Mijn man vond het wel een mooi moment om foto's van mijn hoofd te nemen terwijl ik een wee had. Ik heb dus een serie foto's van mezelf 'in pufmodus' met een ontzettende 'ik ga je vermoorden' blik.
Heerlijk lezen dit.. Ik heb een mooie bevalling gehad al was ik wel behoorlijk pissig op mijn man ! Ik ben thuis bevallen en mijn lag op bed toen het begon, heb hem zolang mogelijk laten slapen. Toen het niet meer leuk was heb ik hem gebeld of hij naar beneden kon komen. Zijn eerste vraag was (40+1 dag zwanger en gestript) wat is er dan ? Toen hij benden was concludeerde hij dat hij zijn kleren wel kon gaan aandoen. Ik heb toen tussen de weeën door gevraagd of hij de vk kon bellen. Of misschien ging het meer als Bel !!! Tweede vraag was (midden in een wee) om de hoeveel minuten heb je weeën dan ? Ik na de wee alsof ik gvd nu kan tellen !! Toen hij de vk belde en deze vroeg hoelang ik bezig was verklaarde hij 5 min tja dat was idd hoelang hij benden was, ik lag er al wat langer te creperen... Uiteindelijk vanaf dat ik het niet meer leuk vond tot de bevalling in 4 uurtjes onze dochter in de handen
Werkelijk, ik kom niet mee bij van sommige verhalen. Beste topic ooit Mijn bijdrage: Op een gegeven moment moest ik plassen en hebben ze me op de po-stoel gezet. Dit was echter de meest comfortabele houding die ik al die tijd gehad had dus ik wilde er niet meer af. Ik zat ook midden in een weeenstorm dus ik was niet echt helder van geest. Iedere keer als er iemand binnenkwam (het was wat drukker bij mijn bevalling omdat het prematuur was) keek diegene heel verbaasd en werd er gezegd: 'tja mevrouw vindt dit een comfortabele positie..' Bij de aankomende bevalling vraag ik wel gewoon een stoel ofzo en hou ik mijn onderbroek aan. Toen ze m'n vliezen braken moesten ze allemaal aan de kant springen ivm een tsunami.. Eentje had haar klompen vol staan Ik was altijd al bang om te gaan poepen. Ik weet niet meer of ik nou daadwerkelijk door had dat ik poepte, maar op een gegeven moment riep ik 'gatver wat stinkt het hier!'. Net alsof ik er niets mee te maken had. Snel werd dat matje afgevoerd... Mijn man pest me er nog steeds mee..
Leuk al die verhalen! Bij onze oudste zijn we nog uit eten geweest. De volgende ochtend (4 dagen voor uitgerekende datum) werd ik wakker om te plassen. Maar het was ietsje meer.. Vliezen braken! Manlief zat al in de trein naar zijn werk die natuurlijk net begon te rijden toen ik belde. hij eerstvolgende stop eruit en terug. Inmiddelswas de vk bij mij en door de poep in het vruchtwater meteen door naar het zkh. Eenmaal daar was het zo gepiept. Wel 2u geperst, maar totaal 4,5u over gedaan. Dochter nr 2 dacht er anders over.. Mijn vk dacht dat het erg snel zou gaan, dus bij elke controle zeggendat ik meteen moet bellen als ik iets voel. 2 dagen voor de uitgerekende datum was ik hrt zo ontzettend beu en heeft vk gestript. Nu zou het echt gaan komen, ik had al 2cm. 3dagen verder nog niks. Weer gestript, inmiddeld 4cm. Nu zou ik savonds gaan bellen zei ze. Maar weer 2 dagen verder, niks. Naar 5cm gestript. Tot straks zei vk... Weer niks. 2 dagen verder sochtends controle, en smiddags kreeg ik wel wat krampjes. We waren friet aan het eten en dat wilde ik toch ff eerst naar binnen hebben. Kreeg bij de eerste in het zkh spruiten.. Bah! Maar na het eten ff getimed, 5 min tussen de weeen. Snel gebeld naar vk, in het zkh zijn mijn vliezen gebroken. Zegt ze 'je zult straks wel wat druk voelen' ik:'nu dus! ' zij kijken, was ik al 10cm en 10 min later was onze dochter er. Totaal 1,5u dus.. Daarna bleef ik naweeën krijgen, erger dan de persweeen. Bleek gestold bloed in mijn baarmoeder te zitten. 5 man erbij, hoop hectiek en onze dochter slaapt erdoorheen. De gynaecoloog erbij, gaat met dr hele gewicht op mijn buik duwen tot er een goede liter stolsels uitkomen. Toen was alles weer goed. Manlief had iedereen gebeld nadat onze dochter geboren was. Familie zou bij ons thuis nog een bakkie doen. Maar toen die stolsels er waren en er een klein legertje mensen binnen kwam, ging hij rustig in een stoel zitten om iedereen te appen dat we moesten blijven. Was wel komisch. Hij is de rust zelve en wist dat ik in goede handen was. Hij kon op dat moment niks voor mij doen. Maar het aanzicht alleen al dat ik daar met toeters en bellen lag, en hij met zn telefoon in een stoel verderop zit. Om 2u snachts kwam er een mannelijke verpleger binnen die mij ff op ging frissen.. Wassen dus. Hij ging ff water halen en toen die blik van mijn man en mij naar elkaar toe vergeet ik nooit meer. Wij hadden beiden een vrouw verwacht. Was geen probleem hoor, maar toch ff gek waar je man bij staat. Ik lag aan 2 infusen, die sochtends leeg waren. Dus ging er een pieper af, maar er kwam niemand. Achter op het hoofdbord zaten 3 knoppen: rood groen en geel. Dan denk je, rood zullen we maar niet doen, dus groen gedrukt. Niets. Dan maar geel.. Komen er 2 verplegers met gillende piepers binnen stormen! Noodknop dus hadden we toch de rode knop moeten hebben.. Achteraf bleek de handbediening met de knop voor verpleging gewoon in het nachtkastje te liggen Al met al wel gelachen daar.
Bij de jongste zat ik al vijf uur weeen op te vangen, waarvan een flinke tijd een weeenstorm. Maar geen vorderende ontsluiting, dus ik baalde enorm! Mijn man;'Je hebt 3cm! Per cm duurt het ongeveer een uur, dus nog maar 7 uur te gaan!' ... Ja, goh, bedankt, dat motiveert echt enorm Uurtje later was ze er overigens, ik ging ineens razendsnel van 3 cm naar volledige ontsluiting
O heerlijk!! Ik heb 3 bevallingen gehad die alle 3 compleet anders waren, maar HET moment wat ik nooit zal vergeten: Mijn zoon kwam met een inleiding. Ongelooflijk monster van een gynaecoloog die mijn overgewicht niet waardeerde en besloot alles te verhogen. Afijn weeënstorm van hier tot Tokyo binnen 1 uur en 50 minuten was daar Julian. Lig je daar... Nou mevrouw we moeten echt even hechten... Ze had alles verdoofd en echt ze zat met haar neus er bovenop in opperste concentratie te naaien voor gevorderde! Ze buigt voorover en ik laat mij toch een scheet.... Ik wist niet waar ik het zoeken moest en kon alleen maar met open mond kijken naar haar reactie... Haar reactie was niks! Nog geen spiertje die vertrok. Hoort erbij mevrouw! Achteraf hilarisch, maar toen hahaha
Ik lag al 12 dagen in het ziekenhuis met gebroken vliezen en bloedingen. Was op dat moment 36.3 De hele nacht meende ik al weeën te hebben maar op de ctg waren alleen maar kleine golfjes te zien dus ik werd niet echt serieus genomen door de zuster. Die ik elk uur wel bijna belde haha. Toen eindelijk de gynaecoloog haar ronde deed, samen met 2 zusters en een verloskundige, was ik zo enthousiast toen ze zei;" mag ik nog even voelen" dat ik mem pyjama broek uit trok en op bed ging liggen. "Ik bedoel alleen je buik maar hoor" Lig ik daar, met men hele kamer vol en een rood hoofd. Ze voelen niet inwendig als je vliezen langdurig gebroken zijn en ze niet zeker weten of het doorzet. Dit wist ik best maar was er zo van overtuigd. Ben ook uiteindelijk die avond bevallen!
Ik kan me niet veel van de bevalling herinneren maar heb ook wel wat blunders gehad. Tijdens het persen bleef ik constant schreeuwen 'IK HEB GEPOEPT HE?' En vriend en de vk maar volhouden dat ik dat niet gedaan heb. Ben er nog steeds heilig van overtuigd dat ik een mooi bruin kadootje achter heb gelaten Ook was ik zo boos dat ik vriend heb bevolen een miniventilatortje bij mijn gezicht te houden, ondanks dat er een normale ventilator naast mijn bed stond. Heb toen ook een heel verhaal lopen vertellen tegen de vk hoe goedkoop hij wel niet was, waar ik hem vandaan had en dat ik zo boos was dat ik zelf batterijen moest kopen. Vriend staat nu af en toe nog steeds ineens naast me met dat ding bij mijn hoofd als grap.. Na de geboorte was ik er nog uren van overtuigd dat hij een meisje was. Ik bleef maar praten over 'her' en 'she'. De reden dat ik volgens mij een beetje van padje was is omdat ik helemaal volgespoten was. Niks werkte. Pethidine werd ik heel raar van, 3 ruggeprikken, de laatste poging was wel gelukt maar begon na een uur te lekken. Dus toen een pompje. Die stopte ook met werken. Dus uiteindelijk alsnog een bevalling zonder pijnstilling gedaan. De anesthesist kwam de volgende dag nog naar mijn bed om zijn excuses aan te bieden haha. Bevallingen doen rare dingen met je
Dag voor de bevalling hevige nesteldrang. Die dinsdagavond stond ik erop dat het bed verschoond werd en het kraammatras er op. Rond 23.30 uur ga ik ook op bed, moe maar voldaan. Gelukkig slaap ik goed die nacht. Woensdagochtend. Tegen 7 uur voel ik dat ik moet plassen. Eenmaal op de wc voel ik iets raars. Een soort golf die uit me komt. Mijn eerste ingeving is dat mijn vliezen gebroken zijn. Ik kijk in de pot en zie een hele hoop geel slijm. Ik blaas heel hard op mijn hand om te testen of het nou wel of geen vruchtwater was maar er komt niks. Op dat moment ga ik er vanuit dat ik veel afscheiding verlies. Ik loop wat rond met kramp, die komt en gaat en beetje. De darmen denk ik nog. Tegen mijn man zeg ik dat ie maar moet gaan werken. Ik denk nog steeds dat ik diarree heb en dat de krampen daarvan komen. Ik besluit lekker warm te douchen. Dat helpt eventjes, daarna komen de krampen weer, wat heviger nu. Ik ga onder de douche vandaan. Ik kan niet zitten en moet blijven lopen. Om 8.00 uur besluit ik mijn man te bellen, ik heb pijn en wil hem in de buurt hebben. Nog steeds besef ik niet voor 100% dat ik weeën heb, ik weet alleen dat ik pijn heb. En nu neemt manlief niet op. Echt, de afgelopen weken was ie constant paraat, zelfs als ie in een belangrijke vergadering had nam ie meteen op. Eindelijk neemt ie op. Ik zeg tegen hem dat ie nu naar huis moet komen. Ik blijf doorlopen, steeds maar weer rondjes. Ik vraag me af hoe ik dit vol moet houden. Ik sta te trillen op mijn benen, ik heb nog niks kunnen eten. Ik probeer op het bed te gaan zitten maar ik schiet al snel weer overeind. Zitten is niks. Als mijn man thuis is komt hij direct naar boven. Hij vraagt wat hij moet doen. Ik zeg: Begin eerst maar te timen! Dat doet hij braaf. Al die tijd loop ik heen en weer. Zo nu en dan neem ik een klein slokje Optimel om toch wat binnen te krijgen. Uiteindelijk ga ik op een krukje zitten en dat kan ik wel hebben. Rond 9.00 uur vraagt mijn man wat hij moet doen. Hij zegt dat ik weeën heb van een minuut, om de minuut. Ik zeg dat ie mag bellen. Ondertussen ben ik al echt aan het puffen geslagen en ik puf ik maar door. De vk is er even over tienen. Ze gaat voor me zitten en vraagt na een tijdje of ze even mag kijken of ik al ontsluiting heb. Ik ga op bed liggen en vk toucheert me. Dat doet wel even zeer. Ze zegt dat ik al 4 cm heb en volledig verweekt. Als ik weer ga zitten begint het vruchtwater te stromen.Vk zegt dat het niet de goede kleur is en dat we naar het ziekenhuis moeten. Hier ben ik eventjes erg verdrietig om. Ik wil heel graag thuis bevallen, in bad. Vk zegt tegen me dat het jammer is maar het kan niet anders. Dan begin ik flink over te geven, gelukkig stond het emmertje al paraat. Intussen maken we ons gereed om te vertrekken naar het ziekenhuis. Ik heb mijn man al enkele instructies gegeven tussen de weeën door. Ik kijk even in de kast op de babykamer of hij wel de goede kleertjes wel in de tas heeft gedaan (want het is en blijft een man). Na nog wat weeën zet de vk haar spullen terug in de auto. Als man en ik naar de auto lopen ruik ik ineens PINDAKAAS! Die lucht! :x:x:x Ik vraag heel boos aan mijn man of hij soms een broodje pindakaas heeft gehad. Hij zegt ja ik mopper op hem, HOE KON HIJ DAT NOU DOEN! Vk komt er net weer aan lopen en vraagt wat er is. Ik zeg boos dat ie een broodje pindakaas heeft gehad. Ja, zegt de vk, hoe kon je dát nou doen. Man helemaal verontwaardigd: ik had honger! Dacht, even snel wat eten .pindakaas makkelijk Op dat ogenblik vind ik hem de grootste oelewapper die er is. Een broodje pindakaas terwijl je vrouw moet bevallen. De rit naar het ziekenhuis verloopt voorspoedig. Het duurt eventjes voordat ik in de rolstoel zit, eerst een wee wegpuffen. Ook vraag ik me intussen af welke gek het bedacht heeft dat we door de hoofdingang moeten, waarom hebben bevallende vrouwen geen eigen ingang Zit je daar in die rolstoel met je badjas aan, de joggingbroek en ongekamde haren weeën weg te puffen. Eenmaal op de verloskamer kan ik direct op bed gaan liggen. Ik krijg de toeters en bellen aan mij lijf en er wordt naar de ontsluiting gekeken. 5 centimeter. Ook willen ze een katheter inbrengen. Dat wil ik beslist niet. Ik ben echt leeg zeg ik, anders had ik dat wel gevoeld. Met een zucht wordt er een echo van mijn blaas gemaakt. Helemaal leeg. Ik kan me nog net inhouden om niet heel kinderachtig te zeggen: dat zei ik toch? Nu worden de weeën flink zwaarder. Ik pak een stang van het nachtkastje stevig vast. Ook wil ik een koud washandje. Dat leg ik over mijn ogen. Ik wil me afsluiten, móét me afsluiten om te concentreren om alles op te kunnen vangen. De uren daarna kan ik me niet herinneren. Tijd bestaat niet meer. Tussen de ween door ben ik van de wereld. Ik slaap niet maar ben wel vertrokken op een bepaalde manier. Mijn vk zorgt dat er ranja naast me komt te staan, en water. Extra zoete ranja omdat ik niks binnen heb gekregen die dag en ik wel energie nodig heb. Ik voel en hoor vaag dat er op een gegeven moment mensen de kamer in en uit lopen (wisseling van de wacht) en er komt iemand bij mijn bed staan. Later bleek dat de gynaecoloog te zijn geweest. Op dat moment had ik schijt aan de hele wereld. Ik wilde niet uit mijn bubble om even beleefd te zijn. Ik had alle energie nodig voor de puffen. In mijn herinnering vloeit het ene moment over in het andere. Wel kan ik me nog haarscherp herinneren dat ik een paar keer heb gedacht: dit de hel op aarde. Dit nooooit meer (hoe cliché). Ik kan heel goed voelen hoe de wee zich opbouwde, tot het pijnlijke hoogtepunt kwam en wee afzakte. Daarna was er rust, een heerlijke tijd van geen pijn en stilte. Zo nu en dan vraag ik om een slokje water of ranja. Het duurt soms wel 3 ween voordat ik me ertoe kan zetten. Ik ben zo geconcentreerd bezig. Op een gegeven moment voel ik dat ik moet poepen. Ik druk maar wat mee, het kan me op dat moment letterlijk geen ene reet meer schelen. Ik ben dan zó bezig met het opvangen van de weeën dat ik niet besef dat dat persdrang is. Achteraf vind ik dat zo stom! Maar ja, was zo in mezelf gekeerd. Alles draaide om het opvangen van die allesoverweldigende weeën. Een verpleegkundige zegt tegen me dat ik wel wat mee mag drukken wanneer ik een wee heb. Ik hoor mezelf zeggen: dat doe ik al een tijdje. Zelf weet ik het niet, maar volgens manlief heeft de verpleegkundige, toen ik dat zei, direct handschoenen gepakt en naar mijn ontsluiting gekeken. 10 cm zei ze, je mag gaan persen. De sfeer in de verloskamer veranderde meteen. Van rust en stilte, het lange vervelende afwachten, een soort gelatenheid naar actie en een soort verwachtingsvolle sfeer. Oke, denk ik, nu moet ik aan de bak. Ook voel ik opluchting. Nu zal het snel voorbij zijn, het einde is in zicht. Het persen wil niet direct vlotten. Ik moet even omschakelen van puffen naar persen. Toch doe ik mijn uiterste best. Vk zegt dat ik mijn benen op moet trekken. Eerst gaat het niet. Ik heb een uitstralende pijn naar mijn liezen. De vk zegt dat het komt omdat de baby langs het schaambot moet en dat kan pijnlijk zijn en is tevens het hardste stukje werken. Ik doe mijn uiterste best en hoor de vk zeggen: super, ja ga zo door, nog een keer. Toch kan ik mijn houding niet vinden. Na een tijdje vraagt de vk me of ik de baarkruk wil proberen. Ik vind het allang best en knik ja. Op de baarkruk gaat het persen direct beter. De baby is zelfs een stukje verder gezakt nu, alleen al door de zwaartekracht. Kijk, dat is fijn. Ik stel me voor dat ik een maand niet naar de wc ben geweest en dat ik die drol er nu even uit ga persen. Zo voelt het namelijk precies en het voorkomt dat ik verkeerd ga persen. Bij elke wee zet ik alles op alles, aangemoedigd door mijn eigen vk met haar; ja super ga zo door. Hoe harder ik werk, des te eerder is het over. Ik voel de weeën uiteraard nog wel maar het persen, het harde werken, verdoofd het als het ware. Al mijn energie, concentratie en kracht zit in het persen. Ik hoor de vk telkens weer: Jaaa suuuper, duwen duwen! Dan komt het laatste stukje. Tevens een van de meest pijnlijke momenten van een bevalling, het staan van het hoofdje. Mijn onderkantje lijkt in brand te staan. Ik heb de hele bevalling maar weinig gepiept maar nu roep ik tussen de weeën door auw auw auw. Ik krijg nog een warme natte lap tussen mijn benen geduwd. Toch blijf ik bij elke wee alles op alles zetten. Door de pijn heen persen is nu mijn motto. Des te sneller is het voorbij. Ergens tussendoor moet ik ook nog weer spugen. Er komt niks omdat ik letterlijk leeg ben. Daarna komt er weer een wee en mag ik weer aan de bak. En paar ween later, dan ineens, tijdens een wee, tijdens het persen voel ik de baby in 1 keer uit me glibberen. Direct daarna wordt de baby in mijn armen gelegd. Automatisch, zonder het echt bewust te doen, pak ik de baby aan. Dat is het allermooiste gevoel van de hele wereld. Dat warme natte lijfje dat in je armen gelegd wordt. Dát het is het moment waarvoor je het doet. Direct daarna moet ik op bed gaan liggen en krijg een gemene spuit in mijn bovenbeen. Ik vloek even stevig. Nou ja, zegt de vk, ik heb je de hele bevalling niet gehoord en dan begin je nu? Bij de tweede spuit probeer ik me in te houden. Er wordt wat op mijn buik gedrukt of ik nog even wilde persen? Met een BLOB komt de placenta erachteraan (dat voelt raar). Ik ben vooral opgelucht dat de bevalling over is. Als alles achter de rug is met hechten (viel uiteindelijk mee, deed niet echt zeer) probeer ik wat te rusten met een klein meisje op mijn borst. Wat was dat een dag zeg! Ik ben uiteindelijk om 15.42 uur bevallen. Een snelle bevalling voor een eerste, al waren de weeën er ook naar. Het was even pittig maar ik had het niet anders gewild.
Het is al een jaar geleden, maar beter laat dan nooit 's ochtends vroeg had ik een afspraak staan om te strippen, ben daar met weeën naar toe gegaan en had 2 cm. De stagiaire ging me strippen dus ik lag klaar, vraagt ze eerst nog is het goed dat ik aan je zit? Ehm... hoe wil je me anders strippen... Later die dag onderweg naar het ziekenhuis voor het echte werk, ik flink in de weeën en met een zware bekkeninstabiliteit in de auto. De hele weg naar het ziekenhuis bestaat uit rotondes, ik wou de andere route rijden maar mocht niet van de vk omdat dat langer duurde. Bij elke rotonde zei mijn vriend we zijn er bijna, na 4 rotondes heb ik hem even duidelijk gemaakt dat hij mij niet voor de gek houd en dat ik zelf ook wel weet dat we net op de helft zijn In het ziekenhuis zat ik op het laatst op de rand van het bed mijn weeën op de vangen (een poging tot) bij elke wee kwam er een scheut vruchtwater uit klotsen. Vroeg de stagiaire of ik aan het plassen was of dat het vruchtwater was, gaf ik als antwoord maakt het uit? het is allebei vies en ik kan er niks aan doen... Kort daarna had ik 10 cm en mocht ik persen, duurde een paar weeën voor ik doorhad dat ik echt wat moest gaan doen. Ik was nog maar een uurtje in het ziekenhuis dus in mijn beleving kon dat nog niet. Ik moest veel weeën weg puffen, op het laatst zei de vk kijk maar naar je vriend, ik kon alleen nog mompelen "dat dacht ik niet, tis zijn schuld" Na de bevalling heb ik mijn moeder opgebeld of ze wat te doen had die avond, anders mocht ze nog wel even komen kraam schudden in het ziekenhuis... Tegen 11 uur 's avonds mochten we met zijn 3en naar huis, dus kleintje netjes in de auto stoel en thuis zo met auto stoel en al mee naar binnen, op de bank gezet en elkaar aankijken met een blik van "en nu?" Gelukkig kwam na een paar minuten de kraam haar bedje klaarmaken en stond er de volgende ochtend weer een kraam op de stoep
Wat een geweldig onderwerp dit!! Ik heb met echt steeds tot in tranen toe zitten lachen.. Geweldig.. Ik heb geloof ik niks raar gezegt of gedaan tijdens mijn bevallingen... Maar als er iets te binnen schiet zal ik het zeker hier delen
Ik heb de weeën opgevangen door ze weg te puffen. Met een woeste blik en veel gesnuif en de woorden: ik kan dit, ik kan dit!! Nou dat veranderde tijdens het persen. Toen heb ik geroepen: ik kan dit nieeeeeet!! Oh en ik was de naam van de gyn steeds vergeten. En ik vond het zo stom van mezelf dat ik tijdens de bevalling wel honderd keer mijn excuses had aangeboden.
Dank je Verhaal was eigenlijk nog veel langer (5 a4tjes) maar dat werd wat te gek geloof ik om hier te plaatsen. Vond het fijn om het voor mezelf op te schrijven en leuk voor later, je vergeet al snel veel dingen.
Woonachtig in het buitenland. Moeder zou komen op de dag dat ik 38+4 was. Baby had andere plannen en kwam opeens uit het niets met 38+1. Zou zo'n 14 uren duren voordat mijn moeder er was. Heb 14 uren lang lopen roepen waar mijn moeder bleef. 10 minuten nadat ze er was is mijn zoon geboren.