Hier sluit ik mij bij aan. Ben ook heel scherp voelend en bezit volgens anderen een zesde zintuig. Tóch zal ik professioneel/zakelijk gezien voor 80% mijn verstand volgen, maar privé iets minder vaak. In vriendschappen en relaties bijvoorbeeld volg ik veel vaker mijn gevoel: voelt het goed, dan is het meestal ook goed. Ik zit er zelden naast, kan iemand binnen vijf minuten wel lezen en als deze geen prettige indruk achterlaat zullen we zeker geen vrienden worden. Bij andere soorten belangrijke beslissingen, zoals aantal kinderen volg ik toch echt wel mijn verstand! Ik laat mij dan niet leiden door mijn gevoel/hormonen/eierstokken want dat zou dom zijn en niet in het belang van mijn (ongeboren) kinderen en mijn gezin. Hoe moeilijk het soms gevoelsmatig ook is, soms moet je gewoon je verstand gebruiken bij een beslissing of keuze!
Gevoel, want dat heeft mij nooit in de steek gelaten. Terwijl verstand mij genoeg in de steek gelaten heeft. Verstand ziet ook vaak alleen de nadelen/consequenties van de situatie waarin je een keuze moet maken. Gevoel geeft aan wat je diep van binnen echt wilt..
Ja, precies goed omschreven. Bij mensen is ook mijn eerste gevoelsmatige indruk (en nee die is niet op uiterlijk gericht) alles bepalend voor de relatie of de duur daarvan. Bij belangrijke beslissingen ben ik blij dat ik niet achter mijn gevoel aanhobbel, want ik voel heel intensief net als jij en dat kan een week later anders zijn. Zeker als verantwoordelijkheid noodzakelijk is, vind ik kiezen met verstand eigenlijk een must.
bij mensen die ik leer kennen heb ik dat idd ook wel...mijn verstand kan daar verder ook weinig mee. Maar dat is dan bij mij die eerder genoemde 1% waarbij 99% dus met mn verstand gebeurt. Ik wil constant alles afwegen om zeker te weten dat ik de goede beslissing maak. Zeker met dingen van de kinderen...vooral als baby's enz....ik kan helemaal niks met mensen die zeggen: ach je moet doen wat goed voelt....nee je moet doen wat goed IS Ik lees en onderzoek enorm veel om zoveel mogelijk info te vergaren.
Dit inderdaad. Misschien een wat zwart-witte vergelijking maar ik heb tijdens mijn PND vaak gevoeld dat het beter was als ik er niet meer zou zijn. En ook zonder depressie voel ik me best vaak zo, en dat kan heel krachtig zijn.. Maar ehm, hier luister ik toch echt niet naar. Wat ik dus bedoel, gevoel kan door allerlei gebeurtenissen de kop op steken maar hoeft absoluut geen waarheid te zijn, hoe erg dat gevoel mij ook probeert te overtuigen van z'n gelijk. Ik vertrouw dan op wat ik weet. En wat goed IS vind ik ook van wezenlijk belang. Voor mij is hierin mijn geloof een leidraad en onderzoek van daaruit alles en iedereen. En zo zal dat voor iedereen weer iets anders zijn.
Onder normale omstandigheden (helder handelend, niet onder invloed van drugs, drank, of stoornissen als depressie, angststoornis en in het bijzonder psychose) zie ik 'gevoel' vooral als de vertolking van emotie, n.a.v. een situatie die ik verstandelijk inschat. Onderbuikgevoel zie ik als nog onvoldoende verwerkte verstandelijke indrukken, waardoor je nog niet echt weet waarom je neigt naar het een of ander of iets aanvoelt. Dat onderbuikgevoel komt namelijk wel ergens vandaan dat je onbewust verstandelijk interpreteert. Ik zie verstand dus als leidend voor emotie. Al dan niet bewust. De emotie kan dan het idee geven leidend te zijn, maar die emotie voel je zo op basis van (onbewuste en/of bewuste) verstandelijke inschatting. Verstand zie ik dus als leidend, ook als dat anders voelt