat hij zal bijdraaien als het zover is. Hoe verliefd hij nu is op onze dochter, dat heeft hij straks nog een keer. Maar, ik weet wel dat vooral het eerste jaar zwaar zal worden, tot dat dat ritme gevonden is, waar het eerder over ging. Maar goed, voorlopig moet ik gewoon nog even afwachten en misschien wel proberen mijn gevoel voor een tweede wat in te dammen..
Niet over zulke grote dingen. Enne je kunt er misschien samen uitkomen, maar dan moet een van beiden toegeven. En stel nou dat je wens zo groot is dat je dat niet kunt? Dan kan het een breekpunt zijn. Da's wat ik bedoel.
Maar is het dan perse slecht dat een wel nog graag een kindje wilt en de ander niet? Tenminste het komt over alsof jij denkt dat het iets slechts is als je hier anders in staat... Zeker het kan fout gaan, als je wens te groot is.