eenkennigheidsfase!!

Mijn dochter is ruim 7,5 mnd en heeft/had hetzelfde. Ik wil het vooral heel serieus nemen en pak haar eigenlijk altijd gelijk op als ze gaat huilen, ook als ze al in bed ligt. Tegenwoordig gaat het naar bed brengen weer wat makkelijker, maar er waren avonden dat ik wel 10 keer naar boven moest rennen en haar moest oppakken en knuffelen. Na even stevig vasthouden en wat kusjes kon ik haar dan weer neerleggen. Tegenwoordig gaat het dus alweer een stuk makkelijker, hoewel ik haar 's nachts soms nog wel moet oppakken.

Ik zou niet te bang zijn voor gewenning, maar er gewoon aan toegeven. Op deze manier leert je kindje dat jij er voor haar bent en dat haar bedje een veilige plek is, waar ze niet bang hoeft te zijn. Bij mn oudste zat ik in deze fase soms letterlijk wel 1,5 uur naast haar bed met haar handje in mn hand (lang leve de Ipad! ) en dit is echt allemaal helemaal goed gekomen in een kwestie van weken. Ik ben er echt van overtuigd dat nu even flink investeren de kans vergroot dat je kindje zich later veilig en prettig voelt in bed en makkelijker inslaapt. Bij de oudste lijkt dit ook te hebben gewerkt.

 

Ik zou me ook geen zorgen maken over gewenning. Het is een fase die echt over gaat, maar jouw kindje moet er nu van op aan kunnen dat jij er voor haar bent wanneer ze jou nodig heeft. Dat is zo belangrijk! Het gaat heus vanzelf over, gewoon aan toegeven dus.

 

Heb vooral bij middelste extreem eenkennige fases gehad tot ze ongeveer naar school ging ...

Het is een heftige angst voor zo'n kleintje (7 mnd, echt heel jong nog hoor), dus ik persoonlijk heb geborgenheid en veiligheid geboden als ze er om vroegen. Mijn middelste heeft dus heel lang en heel veel op mijn schoot gezeten (jaren!!). Ik heb de meisjes beide 2 jaar BV gegeven, ik voedde op mijn bed en bleef dus bij hen tot ze sliepen. Daarna hevelde ik ze over in eigen bedje. In bepaalde fasen was ik hier inderdaad soms ook uren mee bezig (op een gegeven moment was ze zo diep in slaap dat ze overhevelen niet meer merkte). Op het moment erg vermoeiend en soms ook erg irritant, maar ze doen het (op die leeftijd) echt niet expres. Acceptatie (ik ging een boek lezen terwijl ik naast haar lag) doet dan veel voor je gemoedsrust.

Ik heb me altijd het prettigst erbij gevoeld om ze dicht bij te houden. In gedrag ga je, als ze ouder worden, beter merken wanneer het 'gewoon gezellig is' (= gewenning) of als ze het echt nodig hebben. Mijn dochters gingen dan klooien , dan wist ik dat het niet echt meer nodig was. En dan kun je altijd de keuze maken om het roer om te gooien en andere aanpak te gaan doen. Als ze ergens aan gewend zijn, wil niet zeggen dat het dan drama/problematisch wordt om ze er weer van af te wennen...

 

Wij hebben het hier nu ook, ze gaat savonds wel goed slapen maar word snachts wakker en zijn soms wel drie uur bezig om haar in slaap te krijgen, als ze bij ons zit is t goed, ik ga nu meestal eerst met haar op de schommelstoel, mocht t niet werken dan speelt ze nog even tussen ons in, in bed.. Ja echt haha.. Als ze echt moe wordt weer naar bed in campingbedje naast ons met d'r eigen matras,... Ga er van uit dat t een fase is en dat we er voor haar moeten zijn... Lastig vind ik t soms wel want t vreet een hoop energie van ons beide.

 

Volgens mij verschilt dit gewoon heel erg van baby tot baby. De oudste moesten we er echt niet uithalen. Deed je het wel dan was je daarna extra lang weer bezig om haar weer terug rustig te krijgen. De jongste moet je er juist steeds even uithalen, even oppakken en knuffelen en daarna kun je haar gelijk weer terug leggen. Vaak is het een kwestie van minder dan een minuut oppakken en knuffelen. Als je haar weer terug legt is ze rustig. Ik zou gewoon even kijken wat het beste werkt voor jouw baby. Als oppakken juist niet werkt, kun je misschien haar handje vasthouden, of haar rugje of bolletje aaien ofzo. Het gaat er vooral om dat ze voelt dat je er bent en dat je haar via lichamelijk contact geruststelt.

 

Hier ook heel veel last gehad van eenkennigheid en verlatingsangst (laatste nu weer middenin) Ik gaf er altijd aan toe. Forceren heeft geen zin en zorgt in mijn ogen voor wantrouwen. Ze reageren zo omdat ze nog niet begrijpen dat je niet echt weg bent of dat diegene waarbij ze op schoot zitten ook lief voor ze is. Dat vertrouwen moet je opbouwen. Dit is overigens ook goed voor veilige hechting.
Hier liet ik het andere mensen vaak wel proberen, maar als ze ging huilen nam ik haar terug. Nu gaat het eigenlijk altijd wel goed, zo lang mensen maar niet meteen bovenop haar duiken.

Verlatingsangst is een lastige. Hier gaat slapen eigenlijk prima. Alleen overdag. Drama. Als ik even uit zicht ben is het brullenn. Ik kan nu eenmaal niet 24/7 op haar lip zitten want ik moet ook mn huishouden doen e.d. dus nu moet ze soms wel even huilen. Ik blijf dan wel met haar communiceren.

Lastige fase! Maar een heel belangrijke. Succes!