Even van me af schrijven..dreumes-gedoe

Ik heb twee toverwoorden in huis: pick your battles en wees consequent.

Ik ben inmiddels aan m'n derde peuterpuberteit toe en dan weet je het wel. Als je overal een strijd van maakt, word je daar niet gelukkiger van. Maar als ik iets echt wil, dan gebeurt het ook en dan hoeft een tweejarige snotneus daar zijn mening niet over te geven.

Ik laat veel keuzes over aan het kind (wel beperkt hoor, dus kiezen uit twee of 3 opties). Eenmaal gekozen, vraag ik of hij het zeker weet. Meestal verandert ie dan nog van mening. En daarna moet het daarbij blijven. Dus een boterham met kaas moet eerst op, voordat we weer wat anders mogen kiezen.

Met aankleden laat ik hem zoveel mogelijk zelf doen en helpen, of een soort wedstrijdje ervan maken. Kijken of wij sneller kunnen zijn dan zijn grote broers, of zeggen dat ie vast niet zelf zijn sokken uit kan trekken. Zulke dingen. Het is wel vermoeiend, maar scheelt een hoop gekrijs en dat is ook vermoeiend.

Met slapen gaat het hier ook niet altijd even makkelijk. Inmiddels heb ik ook daar wat op gevonden. Als ik hem in bed stop vraag ik of hij wil slapen of eerst nog even wil brullen. Meestal wil hij brullen. Dan ga ik weg, laat hem brullen en kom na een minuut terug om hem alsnog in te stoppen. Uitgebruld laat hij zich instoppen, kusje erbij en ik hoor hem niet meer. Bij mijn man brult ie trouwens nooit, de floepdoos.

Hij haat tandenpoetsen. Nu hebben we twee soorten 'saus' van Jip en Janneke en Bumba en daar mag hij dan uit kiezen. En dan moet er echt gepoetst worden, hoe hard hij er ook bij gilt.

Maar bijv. als hij geen jas aan wil naar buiten ... Nou ja, dan maar niet. Liever laarzen ipv schoenen? Prima. En als hij zijn bord niet leeg wil eten, dan maar niet. Maar dan hoeft ie ook niet een half uur later te komen zeuren om allerlei andere zaken. Meestal eet hij uiteindelijk trouwens wel zijn bord leeg, als ik heb gezegd dat hij niet meer hoeft te eten.

Misschien heb je er wat aan. Bij de oudste heb ik ook regelmatig met mijn handen in het haar gezeten. Achteraf was hij nog niet eens de lastigste van het stel. Toen kreeg ik ook mijn bovenstaande tips en die werken echt wel.

 

Ja, ik ga zelf heel weinig strijd aan. Eigenlijk alleen niet bijten, slaan en schoppen. Geen schone luier? prima dan niet. En als ze 2 rokjes over elkaar aan wil, why not
Dl is dan helemaal verrukt dat je naar haar luistert, en een kwartier later kan alles opeens gewoon/komt ze er zelf om vragen.

 

Ik denk ze gewoon zoiezo te jong voor straf hoek en waarschuwing.
Ik maak nooit problemen van wat jij opschrijft. Wel van afpakken iets wat niet van haar is/nemen zonder vragen, slaan/gooien en eventueel bijten/spugen etc dat soort dingen maar dan is gewoon duidelijk zeggen dat je dat niet wil/ze niet lief is en gelijj positief benaderen soort van: nee je mag niet met speelgoed gooien, maar als je wil iets anders doen dan mag je puzzelen bijvoorbeeld.

Heb hier eigenlijk voorbeeldige peuter misschien omdat ik haar veel vrij laat en laat zelf grenzen opzoeken en eigen grenzen opstellen.
Zonder (uit)proberen weet ze niet waar gewaar of grens ligt. Ze mag ook van mij in tshirt lopen ala koud is dan volgende keer weet ze dat gelijk of klimmen en vallen hard volgende keer let ze op etc.
Ik begeleid haar wel maar ik kijk wel van de kant naar haar en laat haar zichzelf zijn en ook woede of verdriet hoort daar bij niets mis mee. Ze moet zelf leren omgaan zonder andere meetrekken.
Maar mijn dochter kan ook gewoon goed zich uiten in wat ze wel en niet wil dus eigenlijk begrijp je gelijk wat ze wil/niet zonder driftbui.
En als ze niet krijg iets dan doet ze dat lekker zelf ze is erg zelfstandig en onafhankelijk van ons.
Ze probeert soms dingen uit bijv spugen op iets en dan schoonmaken maar ik leg x uit dat is niet netjes en volgende keren doe ik alsof er niets aan de hand is dan de lol is eraf want niemand lacht en niemand wordt boos dus ze krijgt geen reactie op haar "uitdaging".

 

Of ze een harde hand nodig heeft weet ik niet...wel hele duidelijke grenzen.
Met de boterham laten kiezen idd...wil ze na 2 happen wat anders?? Tja jammer dan, je eet dit en anders eet je niks. Ook echt niet blijven pushen want dan geef je negatieve aandacht. Gewoon je eigen boterham verder eten, over iets gezellig kletsen en als etenstijd klaar is ruim je af.

Met kleding bv s avonds voor het slapengaan samen kiezen...dochter een broek of shirt jij het andere. Uitleggen dat dit gekozen is en dat ze dat dus s ochtends aantrekt. Verder geen woorden aan vuil maken.

Ik ben niet van alles een spelletje maken of maar laten doen. Sommige dingen moeten gewoon.
Ik heb er precies zo 1 en als je constant meebuigt dan blijven ze ook steeds meer grenzen opzoeken.

 

Mijn advies bij dit soort zaken is altijd voet bij stuk houden en niet toegeven. Juist die hele vroege peuterpuberbuien kun je nog relatief makkelijk onder contrlole krijgen door heel erg strikt en consequent te zijn. Duidelijkheid is op deze leeftijd alleen maar goed. Als je kindje weet dat het niets gaat bereiken met een huilbui, houdt het vanzelf op. Geef je één keer toe, dan betaal je daar een "hoge prijs" voor.

 

+1 !

Niets aan toe te voegen. Blijft wel een ontzettend vermoeiende fase waarin je zelf stevig in je schoenen moet blijven staan. Maar het kan niet kwaad om je regelmatig af te blijven vragen: hoe belangrijk is het nu, kan het echt niet op haar manier?

Zo te lezen zal vermoeidheid door het slechte slapen ook zijn negatieve invloed hebben op het gedrag. Zijn er daar nog dingen in die misschien te verbeteren zijn?

Sterkte!

 

Wat een herkenbaar verhaal!
Ook hier volop in de puberteit......
Ik denk maar zo: deze fase stopt ook een keer.
Gelukkig slaapt hij door en is alleen inslapen even krijsen maar ook al gauw weer over.
Dus we kunnen bijtanken.
Snap dat het heeeeel vermoeiend is als jezelf niet goed kan slapen.
Elkaar afwisselen in de nachten miss?
Succes!

 

Lastige periode, voor het kindje, maar ook voor de ouders

Eerlijk gezegd denk ik dat het vooral belangrijk is dat ML en jij op één lijn staan. Verdeeldheid en inconsequente benadering lijkt me nu wel funest en bovendien ook veel verwarring opleveren voor peuter en voor jullie. Dus denk dat het goed is, als je vooral met ML gaat kijken, wat jullie een prettige benadering vinden, die bij jullie beiden past.

Ik denk dat een kindje ook heel goed aanvoelt of iets "uit jezelf" komt of dat het je heel veel moeite kost.

Ik ben zelf (door de bank genomen, want ja ook geen engel) te laconiek om mij er druk om te maken, bovendien krijgt onze dreumes veel keuzevrijheid, want we hechten erg sterk aan autonomie in ons gezin.
Dus eigenlijk is hier niet veel strijd.
Wil je niet aankleden? Nou dan blijf je toch lekker in je pyjama lopen...
Wil je niet aan tafel om te eten? Prima, ik ga wel eten.... (en wie zit er dan na vijf minuten toch aan tafel?¿ )

Sterkte, want hoe dan ook... het is best een intensieve periode... voor jullie kindje, maar ook voor jullie!

 

De hoek of het strafstoeltje hebben we hier nog nooit gebruikt en we zijn ook niet van plan dat te gaan doen. Grenzen worden echter wel altijd aangegeven. Ik ben niet van de harde hand, omdat ik daarmee niet bereik wat ik bereiken wil op de lange termijn.

Als mijn dochter bijvoorbeeld niet wil dat ik haar in het autostoeltje zet, maar ik dat toch doe omdat we anders nou eenmaal niet kunnen gaan rijden, dan vertel ik haar wat ik doe en waarom, en dan mag mijn dochter daar boos, verdrietig en wat dan ook om zijn en die gevoelens mag ze ook uiten. "Jij vindt het niet leuk dat mama jou in het stoeltje zet" zeg ik dan. Ik zeg er dan geen "maar" achteraan omdat dat het afdoet aan het erkennen van haar gevoelens. Soms vraag ik of het zou helpen als ze haar knuffel mag vasthouden terwijl ik haar in het stoeltje zet. Intussen pak ik wèl door, want het moet toch even gebeuren.

Keuzes maken begint mijn dochter net mee te experimenteren. Als ze terug komt op een gemaakte keuze, ga ik daar soms in mee, (bijvoorbeeld melk willen in plaats van water) maar dan geef ik wel aan dat de volgende keuze definitief is. Ook als ze daarna weer iets anders wilt en gaat krijsen als ik nee zeg. En vaak ga ik er ook niet in mee, bijvoorbeeld als ze worst wil in plaats van een ei. Dat vind ik dan toch consequent, omdat je op sommige keuzes nou eenmaal gemakkelijker kunt terug komen dan op andere. Bovendien mag vragen altijd.

Dingen als zonder jas naar buiten terwijl het koud is, daar ga ik in mee (tenzij het echt -30 is, ik woon in Canada dus niet ondenkbaar in de winter). Ik neem het jasje dan wel mee omdat ik ook wel weet dat ze, als ze eenmaal heeft ervaren dat het koud is buiten, het jasje wel wil en dan ook op een meer fysiek niveau snapt waarom ik haar binnen die jas al aanbood.

Peuters zijn wetenschappers. Ze testen alles uitvoerig uit. Als ik niet aan de staart van de kat mag trekken als ik een gele trui aan heb, mag het dan nog steeds niet als ik een rode trui aan heb? Klinkt een volwassene belachelijk in de oren, maar is voor een peuter niet ondenkbaar. Heel basaal gezegd. Het kan irritant zijn voor volwassenen, maar het is echt niet de bedoeling van een peuter om ons te vervelen. Het gaat om leren hoe de wereld in elkaar zit. Daarbij hebben de meeste peuters een hang naar zelfstandigheid en een beeld van alles wat ze nog niet kunnen, hoe graag ze ook willen.

Wat kan helpen om deze fase te overleven, is in detail te zeggen wat er gaat gebeuren: "Je mag nog twee keer van de glijbaan en dan gaan we naar huis." of wat er op dat moment gebeurt: "Ik ga nu je luier verschonen. Eerst doe ik je broek uit... Zo, nu maak ik je luier los... Dan gaan we even vegen met het doekje, van voren naar achteren..." etc.

Zo veel mogelijk zelfstandigheid helpt ook. Zelf laten aanmodderen, misschien kan je kind al meer dan je denkt! En anders vraagt ze uiteindelijk heus wel om hulp. En als ze het zelf gedaan heeft en het is niet perfect, vraag je dan af hoe belangrijk dat het is dat het perfect is. Misschien is het wel veel belangrijk dat je kind trots is omdat ze het "zelluf" gedaan heeft.

 

Mooi, Raket. Daar sluit ik me geheel bij aan!

 

In de praktijk is het natuurlijk rommeliger en minder simpel dan ik het hier omschrijf hoor. Ik ben ook geen heilige en dat hoeft ook niet.
Maar dit is waar onze manier van opvoeden om draait en tot nu toe bevalt het prima!

Een gezegde hier in Canada is: "Having a toddler is like having a blender with the lid missing"(Een peuter hebben is net zoiets als een blender hebben zonder deksel). Die vind ik altijd wel treffend.

Net had ze de bak met kattenvoer in de handen. Ik zei dat ze hem moest neerzetten, zij draait hem langzaam om en kijkt hoe de brokjes op de grond vallen (de wetenschapper test natuurkunde), terwijl ik in slow motion ( ) naar haar toe ren. Vreselijk irritant voor mij en ook niet de eerste keer. Ik vertel haar dat het kattenvoer in de bak hoort de katjes het voer uit de bak eten en dat we het voer terug in de bak moeten doen. Na wat pruilen helpt ze me mee en uiteindelijk zet ze zelf het bakje terug waar het hoort. Is dit de laatste keer dat dit gebeurt? Waarschijnlijk niet. Wel komt het nu minder vaak voor dan een tijdje terug. Ik heb een lange adem.

Een prachtig voorbeeld van opvoeden vind ik trouwens het inmiddels bekende youtube filmpje van Solomon en de Sudocrem https://www.youtube.com/watch?v=DginLKRXV-k . Je ziet ook aan de reacties van Solomon dat hij voortdurend probeert de situatie in te schatten. En vader is een held. Hij blijft rustig en brengt alles onder woorden en zorgt waarschijnlijk juist daardoor dat het op een gegeven moment tot Solomon doordringt dat deze manier van vingerverven niet ok is. Daar komt natuurlijk bij dat het een onwijs grappig filmpje is.

 

Oh ja een ramp is het.
Eerst was hij voorbeeldig en nu is het zijn zin doordrammen.
Slapen gaat (nog steeds) goed gelukkig.

Alleen is eten en drinken nu een probleem. We proberen het maar een beetje leuk te maken en hem te complimenteren als hij zelf wat eet.
Gisteren heeft hij dus vrijwel niet gedronken. Vandaag ook nog niks. Daar maak ik me wel zorgen om. Fruit weigert hij nu ook dus dat vocht loopt hij ook mis.

 

Ik lees even mee voor tips! We hebben vandaag een huilerige/zeurderige/claimerige dag gehad

 

Ik loop hier alleen tegen zelfstandigheid aan en ken zelf niets anders ze was altijd zo. En ik heb bijvoorbeeld liever dat ze zelf zebrapad overstekt lopend zonder mij handje geven dan ze alle twee handjes in broekzak doet en zo loopt.
Ze wil ook zelf schomelen en van kabelbaan af- prima. Als ik gewoon help is gekrijs en nee nee zelf zelf, dan hijst en klimy ze zelf op ik vraag continu aan of ze hulp wil maar is altijd "nee". Tot ze echt niet anders kan en dan is "ja, okey .."
Ik merk dat ikzelf moet steeds haar gedachten raden: er zijn altijd een reden waarom ze iets niet wil of gaat krijsen. Bijv vandaag open ik autodeur en wil haar van stoel halen, begint ze schoppen slaan en gillen. Ik zet haar op de stoep ze is totaal uit haar humm, ze gaat terug in auto klimmen, zit op stoel en vervolgend zegt"nee, zelf!!" En gaan zelf dus eruit. Niets aan de hand verder vrolijk huppelen. Zo moest ik doen eerst vragen haar voordat ik begon of ze zelf wil of hulp nodig had :/
Ze denk vaak al stappen vooruit soort plan in hoofd heeft ze en het moet zo en volgens haar moet iedereen dan aflezen en begrijpen. Erg vermoeiend maar dat helpt en als ik continu blijf haar volgens is niets aan de hand.
Als ik iets niet wil dan is nee. Punt. Of ik bied iets anders in plaatst daarvan.

Elk kind is anders, denkt anders en heeft andere vermogen. Zolang je daarna luisterd en goed opvolgt kan je veel onnodige frustratie voorkomen en andere frustratie sturen naar wat jij wil als je consequent blijft.

 

Dat deed mijn zoontje ook, lachen als ik boos was of als hij ergens moest gaan zitten van mij als 'straf'. Ik doe dat dus ook niet meer want dat maakt totaal geen indruk. Ik was ook een beetje terug gevallen in het nee niet doen, boos worden, etc. Dus ik ben dat gaan veranderen en sindsdien gaat t prima. Slaan heeft hij ook gedaan en dan zei ik resoluut; je doet mij pijn, dat vind ik niet leuk en dan zette ik hem zo van mij weg en ging ik wat anders doen. Nu doet hij dat gelukkig niet meer.

Huilen als we ergens weggaan doet hij soms ook maar daar dat snap ik ook wel en dat zeg ik dan ook. Dat ik het snap maar dat we toch echt moeten gaan. En dan doorpakken. Meestal is het zo weer over. Of huilen als hij iets niet mag.. Doet hij soms ook. Prima.. Ik laat hem dan gewoon even gaan. Dan is het jet snelst over.

 

Heel herkenbaar. Het is vermoeiend, maar ik vind het ook wel erg leuk dat mijn kind zo haar eigen willetje en mening heeft. Zebrapad zonder handje doen we echter voorlopig nog niet, want het kind heeft nog geen idee van verkeersveiligheid. Ik grijp haar desnoods bij de kladden, maar oversteken gaat nog op mijn manier en we gaan ook absoluut niet midden op de weg zitten (doet ze zonder blikken of blozen).

Ik heb nog dat mijn kleintje keuzes nog niet helemaal doorheeft. Wil je X of Y?" wordt steevast beantwoord met "Yes" als haar keuze erbij zit. Ik moet echt van: "Wil je X?" "No". "Wil je Y?""Yes". Volgens mij zijn we niet ver verwijderd van kiezen tussen 2 dingen zonder tussenstappen.

Ook merk ik dat ze soms juist wel hulp wil met dingen die ze al een hele tijd zelf kan. Opeens wil ze soms gevoerd worden bij het eten, en ze is zelfs een Rapley klind dat altijd zichzelf gevoerd heeft! Of ze wil opeens de trap op worden gedragen. Ik heb het eens opgezocht en het schijnt echt bij de ontwikkeling te horen, de een heeft dit sterker dan de ander. Ze wil gewoon nog echt voelen dat hulp en steun gegeven wordt als ze het nodig heeft. Dus die bevestiging geef ik haar graag! Zit ik voor het eerst van haar leven met een vorkje in haar eten te porren, haha!

 

Wat naar voor je dat je een moeilijke dag hebt gehad. Wees mild voor jezelf! Het is soms echt pittig en jij bent ook geen heilige. Je hoeft haar gedrag niet te negeren, daar is het denk ik ook niet voor "ontworpen". En soms is er gewoon geen onmiddellijke oplossing voor een conflict. Als ze erom vraagt om in de hoek te zijn, heeft ze soms misschien een prikkelarme omgeving nodig om tot rust te komen?

Sommige mensen hebben een "calm down corner". Dat is pertinent geen strafhoek, maar een prettige, knusse hoek om tot rust te komen. Calm down corners hebben een rustgevende inrichting en vaak een paar sensorische activiteiten zoals een stressbal en een fles met glitterwater erin, Het kan kalmerend werken om in de stressbal te knijpen of om de fles met glitter om te draaien en de glitter naar beneden te zien dwarrelen.

Heb je schoenen die ze kan proberen zelf aan te trekken, bijvoorbeeld instappers met klitteband? Dat gaat hier al erg goed, mits ik even zorg dat ze de juiste schoen aan de juiste voet doet. Ik heb ook shirtjes, broeken en vestjes waarmee ze het makkelijk zelf kan proberen. Ik heb zelfs altijd 1 vestje in de woonkamer liggen waar ze er makkelijk bij kan.

Hier werkt "Nog 1 keer van de glijbaan" soms wel en soms niet. Soms moet ik haar desondanks gillend en huilend meenemen. Gelukkig is het snel over als ik haar uit de situatie haal en we ons op iets anders richten. Naast de speeltuin staat een grote boom, die gebruik ik schaamteloos als "brug" naar een volgende activiteit en ook dat helpt soms. "We gaan nu naar de boom, waar is de boom?" en dan gaan we de stam aanraken en dan vertel ik dat de boom al heel oud is en wat een schors is en waar de takken en de blaadjes zijn en zo.

Mijn kind lacht soms ook als ik boos ben. Ik vond dit artikel heel prettig en verhelderend: BECOMING THE PARENT YOU WANT TO BE: Looking For Answers? Het is in het Engels. Als iemand er behoefte aan heeft wil ik best vertalen.

Als mijn dochter boos is en gaat schoppen (slaan hebben we hier nog niet echt, al komt dat vast nog) zeg ik iets van "Jij bent boos. Jij vindt X helemaal niet leuk. Je kunt mij niet zomaar gaan schoppen, want schoppen doet mijn lichaam pijn." en dan voorkomen dat mijn kind me slaat door bijvoorbeeld haar enkels vast te pakken.

Hoe gaat het vandaag? Kwamen ze maar met een gebruiksaanwijzing he!

 

Ik weet niet hoor wat handig of ze keuzes al "door hebben" of niet hihi want hier eentje die dus al lang keuze heeft gemaakt en komt gewoon met "ik wil nu melk, niets anders!" En je kan net verkeerd glas willen afspoelen onder kraan denkt ze dat je water geeft, gaan ze gelijk door de lint...

Ja oversteken is niet anders hebben al ruim jaar dat ze weet erg goed waar zebrapad is en gaat alleen daar, wacht netjes voor autos en gaat. Ze wacht wel op mij maar wil afsoluut geen aanraking dus ook als ik kapuchon bijpakt dan gaat ze door de lint (het lijkt echt op dat punt dat ze reageert als autistische kind maar is dat niet)
We hebben haar uitgelegd verkeersregels simpel en dat begrijpt ze enigzins natuurlijk ik laat haar niet meters van mij lopen maar gewoon naast oversteken werkt beste hier.
Wel ze is eentje gelukkig die veel begrijpt dus in winkel kunnen we gewoon doorlopen zonder dat ze iets pakt of wil per se.
Kan ook best makkelijk met haar afspreken over dingen maar moet dat nog eerder doen dat zezelf het had al bedacht.

Ik hoop eigenlijk op dat haar zusje wat makkeliker zal zijn en simpeler want is doodvermoiend