Een vooroordeel is toch wel iets heel anders dan een ervaring. Ik heb zelf ASS, en kan me heel goed voorstellen dat niet iedereen met een ASS'er om kan gaan of getrouwd kan zijn, in sommige gevallen zou ik dan ook zeggen: afstand nemen. Heeft verder niks met vooroordelen te maken.
Het kan vreselijk moeilijk zijn om iemand met borderline precies te begrijpen. Dat vreet energie. Zelf heb ik ook een vriendin gehad met borderline. Toen ik haar net leerde kennen kreeg ik al vrij snel berichtjes met love you, miss you etc. Ik ben daar sowieso niet zo van tenzij met vriendinnen die ik al vanaf de lagere school heb. Dus ik vond dat best claimerig. En zo snel al! Maae goed, de klik was er. En toen ging alles in een razend tempo. Dag drie was ze ontzettend depri.. Dus ik probeerde haar wle een beetje op te peppen maar dan krijg je verhalen over zelfmoord en het treinspoor.. Wow toen ging er wel een belletje rinken. Dag vier was weer een i love you dag en dag nummer vijf was een ik haat je dag. Vreselijk zwaar. Vriendschap is ook compleet stuk gelopen. Gelukkig maar, na wat er allemaal is gebeurd. Heel triest maar haar hoef ik nooit meer in mijn leven. Ik werk nu toevallig veel met borderliners. Loeizwaar is het soms
Nee, niet bevooroordeeld, wel gekwetst, keer op keer weer door een borderliner, als ik iemand daar tegen kan beschermen door aan te geven afstand te houden, dan doe ik dat. Misschien niet eerlijk, want niet alle borderliners zijn hetzelfde, maar dan je moet geen ervaringen vragen op een forum. Ik vind dat ik geen keus heb omdat het om mijn zusje gaat, maar ik zou nooit zoveel energie steken in een oppervlakkige vriendschap. Mijn hele jeugd heeft in het teken gestaan van haar buien en gedrag. Voelde zij zich goed, dan was het voor ons ool goed, maar anders... hoe vaak ik wel niet door haar geslagen, gebeten of bedreigd ben, nee sorry, ik zou echt 10x nadenken voor ik vrijwillig in zo'n relatie zou stappen.
Ik zeg ook eerlijk, ts heeft 3 kinderen, in hoevere kun je je nog met de grillen van zo iemand bezig houden? Je weet ook nooit op welk moment ze opeens kan doorslaan ed.
Buiten dat ik zelf NAO met borderline kenmerken hebt is, Voor mij zelf ook lastig om met een borderliner om te gaan. Ook mijn zusje en ook waarschijnlijk mijn moeder het werkt hier twee kanten op door dat ik het zelf nu beter begrijp door heel veel er over te lezen hulp te zoeken begint het steeds leven baarde te woorden.. Je leert er mee om gaan met je zelf en met andere. Ik baal ook wel eens van bepaalde streken van mijn zusje of moeder net zoals zij die van mij. Misschien hebben we het dan idd niet in de hevige form. Maar niet elke borderliner heeft het inzicht om zicht te verdiepen daar in of ontbreekt het vermogen daar toe. Op mijn buien na en dep ben ik vooral een redelijk stabiel mens. Ook hier lees ik het weer en ja voel mij dan aangesproken om andere te verdedigen of mijn zelf om inzicht te geven om die ( ziekte te hebben) Gelukkig is het hier dus veranderd naar een iets betere diagnose! Nog heb ik er moeite mee om het te hebben maar ja ik moet het toch accepteren het is er en het gaat ook niet zo maar weg. Het doet gewoon pijn niet alleen voor mij om te lezen hoe over mensen zoals ik gedacht woord. Er zijn er zeker die het expres doen of niet? Denk soms van wel. Maar ja als je het inzicht mist of niet voldoende open staat blijft het een ( zwaar en apart leven) En nu dus wel even met medelijden. Hoe sneu is het wel niet om er mee te moeten leven je hebt geen keuze.
Helemaal mee eens. Uitzonderingen daargelaten maar ervaring heeft mij geleerd dat het absoluut niet makkelijk is om met iemand met borderline om te gaan. Veel moeilijke toestanden, aantrekken, afstoten, hele hoge pieken en hele diepe dalen, soms dreigen met suïcide, etc. Ik weet dat lang niet iedereen die borderline heeft het in die mate heeft. Maar ik heb jarenlang gewerkt met mensen met borderline en of andere persoonlijkheidsproblematiek en mijn ervaring is vooral bovenstaande. Dus geen vooroordeel maar persoonlijke ervaring. Dit is trouwens absoluut niet kwetsend bedoelt, ik beschrijf alleen mijn ervaringen. Ik zou het privé niet willen. In mijn werk prima, maar niet in mijn persoonlijke leven. Edit: je zal het maar hebben. Dat is de andere kant ervan. Het lijkt me zo moeilijk als je dit hebt. Ik zie dat veel mensen hetzelfde zeggen als ik, afstand houden enzo, dat moet inderdaad heel pijnlijk zijn. Ik wil ook absoluut niet iedereen met borderline over een kam scheren. Het is er in gradaties.
Ik ook niet maar soms ontkom je het niet. Stel je krijgt een dochter of zoon die later dit probleem blijkt te hebben.??
Op het werk is ze echt aardig, behulpzaam, roddelt niet, eerlijk en oprecht mi. Ik heb het idee dat doordat ze drank en drugs gebruikt zo vaag doet? Ze is wel heel erg onzeker en haalt zichzelf gigantisch neer.
Dan is het natuurlijk zo en dan redden we ons er ook wel weer mee. Maar door de ervaringen die ik heb zal ik het niet opzoeken als ik de keuze heb. Had trouwens nog een stukje toegevoegd terwijl je m'n bericht quote zie ik nu
Nu even mijn laatste post anders trek ik dit topic naar mijn zelf toe. Dat is niet wenselijk en bevestigd weer een oordeel. Als ze het van zich zelf weet en ze heeft het moeilijk kun je haar verwijzen naar de hulpverlening dat je haar hier mee niet kunt helpen en ze naar mensen toe moet gaan die dat wel kunnen. Je best soms haar wilt aanhoren maar jij niet haar problemen kan helpen oplossen dat moet ze voornamelijk zelf doen.
Dank je! We liepen elkaar idd mis. Gelukkig kan ik het van af twee kanten bekijken. Dat zegt mijn hulp ook ze zegt iets heel bijzonders ze zegt in al die jaren dat ik hulp ben en zelfs mijn psy zij het heb ik nog geen borderline kenmerk persoon tegen gekomen die zwart en wit zo goed onderzoekt en scheid. En niet alleen andere de schuld geeft juist het tegen over gestelde en dat vonden ze zeer bijzonder! Ben trots daar op.
Nee, ze hebben geen keuze en daarom zou ik haar ook niet laten vallen, maar het kan wel heel zwaar zijn om mee om te gaan. Voor beide kanten is het niet makkelijk.
Ik zie haar als persoontje, niet als zij met borderline. Ik weet wel dat ik haar niet kan helpen. Net zo min als dat zij mij zou kunnen helpen met mijn aandoening bijv. Maar ik wil er wel voor haar zijn als ze dit nodig heeft.
En dat moet voldoende zijn. Dat kun je ook gewoon zeggen je kunt ook zeggen met rare dingen gaat mijn deur even dicht. Met de zin er bij als je je rot voelt ga je met iemand praten die er verstand van heeft. Dan sluit je niet helemaal je deur maar geef je wel je grenzen aan.En dat is wat de andere ook zeggen zeer belangrijk. Niet voor haar maar voor jou.
Een vriendin van me heeft borderline en ik heb heel veel met haar meegemaakt. Keer op keer werkt ze zich op alle gebieden in de nesten door haar impulsieve gedrag. Toch heb ik intens medelijden met haar want ze zou het zelf ook zo graag anders willen Daarom zal ik haar nooit laten vallen, maar nadat we 6 maanden geen contact hebben gehad hebben we duidelijke afspraken gemaakt. Uit zelfbescherming heb ik een stukje afstand genomen. Ik duik niet meer te diep in haar problemen. Dit werkt prima zo!
Het zijn geen" borderliners" maar mensen (zoals jij en ik) maar dan met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Zo respectloos komt dat over.... Stempels en hokjes...we hebben het wel over een individu hoor.
Net zoals het adhd'ers, autisten, narcisten, dwangnatigen, enz. zijn. Voor mij is borderliner hetzelfde als een persoon met borderline persoonlijkheidsstoornis maar dat is zo lang dus dan maar de makkelijkere manier. Overigens vind ik hetgeen wat de betreffende persoon met borderline persoonlijkheidsstoornis mij heeft aangedaan (o.a stalken) erger en respectlozer dan dat ik gewoon iemand 'borderliner' (zonder verdere bijbedoelingen) noem. Ik vraag me trouwens ook echt af of je dit ook onrespectvol had gevonden als er bv. 'adhd'ers' stond.
Ik kan hier zo boos en verdrietig om worden. Alsof iedereen met borderline geen vriendschap of relatie kan onderhouden. En dat je met diegene alleen oppervlakkig contact moet hebben. Ik snap dat veel mensen gekwetst zijn door iemand met borderline. Maar zoals ik al eerder zei, niet iedereen is hetzelfde. En inderdaad, wat als je kind het heeft? Denk je er dan ook zo over?