Nu al zat!

Hej Fristi2012,

Dit klinkt mij bekend in de oren, maar, zoals ze allemaal zeggen het word weer minder! Je lichaam is druk in de weer om te zorgen dat dat lieve kleintje in jou buik goed kan groeien.
Dat zijn jij en je lichaam niet gewend dus dat merk je.
Komt goed, hou vol!
Als je straks de echo hebt gehad lijkt het allemaal echter en ga ook jij je vast beter voelen!
X

 

Dit is het begin, ik vond het begin ook niet leuk bij mijn zoon.
Emotioneel was ik een wrak en ik was erg moe. Na een week of 13 begon het beter te worden en uiteindelijk voelde ik me echt heel goed en dat straalde ik uit.
Bij week 30 begon ik weer meer futloos te worden en werd ik het wel zat.
Even doorbijten, straks zijn die hormonen minder en voel je je beter!

 

Tsja, ik ga toch zeggen: hou je dan maar vast.
De eerste tijd is toch de tijd waarin het meest ontwikkelt en je veel last hebt van je hormonen. Misselijkheid, hoofdpijn, chagerijnigheid en extreme vermoeidheid.
Wat misschien helpt: je bent niet de enige. Je mag je best zielig voelen en ben lief voor jezelf. Je bent namelijk een nieuw mens aan het bouwen en vooral de fundering kost gruwelijk veel energie!

Dus, tijd om eens lekker te mopperen, veel te huilen, veel te slapen, veel ijs te eten, veel onder een dekentje op de bank te liggen en veel liefs uit je omgeving te krijgen.

Succes, sterkte, en hou het einddoel voor over: jullie kindje!

 

Jep, ook hier klaag ik al. Maar het word beter. Rond een week of 14 voel je je vast beter. De eerste/laatste weken zijn het zwaarst. Laat je lekker vertroetelen. En als je ergens geen zin in hebt, gewoon niet doen. Het komt wel weer.

 

Je mag wel nog geluk hebben dat je je alleen maar niet zo lekker voelt. Ik heb alleen maar overgegeven van de 6e tm 17e week. Leuk was anders. Maar heb nooit toen t gevoel gehad t "zat te zijn". Zwanger zijn is toch een geschenk vind ik. Tuurlijk de laatste loodjes zijn zwaar en dan loopt bijna elke vrouw te klagen, ik ook! Maar nu al.. Nee. Zolang t niet extreem is moet je t er een beetje voor over hebben om een mooi gezond kindje op de wereld te zetten, je lichaam werkt ten slotte heel hard

 

Het spijt me, maar ik kan me niet in je verplaatsen. Zeker aangezien je eigenlijk 'niets' hebt om over te klagen. Je ligt niet de hele dag in een innige omarming met de toiletpot en je hebt ook niet steeds maar bloedverlies.

Ik vond de eerste weken superspannend, maar dat kwam omdat ik 4 miskramen achter de rug had. Ik ben gaan ademhalen met 12w, toen durfde ik te geloven dat het goed zou gaan. Vanaf 13w kreeg ik reeds de diagnose zwangerschapsdiabetes en mocht ik 7x per dag in m'n vinger prikken en nadenken over elke hap die ik at. Vanaf een week of 25/26 kwam daar dan nog insuline bij. Vond het erg spannend. Zwangerschapsdiabetes is toch niet zonder risico's. Vooral het idee dat je placenta ermee op kan houden maakte me angstig.

Maar... Ik ben het nooit zat geweest. Sterker nog, ik mis het zwanger zijn ontzettend en ik zou wel 100x zwanger willen zijn.

 

Ja, dat eerste trimester... je lijf moet het allemaal bijpoten... hopelijk ben je net als de meeste in het tweede trimester heerlijk aan het genieten met minimale kwaaltjes.

 

ojee.... als je de zwangerschap nu al zat bent, dan wens ik je veel sterkte

Niet alleen de rest van de zwangerschap, maar ook de eerste maanden van het moederschap.

Het is nou eenmaal niet de roze wolk waarvan velen denken dat het moet zijn. Als je je daar bij neerlegd en accepteert dat het allemaal even wat minder snel en makkelijk gaat, kun je er uiteindelijk vast wel van genieten. Er staan je een hoop veranderingen te wachten

 

Tja, nog zo'n 32 weken te gaan zou ik zeggen
Het is heus niet altijd leuk en je kan je ook echt beroerd voelen, moe zijn, hormonaal etc. Maar met 6 weken het al zat zijn, hmmm, tijd om jezelf even streng toe te spreken denk ik Oh en zoek afleiding, ga gewoon iets doen ook al ben je moe/misselijk/blegh, dat scheelt echt in hoe je de tijd ervaart. Toen ik liep te spugen, last had van cholestase en 's nachts niet sliep, ging ik overdag toch gewoon naar de dierentuin/zwembad/vriendinnen/etc, moest me er soms naartoe slepen, maar beter dan thuis in bed of op de bank hangen en iedere minuut voorbij te zien kruipen...

 

Ik herken het helemaal! Nog even volhouden, het wordt echt weer beter. Hoewel ik me dat op het begin ook vrij moeilijk kon voorstellen. Honger honger honger de hele dag, maar geen trek. Niks stond me aan, kotsmisselijk de hele dag en was mega moe. Voelde me zo lamlendig. Alsof ik de hele dag met een kater liep!

Op tijd naar bed gaan hept iig om de dagen sneller door te komen en je vermoeidheid iets te minderen.

Ik voel me sinds een week of twee pas weer wat beter. Heb weer wat meer energie en mijn eetlust is ook weer redelijk normaal. Ben bijna niet meer misselijk. Ik dacht dat het nooit weg zou gaan. Probeer er echt van te genieten nu, want straks komen er weer andere beren op de weg.

Hang in there!

 

Nou ik herken het anders maar al te goed hoor. Niet iedereen zit op een roze wolk en vindt zwanger zijn fantastisch.. ik heb het van tijd tot tijd echt afgrijselijk gevonden. Oké ik was dan ook wel veel ziek en nu nog steeds regelmatig, maar zelfs als je dat niet hebt kan ik me heel goed voorstellen dat je het niets vindt. Het zal mijn hobby ook niet gaan worden denk ik.
Hormonen maken nou eenmaal dat je je gewoon niet meer jezelf kan voelen, dat heb ik heel erg gehad en ik heb het daar ook best moeilijk mee gehad. Hoe graag je ook een kindje wilt, als je het idee hebt dat je lichaam niet meer van jou is en je niet meer jezelf voelt, dan kun je je daar gewoon ronduit klote over voelen.
Dan zijn er idd (helaas ook hier in dit topic) genoeg mensen die eigenlijk gewoon zeggen ‘stel je niet zo aan’, maar dat vind ik zo makkelijk gezegd.. dat zeg je toch ook niet tegen iemand met een depressie? Ik vind dit er wel een beetje mee te vergelijken, want onder invloed van de hormonen voel je je gewoon heel anders en dat is voor iedereen verschillend. Dat het voor jou niet zo voelt, helemaal top voor jou.. wil niet zeggen dat die gevoelens bij een ander niet gerechtvaardigd zijn.

 

Een depressie is een ernstige ziekte. Als je een pre-natale depressie hebt, dan moet je een dokter opzoeken. Dat vind ik heel wat anders dan 'het zat zijn' omdat dingen een beetje anders gaan dan anders.

 

Natuurlijk is een depressie een ernstige ziekte, maar het gaat mij een beetje om het principe. Je kunt je door hormonen zo zwaar klote voelen, niet als jezelf.. dat is voor een ieder anders. Sommigen gaan er fluitend doorheen, en voor anderen is het gewoon zwaarder. Het is dan ook makkelijk om te zeggen dat iemand zich niet aan moet stellen, want jij staat niet in hun schoenen. Ik probeer zelf niet te oordelen over hoe iemand zich voelt, want ik sta niet in hun schoenen en voel niet wat zij voelen.
Je somber en vervelend voelen gebeurt best vaak bij zwangerschappen, het is wel zaak om goed in de gaten te houden dat je somberheid zich niet ontwikkeld in een pre-natale depressie.

 

Kan me voorstellen dat je je zo voelt, ik wist de eerste weken ook niet wat me overkwam: enorm moe, hormonen, bang dat het is kon gaan, supermisselijk de hele door en veel overgeven, ik voelde me 'vreemd' en niet mezelf, had het gevoel overal een beetje tussendoor te zweven. Ik voelde me echt geleegd door mn lichaam en de hormonen en TOTAAL niet mezelf. Heb regelmatig gehuild die eerste weken. Ik dacht vooraf dat ik zo gelukkig zou zijn om bijna een jaar na de miskraam eindelijk zwanger te zijn, maar ik voelde me gewoon heel shit en niet was echt niet blij. En dan ook nog al die irritante mensen die zeggen 'tsjah dat hoort er bij' als je je zo belabberd voelt (hallo, een beetje medeleven mag wel hoor...)

Maar weet je, je kunt gewoon niets anders dan het uitzitten. Het is nu nog zo pril, dingen worden anders en gaan wennen. En tsjah dan is het maar niet die 'roze wolk' (jemig wie heeft dat verzonnen...) waar sommigen het over hebben. Bespreek het wel even met je VK, het is erg fijn als iemand naar je luistert

 

Helemaal mee eens. Vooral die eerste zin van het stukje was ook mijn eerste gedachte tijdens het lezen

 

Ik herken opzich wel wat je zegt, maar toch blijven volhouden.
Meestal wordt het na het eerste trimester beter en voel je je ook lekkerder in je vel

 

hahaha goh wat herkenbaar!! Ik vind er dit keer nog weinig aan.....
vanaf dag 1 knuffel ik dagelijks meer met de wc pot dan met mijn kids of man. Jank om alles en ben kapot.
Daarnaast ziet mijn haar er niet uit en mijn gezicht krijgt steeds meer vlekken....Ik baal van dit alles bij elkaar zo erg van.
Ik hoop vooral het knuffelen met de wc gauw stopt