wel en geen kinderwens

Ik denk niet dat dat is wat Hilly bedoelt. Ik denk dat ze bedoelt dat als bij de ene de wens zo groot is, dat dat dan moeilijk of onmogelijk opzij te zetten is.
Beide partijen zijn niet fout. De ene niet voor het willen van kinderen en de ander niet voor het niet willen van (meerdere) kinderen.
Maar hierdoor gaan wel veel relaties ten onder.. en dat is -in mijn ogen- niet iets om je voor te schamen. Als de wensen/toekomstvisies bij beide partijen anders zijn dan is het soms beter om er een punt achter te zetten en iemand te zoeken die dezelfde visie en plannen heeft.

(Ik zeg niet dat TS dit moet doen hoor )

 

Ja oke, ik snap je
Klinkt alleen triest he maar natuurlijk helemaal waar.

 

Wat katenhond al heeft gezegd is het geen kwestie van verliezen of winnen. Ik heb in dezelfde situatie gezeten. Bij de eerste was mijn man er lang aan toe en ik nog niet. Jaren heeft het geduurd totdat ik ja zei.
Bij nr 2, nog steeds bezig, wilde mijn man (nog) niet. Hij kon niet aangeven wanneer of uberhaupt wel een tweede. Ik voelde me heel verdrietig. Velen gesprekken hebben we hierover gehad en uiteindelijk kwam ook naar voren waarom nog niet. Ik denk dat je gewoon nog een keer t gesprek moet aangaan en moet vragen waarom nog niet. Wat voor hem de reden is om te wachten. Wellicht begrijp m dan beter of kun je m geruststellen.
Voor mijn man was de reden de drukte. Hij zag het op dat moment nog niet zitten. Hij vond met 1 soms al te druk. Terwijl ik zoiets heb tja duhh tuurlijk is t drik maar dat hoort gewoon erbij 😏

 

Hier een soort gelijke situatie. Lange tijd moesten we nog niet denken aan een tweede. Hadden onze handen vol aan onze dochter. Sinds ze twee is kriebelt het bij mij wel weer maar mijn vriend vindt dat we nog steeds onze handen vol hebben aan onze dochter.
Laatst was ik 2 dagen overtijd en ik dacht zou het dan toch? Ik had al zwangerschaptesten gekocht en verheugde mij weer zo op deze spannende periode maar helaas toch gewoon ongesteld geworden.
Gisteren hier (weer) met mijn vriend over gehad en hij zei wat is de meerwaarde van een tweede? Je hebt 2x zoveel stress, 2x zoveel kosten. Ik zie het nut er niet van in.
Ik schrok hier best wel van, werd er ook echt even stil van, dat hij hier zo in staat. Want het is nooit mijn intentie geweest om 'maar' 1 kindje op de wereld te zetten. Als het niet anders kan door leeftijd of gezondheids redenen dan is het natuurlijk anders.

Maar hij zei ook dat hij er nog eens goed over na zal denken...

 

@Saren: Dat is ook de reden van mijn man om (iig tot voor kort) lang geen tweede kindje te willen, hij ziet er de meerwaarde voor zich zelf er niet van in. Hij lijkt nu een beetje bij te draaien, door de tijd en doordat we het erover hebben. Hij ziet wel de meerwaarde voor ons gezin in zijn totaliteit...

 

Oh dat ziet mijn vriend ook zeker wel, gelukkig wel. Hij is stapelgek met mij en onze dochter. Alleen een tweede hoeft van hem niet zo. Terwijl ik het dolgraag allemaal nog eens mee wil maken. Het gaat allemaal al zo snel en je vergeet ook heel veel dingen weer. Ik denk dat als ik van te voren had geweten dat mijn vriend er zo over dacht, ik meer van de eerste had genoten.

Hoe kan ik mijn vriend de meerwaarde van een tweede kindje in laten zien? Of moet ik gewoon afwachten tot hij er zelf mee komt?

 

Pff ja dat is een heel goede vraag... Wij hebben hier wel een heel 'traject' zou je kunnen zeggen, aan vooraf gehad. Hij heeft tot augustus ongeveer gezegd, ja maar wanneer weet ik niet. Daarna in een gesprek kwam hij op een NEE uit, en zijn we in therapie gegaan. Ik kon er niet achter komen waarom een nee en ik wilde wel graag samen met hem (en ons totale gezin) verder, en niet door mijn diepgewortelde wens minder van hem gaan houden. Dit heeft hem ertoe gebracht erachter te komen wat er achter zit.
Ik gebruik al 2 jaar geen pil meer ivm hormonen en de anticonceptie ligt dus (ook) bij hem. Hij ging er heel erg laks mee om...en daar kon ik echt niet meer tegen. Ik heb toen eigenlijk bij hem voorgesteld, dat als hij echt niet meer wilde, hij zich dan moest steriliseren (hij had al eens gezegd dat hij dat zou doen als hij niet meer met mij samen zou zijn). Ik zou achter zijn keuze staan, hoe moeilijk ook. Daar stond hij dan weer niet achter, omdat hij weet dat ik het zo graag wil. En toen kwam hij eigeniljk met de mededeling het uiteindelijk wel te willen.

Dus ja... hoe, geen idee, hier zit er wel wat tijd in om het zo maar te zeggen. Wat ik wel geleerd heb, niet blijven zeuren pushen of weet ik wat. Dat werkt, tenminste voor mijn man, averechts. Blijven praten en geduld hebben.

 

Een beetje late reactie maar volgens mij hebben wij een beetje hetzelfde soort man. Mijn vriend is ook heel laks met anticonceptie. Ik gebruik geen anticonceptie meer. Heb 8 maanden implanon gehad en was ook bijna 8 maanden ongesteld, dus die heb ik maar gauw laten verwijderen. Heb wel met de huisarts over mijn wens voor evt een tweede kindje gehad en hij raadde mij aan om dan niet weer met anticonceptie te beginnen. Hier sta ik achter, houd ook niet van die hormoonrommel. Dus wij doen het met condoom maar dat vind mijn vriend minder fijn en dan gaat hij voor het zingen de kerk uit maar daarom zit ik soms wel in de stress of het goed is gegaan. Ook omdat ik weet dat hij (nog) geen tweede wil. Ik vind dit wel een beetje raar van hem.

Behalve dat hij de meerwaarde er niet van in ziet, weet ik niet goed wat er nog meer achter zit dat hij geen tweede wil. Krijg het er ook niet uit bij hem. Hij is geen prater en kan zich moeilijk uiten/verwoorden.

 

Oeh ja dat klinkt best als een zelfde soort man ... Hier eigenlijk ook altijd, en dat al 2 jaar lang...Mij geeft het altijd het gevoel dat er over mijn grenzen heen gegaan wordt en dat zeg ik hem ook altijd. Op een gegeven moment werkte dit ook niet echt mee in mijn/ons libido... Ik heb op een gegeven ook eerlijk aangegeven dat als hij er echt definitief NEE in blijft houden, hij dan wellicht de keuze moet maken om naar de huisarts te gaan voor sterilisatie. Daar zou ik dan, hoe moeilijk ook, achter staan, dan is het iig duidelijk. Het is absoluut niet als dwang bedoeld meer om mijn grens duidelijk te maken en dat ik achter zo'n keuze zou staan, daar komen we ook wel doorheen. Die van mij heeft daarop geantwoord dat hij dat toch ook echt niet wil...
Het blijft moeilijk en lastig.