Hoi meiden, Mijn vriend en ik zijn 10 jaar samen en hebben ook samen een dochtertje van 4 jaar. De relatie was altijd erg goed en we waren erg gelukkig zo met zijn 3tjes. Sinds de zwangerschap van de 2de, welke geplant was heb ik ineens mijn twijfels aan mijn relatie. Mijn vriend is erg veel weg voor zijn werk, gemiddeld 20 dagen per maand maar dit is niets nieuws. Maar ineens lijk ik er problemen mee te hebben. Ik mis aandacht, liefde en genegenheid. En ben erg bang dit bij een ander te zoeken. (het welbekende het gras is groener bij de buren) Hier had ik tot voor mijn zwangerschap geen last van. Ik heb dit ook uitgesproken naar mijn vriend toe met alle gevolgen van dien. Hij voelt zich nu erg rot door wat ik heb gezegd. Heeft geen idee wat ie fout doet en anders doet dan bijvoorbeeld een jaar geleden. Hij heeft er veel verdriet van dat ik ineens zo uit de hoek kom. Het ene moment denk ik: trut stel je niet zo aan! en het volgende moment voel ik me eenzaam en huil ik de hele dag. Heb er zelfs al mee rond gelopen gewoon te stoppen met de relatie, terwijl dat gewoon echt dom zou zijn. Zijn er andere meiden die dit herkennen? Ik 'vergeet' door dit gedoe te genieten van de zwangerschap en het wondertje...en daar voel ik me schuldig over. Ik weet alleen echt niet meer wat ik nou moet doen....iemand tips?
Kan het niet zo zijn dat je hormonen opspelen en je daardoor niet lekker in je vel zit? Omdat je aangeeft hier voor je zwangerschap geen last van te hebben gehad. Mijn advies is om te blijven praten met je vriend en geregeld met z'n tweetjes op pad te gaan. Dat de kleine ergens gaat logeren en jullie een avondje/nacht met z'n tweetjes zijn.
Ik hoop ook inderdaad dat dit een horomoon kwestie is bij je. Blijf idd praten et je vriend. het gras is altijd groener bij de buren, maar kijk eens naar wat je wel hebt.
Ik hoop heel erg dat het mijn hormonen zijn. Natuurlijk mis ik aandacht omdat hij zoveel van huis is, maar dat ben ik na 10 jaar ook wel gewend zou je zeggen, dat is niet iets van het laatste jaar oid. Hoop alleen niet dat het nog 6 maanden zo door gaat We moeten idd eens wat samen gaan doen, en willen dat ook snel..maar ook dat is helaas niet makkelijk in combinatie met zijn werk.
Ik voel me in de zwangerschap ook ooit anders naar mijn man toe. Gelukkig herken ik (inmiddels) wel als het daaraan ligt. Hier komt en gaat het en voel ik me niet 9 maanden raar gelukkig.
Hormonen denk ik hoor! Ik ben getrouwd met de meest geweldige betrokken lieve sexy man van de wereld, maar ik heb ook gegild dat ik wilde scheiden. Als het gras groener lijkt aan de overkant dan is het tijd om je eigen gazon water te geven. Dus geef die lieverd een knuffel en verras hem met een etentje. Sterkte!
Hier ben ik tijdens mijn zwangerschappen stikjaloers en ben continue bang dat hij het gras bij de buren groener vind zeg maar. Terwijl ik normaal superzeker ben over mijn relatie en daar totaal niet bang voor ben. Maar nu bij zwangerschap 3 weet ik echt dat het mijn hormonen zijn die me zo laten voelen en dat het dus weer overgaat. Nog een paar maanden uitzitten Dus ik vermoed dat dat bij jou ook weleens het geval zou kunnen zijn, maar dan de andere kant op zeg maar. Blijf vooral in gesprek met je vriend. Succes!
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties! Doet me goed dit te horen...Over een aantal maanden zullen we weten of het de hormonen zijn, maar daar ga ik wel even vanuit. Ik ga mijn eigen gazon water geven!
Ja ik zou in ieder geval niets geks doen of beslissingen nemen op dit moment.. Als je er over een jaar nog zo over denkt kun je altijd nog besluiten
Klinkt inderdaad als hormonen. Ik had het ook heel erg toen ik zwanger was, dat wanneer mijn man op vrijdagavond competitie had bij zijn vereniging dat ik huilend thuis zat omdat ik hem zo miste. Serieus snikkend naar de whatsapp roepend die hij gestuurd had "kom nou naar huiiiiiiis!!" en dan met uithalen enzo..... erg genant..... Maar goed, nu ik niet meer zwanger ben heb ik ineens weer een stuk minder moeite met zijn competitie-avond..... Dus geef de tijd een kans, waarschijnlijk ebt het weg zodra je niet meer overspoeld wordt door de hormonen. Is dat niet het geval, dan kun je altijd nog een beslissing nemen.
Mijn man is muzikant en dus veel 's avonds en vaak een dag in het weekend weg. Normaal vind ik dat prima of hooguit een keer saai, maar als ik zwanger ben... Vreselijk vind ik het dan! Wil hem continu om me heen hebben, heel hormonaal haha. Gelukkig plant hij steeds meer vrij naarmate ik verder ben in de zwangerschap, misschien kan jouw vriend ook zoiets regelen?
Ow ik had dat ook zo erg. Mijn man gaat al jaren op vrijdagavond quizzen met vrienden. En toen ik zwanger was wilde ik overal mee naar toe om niet alleen thuis te zijn. Echt heel erg haha. Ik denk dus ook dat het aan je hormonen ligt
Bij mijn 2e zwangerschap kon ik mijn man soms niet luchten of zien. Ik irriteerde me mateloos aan hem (vooral tegen het einde vd zwangerschap), maar na de bevalling was ik verliefder dan ooit op mijn man. Echt, hormonen doen rare dingen met je!
Heeeel herkenbaar. Ik trek me ook alles aan en dat voelt dan als een regelrechte aanval naar mij. Hij is al nooit heel tactisch maar nu trek ik het me 10x erger aan en jank ik meteen. Bah! Ga samen wat leuks doen, dat kan alleen maar helpen.