Mijn man raakte afgelopen jaar zijn baan kwijt. Dat was moeilijk want eigenlijk kunnen we dan niet rond komen. Ik heb me nu ingeschreven voor een opleiding zodat ik wellicht ook bij kan dragen in het inkomen mocht het weer gebeuren. Gelukkig had mijn man direct weer werk, maar anders had ik het ook niet geweten.
Wel op mijn mans salaris, niet op het mijne, ik werk ook maar 24 uur, een eng idee vind ik het niet echt, toen mijn man zijn werk 5 jaar geleden kwijt raakte kon hij binnen een maand kiezen uit 3 nieuwe banen. Nu is het natuurlijk wel wat minder geworden qua werk, maar hij heeft weer meer ervaring en is nog breder inzetbaar geworden en anders weet ik ook zeker dat hij alles aanpakt om toch geld te verdienen, desnoods 7 krantenwijken.
Niet iedereen voelt die druk denk ik...mijn man tot voor kort niet iig. Nu is het bedrijf in reorganisatie en moet 1/4 van het personeel verdwijnen...we proberen nuchter te blijven....maar dit is wel erg spannend natuurlijk.
Als mijn salaris wegvalt zou t kunnen. Al worden uitgaven voor nieuwe schoenen en kleding dan wat lastiger. Als mijn man zijn inkomen wegvalt tja dan redden we t niet.
Op mans salaris kunnen we wel rondkomen. Als ik geen werk meer zou hebben, dat scheelt aan kosten 3 dagen kdv, een auto/verzekering/diesel... En ik verdien meer dan dat we nu aan die lasten kwijt zijn, zodat we nog wat extra hebben, en eigenlijk nu niets hoeven te laten. Maar als ik minder zou verdienen zou ik nog steeds willen werken, het is heerlijk om niet alleen mama en partner te zijn maar ook collega, en gesprekken te hebben op niveau, en niet alleen maar over kinderen ofzo te praten. Maar dat is wat ik fijn vind...andere meiden vinden dat wel prima en vinden het heerlijk om altijd bij hun kindjes te zijn! Dat respecteer ik ook! Oja op alleen mijn salaris zouden we het niet redden, dat is te weinig voor de hypotheek...helaas!
Hier kunnen we ook niet meer leven van 1 salaris . Sowieso niet met die van mij (werk maar 16 uur per week), maar ook niet alleen op het salaris van mijn vriend. Dat kon voordat er kinderen waren wel, maar nu dus niet meer. Ik ben iemand die zich heel erg gauw zenuwachtig maakt om geldzaken. Vroeger toen ik nog thuis woonde, hadden mijn ouders het ook vaak krap. Wellicht dat daar die angst vandaan komt. Kan helemaal in paniek raken als we eens rood staan (wat gelukkig haast nooit voorkomt). Heb zelfs gesprekken gehad met de psycholoog hierover toen ik eind vorig jaar een burnout had. Ik heb van hem geleerd me niet druk te maken om zaken die helemaal nog niet spelen. Mocht ik of mijn vriend onze baan kwijt raken, krijgen we eerst WW. Maar wij zijn ook echt types die dan onmiddelijk volop gaan solliciteren. Ook heb je recht om wat meer toeslagen en hebben wij een familie die ons wel zouden willen helpen. In het ergste geval zouden wij ons huis moeten verkopen. Dat zou vreselijk zijn uiteraard, maar niet onoverkomelijk. Maar zoals ik al zei: pas zorgen maken als het daadwerkelijk staat te gebeuren.
Wij krijgen niks, ik vind het behoorlijk wat. Op mijn mans salaris alleen krijgen we ook geen toeslagen. Toevallig nu aan het kijken of ik ga stoppen met werken of niet. Vind het ook wel spannend want als er dan iets gebeurt heb je helemaal niets meer .
Kinderopvang is wel maar voor een paar jaar dus op lange termijn is het beter om je baan te behouden. Dan verdien je misschien die periode minder maar zodra je kids naar school gaan heb je in ieder geval een baan en heb je niet jaren stil gestaan op de arbeidsmarkt. Los daarvan zou ik het ook niet echt fijn vinden om fulltime thuis te zijn. Ik ben na het weekend altijd blij als ik weer een dagje lekker rustig op kantoor kan zitten
Hier wel gelukkig, en daar zijn we ook erg dankbaar voor Angst voor ontslag hoeft ook niet gelukkig.. Ik werk (momenteel ziektewet vanwege bi en slechte rug ) 10 uurtjes per week "voor de fun", gewoon omdat ik altijd al gewerkt heb vanaf mn 14e.
Nee dat kunnen we niet. Afhankelijk of het salaris van mij of mijn man weg valt zullen we tussen de 800 a 900 te kort komen. Puur en alleen voor de vaste lasten. Dan is er nog niet gegeten en getankt. (Al denk ik dat we de auto dan eruit doen of laten schorsen dus dat bespaart ook weer wegenbelasting, verzekering en tanken).
Het is fijn die 93 euro, maar het is niet zo dat het op 1 salaris makkelijk kan omdat er toeslagen zijn.Hier houdt het echt niet over en dan wordt 1kind dit jaar ook nog 18, dus blijft er minder kgb over en de kjnderbijslag valt voor 1 kind ook weg. Moet ze zelf werken, doet ze nu ook, maar ze vliegt er 1 maand voor ze 18 wordt uit. Op zoek naar een nieuw baantje dus, maar die zijn er hier niet zo veel.
Hier zouden we het net aan redden op 1 loon en dat baseer ik op ons loon nu met 4 dagen werken. We verdienen evenveel . Als de een zijn baan zou kwijtraken zou de ander misschien 40 uur kunnen gaan werken. Aangezien we allebei al lang werken hebben we recht op veel ww. Maar mocht het echt allemaal mislopen, ons huis staat niet onder water en we staan al 10 jaar ingeschreven bij de woningbouw. Geeft me al met al een goed gevoel . Ik ben waarschijnlijk wel over een jaar mijn baan kwijt, maar dat zien we dan wel. Voorlopig heb ik nog werk en dan nog ruime tijd ww.
Nou, ik wel. Maar mijn partner niet. Hij heeft namelijk zijn eigen woning nog die hij aan de straatstenen niet kwijt raakt... Ik zou het wel kunnen redden als ik heel zuinig doe. Mijn partners spaarrekening zou binnen een half jaar/jaar helemaal leeg zijn. Dus ik denk dat er bij hem wel paniek uitbreekt. Ik heb een 'stabiel' inkomen (studiefinanciering) die ze later pas op komen eisen
Nee. Dat redden we niet meer. We hebben mijn Wajong nodig.ww + Wajong redden we wel overigens. Dus zou het hier langdurig zo zijn. Dan gaat de nhg draaien en verkopen we het huis en gaan we huren. Waar we nu niet voor in aanmerking zouden komen overigens .