Ik vond het verschrikkelijk als mensen gingen vertellen over verschrikkelijke zwangerschappen en bevallingen van mensen die ze kennen. Alsof je daarop zit te wachten. toen ik op het werk vertelde dat de 12 weken echo helemaal goed was en we de baby goed hadden kunnen zien vroeg een collega aan een andere hoeveel weken zij ook alweer was bij haar miskraam. Zij antwoordde gelukkig dat ze dit niet het moment vond om het daarover te hebben. Verder ging iedereen me sterke wensen in de laatste weken... geeft echt vertrouwen. of zeggen dat je wel echt moet genieten terwijl die persoon me gemiddeld 5x per dag naar de wc zag rennen om over te geven (gelukkig was dat maar even).
Een wildvreemde kwam op me af, pakte mijn buik beet en riep: "Ik denk een jongen." - "We weten het al, het is een meisje." "Toch denk ik een jongen." - "Ik heb al tig medische echo's gehad, en elke keer was het een echt duidelijk meisje." "Zul je zien dat je tóch een jongen krijgt." Oke. Jij je zin.
Bij ons was het bij de vk... Helaas... (Vind erg onprofessioneel en absoluut over een grens gaan nl...) We kregen bij de intake, dus helemaal in het begin, informatie over erkenning etc, omdat wij niet getrouwd zijn. Nu wonen we in een vrij christelijke gemeente, waar het in sommige gevallen nog ouderwets is en 'hoort' dat je eerst gaat trouwen en dan pas kinderen krijgt (en samenwoont). Deze mevrouw had het lef om gewoon letterlijk en bloedserieus ons mee te delen dat we 'toch beter gewoon konden gaan trouwen' dat maakte alles veel makkelijker. Stond echt met m'n mond vol tanden, vind het donders brutaal en totaal ongepast!
Ongelooflijk! Wat brutaal! Ben je er nog op terug gekomen? Ik zou witheet zijn en ws zelfs een andere vk zoeken.
Daar heb ik inderdaad wel over nagedacht. Helaas is dit de enige die voor ons een beetje makkelijk te bereiken is, in deze omgeving. Gelukkig hebben we deze vk zelf niet meer gehad. Ik overweeg nog wel er een 'klacht' over in te dienen, of in ieder geval aan te geven dat we haar niet meer willen... Er is nog wel meer gebeurt met haar, in datzelfde intake gesprek vond ze het nodig om het nut van de erkenning (wij wisten er nog niet zoveel van dus mijn vriend vroeg ernaar) uit te leggen met de woorden: 'als je de erkenning niet aanvraagt voor 26weken zwangerschap, heeft u helemaal niks te zeggen over uw kind, meneer xxx. Dan kan mevrouw doen wat ze wil, ze kan zo de benen nemen met het kind.' Natuurlijk vertrouwen wij elkaar, maar dat werd op zo'n botte manier gebracht dat het mijn vriend echt nog een week goed dwars gezeten heeft... En zo heeft ze me ook een beetje de Centering pregnancy opgedrongen, en toen ik die een keer afbelde (het was erg druk geweest op m'n werk en 's avonds wat visite omdat m'n vriend jarig was, dus had m'n middag echt nodig om even bij te tanken en een tukkie te doen) werd ik door de assistente gelijk met de betreffende vk doorverbonden (zonder dat ik het wist hoor, ze zei alleen 'even een momentje alsjeblieft') waarna ik me helemaal moest verantwoorden tegenover haar en een preek kreeg over hoe belangrijk de Centering is en blabla. Voelde me net een klein kind wat tot de orde geroepen werd.. Heel verschrikkelijk. En dat terwijl ik juist naar mijn lichaam probeer te luisteren.. Mijn bloeddruk is wat laag, dus ik ben gewoon snel moe. Ben inmiddels wel gestopt met de Centering en weer naar de gewone controles gegaan, was d'r helemaal klaar mee. Vind het heel onprettig als me iets zo opgedrongen word, en me zo moet verantwoorden...
Zeker, een kennis schreeuwt tijdens een verjaardag, aan een tafel vol mensen die ik niet ken, "is 't gepland???!!' Mijn eerste reactie was dan ook ' Pardon?' toen tetterde ze t nog een keer..
Gisteren bij de toppers geweest. De dresscode: wit met een 'touch of summer' Ik had dus een wit shirt aan met witte zwangerschapsbroek. En die was bleek nog een ietsiepietsie te ruim. Ik moest hem steeds ophijsen. Stond er een kerel en die zegt: 'moet je niet zoveel vreten!' (eh...huh???? Ja hij is te groot niet te krap maar dan nog) Dus ik keek hem maar aan en wreef even uitgebreid over mijn buik en zei: nou, ik ga zo nog ff drie bigmacs opvreten.
Haha ja hier ook! 12 jaar samen, 3 jaar samenwonend, allebei vaste baan en dan nog de vraag krijgen of het gepland was
Hier al meerdere keren de vraag gehad of het een natuurlijke tweeling is. Uh nee, ze zijn van plastic. Zo'n brutale vraag, wat doet dat er toe?
Deze vind ik toch niet zo heel gek hoor. Veel mensen krijgen nu niet meer spontaan een tweeling maar omdat er kunstmatig wat geplaatst is. Dan is het "bijzondere" er toch een beetje af. Voor anderen dan, voor degene zelf niet natuurlijk
Wat ik nog het meest storende aan mensen vindt tijdens een zwangerschap is dat ze ineens allemaal denken dat ze hun bevallingsverhalen en andere ellende ongevraagd gaan vertellen aan je. Ik irriteer me hier mateloos aan om eerlijk te zijn... Ten eerste: ik vraag er niet naar, omdat ik t niet wil weten Ten tweede: het interesseert me niet
heb ik ook ja. andermans bevallingsverhaal interesseert me geen hol. zeker niet die van tante Truus van 30 jaar terug.
Ik snap wel dat mensen zich het afvragen hoor, maar ik vind het echt onfatsoenlijk en brutaal om me dat midden in de supermarkt of op mijn werk tussen mijn collega's te vragen. Het was inderdaad via de mmm, maar ik heb niet de behoefte om dat met mensen anders dan naaste familie en vrienden te delen. En het zijn ook niet de mensen die je goed kent die het vragen. Kenissen en zelfs onbekenden. Ik vind dat je zoiets dus niet vraagt, veel te prive.
Toen ik op mijn werk bekend had gemaakt dat ik zwanger was, heb ik de eerste week elke dag collega's op mijn kamer gehad die hun bevallingsverhaal kwamen vertellen (werk met veel vrouwen). Ze kwamen natuurlijk om te feliciteren, maar al snel kwam hun eigen verhaal. Pfff en soms was het nog erg gedetailleerd ook, terwijl het dan echt al jaren geleden was. Toen ik mijn moeder vanuit het ziekenhuis belde om te vertellen dat ik was bevallen en hoe het begon, nam ze al snel het gesprek over om weer over haar eigen bevallingen te vertellen....maar dat doe mijn moeder eigenlijk met alles wat ik vertel. Maar ik ga er iig op letten dat ik dat zelf niet ook ga doen.
Je hebt gelijk! Maar uit dit topic blijkt al dat sommige mensen echt niet over sociale vaardigheden beschikken
Hier ook veel bevallingsverhalen van anderen en dan niet de leuke, maar de horrorverhalen. Ben blij dat ik 2makkelijke bevallingen achter de rug heb en dat ik er vrij nuchter in sta, maar anders zou je niet meer durven. Vandaag ook nog toen ik aangaf er toch wel redelijk doorheen te zitten door slaapgebrek dat ik niet mocht klagen want ik ben volgende week pas uitgerekend. Nou, ik klaag vandaag zoveel ik wil en als me gevraagd wordt hoe het gaat zeg ik dat het ff wat minder gaat.
Pfff wat een verhalen zeg. Waar halen sommige mensen het vandaan?? Ik zit in de fase dat veel mensen me elke dag vragen hoe het er voor staat en of ik al bevallen ben. Het is uiteraard goed bedoeld maar ik word er een beetje moe van. Ik snap het ook niet. Dat ik geen contact met ze heb opgenomen betekend dat ik óf nog niet bevallen ben, Óf ik ben juist op dat moment aan het bevallen. Óf ik ben al bevallen maar wil het nog niet delen. Iemand een goed antwoord op alle nieuwsgierige berichtjes?
toen ik met een volle kar de supermarkt uit liep zei een voorbijfietsende vrouw vandaag: 'zo, jij zeult een hoop mee..' Ik gokte zo dat ze het niet over de boodschappen had..
Die mensen moet je eigenlijk meteen aftroeven met een opmerking over hun hoofd ofzo zo van "bij mij duurt het maar 9 maanden, jij zit je hele leven met dat hoofd". Gewoon omdat het heerlijk is op dat moment!