Nog één ding wat ik me af blijf vragen: als christen, moet je dan altijd vinden wat God ook vindt? Goedkeuren wat Hij goedkeurt en afkeuren wat Hij afkeurt? Of mag je ook een eigen mening vormen en het met sommige dingen die in de Bijbel staan niet eens zijn? Ik ben en blijf gelovig. Ik geloof in God en ik geloof in wat er in de Bijbel staat. Maar dat Hij homoseksualiteit afkeurt, dat ben ik niet met Hem eens. Ik ben een zelfstandig persoon met de mogelijkheid om een eigen mening te vormen en dat doe ik dan ook, en mijn mening is dat een homo als hij dat wil het recht heeft om met een man in bed te liggen. Hier in de kerk wordt dat trouwens ook gedaan, kritisch gekeken naar de inhoud van de Bijbel en zelf een mening gevormd over de inhoud. Iedereen hier in de kerk denkt en leeft anders. Lijkt me niets mis mee. "Ik keur het af omdat God het afkeurt" gaat bij mij dus niet op. Ik ben God niet dus hoef ook niet overal dezelfde mening over te hebben als Hij.
Het afwijken op zich frustreert me niet, maar wanneer andermans mening schadelijk is of een negatief effect heeft op andere mensen, vind ik dat wel zeer frustrerend. Maar ik vind het met name frustrerend wanneer de discussie dus eigenlijk helemaal niet gevoerd kan worden en daar ging het in deze situatie om. En juist wanneer het gaat om zaken zoals bijvoorbeeld discriminatie of sommige politieke besluiten die effect hebben op grote groepen mensen kan ik juist graag een discussie aan willen gaan.
Ik denk persoonlijk dat 90% van de ruzies/misverstanden/escalaties tussen mensen veroorzaakt wordt doordat men een gesprek in gaat met de bedoeling de gesprekspartner te overtuigen van hun gelijk. Van hun standpunt. En wanneer dat dan niet lukt voelen ze zich gefrustreerd. Zo'n gesprek zou m.i. als doel moeten hebben te luisteren naar elkaar, te weten hoe iemand over iets denkt. Om erachter te komen of er ook overeenstemming kan zijn zonder dat er primair hetzelfde over wordt gedacht. (ik bedoel hier niet perse jou mee, hoor Sic. Het is meer een algemene theorie van mij. )
Ben het met je eens! Mijn frustratie is meer aanwezig vanwege het niet goed inhoudelijk kunnen discussiëren over geloof, terwijl ik dat dus wel heel interessant zou vinden.
Helemaal mee eens hoor!! Ik geloof ook dat ik die discussie ook aan mag gaan als ik face-2-face met m kom te staan.. net als anderen in de bijbel die met God onderhandelden..
Ik herken die frustratie net zo goed hoor, maar ik denk dat je moet accepteren dat je in een discussie een ander niet perse hoeft te overtuigen. Er is niet altijd een "gelijk".
Daar kun je als christen anders over denken. Ik denk niet dat er iets bestaat als "de christen". Voor mij persoonlijk is God almachtig en alwetend. Veel wijzer dan ons menselijk brein kan bevatten, dus daardoor is de bijbel voor mij onfeilbaar. God is voor mij soeverein en daarom niet ter verantwoording te roepen. Niet dat ik daarom geen eigen mening heb. Ik heb over een heleboel dingen een mening
Natuurlijk vind ik dit een vreselijk verhaal! Ik zou het verschrikkelijk vinden als een kind/vriend van mij tot zo'n daad zou komen. Helaas bestaat er heel veel geestelijke nood en ik denk dat dit soort dingen niet altijd te voorkomen zijn. Nu komt iemand tot deze daad door de wrijving die hij had met zijn (persoonlijke) geloof, maar daar kun je het geloof uiteindelijk niet "de schuld" van geven. Zijn (christelijke?) omgeving had er misschien best voor open gestaan om hem te helpen, maar dat weten we natuurlijk niet. Wat betreft die muur: dat is vaak wederzijds, maar soms moet je accepteren dat je een ander nu eenmaal niet kunt overtuigen. het gaat hier om meningen, niet om een "gelijk". Ik weet van mezelf ( en onze kerkelijke gemeente) dat we respectvol omgaan met onze homofiele medemens. Je hoeft echt geen homohater te zijn om wel af te keuren hoe ze samenleven.
Het gaat me (denk ik ) ook niet zozeer om het gelijk of om de discussie ' te winnen'. Geloof en religie is in allerlei vormen zeer aanwezig en belangrijk in de maatschappij. Tegelijkertijd ervaar ik het als een onderwerp waar niet heel makkelijk een lekkere discussie over valt te voeren. Op mijn werk voeren we regelmatig behoorlijk gepassioneerde discussies die zeker weleens een tikje heftig kunnen zijn, maar deze kunnen worden afgerond met een knipoog en een grap. We kunnen dit ook van elkaar hebben. Geloof is (logisch ook) voor veel gelovigen ook iets zeer emotioneels, dus is sneller sprake van gekwetste gevoelens en dit bevordert de discussie niet. Er bestaat zeker veel geestelijke nood, maar uit vele onderzoeken blijkt wel dat homoseksuele en transgenders opgroeiend in een religieuze omgeving wel grotere kans hebben op zelfmoord en andere psychische stoornissen in vergelijking met mensen die in een niet gelovige omgeving opgroeien. Natuurlijk verschilt dit ook sterk per kerk en stroming. Vandaar dat ik dit ook een belangrijk discussiepunt vind. Google op Geloven onder de regenboog.
Ik kan oprecht niet begrijpen waarom iemand het geluk van hun kind minder belangrijk vind dan wat god wilt/vind/afkeurt. Voor mij persoonlijk is mijn kind zijn geluk het belangrijkste van alles! Met oog op banen/relatie met man of vrouw endergelijke. Iemand verkrachten(meestal pedofilie), moord plegen/inbraken word niet geaccepteerd natuurlijk😁. Maar kan ook niet begrijpen dat je daar gelukkig van wordt hahah
Maar daar zit hem nou net het verschil tussen ons: Ik geloof met heel mijn wezen dat mijn kind het ultieme geluk zal vinden en het eeuwige leven krijgt door dicht bij God te leven. Ik vind het geluk van mijn kinderen dus net zo belangrijk als iedere andere ouder, alleen hebben we bij " het geluk voor je kinderen"ws hele andere gedachten/ ideeen. Jij gunt ze succes en geluk in dit leven en ik uiteraard ook, maar nog veel belangrijker vinden wij wat er na dit leven komt! Maarja, dat is lastig uit te leggen en misschien zelfs een beetje eng voor iemand die niet gelooft. Jij vindt het misschien "zielig" voor mijnkinderen. ik vind het juist " zielig" voor kinderen die zonder God opgroeien.
Ik vind het vooral erg dat sommige volwassen vrouwen opzettelijk niet lijken te kunnen lezen. Het gedrag, de handelingen worden afgekeurd. Niet de persoon , noch zijn /haar gevoelens.
Ik vind het vooral jammer dat het zoeken naar liefde/ een gezin (wat de mensheid toch drijft, biologisch gezien) als "gedrag" wordt gezien. Als "handelingen". Moet je je voorstellen dat je geen liefde mag kennen, nooit een gezin mag hebben, je voor iedereen en altijd moet "inhouden" omdat je omgeving het afkeurt. (zelfs je eigen ouders en familie!) Wat een eenzaam en ongelukkig bestaan lijkt me dat. Kun je dat van iemand verwachten?
Inderdaad het gaat om een groot deel van iemands leven , niet een vervelend trekje ofzo. En wanneer wordt die lijn overschreden? Mag deze man dan wel zijn ware gevoelens uiten als hij bijv verliefd is op een andere man? Of mag hij dat wel voelen maar niet vertellen?
Zo zou het moeten zijn ja. Maar als je je hele leven te horen krijgt dat het "eigenlijk" verkeerd is wat je doet, dat je naar de hel gaat, dat je eigen moeder het afkeurt dat je een relatie aangaat met degene van wie je houdt.. wat voor eigen keuze heb je dan?
Nou..... er zijn er toch meer die (hoe vreselijk ook) afgewezen worden om hun "zijn" door familie? Hier ook 1.. en dat is verdomd pijnlijk hoor... ik weet dat mijn relatie door 80% van de nederlandse bevolking altijd vreemd oid wordt gevonden, afgekeurd wordt, veroordeeld oem het maar op. Maar jezelf van die meningen e.d. afhankelijk maken is wel een keuze van jezwlf... je blijft altijd zelf verantwoordelijk voor he leven en hoe je dit inricht, los van wat wie dan ook daarvan vindt. Je kiest in mijn ogen wel zelf voor je geluk/ongeluk....