Hoi! Hier net ook ontdekt dat ik zwanger ben van de 3e.. Heb meidentweeling van bijna 4jr (3e ivf poging was raak!) Nu spontaan zwanger geraakt! (Ruim 50kg afgevallen en daardoor weer eisprongen!) Vandaag positief getest! Alleen bij mij nog rare situatie.. Vriend en ik hebben lat relatie (bijna een jaar samen) en beide 2 kids.. Tevens wilt hij geen kindje meer en weet nu ook niet dat ik zwanger ben.. Ik twijfel heel erg, om zwangerschap door te laten gaan of af te breken Ook omdat ik alleen woon met de meiden, samenwonen geen optie is door omstandigheden.. Pff weet het gewoon niet..
Jullie hebben dus geen anticonceptie gebruikt? Want dan bestaat er dus altijd een kans op een zwangerschap. Dat even terzijde. Lastige situatie inderdaad. Is het kindje qua gevoel wel welkom dan? Want als je het tegen je gevoel in weg laat halen, kun je dan wel leven met het idee dat je het weg hebt laten halen?
Sorry ik vergeet erbij te vermelden dat hij gesteriliseerd is! Daarom gebruikten we geen anti conceptie.. Bij mij is het erg welkom maar denk gelijk aan de praktische dingen.. En idd als het weggehaald is, zou ik het daar denk wel moeilijk mee hebben! Vooral ik alleen nu woon met de meiden, vind ik het lastig..
Lastige situatie.. Ik zou het er sowieso met je vriend over gaan hebben. Hij zegt nu wel geen kinderen meer te willen, maar misschien staat hij er anders in nu je daadwerkelijk zwanger bent. Ik denk dat het ook heel belangrijk is naar je gevoel te luisteren. Bij twijfel zou ik de zwangerschap niet afbreken... Dit lijkt me iets waar je heel zeker over moet zijn.
Heeft hij al wel groen licht gekregen, dus nacontrole na zijn sterilisatie? Je moet nl minimaal drie maanden na de ingreep, en ik meen iets van 20 zaadlozingen hebben gehad, nog een potje met sperma inleveren voor de laatste controle.
Ja hij is ong 5jr geleden gesteriliseerd! En heeft na paar weken die controle 1x moeten doen.. Dus daarom was ik zo verbaasd! Inmiddels is hij ook op de hoogte.. Zijn gevoel is nu, niet weghalen! Maar zijn 2 kinderen (9&6) wonen bij hem.. Hij en ik twijfelen of 5 kids haalbaar is en dat we dat aankunnen etc.. Allebei hadden we de baby tijd al achter ons gelaten.. Heb gezegd dat hij er ook maar goed over na moet denken want kwam ook rauw op z'n dak.. M'n hoofd loopt over van twijfels.. M'n hart zegt houden omdat ik stiekum toch nog wel een kinderwens had, vooral na de 6jr bezig zijn met ivf etc.. M'n hoofd zegt afbreken door verschillende dingen en ook kijkend naar de toekomst en of we het kindje wel genoeg kunnen bieden..
Toen ik er achter kwam dat ik weer in verwachting was voelde ik me hetzelfde als jij nu. Het moet even landen. Van daaruit kun je het beste beslissingen nemen. Geef het even de tijd. Wen aan het idee en je zult zien dat je er over een week al heel anders in zult staan. Voor nu ben je erg geschrokken en dat is geen basis om beslissingen mee te nemen
Laat het effe een week landen, zou ik zeggen. Het komt totaal onverwacht net omdat jullie dachten dat écht alles safe was. Bij een sterilisatie van zijn kant én jij die vorige keer met IVF bent moeten zwanger raken kan je daar toch vanuit gaan. Maar wie weet ... moet en wou dit wondertje dat zo overal door is geraakt er gewoon zijn?
Ik wil jullie veel wijsheid wensen. Hopelijk komen jullie er samen uit. Mijn gevoel na het lezen van je berichtjes is dat jullie het beiden eigenlijk niet weg willen halen. Twijfels zijn gebaseerd op praktische zaken. Mijn motto: als je iets graag wil dan is er altijd een oplossing!
Lief van jullie allemaal! Berichtjes doen me goed.. Ja we hebben nu ook met elkaar afgesproken om even een weekje goed na te denken en het even te laten bezinken.. Vooral omdat idd we beide er niet op hadden gerekend, we niet samenwonen en beide 2kids bij ons hebben wonen! Gelukkig hebben beide ouders er positief op gereageerd! (Was niet de bedoeling om te vertellen maar we moesten even onze harten luchten..) Was zelf erg bang voor de reacties.. Even rustig laten bezinken is het beste nu..
Zo te lezen komen jullie er wel uit. En vooral steunende ouders en vrienden zijn heel belangrijk! Wonen jullie ver van elkaar? Dat is natuurlijk wel een praktisch aspect inderdaad. Ik wil je toch feliciteren met je spontane zwangerschap! Het is toch weer een wondertje. Laat het even bezinken, de liefde en geborgenheid is veeel belangrijker dan het duurste speelgoed he? Waar een wil is....
Zoals meerdere hebben gezegd: laat het eerst maar even bezinken. Ik heb wel het sterke vermoeden dat dit kleintje een goed leven zal gaan hebben bij jullie! Kan me voorstellen dat jullie geschrokken zijn gezien de voorgeschiedenis.
Vandaag vriendlief er nog over gesproken want het kwam hem natuurlijk ook rauw op z'n dak.. Hij heeft alle voor en tegens tegen elkaar weg gevinkt en lijkt hem beter om het weg te halen! Gezien het feit dat we moeten samenwonen met 5 kids, financieel gezien etc.. Hij denkt dat we onze kinderen tekort doen en allebei (maar vooral hij) hadden de babytijd al afgesloten.. Het raakt me wel enorm want stiekum is dit kleintje erg gewenst bij me maar ik weet ook dat de toekomst lastig wordt met die 5kids etc.. En ik alleenwonend met 3 kids zie ik niet zitten.. Ook financieel lukt me dat denk niet! We wonen ong 50km van elkaar! Ben al paar dagen erg emotioneel.. Ik weet het gewoon niet! Maar wil niet te lang wachten, moet snel een besluit nemen!
Tuurlijk red je het alleen met drie kids. Je hebt het toch ook gered met twee? Waar twee eten kunnen ook drie eten. En de baby uitzet kun je zo duur maken als je zelf wilt. Op marktplaats etc word heel veel tweedehands goed en goedkoop spul aangeboden. Ik denk dat je spijt gaat krijgen als je dit kleintje omwille van geld laat weghalen
Dat denk ik ook.... Ik zou dat besluit nooit maken om een man of financiën. Dat zijn bijzaken. Zou het vreselijk vinden de rest van mijn leven te moeten denken had ik nu maar... Of elk jaar goh hoe zou het zijn, hoe zou het eruit zien etc. Maar natuurlijk is het geheel je eigen beslissing! Maar ik hoop sat het ook jouw beslissing is en niet dat je je maar neerlegt bij zijn besluit. Sterkte!
Met de tweeling hebben m'n ouders veel geholpen met de opvang etc.. Ik wil ze dat enigszins niet weer aandoen.. Ze moeten ook een keer opa en oma zijn ipv continue de oppas.. Tuurlijk is het zo dat waar er 2 eten, er ook 3 eten.. Maar denk dat ik het dan onwijs zwaar krijg.. En ben bang dat ook relatie onder druk komt te staan.. Pff weet het niet..
Ik zou toch ook wel naar de praktische kant kijken want daar krijg je hoe dan ook mee te maken en dat bepaald ook of jij straks gelukkig gaat zijn met je nieuwe gezinssituatie of dat het je gaat opbreken. Je tweeling is nu wel bijna 4, dus zij gaan binnenkort naar school. Dat geeft jou weer meer ruimte voor de baby, maar hoe dan ook 3 is pittig, en ik heb er zelf ook 3, maar ben toch wel blij zo nu en dan de zorg te kunnen delen met mijn man. En nu heb ik er ook wel eentje van 1,5 tussen zitten maar ik zou zelf dus niet bewust kiezen voor 3 kinderen als ik vooraf al zou weten dat ik het helemaal alleen zou moeten doen. De andere optie is inderdaad gaan samenwonen en dat er dan 5 kinderen zijn. Tja, zeker moet je het zelf weten want het is jouw lichaam maar ik zou het niet ten kosten laten gaan van alles wat je nu hebt in je leven als je geen oplossingen kunt vinden voor de praktische zaken. Dus daar zou ik eerst mee beginnen, bedenk hoe je het zal aanpakken als de derde er is.
Hoe doen jullie het nu met 4 kinderen en 2 verschillende woonplaatsen? Is er geen optie dat je voorlopig apart blijft wonen, maar dat hij wel gedeeltelijk mee helpt (ook financieel) aan 't opvoeden van jullie kind samen? En ik weet niet of jij werkt en hoe veel, maar als jouw kinderen straks naar school gaan valt de kinderopvang daarvoor voor een stuk weg. Tuurlijk zal het zwaar worden met 5 kinderen. Zeker de eerste 3 à 4 jaar. En je moet allebei willen. Maar voor financiën lijken mij wel voor een stuk oplossingen te zijn. Laat hem op zijn minst een weekje (of desnoods 2 weken) wennen aan 't idee en overloop de opties. Want het lijkt mij dat jij je intussen wel al voor een stuk gewend was aan het idee van nog een kind extra. Als je ouders het dan toch al weten ... misschien ook je twijfels over wel of niet houden met alle redenen es uiten bij je moeder? Wie weet zijn je ouders net dolblij dat er nog een kleinkind komt. En willen ze met alle plezier bijvoorbeeld nog altijd 1 dag per week helpen en opvangen. Uiteindelijk is de tweeling al ouder en zullen ze die vanaf dat ze naar school gaan sowieso minder zien. Niet dat je het kind speciaal voor hen moet houden, hé! Maar het kan wel helpen als zij misschien nog altijd iets van ondersteuning / opvang willen bieden.
Op dit moment zien we elkaar alleen in de weekenden! Het ene weekend hebben we alle kinderen en het andere weekend moet hij 1 dag ervan werken en ben ik dat weekend bij hem.. Omdat hij de volledige voogdij over z'n kids heeft, een drukke baan en alle financiën van z'n koophuis heeft.. Denk hij dat 5kids en financiën gewoon niet te combineren valt.. Daarnaast als we (tijdelijk) nog apart blijven wonen, denk ik dat 3kids me op zal breken.. Ik werk rond de 30-32uur per week.. Ja wordt komende jaren idd zwaar en daar kijken we allebei tegenop.. Nu hebben we nog tijd om met z'n tweeën dingen te ondernemen etc en mede ook omdat we de babytijd weggestopt hadden en dachten het niet mee te maken! M'n ouders weten nn twijfels, praat veel erover met m'n moeder! M'n ouders twijfelen met me mee.. Ene kant vind ze de toekomst etc niet goed genoeg om een kindje op te voeden maar andere kant is het wel erg welkom.. Dus dat maakt het voor mij ook niet makkelijker! M'n vriend staat op dit moment er negatief in en staat nog achter het afbreken.. Vanavond gaan we vanavond goed over praten.. Doordat ik het stiekum misschien wel wil, voel ik wel enige druk al zegt hij wel dat hij het niet zo bedoelt!! Hij denkt wel, dat als ik het wil houden dat de relatie onder druk komt te staan ivm de keuzes die gemaakt moeten worden, de druk van 5kids etc etc.. Maar denk dat de keuze al gemaakt is en/of dat er maar 1 keuze is..
Hij zegt dat de relatie onder druk komt te staan? Dat komt ie ook als je tegen je zin een abortus laat plegen. Je zult hem dat altijd onbewust kwalijk blijven nemen totdat uiteindelijk de bom toch barst. En daar sta je dan....relatie kapot en een abortus rijker terwijl je het kindje zelf wel had willen houden. Kun jij leven met het idee dat je een abortus hebt ondergaan? Zul je het je partner nooit kwalijk gaan nemen?