Heel herkenbaar. En dan is hier ook nog net een broertje bij gekomen waardoor het allemaal wel heel ingewikkeld voor hem wordt. Ik probeer heel veel positief te communiceren maar dat lukt niet altijd. "Ik zie dat je boos/verdrietig bent omdat je nu geen snoepje mag" door die erkenning wordt hij rustiger knuffelen we en krijgt hij geen snoepje. Want met gillen krijg je nog steeds je zin niet.
Ik heb geen idee waarom je die trap nu erbij haalt? Wat heeft ie ermee te maken? En een kleuter slaat niet omdat ie toevallig met zijn armen zwaait en de poes in de buurt is (zoals een baby dat doet). Slaan is uiting van een bepaalde emotie, waarschijnlijk frustratie. En diezelfde emotie uit je niet met aaien. Of door iemand een kus te moeten geven als je boos op hem bent. Daarmee wordt het kind en zijn gevoel alleen belachelijk gemaakt door de volwassene. Ik leer een kleuter om niet te slaan als hij gefrustreerd is, maar iets aaien als uiting van frustratie slaat nergens op.
Poes hoeft niet te lijden onder frustratie. Je biedt alternatief: aaien. En voor de frustratie bied je een ander alternatief. Van op de trap zetten (wat hier door verschillende mensen goed gevonden wordt) los je geen frustratie op en leert een kind ook niets.
Ook hier herkenbaar. De jongste dochter heeft tot een paar maanden geleden ook last gehad van driftbuien. Met name bij de gastouder, als de televisie uitging. Ze gíng dan tekeer, vertelde de gastouder. Ik had nooit door hoe erg ze uit haar plaat ging, totdat het een keer thuis gebeurde. Niet normaal meer: schreeuwen, gillen, krijsen, op de grond liggen, stampen, de hele mikmak. En vol blijven houden, ze bleef erin doorgaan. Wat zowel de gastouder als ik hebben gedaan, is gezegd dat haar gedrag niet geaccepteerd werd. Als ze zich zo wilde gedragen, kon ze dat op de gang doen. Ze mocht pas terugkomen als ze was gekalmeerd (en dat duurt soms heel erg lang). Deze fase heeft een behoorlijke tijd geduurd, het was daardoor even niet leuk bij de gastouder. Maar we zijn consequent gebleven en dat heeft resultaat gehad. Driftbuien zijn over, ze beseft dat deze geen nut hebben. Maar als moeder is het soms moeilijk, je wilt je kind niet zo zien en wilt het liefste troosten. Maar nu de 'strijd' aangaan, werpt later z'n vruchten af.
Ik merk dat het heel goed werkt als je leert kijken naar wat er echt speelt. Wanneer mijn dochter boos is en een driftbui krijgt, ga ik heel goed na wat er aan vooraf is gegaan, wat maakt mijn kind zo driftig? Ik merk dat miscommunicatie vaak een oorzaak is. Een kind vindt het heel fijn als hij merkt dat zijn ouders hem begrijpen. Dat betekent niet dat alles is toegestaan maar als ze merken dat de ouders zijn behoefte gezien hebben, kalmeren ze sneller. Ik vind als basis de kennis van Thomas Gordon echt handig. Ik, als volwassene, herken die frustratie ook wel. Als ik mijn dag niet heb en mijn partner wil meeleven maar snapt het voor mijn gevoel niet en zegt precies het verkeerde, dat kan ik echt boos worden in mezelf. Ik zie dat bij kinderen ook gebeuren, je denkt als ouder dat je ze begrijpt maar ze bedekken vaak iets anders. Ik vind het een kunst om zo goed naar je kind te luisteren en kijken dat heel veel drift bespaard blijft. Ik sta er zelf veel bij stil en oefen het.
Je hebt enkel op basis van dit 'artikeltje' je opvoeding veranderd? Dat vind ik wel redelijk bizar, omdat dit artikel nergens enige onderbouwing geeft voor de stelling dat in de hoek of op de trap mishandeling zou zijn... Er is afgelopen jaar wel een onderzoek naar buiten gekomen, dat beweerde dat een time-out gelijk stond aan een hoge mate van afwijzing. Dat hadden ze onderzocht door kinderen een computerspel te laten doen, waar een vorm van buitenspel gezet worden werd gehanteerd. De gevoelens die daarbij omhoog kwamen, waren vergelijkbaar aan gevoelens van kinderen die fysiek mishandeld werden. Het is alleen nog maar zeer de vraag of een time-out dan DUS ook diezelfde gevoelens oproept, en vervolgens nog weer of het dan DUS ook direct schadelijk is, (verschil in context en hoe je om die time-out heen handelt, zal naar mijn idee heeeeeel veel verschil maken), en dus ook weer of het wel werkelijk mishandeling is. Ik heb in ieder geval heel hard moeten lachen om het onderzoek. Complete kul, als je het mij vraagt. Een computerspel kun je niet vergelijken met een time-out die je als ouder inzet binnen een grotere context van je kind opvoeden en bepaalde zaken bijbrengen. Ik denk wel dat je een time-out zodanig kunt inzetten dat het onder mishandeling valt, maar een time-out valt zeer beslist niet per definitie onder mishandeling... Uiteraard moet je niet voor elk wissewasje een time-out inzetten en uiteraard kun je kijken of je je kind kunt bijsturen door het gesprek aan te gaan, maar daar waar kinderen alleen maar de kont tegen de krib gooien en alleen maar boos zijn en gillen/krijsen en wat al niet meer, kom je niet meer binnen. Het ene kind reageert dan goed op troosten, (onze oudste bijvoorbeeld), maar het andere kind wordt daar alleen maar driftiger van en raakt juist verder van huis, (onze jongste). Bij onze oudste troosten we dus vaak, dat helpt om weer in gesprek te komen. Soms niet, en dan krijgt ze een time-out, met op dat moment EN achteraf de boodschap: boos zijn is prima, maar als je alleen maar gilt en krijst, kunnen we niets doen om de situatie op te lossen, dus ga je maar even afkoelen. Onze jongste wordt echt alleen maar driftiger als je haar probeert te troosten als ze zo boos is. Die laten we dus even in haar sop gaarkoken, omdat dat helpt om daarna weer in contact te komen. Als ze te heftig boos is, gaat ze op de trap, (klein trapje van 2 treden bij de wc op de gang, veilige plek dus ). Ik zie zelf veel heil in voorkomen dat kinderen vervelend worden. Dat kun je doen door: *voorspelbaarheid: vaste gewoonten en structuur, vaste invulling van de dag *aankondigen wat je gaat doen/wat je verwacht: je mag nu nog even spelen, over 10 minuten is het tijd om te gaan eten. Dat herhaal je 5 minuten vooraf en 2 minuten vooraf weer *voldoende activiteiten met je kinderen ondernemen. Dat betekent niet dat je de hele dag met ze moet spelen, want je kunt ze ook betrekken bij de dingen die jij in huis moet doen: laten helpen bij de huishoudelijke taken die jij doet, eigen taakjes geven en ze daarom prijzen... Gewoon even samen met ze spelen is natuurlijk leuk en goed voor je kind, maar soms is even opstarten van het spelen ook genoeg *luisteren naar en kijken naar je kind: juist ook tussen de regels door: je bewust zijn van wat er kan spelen achter gedrag dat je kind laat zien: is het moe, voelt het zich niet lekker, zijn er vervelende dingen gebeurd? Allemaal dingen die invloed hebben op het gedrag en waar je kind voor gehoord moet worden.
Frustratie los je er inderdaad niet perse mee op, maar je kind leert er wel degelijk iets van: bepaalde vormen van je gedrag uiten worden gewoon niet getolereerd. Heb in mijn reactie hierboven ook al aangegeven dat je een kind uiteraard niet voor elk wissewasje een time-out moet geven, en dat er een hoop dingen zijn die je kunt doen, voordat je ooit tot een time-out overgaat, maar wij zetten de time-out dus absoluut in om onze kinderen te leren waar de grens is in het uiten van je boosheid.
Als mijn kind op de gang zet is dat niet direct om te straffen. Bij mij heeft het doel echt time-out. Dus uit de situatie halen en dan prikkelarm veilig kunnen uitrazen en wat tot rust komen, zodat dialoog weer mogelijk is. Ik zie dat echt niet als 'afwijzen' en al helemaal niet als kindermishandeling. Tenzij je dit bij iedere kik zou doen, dan schiet het zijn doel voorbij. Ik denk ook dat het per kind/karakter verschilt welk effect het heeft. Het zal voor het ene goed werken, en voor het andere juist helemaal niet. En wat er aan voorafgaat lijkt me heel belangrijk...
Bedankt voor je opvoedkundige les! Ik zal er zeker niets mee doen haha Ik was sowieso al niet zo'n time out gever maar sinds het artikel ja zeker dat ik ermee gestopt ben! Kul of niet, buitensluiten is een heel naar iets. Ik wil niet dat mijn kinderen leren dat dat normaal is.
Eens met amdaa en met de punten die rozemarijke noemt. Hier worden overigens geen time outs oid gebruikt omdat ik afzondering gewoon de oplossing niet vind.
Prima dat jij dat vindt en die keuze maakt, maar wetenschappelijke onderbouwing voor die stelling is er dus niet
Dat zou kunnen dat er geen wetenschappelijke onderbouwing voor is. Ik ben ook niet zo iemand die vind dat je je kind mishandeld als je een time out geeft. Het artikel gaf mij enkel de bevestiging dat het niet perse de manier van opvoeden is. Dat een time out dus niet noodzakelijk is om een doel in de opvoeding te bereiken.
Maar waarom deel je dan een artikel met die kop? Wat voegt dat dan toe? Dan kun je toch beter uitleggen hoe jij het doet en wat jij vindt? Want met een dergelijke kop wek je wel de indruk dat jij het mishandeling vindt.
ik heb een 1 jarige met dit gedrag (lees 13 maanden oud) wow wow wow wat een vent is dat zeg hahaha..
We zijn nu een paar dagen verder....meerdere buien gehad als hij iets niet mocht. Ik heb gemerkt dat ze kortervan duur zijn omdat ik slaan, schoppen en schreeuwen steeds niet tolereer. Hij mag van mij boos zijn( huilen, zeggen...ik ben boos, vind ik niet leuk etc). Als hij gaat schreeuwen, schoppen etc...gaat hij even op de gang totdat hij zich weer rustig verstaanbaar kan maken of rustig huilt. Net nog eem boze bui gehad, wilde zand op de tuintafel gooien terwijl wij koffie aan het drinken waren. Ik vertelde rustig dat hij het niet op de tafel mocht gooien...toch nog een keer doen...dus emmertje afgepakt en op de grond gezet en gezegd dat hij het daar wel mag omkiepen, omdat....korte stamppartij en een schop tegen het emmertje...direct op ooghoogte gaan zitten voor hem en gezegd dat als hij blijft stampen, gillen en schoppen...hij maar even op de trap moest gaan zitten binnen.....direct was de bui over😳 Als hij hysterisch bleef doen, had ik hem dus binnen gezet totdat hij rustig aanspreekbaar is... De trap is echt een time out hier omdat ik anders kan blijven waarschuwen de hele dag...ook gezellig😒 1x trap is genoeg normaal gesproken om daarna wel te luisteren naar ons....wel leg ik altijd direct en achteraf uit waarom iets niet mag en wat hij wel mag doen zoals boos kijken of zeggen ik ben boos, ik vind dat niet leuk of ik wil dat zo graag whatever...ik probeer hem te leren hoe je met boosheid om moet gaan
Een time out vind ik geen mishandeling, het gaat erom hoe je het toepast. Het ene kind is het andere kind niet. Voor sommige kinderen zal het niet nodig zijn. Als ik het gestamp en gedram negeer naast mij, heb ik er last van en anderen ook... Bovendien blijft hij er dan veel langer in hangen, vooral als ik zeg zoiets als stop met gillen...ik zie overduidelijk dat mijn zoontje het doet om onze aandacht extra te trekken als hij iets niet mag of omdat hij zich even geen raad weet met zijn boosheid. Voor dat laatste gaat hij niet direct op de trap. Zeggen wat hij wel mag doen ipv stampen is dan al voldoende
Omdat ik het een artikel vind waar ik mij in vinden. Wetenschappelijk onderbouwd of niet. Enne ik heb dat artikel niet geschreven, de kop heb ik ook niet bedacht en op internet en dergelijke worden meningen vaak als feit gebracht, denk dat je daar zelf een beetje doorheen moet prikken. aan het einde van de rit moet je zelf tevreden zijn met de keuze die je maakt, ongeacht wat een ander daarvan vind